Gabinet Psychologiczny mgr Marta Jaszkul

18/10/2025

Frytkoterapia też ma moc.
Życie jest wystarczająco skomplikowane. Czasami proste rzeczy leczą. Albo proste frytki.

11/10/2025

01/10/2025

Rozwój zaczyna się tam, gdzie jest nowe i trudne.

19/09/2025

13/09/2025

08/09/2025

29/08/2025

Nie wyleczysz się z zamartwiania martwiąc się jeszcze bardziej. Nie wyleczysz się z niepokoju, jeśli będziesz się o niego niepokoił. Paul David.

27/08/2025

26/08/2025

https://www.facebook.com/share/p/173DMZbd7Z/

🌸 Na miesiąc przed swoimi 95. urodzinami Patricia Routledge napisała słowa, które wciąż cicho wybrzmiewają:

„W najbliższy poniedziałek kończę 95 lat. W młodości często się zamartwiałam — że nie jestem dość dobra, że nikt już mnie nie obsadzi, że nie spełnię oczekiwań mojej matki. A jednak dziś każdy dzień zaczynam w spokoju i kończę z wdzięcznością.”

Moje życie zaczęło nabierać sensu dopiero po czterdziestce. Wcześniej pracowałam regularnie — na prowincjonalnych scenach, w słuchowiskach radiowych, na West Endzie — ale często czułam się zagubiona, jakbym szukała domu wewnątrz siebie, którego jeszcze nie znalazłam.

W wieku 50 lat przyjęłam rolę telewizyjną, z którą większość ludzi mnie kojarzy — Hyacinth Bucket z Keeping Up Appearances. Myślałam, że to będzie drobna rola w małym serialu. Nie wyobrażałam sobie, że trafi do milionów salonów na całym świecie. Ta postać nauczyła mnie akceptować własne dziwactwa. Uzdrowiła coś we mnie.

Po sześćdziesiątce zaczęłam uczyć się włoskiego — nie dla pracy, ale by śpiewać opery w ich oryginalnym języku. Nauczyłam się też żyć sama — bez poczucia samotności. Wieczorami czytałam na głos poezję, nie po to, by szlifować dykcję, ale by ukoić duszę.

W wieku 70 lat wróciłam na scenę szekspirowską — coś, co wcześniej wydawało mi się już poza zasięgiem. Tym razem nie miałam już nic do udowodnienia. Stałam na deskach sceny z wewnętrznym spokojem. Publiczność to czuła. Już nie grałam. Po prostu byłam.

Po osiemdziesiątce zaczęłam malować akwarele. Malowałam kwiaty z ogrodu, stare kapelusze z młodości, twarze z londyńskiego metra. Każdy obraz był cichym wspomnieniem przelanym na papier.

Teraz, mając 95 lat, piszę listy ręcznie. Uczę się piec chleb żytni. Nadal oddycham głęboko każdego ranka. Nadal kocham śmiech — choć już nie staram się nikogo rozśmieszyć. Kocham ciszę bardziej niż kiedykolwiek.

Piszę to, by powiedzieć coś bardzo prostego:

Starzenie się to nie ostatni akt.
To może być najpiękniejszy rozdział — jeśli pozwolisz sobie znów zakwitnąć.

Nie musisz być sławna.
Nie musisz być bezbłędna.
Musisz tylko naprawdę być obecna w swoim życiu — takim, jakie ono jest.

Z miłością i łagodnością,
— Patricia Routledge" 🩷

20/08/2025

Jakie trafne!

20/08/2025

https://www.facebook.com/share/p/19qNCwRz49/

Można leżeć na moście i patrzeć, jak przepływa pod nim woda. Albo biegać i brodzić w czerwonych botach po mokradłach. Albo zwinąć się w kłębek i przysłuchiwać się, jak deszcz pada na dach. Bardzo jest łatwo miło spędzać czas.

- Tove Jansson, "Dolina Muminków w listopadzie"

19/08/2025