Gabinet psychologiczny Magdalena Bielawska

25/11/2025

„Mniej marihuany – więcej jakości życia”
To zdanie usłyszane dziś podczas szkolenia dla terapeutów jakoś mnie zatrzymuje.
Jeśli jest mniej marihuany, to czego jest więcej?
Może jest to:
• więcej obecności – rozpoznawania barwy światła rano, własnego oddechu, ciepła kubka w dłoniach, reakcji ciała.
• więcej kontaktu ze sobą – uczuć, potrzeb, sygnałów z wnętrza, które były wcześniej przytłumione.
• więcej radości z małych rzeczy – takiej, która nie jest „wyprodukowana” substancją, ale rodzi się naturalnie.
• więcej wolności – od rytuałów, przymusu, od planowania życia wokół używania.
• więcej wpływu – na to, jak wygląda dzień, relacje, decyzje, rytm pracy i odpoczynku.
• więcej energii – nawet jeśli początkowo subtelnej, pojawiającej się stopniowo.
Czym jest jakość życia z perspektywy TSR? Nie jest definicją czy teorią, lecz doświadczeniem, które klient potrafi rozpoznać w swoim codziennym funkcjonowaniu.
W duchu TSR można zapytać:
• Po czym poznasz, że jakość Twojego życia wzrosła choćby o pół punktu?
• Co inni zauważą, gdy będziesz bardziej zadowolona/y ze swojego życia?
• Co będziesz wtedy robić inaczej, choćby odrobinę?
• Jak będzie wyglądać Twój dzień, gdy „bycie” zamieni się w „bycie z satysfakcją”?

„Bycie”, „czucie”, „radość” – jak na nie patrzy TSR?
TSR nie ocenia, co jest właściwe, głębokie czy dobre. Raczej pyta:
• Które doświadczenia chcesz mieć częściej?
• Jak je rozpoznajesz?
• Z czym kojarzą Ci się chwile, kiedy już się pojawiają?
Jakość życia może oznaczać: czucie więcej, czucie mniej, czucie spokojniej, czucie wyraźniej, lub po prostu czucie „akurat tyle, ile trzeba”. Zmiana nie zaczyna się od odstawienia substancji.
Zmiana zaczyna się od pierwszego zauważonego „więcej”.
Czasem jest to: więcej oddechu, więcej sprawczości, więcej przestrzeni między „bodźcem” a „reakcją”, więcej siebie w swoim życiu. A dopiero później – mniej tego, co przeszkadza.

„Kiedy ma*****na nie będzie już tak ważna jak teraz, co dokładnie pojawi się w Twoim życiu i po czym to poznasz?”

08/11/2025

04/11/2025

Warto skorzystać 👌

Piątek, 7 listopada od godz. 15:00 m moim gabinecie odbędą się wyjątkowe konsultacje z Edytą Tyszkiewicz, terapeutką komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC).
Pani Edyta przyjedzie, by odpowiedzieć na pytanie, które zadaje sobie wielu rodziców i opiekunów:
👉 „W jaki sposób wprowadzić komunikację, gdy mowa nie przychodzi łatwo?”

Podczas spotkania:
🗣️ odbędą się indywidualne konsultacje dzieci i dorosłych,
💬 omówione zostaną trudności w komunikacji i możliwe formy wsparcia,
🤝 będzie okazja, by dowiedzieć się więcej o narzędziach, które pomagają mówić, na różne sposoby.

📍Gabinet Logopedyczny MOWA , ul. Kętrzyńska 5, Iława
📅 07.11 (piątek)
🕒 od godz. 15:00

Zachęcamy do zapisów, liczba miejsc ograniczona.
Każda rozmowa to krok w stronę lepszej komunikacji. 💚

01/11/2025

O RELACJACH, KTÓRYCH ŚMIERĆ NIE PRZERYWA

🕯️🍂 Listopad to czas skracających się dni i ciemności, które zapadają przed nocą.
🍂 Przyroda zamiera i zaprasza nas do refleksji nad życiem i jego sensem, śmiercią, przemijaniem i relacjami w jakich jesteśmy lub byliśmy. zaczyna się wizytami na cmentarzach, rodzinnymi spotkaniami i wspomnieniami o tych, których już z nami nie ma. Lubimy ten czas lub wręcz przciwnie czujemy się nim przytłoczeni i zobligowani do czegoś czego sami byśmy nie wybrali.

Chcemy czy nie - czas, który płynie do świąt i końca roku pełen jest różnych emocji i refleksji dotyczących naszych więzi i relacji.
🍂 Spadające liście, szare dni, deszcze i chłód wywołują nostalgię. To bywa trudny czas, pełen podsumowań, rozczarowań i tęsknoty. Szczególnie dla tych z nas, którzy opłakują straty, tęsknią za kimś kogo już nie ma.

🕯️ Człowiek umiera ale relacja trwa. To jedno zdanie ilustruje zależności, które pomimo śmierci nie ustają.

🕯️ Śmierć rozdziela, a pamięć niesiemy dalej.

Śmierci bywają różne - jako skutek przewlekłej, czasem uciążliwej choroby czy ze starości. Bywają i takie, które dzieją się przed pierwszym złapanym na świecie oddechem albo nagłe i nieprzewidziane: w wypadkach, związane z sytuacjami medycznymi, samobójcze.

przerywa dotychczasowe sprawy. Zaskakuje. Zmienia rzeczywistość. Czasem wprowadza chaos. Może budzić poczucie winy, stawiać pytania, na które nie padają żadne odpowiedzi. Wstrząsa naszym światem i zaburza równowagę. Kończy to co było do tej pory oczywiste. Rozregulowuje układ nerwowy i wywołuje uczucia, od których nie ma ucieczki. Ci co zostają mierzą się z nią na różne możliwe sposoby, często automatycznie, nie zawsze świadomie, bo skala emocji bywa różna.

⏳ bywa różna, zależna od wielu czynników. Potrzebujemy na nią czasu, wystarczająco długiego, by przejść przez kolejne jej etapy, nawet kilkukrotnie. Potrzebujemy zmierzyć się z brakiem jaki wyłania się na wielu poziomach, opłakać, odnaleźć w nowej rzeczywistości, poukładać ją w inny sposób i budować życie.

Przerwane śmiercią są różne, są i takie, które były obietnicą nowego, innego czasu, a to co zapowiadały - nigdy się już nie wydarzy.
🫧 Tęsknota za utraconymi dziećmi - tymi nienarodzonymi - może trwać całe życie i jedynie trochę zblednąć.
🫧 Dzieci, które umierają zanim dorosną pozostawiają swoje rodziny w bólu i rozpaczy, z niespełnionymi marzeniami, z planami, które nigdy się nie urzeczywistnią.
🫧 Śmierć dorosłych dzieci (kiedy ich rodzice żyją) zostawia milczącą pustkę, niedokończone sprawy i niedopowiedziane historie. Pozbawia rodziny jakiejś przyszłości.
🫧 Śmierć rodzica wstrząsa poczuciem bezpieczeństwa dziecka i może zdestabilizować rodzinę, a na pewno zmienia dotychczasowy system.
🫧 Długa i przewlekła choroba i powolne umieranie bliskiej osoby pozostawia wyżłobiony ślad, który trudno zapełnić.

Przerwane relacje są różne.

📍 Pozostają niedokończone sytuacje, brak możliwości rozwiązania trwających konfliktów czy ujawnienia tajemnic, a także tego co niewypowiedziane i tego co boli.
Zamykają możliwość dokończenia rozmów, snucia planów i wszystkich odłożonych na później spraw. Zatrzaskują z hukiem przyszłe możliwości. Odbierają jakąś nieznaną lub przewidzianą przyszłość.

🫣 Te różne niewypowiedziane _ , niedokończone _ wciąż gdzieś są, bo człowiek umiera ale relacja trwa dalej.

🕯️ Za każdym razem kiedy znajdujemy w sobie takie powracające i męczące poczucie żałoby, które nie słabnie pomimo upływającego czasu albo trzyma nas w miejscu to i my zatrzymujmy się i odnajdujmy w sobie te niedokończone rozmowy, kłótnie, emocje, które nie były wystarczająco nazwane. By móc pójść dalej potrzebujemy uwolnić „to” na co nie było miejsca i czasu w przeszłości. Odnaleźć „to” w sobie i nazwać, zaadresować, dokończyć te mniejsze i większe historie. Z uwagą na emocje i odczucia w ciele dopowiedzieć dla siebie „to” co pozostawało w ukryciu.
Na różne sposoby. Poniżej kilka do inspiracji:

✔️ Napisz list do tej zmarłej ważnej osoby/osób. Wyraź w nim to co w Tobie wciąż gorące. Pozwalaj sobie na emocje - to przecież taki list, który nie będzie wysłany więc nikogo nie zrani i nie będzie oceniany ani skrytykowany. Tylko Ty poznasz jego treść. Pozwól sobie na szczerość. Nie przywiązuj uwagi do formy, gramatyki czy interpunkcji. Nie spiesz się, weź sobie tyle czasu by poczuć, że wzburzone emocje opadają i pojawia się zmęczenie i pustka w głowie.

✔️ Wyobraź sobie, że masz możliwość cofnąć swoje życie do konkretnych sytuacji, które chciałabyś żeby potoczyły się inaczej. Żebyś Ty inaczej zareagowała. Do takich chwil kiedy chciałaś coś zrobić i zatrzymał Cię strach, niepewność, jakiś rodzaj zwątpienia, albo sytuacja dynamicznie zmieniła się i odebrała możliwość reakcji. Cofasz czas i masz możliwość inaczej zareagować. Pozwól sobie na pofantazjowanie i wyrażenie tego co nie zostało wyrażone, odegraj tę scenę, może nawet w zwolnionym tempie, bez pośpiechu.

✔️ Wyobraź sobie, że przygotowujesz się do spotkania pożegnalnego, a Twój cel to wyrazić radość i wdzięczność za znajomość tej osobie, za to, że była w Twoim/Waszym życiu. Za to co wnosiła do życia? Za co ją ceniłeś, lubiłeś, kochałeś? Taki list pochwalny.
✔️ Możesz też mieć chęć zrobić coś przeciwnego - spisać listę skarg i zażaleń - „list reklamacyjny” tej relacji - być może wcześniej nie miałaś takiej możliwości albo zdarzało się to tylko nie wprost, nie bezpośrednio do tej osoby.

✔️ A może potrzebujesz wyrazić miłość do nienarodzonego dziecka jaka wciąż jest w Tobie, a nie mogła być wypowiedziana? Lub dziecka, które umarło zanim zdążyliście się poznać? Zrób to w takiej formie jaka przyjdzie Ci do głowy.

☺️ Ja lubię podczas świątecznych spotkań rodzinnych przywoływać anegdoty o zmarłych, takie zabawne albo irytujące zachowania jakie pamiętamy. Wtedy robimy miejsce dla wspomnień i różnych emocji jakie pojawiały się w kontakcie z tą osobą i jednocześnie dzieję się jakaś lekkość we wspomnieniach i rodzinna zabawa rozjaśnia myśli. Bo czy umarli potrzebują naszego smutku i czy chcieliby naszego udręczenia? Nie sądzę. Myślę, że gdyby mogli napisać do nas list to zachęcaliby nas do życia i kroczenia naprzód. Ciekawe co te osoby, które opłakujecie napisałyby do Was w liście. Jakie byłyby tam zawarte myśli, instrukcje i życzenia do Nas?

🫴 Żona aktora Richard’a E.Grant’a - Joan 4 dni przed śmiercią powiedziała: „Wiem, że będzie ciężko, że będziesz smutny ale postaraj się znajdować nawet najmniejszą odrobinę szczęścia każdego dnia, również w dzień mojej śmierci. Nie czuj żadnej winy za tę radość i szczęście kiedy mnie już nie będzie”.

Tekst i zdjęcie Beata Muszyńska-Dębska psychoterapia, interwencja kryzysowa, terapia traumy

26/10/2025

📖 Zaczytana. Między rozwojem a sensem 🌿

Ten cykl to moja przestrzeń dla książek, które dotykają człowieka w drodze — między teorią a doświadczeniem, między psychologią a życiem.

Biegnąca z wilkami” – Clarissa Pinkola Estés 🐺💫

Niektóre książki się czyta, a inne się przeżywa.

Estés prowadzi nas przez baśnie, mity i sny, które stają się lustrami duszy.
Z każdym rozdziałem odkrywamy, że „dzikość” nie oznacza chaosu, ale autentyczność – zgodę na własną naturę, emocje, rytm i głos wewnętrzny, który tak łatwo w codziennym świecie zagłuszyć. 🌾

To książka, która stawia pytania:
🕊️ Gdzie w moim życiu zagubiłam kontakt ze sobą?
🌿 Czy potrafię słuchać swojego instynktu?
🔥 Czego się boję, kiedy czuję, że mogłabym być sobą w pełni?

Dla mnie to lektura o dojrzewaniu emocjonalnym, o odwadze powrotu do siebie, i o tym, że rozwój to nie ucieczka od dzikości – to jej świadome przyjęcie.

24/10/2025

Zwyczajny piątkowy wieczór psychoterapeuty 🤯

24/10/2025

Dlaczego dziecko z ADHD ciągle „goni króliczka” – o neurobiologii wiecznego poszukiwania bodźców

Wielu dorosłych patrzy na dziecko z ADHD i widzi chaos.
Wieczne porzucanie zadań, nagłe pomysły, zmiany nastrojów, nowe zainteresowania pojawiające się co kilka dni. Dla otoczenia to bywa męczące. Dla samego dziecka – to sposób przetrwania w świecie, który jest dla niego po prostu zbyt wolny i zbyt monotonny.

Mózg w trybie poszukiwania nagrody

W centrum tej historii leży dopamina – neuroprzekaźnik odpowiedzialny za motywację, ciekawość i poczucie przyjemności.
U osób z ADHD jej poziom nie jest stabilny: zamiast płynnego dopływu, przypomina krótkie, gwałtowne zrywy.
Dlatego dziecko z ADHD nie potrafi utrzymać motywacji w czasie.
Nie wystarczy mu świadomość, że „efekt przyjdzie później”. Ono potrzebuje nagrody teraz. Czegoś, co błyszczy, zaskakuje, ekscytuje – bo wtedy wreszcie czuje, że żyje, że ma sens, że jest w stanie zrobić coś dobrze.

Kiedy ten stan mija, poziom dopaminy spada, pojawia się nuda, frustracja i natychmiastowy impuls: „muszę znaleźć coś nowego!”.
Tak rodzi się to metaforyczne „gonienie króliczka” – ciągła pogoń za nowym bodźcem, nową ideą, nowym wyzwaniem.

To nie bunt, to biologiczna potrzeba

Dziecko z ADHD nie ucieka od obowiązków dlatego, że jest leniwe. Ono szuka stanu skupienia, który większość ludzi osiąga naturalnie.
Dla niego skupienie to nie spokój, tylko dopaminowy sprint.
Jeśli nie znajdzie konstruktywnego sposobu na jego wywołanie, zaczyna prowokować emocje, konflikty, ryzyko – wszystko, co pobudza. Dlatego rodzice często mówią: „on jakby specjalnie szukał kłopotów”. Nie szuka. Szuka bodźców.

Jak pomóc dziecku „dogonić króliczka” mądrze

Nie da się zabić ciekawości dziecka z ADHD. Ale można ją ukierunkować.

1. Dziel zadania na krótkie etapy – każdy zakończony etap to mini-nagroda, która utrzymuje dopaminę w ruchu.

2. Wprowadzaj nowość do rutyny – małe zmiany, nowe kolory, kolejność, tempo pracy – to pozwala uniknąć wypalenia.

3. Doceniaj natychmiastowo – nie „pochwała za tydzień”, tylko słowo, gest, uśmiech w chwili, gdy coś zrobiło dobrze.

4. Ustal rytuały, które mają sens – nie sztywne zasady, lecz takie, które łączą przewidywalność z elementem wolności.

5. Pozwól na pasję, nawet jeśli trwa tydzień – każda z nich rozwija sieć neuronalną i uczy samoregulacji lepiej niż wymuszona konsekwencja.

Króliczek to nie wróg

Świat często oczekuje, że dziecko z ADHD „przestanie biegać” i „zacznie się koncentrować”.
Ale może warto odwrócić pytanie: co by się stało, gdybyśmy pozwolili mu biegać – tylko po właściwym kierunku?
Bo w tej pogoni za króliczkiem nie ma zła. Jest tam ogromna energia, wrażliwość i kreatywność, które – jeśli dostaną dobre warunki – potrafią zdziałać cuda.

Dziecko z ADHD nie jest zagubione. Ono po prostu szuka świata, który będzie biegł w jego tempie.