06/03/2022
Otwierając swoje domy osobom uchodźczym, większość z nas chce stworzyć im jak najlepsze warunki do życia i oswajania tego, przez co przeszli.
Warto pamiętać, że osoby z doświadczeniem traumy, mogą zachowywać się inaczej, niż ktoś, kto nie ma za sobą tego typu przejść. Aby ułatwić sobie życie pod wspólnym dachem, trzeba wziąć pod uwagę, że osoba straumatyzowana może:
☂️ być bardzo zamknięta na kontakt, niechętna do rozmowy mimo tego, że ty starasz się najbardziej jak umiesz
🏠 mieć potrzebę przebywania w samotności w swoim pokoju
🏠 spać przez większą część czasu lub wręcz odwrotnie, cierpieć na bezsenność.
🏠 mieć regularne napady płaczu lub reagować według Ciebie "nieadekwatnie" do sytuacji
🔗 zadawać pytania nie mające związku z bieżącą sytuacją lub codziennością, które możesz postrzegać jako pytania "od rzeczy"
🏠 nieokazywanie radości z powodu twojej gościny i jawnej wdzięczności przez niektóre osoby, nie oznacza, że jej nie czują. W tej chwili mają utrudniony lub zablokowany kontakt ze swoimi emocjami i mogą czuć się zupełnie odcięci
🏠 mogą nie chcieć jeść i może to zmieniać się w każdą stronę w kolejnych dniach
🏠 jeśli chcą rozmawiać to słuchaj. Nie przerywaj, nie pocieszaj, nie obiecuj, że na pewno za dwa miesiące już będą u siebie. Słuchanie to największy aktywizm jaki możesz podjąć we własnym domu.
☂ mogą "się zwieszać" w trakcie mówienia. Traktuj to jako pauzę, nie pytaj czy na pewno wszystko w porządku.
👧🏾 dzieci kilkuletnie mogą zachowywać się zupełnie inaczej niż dorośli. One traumy ucieleśniają również, niemniej zewnętrznie okazują nieco później. Na razie mogą być podekscytowane podróżą do Polski, nową sytuacją, nowymi ludźmi wokół siebie.
🌿 Jeśli chcesz sprawić im jakąkolwiek przyjemność, to spytaj. Nie zakładaj, że na pewno czekają na to, co zamierzasz im zaproponować. I nie dopytuj o ich przeżycia wojenne ani nawet, jak minęła im droga.
Jedyne co możesz zrobić, to przy nich być.
zdj. Pixabay
