Pracownia Psychologiczna Ewelina Woźniak

02/12/2025

MILCZENIE, KTÓRE KRZYCZY…

Czasem człowiek milczy nie dlatego,
że nie ma nic do powiedzenia.
Milczy, bo ma w sobie za dużo,
żeby to unieść.

Milczy, bo kiedyś za słowa został ukarany.
Bo gdy próbował powiedzieć „potrzebuję”, usłyszał, że przesadza.
Bo kiedy próbował powiedzieć „boli mnie”,
ktoś przewrócił oczami.
Bo gdy wyciągał ręce po bliskość,
spotykał chłód.

Więc nauczył się zamrażać.
Zgodnie z zasadą: „jeśli nie mówię,
to nie ryzykuję kolejnego zranienia”.

Milczenie staje się wtedy pancerzem.
Niewidzialną ścianą,
za którą człowiek próbuje chronić to,
co w nim najbardziej kruche.

Ale prawda jest taka:
to, o czym nie mówimy, nie znika.
To w nas zostaje.
Gromadzi się, napina ciało,
odbiera oddech, odsuwa od ludzi.
Z każdym dniem staje się coraz głośniejsze.

Bo cisza też ma głos.
I bywa, że krzyczy tak,
że nie da się już spać, jeść, oddychać.

A jednak…
W każdym z nas jest ten moment,
w którym cisza przestaje chronić,
a zaczyna więzić.
I wtedy trzeba zrobić najtrudniejszy krok:

Nazwać to, co było niewypowiedziane.
Nawet szeptem.
Nawet drżącym głosem.
Nawet tylko przed samym sobą.

Bo od tego zaczyna się wolność.
Od jednego zdania, które brzmi jak powrót do życia: „To ja. To moje. I chcę to wreszcie wypowiedzieć.”

Ewelina ❤️

Ustawienia Systemowe — Iława
🗓 13.12.2025- zostały 3 miejsca na ustawienie i 4 do reprezentacji
📍 Iława, ul. Chodkiewicza 5

Bali, Indonezja 02–12.03.2026 — warsztat terapeutyczno-jogowy
ZOSTAŁY 4 miejsca 🧘‍♀️🧘‍♂️🧘🧘‍♀️
📞 Zapisy: 508-296-410

01/12/2025

Zapraszamy 🏝️🧘☀️

21/11/2025

🧘‍♀️Dziś kolejne piękne wieści! ☀️
Grupa na nasz wyjazd właśnie zapełnia się
o kolejne osoby — dziękujemy Wam z całego serca za zaufanie, za Wasze wiadomości
i decyzje.
Czuć, jak ta energia wspólnej podróży
zaczyna się już budować. 💛🌿

Jest jeszcze kilka miejsc.
Jeśli nosisz w sobie myśl,
że „może to jest ten moment”…
jeśli od kilku dni wracasz do tej informacji…
jeśli czujesz poruszenie,
ale coś jeszcze chcesz dopytać…
odezwij się.
Jestem tu, żeby odpowiedzieć,
wyjaśnić i pomóc Ci podjąć najlepszą
dla Ciebie decyzję. 🌺

Lista zamyka się już niebawem, więc jeśli rozważasz udział — daj znać.
Być może właśnie czekasz na ten znak. 🏝️🧘‍♀️☀️

Bali, Indonezja 02–12.03.2026 — warsztat terapeutyczno-jogowy
📞 Zapisy: 508-296-410

Ewelina

19/11/2025

17/11/2025

Gdy słowa matki stają się losem dziecka

Są takie domy, w których cisza niesie więcej
niż krzyk.
W których jedno westchnienie matki porusza serce dziecka
mocniej niż jakiekolwiek polecenie.

Dziecko słucha.
Nie tylko uszami.
Całym ciałem, całym układem nerwowym,
całą duszą.

I kiedy matka mówi o swoim zmęczeniu,
kiedy drży jej głos,
kiedy świat staje jej się zbyt ciężki —
dziecko słyszy to jak wołanie.

Choć matka nie prosi,
ono i tak już idzie.
Za szybko. Za daleko.
Tam, gdzie nie powinno.

W polu ustawień widać to jak delikatne przesunięcie:
matka lekko cofa się w sobie,
a dziecko robi krok do przodu,
tak jakby chciało zatrzymać wiatr,
przykryć matkę własnym ciałem,
uchronić ją przed światem
i przed jej własną historią.

Nikt tego nie widzi.
Nikt tego nie nazywa.
A jednak dzieje się to w każdym geście,
w napięciu barków,
w spojrzeniu, które sprawdza,
czy mama oddycha spokojniej.

I tak rodzi się mała strażniczka.
Dziewczynka, która w środku dorasta za szybko.
Zamienia dziecięce pragnienia na czujność,
śmiech na przewidywanie,
lekkość na uważność na każdy cień na twarzy matki.

Ciało zapamiętuje ten układ jak święty rytuał:
„Najpierw chronię.
Potem jestem.”

Ale to nie jest porządek życia.
To nie jest kolejność, w której może kwitnąć dusza.

Bo w naturze systemu to rodzic stoi
z przodu.
To z jego pleców płynie siła,
to jego ramiona mają otaczać dziecko,
to on trzyma świat,
żeby mały człowiek mógł trzymać
tylko swój własny oddech.

Kiedy role odwracają się zbyt wcześnie,
dziecko traci część siebie.
Zostaje czujność zamiast spokoju.
Opieka zamiast beztroski.
Doświadczanie świata przez filtr
„muszę”, zamiast „mogę”.

A jednak w każdym takim losie
istnieje moment,
w którym dorosła już kobieta
czuje, że nie może tak dłużej.
Że w jej sercu tli się dawne pytanie:
„Jeśli ja miałam być dla mamy…
to kto miał być dla mnie?”

I właśnie tam zaczyna się ruch uzdrawiający:
w delikatnym, symbolicznym oddaniu tego,
co nie było jej.
W ukłonie dla matki i jej historii —
bez osądu, bez walki,
z uznaniem: „To było Twoje, mamo.
Ja jestem tylko Twoim dzieckiem.”

Gdy ten ruch staje się możliwy,
porządek wraca na swoje miejsce.
Matka może stać na swoim miejscu
a za nią — cały jej los.
Córka odzyskuje grunt pod stopami.
Ciało odpuszcza stare napięcia.
System oddycha inaczej.

Wtedy dopiero zaczyna się życie,
które należy do niej.
Nie do jej lęku.
Nie do jej czujności.
Nie do jej dawnej, dziecięcej misji ratowania matki.

Tylko do niej.
Wreszcie.

Ewelina 🤍

Jeśli poczujesz, że te słowa mogą komuś
pomóc zobaczyć swoją historię jaśniej — udostępnij proszę.
Takie treści czasem trafiają dokładnie tam,
gdzie mają uzdrowić ruch. 🌿✨

Ustawienia Systemowe — Iława
🗓 13.12.2025
📍 Iława, ul. Chodkiewicza 5

Bali, Indonezja 02–12.03.2026 — warsztat terapeutyczno-jogowy
📞 Zapisy: 508-296-410

11/11/2025

Lecisz z nami? 🧘‍♂️🏝️

10/11/2025

Światło miłości.

Kiedy w domach świeci światło miłości…
Tej prawdziwej, spokojnej,
ufnej — wszystko zaczyna się układać.
Nie dlatego, że nagle znikają problemy,
ale dlatego, że światło tej miłości
rozprasza lęk.

Nie chodzi o miłość,
która kurczowo trzyma,
bo boi się stracić.
Nie o tę, która drży z obawy,
że ktoś odejdzie, że coś się rozpadnie.
Nie o miłość, która kontroluje,
naprawia, poprawia,
chce „dla dobra” — a tak naprawdę
dla spokoju swojego lęku.

Chodzi o miłość, która ufa.
Która widzi drugiego człowieka
i pozwala mu być.
Miłość, która nie gasi światła,
nawet gdy ktoś na chwilę znika
w ciemności swojego doświadczenia.
Miłość, która daje przestrzeń, oddycha,
śmieje się, mówi:
„Idź. Żyj po swojemu.
A ja będę tu — z ciepłem, z wiarą,
z obecnością.”

Kiedy w domu świeci takie światło,
dzieci rosną spokojniej,
partnerzy są sobie bliżsi,
a cisza staje się przyjacielem.
Bo to światło nie oślepia — ono ogrzewa.
To miłość, która nie trzyma.
To miłość, która prowadzi.

Ewelina ❤️

Jeśli czujesz, że ten tekst niesie w sobie coś dobrego — udostępnij proszę . 💛
Dziękuję, że jesteś, że czytasz,
że pozwalasz tym słowom
żyć dalej w świecie. ✨

Ustawienia Systemowe Iława
🗓 15.11.2025r.
13.12.2025r
📍 Iława, ul. Chodkiewicza 5

Bali, Indonezja 02-12 marca 2026r - warsztat terapeutyczno - jogowy
➡️ Zapisy- 508-296-410

08/11/2025

Zapraszamy 🧘‍♂️🧘🏝️❤️

05/11/2025

Odpowiedzialność.

Nie ta ciężka, przygniatająca.
Nie ta, która mówi: „muszę,
inaczej wszystko się zawali”.
Nie ta, która pachnie lękiem i nadmierną dorosłością dziecka, które kiedyś musiało szybciej dorosnąć,
niż powinno.

Ale odpowiedzialność,
która wyrasta z porządku.

W ustawieniach mówimy,
że odpowiedzialność to ruch dorosłego serca.
To moment, w którym z szacunkiem
odkładamy na ziemię to,
co należało do tych,
którzy byli przed nami:ich lęki,
zranienia, niespełnione nadzieje,
niedokończone historie.

Bo dziecko — choćby bardzo chciało…
Nie może nieść tego,
co nie należy do niego.
Dorosły — może wybrać,
co bierze, a co oddaje życiu
z czułością i pokorą.

Prawdziwa odpowiedzialność
nie niesie napięcia.
Niesie godność.
To powiedzenie:
„to moje” — i stanie przy tym z oddechem, obecnością, wyborem.

To decyzja, by widzieć wyraźnie,
a nie uciekać.
By czuć, a nie zamrażać.
By działać, a nie czekać,
aż ktoś uratuje nasze życie za nas.

Bo kiedy w końcu wstajesz
jako dorosła kobieta, dorosły mężczyzna…
i mówisz sobie w sercu:
„Biorę odpowiedzialność za swoje szczęście,
za swój ból i za swoją drogę”
Wtedy coś się porządkuje.
Wtedy przestajesz walczyć z przeszłością.
Wtedy przyszłość zaczyna mieć dla Ciebie przestrzeń.

I wtedy życie — powoli,
ale pewnie — zaczyna się toczyć…
W Twoją stronę.
Nie dlatego, że musisz.
A dlatego, że chcesz.

To jest odpowiedzialność,
która nie kosztuje życia.
To jest odpowiedzialność,
która je oddaje.

🤍✨
Jeśli czujesz, że to o Tobie — weź spokojny wdech.
Możesz już być po swojej stronie.

Ewelina 🤍

Ustawienia Systemowe — Iława
🗓 15.11.2025 — 4 miejsca na ustawienie + 4 reprezentanci
🗓 13.12.2025
📍 Iława, ul. Chodkiewicza 5

Bali, Indonezja 02–12.03.2026 — warsztat terapeutyczno-jogowy
📞 Zapisy: 508-296-410

04/11/2025

Dlaczego tak wielu ludzi boi się terapii?

To rzadko jest tylko lęk przed rozmową,
przed łzami czy przed zmianą.
Z perspektywy ustawień systemowych
to coś o wiele głębszego.

W każdym z nas jest pamięć rodziny,
pamięć tych, którzy nie mogli mówić
o swoim bólu,
tych, którzy musieli przełknąć krzyk,
schować łzy, zacisnąć zęby
i „po prostu iść dalej”.
Pamięć tych, którzy przeżyli tylko dlatego,
że nie czuli.

I kiedy dziś masz usiąść naprzeciw terapeuty
i dotknąć siebie…
to czasem tak, jakbyś stawał w drzwiach pokoju, w którym od pokoleń nikt nie zapalał światła.
Światła, które ujawnia historię,
ciszę, ciężar, który nosiło kilka serc
przed Tobą.

W systemie często działa stare prawo:
„Nie mów. Nie czuj. Nie wołaj o pomoc.
Radź sobie sam, bo my musieliśmy.”

A Ty — nawet jeśli dorosły,
nawet jeśli odważny…
Niesiesz te zakazy w swoim ciele.

I nagle terapia nie jest tylko decyzją
o pracy nad sobą.
Terapia staje się momentem,
w którym możesz niechcący „złamać zasady rodu”.

Bo co, jeśli gdy zaczniesz czuć, wszystko się rozsypie?
Co, jeśli zaczniesz widzieć to, co miało zostać ukryte?
Co, jeśli pójście po pomoc będzie jak powiedzenie: „Nie dam rady tak jak wy daliście radę…”
Co, jeśli poczujesz, że ich wszystkich zdradzasz?

A przecież to nie zdrada.
To powrót do życia.

Terapia to czasem pierwszy oddech,
na który nie pozwoliło sobie cztery,
pięć pokoleń wcześniej.
To przerwane „trzymam to”,
które przechodzi w „z miłości oddaję
Wam to, co do Was należało”.

Bo uzdrawianie nie jest buntem wobec rodziny.
Uzdrawianie jest…
Jej dokończoną modlitwą.
Tym, czego oni tak bardzo potrzebowali,
a nie mogli zrobić.

Kiedy siadamy do terapii, często drży ciało.
Ale to nie drży przed terapeutą.
Drży przed otwarciem drzwi, które przez lata były zaryglowane strachem
i wiernością.

A jednak, kiedy ten ruch się zaczyna…
Jest w nim coś świętego.
Jakby rodowa ręka dotykała Twojego ramienia
i szeptała:
„Idź.
Może ja nie mogłam, ale Ty możesz.
A kiedy odzyskasz siebie — wrócisz
i uhonorujesz nas wszystkich.”

I wtedy pojawia się przestrzeń na nowe.
Na własne życie.
Na własny oddech.
Na własne serce, które zaczyna bić
dla Ciebie,
nie tylko dla pamięci o innych.

To jest terapia.
Nie ucieczka.
Nie słabość.
Nie egoizm.

To powrót do siebie…
I domknięcie miłości,
która kiedyś została przerwana.

Ewelina ❤️
Zapraszam
Ustawienia Systemowe Iława
🗓 15.11.2025r. Zostały 4 miejsca na ustawienie i 4 dla reprezentantów
13.12.2025r
📍 Iława, ul. Chodkiewicza 5

Bali, Indonezja 02-12 marca 2026r - warsztat terapeutyczno - jogowy
➡️ Zapisy- 508-296-410

01/11/2025

❤️

POŻEGNANIE

„Nie stójcie nad moim grobem i nie płaczcie.
Nie ma mnie tam.
Ja nie śpię.
Jestem tysiącem wiatrów które wieją.
Jestem diamentowym blaskiem na śniegu.
Jestem światłem słonecznym
na dojrzewającym zbożu.
Jestem łagodnym jesiennym deszczem,
kiedy budzicie się w porannej ciszy.
Jestem śmigłym lotem cichych ptaków.
Jestem łagodną gwiazdą, która świeci w nocy.
Nie stójcie nad moim grobem i nie płaczcie.
Nie ma mnie tam.”

Wiersz napisany dla Trei Wilber

Trudno nam żegnać się z bliskimi.
Długo w sercach chce gościć smutek, żal.
Długo cierpimy po stracie…
Czasem latami…

Dzisiaj jest Święto Zmarłych…
Popatrz na siebie…
Przy kim jest nadal Twoje serce.
O kim myśląc nadal cierpisz ?
Popatrz na tego zmarłego…

Aby dobrze pożegnać się ze zmarłym…
Trzeba wziąć sobie od niego coś dobrego.
Wspomnienia wspólnego czasu.
Dzięki temu, to co Was łączyło…
Miłości, przyjaźń…
Będzie miała swoją kontynuację w Twoim życiu.
Zamknij oczy i powiedz do niego, do niej…

DZIĘKUJĘ ZA NASZĄ WSPÓLNĄ DROGĘ.
DZIĘKUJĘ ZA CZAS KTÓRY BYŁ NAM DANY.
DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKO CO OD CIEBIE DOSTAŁEM/ DOSTAŁAM.
ZROBIĘ COŚ PIĘKNEGO
Z MOJEGO ŻYCIA
NA TWOJĄ PAMIĄTKĘ
I KU TWOJEJ RADOŚCI.

Ewelina ❤️

Ustawienia Systemowe Iława
🗓 15.11.2025r.
13.12.2025r
📍 Iława, ul. Chodkiewicza 5

Bali, Indonezja 02-12 marca 2026r - warsztat terapeutyczno - jogowy
➡️ Zapisy- 508-296-410

30/10/2025

🌸 Dorosła Kobieta vs Mała Dziewczynka 🌸

Dorosła kobieta potrafi mówić „nie”.
Mała dziewczynka boi się, że ktoś się obrazi.

Dorosła kobieta ufa sobie.
Mała dziewczynka szuka potwierdzenia
w oczach innych.

Dorosła kobieta bierze odpowiedzialność
za swoje życie.
Mała dziewczynka czeka, aż ktoś ją uratuje.

Dorosła kobieta potrafi odpoczywać
bez poczucia winy.
Mała dziewczynka boi się,
że wtedy ktoś uzna ją za leniwą.

Dorosła kobieta zna swoją wartość.
Mała dziewczynka wciąż próbuje
zasłużyć na miłość.

🌿
Kiedy jesteśmy w pozycji małej dziewczynki,
oddajemy innym prawo do zarządzania naszym życiem.

Pozwalamy, by ktoś decydował np.: o naszych pieniądzach, o tym, gdzie i z kim żyjemy,
czy możemy pójść do pracy.
Zgadzamy się, by ktoś nas utrzymywał,
bo nie wierzymy, że potrafimy same.
Zgadzamy się, by ktoś zarządzał naszym życiem, bo same sobie nie dajemy do tego prawa.

W tej pozycji łatwo też zapomnieć o sobie –
najpierw dbamy o innych,
a sobie dajemy prawo do odpoczynku
dopiero na końcu.
Kiedy inni są już zadowoleni.
Kiedy nikt nie potrzebuje.
Kiedy już nie mamy siły.

💔
Ale to nie jest miłość.
To lojalność wobec starego bólu.
To echo tamtej dziewczynki,
która chciała być dobra,
żeby ktoś ją zauważył.

🌷
Dorosła kobieta mówi:
„Już nie muszę nikomu udowadniać,
że zasługuję.
Już nie muszę się poświęcać,
żeby być kochaną.”

Dorosła kobieta bierze ster swojego życia.
Z szacunkiem do tej małej,
która długo próbowała przetrwać.

Bo dojrzałość nie polega na tym,
że przestajemy czuć się jak dziewczynka.
Ale na tym, że to my – kobiety –
bierzemy ją teraz za rękę i prowadzimy.

✨ Jeśli czujesz, że często stajesz w roli tej małej — to nie powód do wstydu.
To zaproszenie.
By powoli, z czułością,
wracać do siebie.
Do tej, która wie, czego chce.
Do tej, która może.
Do tej, która już jest dorosła. 👸

Ewelina ❤️

Ustawienia Systemowe Iława
🗓 15.11.2025r.
13.12.2025r
📍 Iława, ul. Chodkiewicza 5

Bali, Indonezja 02-12 marca 2026r - warsztat terapeutyczno - jogowy
➡️ Zapisy- 508-296-410