Pracownia Rozwoju Osobistego "JABŁOŃ"

01/11/2022

14/10/2022

Szukam Duszy... Odnajduję ją co dnia. I gubię. I znów odnajduję... Wspieram kobiety i mężczyzn w tych poszukiwaniach. Tkamy własne i wspólne kilimy, a ich barwy i wzory zachwycają mnie co dnia.
Czy wiesz gdzie jest Twoja Dusza? Czy otwierasz się na jej czułą obecność?

"Co współczesna kobieta rozumie przez zakończenie poszukiwania duszy? Koniec w pewnym sensie oznacza dokonanie czegoś. Kobieta poznała wszystkie strony swojej osobowości, od tej najświętszej po najbardziej przyziemną, i splotła je w niepowtarzalny, własny wzór. Utkała wyjątkowy materiał, którego osnowa zdaje się nie mieć końca. Jej nici zostały naciągnięte, zanim jeszcze powstał wzór i nawet gdy jest już ukończony, osnowa nadal wysnuwa się poza jego obręb. Lecz wątek posuwa się na czółenku krosna raz do przodu, raz do tyłu, podobnie jak doświadczenia z jej życia, tkając jej osobisty, jedyny w swoim rodzaju splot. Zakończenie następuje wraz z wpleceniem w ponadczasowe tło, czyli duszę, powtarzających się rozmaitych zadań kobiety. Tylko wtedy, gdy uda jej się sprowadzić do jedności wszystkie przeciwności występujące w życiu, może doświadczyć poczucia pełni. Ale koniec poszukiwania może także oznaczać coś innego, gdyż koniec przywodzi na myśl także cel. Kobieta może zapytać: Po co tu jestem? albo: Jaki jest cel mojego życia? Odpowiedzi na te pytania są nasycone energią, płynne i wciąż się zmieniają. Jak powiedział Jung, co jest prawdą o poranku życia, może już być nieaktualne o zmierzchu. Bycie w pełni sobą wymaga umiejętności rozważania wymagań stawianych przez duszę i świat i pozostania na tyle elastyczną, by wiedzieć, że koniec nie oznacza perfekcji."
June Singer: Współczesna kobieta w poszukiwaniu duszy.

Art. Dawid Figielek

14/07/2022

.
🧙
"[...] czarownice mają oczy
z cienkiego zielonego szkła
czarownice mają włosy
z gniazda złotego pająka
nitkami gwiazd
zwisające w noc
o świcie
sfruwają na dół włosy
do nóg traw
zamyślonych nad snem ziemi [...]"
Halina Poświatowska
🧙
Dom czarownicy, nadgryziony zębem czasu... Zjedzony przez historię.
🧙
Wszystko się zaczyna i kończy. Zgoda na przemijanie pozwala uniknąć wielu cierpień. Jak w gestaltowskimi cyklu Zinkera - kiedy się domyka proces identyfikacji potrzeby i jej zaspokajania następuje "płodna próżnia". Jeśli znajdujemy w sobie przestrzeń, by w niej być, wyłaniają się z niej nowe światy - potrzeby, pomysły, przedsięwzięcia, emocje. Życie. Płynny taniec figur - ich pojawianie się i odchodzenia w tło.
🧙
Siedzę zanurzona po uszy w mojej "płodnej próżni". Kąpię się w ciszy, spłukując z siebie zmęczenie, wypełniam się energią, by otwierać nowe cykle. Las śpiewa za oknem, wiatr gładzi i tarmosi drzewa.
🧙

08/03/2022

O wadze uczuć w rozwiązywaniu konfliktów:

"Osoby pracujące ze światem są na przykład często wzywane do rozwiązywania problemów miast, konfliktów etnicznych, kryzysów finansowych, i ratowania rozpadających się struktur zarządzania. Pole jest tu zwykle przesiąknięte rozpaczą i brakiem nadziei. Jeśli pracujący ze światem zacznie naprawiać sytuację używając jedynie prawnych środków zaradczych albo logicznych metod fiskalnych, będzie to jak dawanie dobrego, zdrowego pożywienia ludziom, którzy są w takiej depresji, że chcą już tylko umrzeć. Jeśli sfera uczuć nie została uzdrowiona, praca nad strukturą będzie tylko plastrem na jątrzącą się ranę."
Arnold Mindell: Siedząc w ogniu. Wykorzystywanie konfliktów i różnic między ludźmi dla transformacji dużych grup.

27/02/2022

Bardzo ważny tekst...
Każdy ma prawo do swoich emocji i swoich reakcji.
Do działania i niedziałania. Do dbania o siebie i innych na swój sposób.
Wojna dopiero się zaczęła i nawet gdyby zakończyła się jutro, ten proces będzie trwał w nas długo, przechodząc kolejne etapy, o tym napiszę Wam wkrótce.
Trzymajmy się.

Niektóre z osób w gabinecie cicho wyznają, że nie mają siły działać na rzecz osób uciekających przed wojną. Czują zawstydzenie z powodu lęku i najchętniej schowałyby się przed całym światem. Dla dodania otuchy:

☂️ masz prawo się bać

☂️ możesz czuć bezsilność i zmęczenie

☂️ nie musisz angażować się w takie działania, które wymagają siły i ekspozycji na bezpośrednie zagrożenie i stres

☂️ to, że się boisz nie oznacza, że jesteś gorszy*a

☂️ nie przesiaduj na portalach informacyjnych, które nakręcają spiralę lęku. Wystarczy sprawdzić co się dzieje raz albo dwa razy dziennie

☂️ nie czytaj niesprawdzonych źródeł, publikujących zwykłą sensację

☂️ dbaj o siebie, odżywiaj się dobrze, śpij tyle, ile potrzebujesz

☂️ staraj się nie przebywać sam*a chyba, że właśnie tego potrzebujesz

☂️ pielęgnuj codzienne rytuały, które dają poczucie stałości i bezpieczeństwa

☂️ żyj takim rytmem jak do tej pory i korzystaj z zajęć, które do tej pory stanowiły twój grafik dnia

☂️najbliższym osobom mów, co czujesz

☂️aktywizm nie oznacza tylko uczestnictwa w demonstracjach i marszach. To również finansowe zasilanie sprawdzonych fundacji, działających na rzecz uchodźców i uchodźczyń lub udostępnianie ważnych informacji o pomocy oferowanej właśnie im

☂️ zapoznaj się z podstawowymi technikami relaksacyjnymi, które łagodzą ataki paniki

Dbaj o o siebie ❤️

Fot. Geralt Pixabay

14/02/2022

Słowa o Miłości :) Zapraszam na Blog, do czytania Notatek spod Jabłoni.

Rozmowy o miłości Miłość. Najdziwniejsze słowo świata. Wciąż szukam jego znaczenia w sobie, w ludziach, których zsyła mi los i relacjach między nami. Im dłużej żyję, tym bardziej uświadamiam sobie ulotność tego słowa. Szukam definicji. Kiedyś, zdałam sobie sprawę, że nie potr...

06/01/2022

"To, co jednoczy nas jako ludzi, niekoniecznie jest widoczne czy namacalne, to raczej niewidoczny i nienamacalny wymiar p o m i ę d z y nami. To duch ludzki, który przenika każdą naszą interakcję. To "tajemnicze tło", które otacza nas i przenika, i z którego wyłania się nasza odrębność i niepowtarzalność, stając się figurą. T o ź r ó d ł o z d r o w i e n i a."

R. Hycnar, L. Jacobs: Terapia w dialogu. Od psychologii self, do terapii Gestalt. Przekład: K. Makaruk, D. Przygucka, s. 38.

24/12/2021

"Nie cofa się, kto związał się z gwiazdami." Da Vinci

Kiedy Frodo opuszcza las Lorien, Galadriela daje mu krysztaowy flakonik z zamkniętym wewnątrz światłem Elendila. To światło rozświetlało mu mrok i dawało nadzieję. Znalazłam dziś taką buteleczkę...

Czasem rozświetlasz mrok dla innych, a czasem potrzebujesz, by ktoś rozjaśniał ciemności dla Ciebie. Póki światło, póty nadzieja. I tamtędy wiedzie droga.
Cuda cuda ogłaszają.
Wielu cudów dla Was.

"W ciemności ustawicznie rozlegały się jakieś szelesty, trzaski i szmery, lecz nie było słychać głosów ani kroków. W oddali na zachodzie nad Ephel Dúath nocne niebo wciąż szarzało blado. W tej stronie, wysoko nad sterczącym szczytem górskim, biała gwiazda wyjrzała właśnie spośród rozdartych chmur. Gdy ją tak ujrzał, zagubiony w przeklętym wrogim kraju, wzruszyło go jej piękno, a nadzieja wstąpiła znów w jego serce. Jak chłodny, jasny promień olśniła go bowiem nagle myśl, że bądź co bądź Cień jest czymś małym i przemijającym; istnieje światło i piękno, którego nigdy nie dosięgnie. Jeśli Sam śpiewał w Wieży Cirith Ungol, to pieśń jego raczej oznaczała wyzwanie niż nadzieję, ponieważ wtedy myślał o sobie. Teraz na chwilę przestał się troszczyć o własny los, a nawet o los ukochanego pana. Wczołgał się z powrotem pod zasłonę cierni i wolny od wszelkich strachów zasnął głębokim, spokojnym snem."
J.R.R Tolkien

10/11/2021

Na skrzydłach traumy

O Ursuli Wirtz wiedziałam tyle, że jest psychoanalityczką jungowską i gestaltystką. Tropię tych psychoterapeutów, którzy łączą obie bliskie mi ścieżki. Szukam, w jaki sposób pomieszczają je w sobie.
Intymny wstęp daje mi uczucie ulgi. Pisany w pierwszej osobie, bardzo osobiście, uprawomocnia moje pisanie. Za każdym razem, czuję wdzięczność do Autorek, które mają odwagę, by pisać w ten sposób, bo to znaczy, że i ja mogę…
Ursula Wirtz napisała, że było dla niej jasne, że twórczy proces pisania będzie odzwierciedleniem traumatycznego motywu, z którym sama się zmaga. Od momentu narodzin miała do czynienia z archetypowym motywem umierania i stawania się. Jej życie naznaczone jest wojną i to odzwierciedliło się w jej drodze zawodowej, pracowała z ofiarami wojennej przemocy i traumy – gwałtów, tortur, eksterminacji.
Autorka we wstępie zapowiada, że będzie przyglądać się traumie z trzech stron – duchowej, mitologicznej i klinicznej. I podkreśla, że “praca z traumą wymaga jednak podejścia uduchowionego”.

"Trauma może prowadzić do przesunięcia w kierunku duchowości, do wypełnionego bólem wyodrębnienia się duszy.[s.76]"

Coraz częściej psychoterapeuci doświadczają (wiedzą i rozumieją), że bez duchowości, proces terapeutyczny jest niemożliwy. O “trzecim czynniku” terapeutycznego doświadczenia – duszy, pisał Hillman, poszukiwaniu kobiecej duszy poświęciła swoją książkę June Singer, a Frans Muelmesteer na swoim warsztacie Duchowość w praktyce Gestalt powidział, że “jeżeli ktoś mówi, że Gestalt i duchowość nie idzie w parze, nie wie czym jest Gestalt i nie wie, czym jest duchowość.” Czy bez uduchowienia da się pracować z traumą?

(Fragment mojej recenzji książki Ursuli Wirtz, Umieranie i stawanie się. Transformacyjna moc traumy. Tomasz Jasiński (przekład), Czeladź 2021. Instytut Studiów Kulturowych Raven, do przeczytania w Notatkach spod Jabłoni.
Cytaty pochodzą z tejże książki.)

09/11/2021

W Notatkach spod Jabłoni nowy wpis o książce niedawno wydanej przez Raven - Instytut Studiów Kulturowych .
"Umieranie i stawanie się. Transformacyjna moc traumy" Ursuli Wirtz, to ważna, piękna, mądra książka na dzisiejsze czasy.

"W perspektywie mitologicznej trauma jest postrzegana jako upadek duszy czy też jej spadanie. Może być postrzegana jako nagły i brutalny atak, który ściąga w dół, lub też jako skrajnie bolesna utrata duszy, która swoim ogromem przekracza zdolność świadomości do jej objęcia. Często jest również doświadczana jako zstąpienie w najgłębsze i najmroczniejsze rejony jestestwa gdzie jest się zmuszonym do rewaluacji podstawowych założeń o życiu i śmierci. Wymaga to poszerzenia świadomości."

Zaglądacie na Bloga? Czytacie już "Umieranie i stawanie się"?
Link do recenzji w komentarzu.
Jeśli uznacie tekst za wartościowy, ucieszę się z udostępnień.

Brama Kruka Książki Wydawnictwa Instytutu Studiów Kulturowych Raven, są dla mnie ważne. Wszystkie. Każda z nich stanowi Bramę. Wrota. Czytam i za nimi nic już nie jest takie samo. Jedne pochłaniam w ciągu nocy. Inne trawię powoli, jak wąż boa. Przestałam przejmować się, że nie czyta...

04/07/2021

"Ona była głosem", czyli o kobiecym pisaniu - "Księga tęsknot" Sue Monk Kidd

"Będę mówić o pisarstwie kobiecym (écriture féminine):
o t y m , c o o n o s p o w o d u j e . Chodzi o to, żeby kobieta wreszcie siebie napisała: musi zacząć pisać o kobiecie i wprowadzić kobiety w świat pisma, z którego zostały wyparte z taką samą gwałtownością, jak i z odczuwania swoich ciał; z tych samych powodów, tym samym prawem i w tym samym, śmiercionośnym celu. Kobieta musi sama, własnym wysiłkiem, wstąpić w tekst — j a k w świat i w historię." Tak Helene Cixous rozpoczyna swój (wiele dla mnie znaczący) esej: Śmiech Meduzy.

Olga Tokarczuk w swojej noblowskiej mowie mówiła o roli narratora pierwszoosobowego mówiąc, że być może jest on niewystarczający do opisu nowej rzeczywistości, która tworzy się na naszych oczach.

"Żyjemy w rzeczywistości wielogłosowych narracji pierwszoosobowych i zewsząd dochodzi nas wielogłosowy szum. Mówiąc „pierwszoosobowe” mam na myśli ten rodzaj opowieści, który zatacza wąskie kręgi wokół „ja” twórcy, piszącego mniej lub bardziej wprost tylko o sobie i poprzez siebie.
Uznaliśmy, że ten rodzaj zindywidualizowanego punktu widzenia, głos z „ja”, jest najbardziej naturalny, ludzki, uczciwy, nawet jeżeli rezygnuje z szerszej perspektywy. Opowiadać w tak rozumianej pierwszej osobie to tkać absolutnie niepowtarzalny wzór, jedyny w swoim rodzaju, to mieć jako jednostka poczucie autonomii, być świadomym siebie i swojego losu. To jednak znaczy także budować opozycję: „ja” i „świat”, a ta bywa alienująca."

Jednak Gianni Francesetti w swoim artykule w gestaltowskim wielogłosie zawartym w niezwykłej książce "Polifonia współczesnych terapeutów Gestalt" pisze, że: "Ja i świat wyłaniają się wspólnie i są zbudowane z tej samej gliny". (s. 207) Z tej perspektywy zaciera się solipsystyczny wydźwięk pierwszoosobowego pisania... Kiedy czytam ja-narracje kobiet... mam poczucie, że ich głosy, wyrażają najgłębsze części Siebie. I wtedy myślę, że polifonia kobiecych głosów, staje się Nową Narratorką - zbiorową. Kobiecy chór... "Jednostka jest niczym innym , jak relacją (relacjami) i ciągle odnawianymi aktami indywiduacji, które tworzą ją lub jego jako wspólny związek między różnymi porządkami doświadczeń, to właśnie relacje nadają istocie jej spójność, jej realność."(Polifonia współczesnych terapeutów Gestalt", s. 486) Taką pierwszoosobową narracją wciąga od pierwszych zdań książki Sue Monk Kidd.

Pierwszy i drugi rozdział książki, która już staje się wydawniczym bestselerem, a moja czytelnicza intuicja mówi, że będzie kolejną bardzo ważną książką świadomej kobiecości, mówi o dorastaniu bohaterki do pisania. To "Księga tęsknot" Sue Monk Kidd.

Ana otrzymała od Boga wielki dar - potafi czytać i pisać. Z łatwością przychodzi jej przekuwanie słów w opowieści. Potrafi wchłaniać idee nawet te ze sobą sprzeczne. Opisuje historie kobiet z Pisma odkąd odkryła ze zdziwieniem, że w Piśmie w ogóle były jakieś kobiety. Jej ambicje kłopotały jej ojca, który powtarzał, że Ana talent otrzymała przez pomyłkę Boga, który miał je przeznaczyć dla jakiegoś chłopca.
Ana otrzymuje od ciotki misę z wapienia... Lśniąca i okrągła jak księżyc w pełni - to misa inkantancyjna. Magiczny przedmiot służący do modlitwy... Zapisuje się w środku, spiralnie słowa, obracając powoli naczynie, by ożywały i wzbijały się wysoko do nieba. A na dnie... maluje się swoją podobiznę... by Bóg wiedział, kto kieruje do niego modły... Piękno tego pomysłu zachwyca mnie i porusza.
Ciotka mówi do Any:
"- Sanktuarium mężczyzny skrywa prawa boskie, a tymczasem w tym należącym do kobiety mieszkają wyłącznie tęsknoty. - Postukała w płaską kość nad moim sercem i wypowiedziała polecenie, które rozpaliło w mojej piersi ogień: - Napisz o tym, co nosisz tutaj, w swoim świętym świętych."

Ana przygotowuje się zatem by zapisać modlitwę w misie:
"Sam akt pisania przywołuje moc, nierzadko boską, ale i niestabilną, która wnika w litery i napełnia atrament tajemniczą pulsującą energią. (...) Zwróciłam się do Boga z błaganiem, by uczynił mnie czystą i pozwolił mi spisać modlitwę z poczuciem słuszności zarówno w sercu, jak i w umyśle (...)."

Moje myśli biegną do fragmentów "Podróży bohaterki" Maureen Murdock, tych o roli naczynia w snach i w sztuce... Inkantancyjna misa z "Księgi tęsknot" nabiera głębszego znaczenia:
"Vesica piscis (naczynie ryb) jest symbolem kobiecości jako naczynia zarówno w religiach pogańskich, jak i chrześcijańskich. Joan Sutherland mówi o doskonaleniu naczynia, jakim jest nasze życie. "Medytacja i inna samotna praca tego typu doskonali naczynie od wewnątrz, natomiast rytuał społeczny, łączenie sił i świętowanie z innymi kobietami doskonali go od zewnątrz. Musimy kontynuować pracę nad tym naczyniem, ponieważ jego jakość decyduje o tym, co może się w nim wydarzyć - o naturze przemiany, jaka może się dokonać."

Powieść rozpoczyna się cytatem z Biblioteki Nag Hammadi gnostyckich tekstów. Dla wtajemniczonych jest to jasny sygnał, jaka będzie ta powieść... Bowiem gnostyczką nie można zostać, ale można nią być.. Gnoza to wiedza, służąca poznaniu wszechrzeczy... Można ją tylko praktykować samodzielnie i rodzi się ona z własnego serca... Gnostycyzm to nie religia, tylko osobiste zaangażowanie w poszukiwania duchowe.

"Jam jest pierwszą i ostatnią,
Tą którą się czci i z której się drwi,
Jestem ladacznicą i świętą.
Jam jest żoną i jestem dziewicą,
Jestem matką i córką.
Jestem nią...
Nie obawiaj się mojej mocy...
Jestem świadomością własnego imienia.
Jestem nazwą dźwięku i dźwiękiem nazwy."

I jak...? Jesteście gotowe/i by osobiście zaangażować się w tę Historię...? By wraz z Aną (która, zdradzę Wam w sekrecie, zostanie żoną... Jezusa) doskonalić naczynie z zewnątrz...? w społecznym rytuale czytania literatury?

Małgorzata spod Jabłoni

18/06/2021

Poranki w moim gabinecie są chłodne i rześkie. Przez otwarte okno wydziera się szum miasta, a ja nie mogę oderwać się od książki, którą czytam od wczoraj. Avner Bergstein to izraelski psychoanalityk, który w swoich książkach zajmuje się pracami Wilfreda Biona, który z kolei inspiruje mnie od niedawna (choć wciąż niewiele rozumiem, bo język hermetyczny, choć myśl na jakimś nieuchwytnym poziomie jest mi bardzo bliska). "Niezbadane rejony życia psychicznego. Wyprawy Wilfreda Biona i Donalda Meltzera "to niesamowitą pozycja, która pomaga mi do Biona się nieco zbliżyć i lepiej go zrozumieć. Książka pomaga poczuć, czym jest opisywany przez Biona sposób wyczuwania rzeczywistości psychicznej.
I odkrywam wciąż, że psychoanaliza i Gestalt, są zdecydowanie bliżej, niż myślałam na początku. I zdecydowanie dalej 😁

"Bion apeluje, aby słuchać tego, co pomiędzy; słuchać wykraczając poza dźwięk wypowiadanych słów. Słowa pacjenta odnoszą się do przeszłości i przyszłości; unika on kontaktu ze sobą oraz z bólem i wzburzeniem emocjonalnym związanym z kontaktem ze sobą w teraźniejszości. Jednakże, aby usłyszeć to, co istnieje poza tym, co WYPOWIADANE podczas sesji, analityk musi żyć w TERAŹNIEJSZOŚCI, tu i teraz, w sesji i słuchać intuicją, która być może uosabia intuicję "embrionalną".

I nie dziwi ta zbieżność, bo opisując intuicję embrionalną, Bion znajdował się pod wpływem Bubera, tak ważnego w filozofii terapii Gestalt.

A w koncepcji cezury Wilfreda, odnajduję analogię do tego, co gestaltyści nazywają kontaktem granicznym.

Wracam do lektury, a dla Was pięknego dnia! Co dziś czytacie?