Ewelina Szwaczkiewicz - psycholog, psychoterapeuta

27/10/2023

27/10/2023

Zbiórka pozwoli sfinansować szereg działań wspierających edukację w zakresie zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży.

29/09/2023

Bardzo chętnie wybieramy z życia części pasujące do naszej wyimaginowanej układanki, nie chcemy zaś ogarnąć jego całości, odrzucamy niewygodne fragmenty i wmawiamy sobie, że damy radę żyć poza rzeczywistością. Wydaje nam się, że uciekamy przed zewnętrznym światem, podczas gdy tylko chowamy się przed tym, co konfrontacja ze światem budzi: mianowicie wewnętrzny świat uczuć i lęków. I tak nigdy nie uda się nam uciec od tego, kim jesteśmy. Kierują nami uczucia, których sobie nie wybieramy przy. Kiedy przychodzi ból straty, doświadczamy naszej miłości do bliskich, którzy odeszli. Jeśli inni ludzie naruszają nasze granice, gniew pomaga nam się bronić. Strach sam w sobie nie jest zagrożeniem, lecz sygnałem alarmowym ostrzegający przed niebezpieczeństwami, tak zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi. Uczucia, nawet trudne, są dobre.
Dzięki nim żyjemy. Czemu więc tak wrogo odnosimy się do naszych uczuć? Odrzucamy je, myśląc: Nie chcę czuć się w ten sposób!”. Jako psychologicznie wybredni nazywamy emocje, których chcemy, pozytywnymi, a te, których sobie nie życzymy, negatywnymi. Próbujemy podzielić świat, by móc żyć w części, która nam odpowiada, i zapomnieć o tej drugiej. Łudzimy się, że wtedy osiągniemy doskonałość i niezmącony spokój, lecz w rzeczywistości pozostajemy po dawnemu podatni na wszystkie uczucia, jest w nas dobro i zło.

Jon Frederickson, Kłamstwa, którymi żyjemy

25/09/2023

25/09/2023

"Psychoterapia" – kwartalnik Sekcji Naukowej Psychoterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego

21/08/2023

Wielkim nieszczęściem jest sytuacja, gdy dziecko zostaje zaproszone do „wyjątkowej” relacji przez jednego z rodziców.

Taka bliskość zazwyczaj prowadzi do nadmiernej konfrontacji z uczuciami dorosłych.

Rodzic szuka u dziecka pocieszenia i zrozumienia, pragnie dzielić z nim uczucia frustracji wynikające z konfliktów małżeńskich. Dziecko nie jest w stanie poradzić sobie z takimi wyzwaniami emocjonalnymi.

Nieszczęście rodzica jest dla dziecka zawsze zbyt wielkim obciążeniem, nie może mu w żaden sposób zaradzić. Zaczyna wtedy odczuwać, że jego głównym zadaniem jest uszczęśliwić rodzica.
Ofiarowuje mu swoją obecność, wysłuchuje smutków, okazuje współczucie i zrozumienie, staje się dla rodzica rodzicem.

Dziecko zalane uczuciami rodzica nie może uciec z tej sytuacji. Przestaje więc stawiać jakiekolwiek żądania, wycofuje potrzeby i uczucia, aby dodatkowo nie obciążać rodzica.

W pewnym momencie przestaje czuć siebie i swoje potrzeby. Wypełnia się bólem, którego nie sposób udźwignąć w dziecięcym świecie, staje się wiec „dorosłym” mimo swoich kilku/kilkunastu lat.

Gdy takie dziecko nie wyraża bólu, smutku i wściekłości to, aby się ochronić, wykształca pancerz psychiczny i fizyczny nie dając innym dostępu do siebie.

Alexander Lowen - Narcyzm. Zaprzeczenie prawdziwemu Ja (tłum. Piotr Kołyszko)

19/08/2023

Ile potrafią ważyć nasze myśli? Szczególnie kiedy jesteśmy w silnej fuzji poznawczej z nimi? 🤔

Myślę, że rzeźba "The weight of thought" Thomasa Lerooya oddaje to bardzo trafnie.

19/08/2023

Do zrobienia:
odpocząć.

Odpoczywanie to trudna sztuka.
Jeżeli umiesz odpoczywać, robić nic, to wspaniale - zachęcam byś pielęgnował(a) to w sobie. 🌻
To niezwykle ważna i cenna umiejętność.

Jeżeli nie umiesz, to pewnie doskonale rozumiesz, o czym piszę.
Żyjemy w świecie, w którym często wzmacniana jest harówka.
Z niepokojem, od dawien dawna, obserwuję, jak szkoła wspiera niezdrowy perfekcjonizm.
Gratulujemy, klepiemy po ramieniu, gdy dziecko mówi nam, że wygrało 8 konkurs i zarwało 6 nockę, by się przygotować.
Mówimy: oby tak dalej, zamiast zapytać/zastanowić się :
„jak mogę ci pomoc?”/„jak mogę mu pomoc”.

Dużo umówimy o systematyczności, wytrwałości, pracowitości, a tak niewiele o przerwie, odpoczynku, przestrzeni na relaks i hobby.

Planowanie odpoczynku jest tak samo ważne, jak planowanie pracy i nauki.
Wiedza o roli balansu w naszym życiu jest kluczem do zdrowia.
I do tak pożądanej produktywności.

…bo często najbardziej produktywna rzeczą jaką możemy zrobić jest odpoczynek.

Mamy wakacje. 🙂
To dobry czas na praktykowanie rodzinnego odpoczywania, na pokazywanie wagi odpoczynku, relaksu.
To dobry czas na zatrzymanie się przy pytaniach:
jak jest u mnie z odpoczywaniem?

Co pokazuję i czego o odpoczynku uczę moje dzieci?
♡

No właśnie: jak jest u Was z odpoczywaniem?

Z ciekawością przeczytam Wasze refleksje o odpoczywaniu.

♡

19/08/2023

Prosimy o przekazanie w ankiecie Państwa pytań związanych z nowelizacją Ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Ankieta jest anonimowa i dotyczy pytań, na które będziemy przygotowywać odpowiedzi w formie zbiorczej. Ewentualne kwestie indywidualne prosimy kierować do Stowarzyszeń, których ...

28/07/2023

Celem intensywnej krótkoterminowej psychoterapii dynamicznej, podobnie jak wszystkich terapii dynamicznych, jest uzyskanie dostępu do nieświadomych sił, które napędzają źle przystosowane zachowanie pacjenta.

Pomimo zachowania tego celu, propagowane podejście terapeutyczne stoi w sprzeczności z tradycyjną metodą psychoanalityczną.

Terapeuta aktywnie zadaje pytania pacjentowi, zachęca go do szczerej konfrontacji z dojmującymi i wywołującymi ból uczuciami, których zazwyczaj pacjent unika (...).

Interpretacja znaczenia objawów i zachowań może nastąpić dopiero wtedy, kiedy pacjent bezpośrednio przeżyje towarzyszące im uczucia, a wspomnienia które kryją się pod nimi, ujrzą światło dzienne.

Terapeuta nie musi więc zgadywać, jakie znaczenie mechanizmu obronnego lub symptomu wydaje się możliwe, ponieważ prawda emocjonalna jest jasno wyrażona (...).
Na tym etapie pacjenci często sami dokonują interpretacji.

Patricia Coughlin "Intensywna Krótkoterminowa Psychoterapia Psychodynamiczna"

28/07/2023

Innym typowym momentem, kiedy dorośli szukają terapii, jest osiągnięcie przez jedno z ich dzieci wieku, w tym oni sami przeżywali traumatyczne wydarzenie. Np. gdybym była molestowana seksualnie wieku siedmiu lat, przypuszczalnie rozwinęłabym jakieś objawy, kiedy moja córka osiągnęłaby ten sam wiek. Gdybym straciła ojca w wieku 13 lat, byłabym zagrożona jakąś psychopatologią, gdy moje dziecko stałoby się nastolatką. Reakcja ta może mieć kilka składników, w tym:
1) nieświadome ponowne przeżywanie mojej własnej traumy, pobudzone przez moją identyfikację z córką;
2) przesądny strach, że przejdzie ona przez to samo co ja oraz pragnienie odebrania jej tego bólu w magiczny sposób i przeniesienia go na siebie ;
3) nieświadoma zazdrość o to, że nie cierpi ona tak jak ja w jej wieku i związana z tym wrogość do niej, w połączeniu z oburzeniem, że nawet nie czuje ona wdzięczności za swoje szczęście lub dobrą matczyną opiekę, dzięki której nie doświadczy tego, czego ja doświadczyłam.
Ważne jest, aby terapeuci szukali tego rodzaju związków, kiedy będą się starali zrozumieć, dlaczego ktoś zgłosił się na terapię akurat teraz.

Nancy McWilliams, Opracowanie przypadku w psychoanalizie