ᴘʀᴀᴄᴏᴡɴɪᴀ ᴘsʏᴄʜᴏᴇᴅᴜᴋᴀᴄᴊɪ ᴡ ɴᴇᴜʀᴏʀᴏ́ᴢ̇ɴᴏʀᴏᴅɴᴏśᴄɪ

03/12/2025

🔵 Formalnie uznani czy faktycznie zweryfikowani?
Debata sejmowa nad ustawą o zawodzie psychologa (druk 1344) pokazała coś, o czym środowisko mówi od lat: studia psychologiczne są bardzo zróżnicowane — od 37% do 100% efektów uczenia się przypisanych do psychologii* — ale jest to tylko część problemu. Warto też pamiętać, że psychologia jest szeroką dyscypliną i studia przygotowują do różnych ról — nie wszystkie związane są z pomocą psychologiczną.

To oznacza, że dwie osoby z tym samym dyplomem mogą mieć zupełnie różne kompetencje do pracy z człowiekiem – zwłaszcza tam, gdzie potrzebne są praktyczne umiejętności, diagnoza i bezpieczeństwo.

Jednocześnie samo ukończenie studiów nie jest dziś równoznaczne z przygotowaniem do wykonywania zawodu zaufania publicznego: wielu absolwentów ma niewielkie doświadczenie praktyczne, bo system kształcenia nie zapewnia jednolitych standardów praktyki. W efekcie część osób kończy studia z minimalnym doświadczeniem pracy pod superwizją (pomoc i diagnoza psychologiczna), a część praktyk odbywa się wyłącznie online — bez realnego kontaktu z osobą potrzebującą pomocy.

⚠️Efekt?
Dyplom potwierdza wykształcenie akademickie, ale nie weryfikuje gotowości do samodzielnego wykonywania zawodu psychologa.

A jednak np. art. 5 i 145 projektu ustawy tego nie uwzględniają, chociaż powinny – bo w przypadku zawodów zaufania publicznego kluczowe elementy muszą być dopracowane przed przyjęciem ustawy, nie dopiero po jej uchwaleniu.

🟩 Psychoterapeuta i psycholog: jasne granice odpowiedzialności, aby chronić osoby korzystające z pomocy.

W wielu krajach UE psychoterapeuta funkcjonuje jako zawód odrębny – wykonywany również przez psychologów — ale nie tylko przez nich.
To model, który dobrze działa – w Polsce możemy skorzystać z tych doświadczeń i wdrożyć go w sposób zapewniający bezpieczeństwo i dostępność.

🟦 Zawód psychologa zaczyna się od jakości i realnych kompetencji, nie od deklaracji.
➡ Silna psychologia rozróżnia wiedzę akademicką od przygotowania zawodowego.
➡ Silna psychologia uznaje, że psychoterapia jest transdyscyplinarna, a jej fundamentem jest współpraca psychologów i psychoterapeutów, nie monopol.
➡ Silna psychologia wspiera wszystkich praktyków — psychologów, psychoterapeutów i inne profesje pomocowe — zamiast rywalizować o kontrolę nad różnymi formami pomagania.

Psychologia to nauka — jak prawo.
A zawód psychologa, tak jak zawód adwokata czy radcy prawnego, wymaga osobnych kwalifikacji praktycznych, nie tylko dyplomu ukończenia studiów.

⭐Zawód psychologa, jako zawód zaufania publicznego, powinien opierać się na faktycznie zweryfikowanych kompetencjach każdego psychologa oraz na jasno opisanych kwalifikowanych tytułach zawodowych właściwych wyłącznie dla pracy psychologicznej — tam, gdzie są one potrzebne do ochrony obywateli.

🟥 Każdy z nas może kiedyś znaleźć się w sytuacji, w której będzie potrzebował rzetelnego specjalisty — to sprawa naprawdę osobista.
Dlatego potrzebujemy rozwiązań regulacyjnych opartych na faktach, analizach skutków i spójnych mechanizmach systemowych — tak, aby równoważyły różne perspektywy i realnie dbały o dobro osób korzystających z różnych form wsparcia.

🟨 Poprawki #1344 są konieczne.
Warto pamiętać, że ustawa o zawodzie psychologa dotyczy nawet 👥230 tys. osób, które studiują lub ukończyły psychologię — dlatego kluczowe elementy wymagają dopracowania przed jej przyjęciem.

To nie jest techniczna korekta — to decyzja, która przełoży się na realne bezpieczeństwo ludzi.
To ostatni moment na wprowadzenie kilku prostych, potrzebnych poprawek.
To kwestia odpowiedzialności publicznej i bezpieczeństwa obywateli.



_____________
*dane: nagrania z posiedzeń komisji sejmowych

02/12/2025

Hoho, w grudniu u nas sporo prezentów! 🎁

W związku z ogromną popularnością warsztatu Joanny Gieldarskiej "Jesienny self-care" i licznymi zapytaniami o następny termin, mamy dla Was powtórkę warsztatu w odsłonie grudniowej, również BEZPŁATNĄ ⭐️

PODCZAS SPOTKANIA dowiesz się:
- co to jest regulacja i deregulacja emocji;
- czym są trzy systemy regulacji emocji;
- dlaczego osoby neuroodmienne mogą częściej doświadczać przeciążeń;
- dlaczego same techniki poznawcze nie zawsze wystarczą;
- czym jest okno tolerancji afektywnej i jak do niego wracać;
- co robić, gdy czujesz, że zbliża się przeciążenie;
- jak sobie radzić, gdy przegapisz ten moment i już jesteś „dętką”;
- jak konkretnie zadbać o siebie, by zapobiegać przeciążeniom.

Poznasz dużo konkretnych ćwiczeń i sposobów samoregulacji swojego układu nerwowego, m.in.: uważność na zmysły, praca z oddechem, techniki uziemiania, praca z ciałem itp.
Warsztat będzie się składał przede wszystkim z ćwiczeń praktycznych, ale będzie też minimum teorii.

JAK SIĘ PRZYGOTOWAĆ?
- zadbaj o swój komfort sensoryczny;
- włóż wygodny strój – będziemy zapraszać ciało do ruchu, ale pamiętaj, żeby szanować swoje granice i nie zmuszać się. Jeśli nie chcesz w czymś brać udziału – po prostu tego nie robisz. Może zechcesz spróbować tej techniki w innym momencie.

DLA KOGO?
- dla każdej dziewczyny w spektrum autyzmu, która ma ochotę dowiedzieć się, jak regulować swój układ nerwowy,
- zapraszamy również osoby niebinarne i transpłciowe!

KIEDY I GDZIE?
Warsztat odbędzie się online, na platformie Zoom, w piątek 12 grudnia w godz. 19-21. Zapisy prowadzimy wyłącznie na stronie:

🗓️ https://dziewczynywspektrum.nakiedy.pl/

KTO PROWADZI?
Joanna Gieldarska - psycholożka, psychoterapeutka CBT i DM, coachka zdrowia, trenerka fitness.
Na co dzień prowadzi psychoterapię osób dorosłych oraz szkolenia i warsztaty z obszaru wellbeing. Wspiera osoby zmagające się z depresją, lękami, zaburzeniami nastroju, obniżoną motywacją, deregulacją emocji, wypaleniem zawodowym, a także doświadczające kryzysów życiowych. Pomaga również dorosłym osobom neuroodmiennym (ADHD, ASC). W wolnym czasie czyta, biega, medytuje lub ćwiczy jogę.
Więcej na: www.joannagieldarska.pl, Akademia Energii Joanna Gieldarska

Dziękujemy Fundusz Feministyczny za Grant Mocy+, dzięki któremu możemy oferować wzmacniające warsztaty bezpłatnie 🙏

02/12/2025

Zdjąłem już maskę Autysty. Wciąż jednak rozpaczliwie potrzebowałem zrzucenia maski, pod którą ukrywałem całe swoje życie.

Musiałem uważnie planować i budować relacje, dbać o więzi rodzinne i finanse, o przestrzeń życiową, a także o to, by planując przyszłość, kierować się własnymi potrzebami, a nie neurotypowymi oczekiwaniami społecznymi. Nie było łatwo. Moje decyzje nie podobały się ludziom, którzy nie potrafili mnie zrozumieć albo byli za mocno przywiązani do neurotypowych standardów. Potężne instytucje, takie jak rząd federalny, system edukacji i moje miejsce pracy, prowadziły politykę nagradzania za konwencjonalne życie, dlatego zniechęcano mnie do zbaczania z „normalnej" drogi. Wiedziałem jednak, że muszę to zrobić. Powrót do ignorancji i pogardy do samego siebie, z którymi żyłem, kiedy się maskowałem, był już niemożliwy.

Devon Price
Życie bez maski, s. 13
Biała Plama

Komentarz: jestem jeszcze przed lekturą, ale raczej się spodziewam, że to będzie dla mnie bardzo pomocna książka i będzie sporo fragmentów do podzielenia się. Podobnie jak to było z książką Autyzm bez maski tegoż autora.
Dbanie o relacje to coś dla mnie bardzo ważnego a w czym nie jestem zbyt dobra. Szczęśliwie otaczają mnie ludzie, którzy dostrzegają oba te wymiary. Co nie sprawia, że nie wykonuje świadomego wysiłku w tym zakresie, bo wykonuję, choć widzę jak bywam „daleko od szosy”. Życie jest (potencjalnie) długie i jest ku czemu dążyć.
Są osoby, których „spalone mosty” też nie zostawiają bez obrażeń, choć wydaje się, że nic ich to nie obchodzi. Kompetencje emocjonalne i społeczne warto rozwijać w każdym wieku i w zakresie potrzeb. To się da zrobić ✅

Zapraszam do lektury 🖤

01/12/2025

🟡 Psychoterapia Gestalt — na czym polega i komu może pomóc?

W najnowszym odcinku serii „ po psychoterapii” zapraszamy na spotkanie z Olgą Haller – psycholożką, psychoterapeutką, superwizorką oraz counsellorką Gestalt. To współzałożycielka Centrum Counsellingu Gestalt w Krakowie, gdzie od lat prowadzi psychoterapię indywidualną, terapię par i szkolenia dla przyszłych specjalistów.

🎙️ W rozmowie z dr Kingą Wołoszyn-Hohol i dr Jędrzejem Grodniewiczem rozmawiamy m.in. o tym:
– czym właściwie jest psychoterapia Gestalt,
– gdzie przebiega granica między psychoterapią, counsellingiem i treningiem,
– kto najczęściej korzysta z terapii i kiedy warto ją rozważyć,
– co jest celem psychoterapii w tym nurcie,
– dlaczego relacja terapeutyczna ma tak duże znaczenie,
– oraz jak wygląda pierwsza sesja, diagnoza i konceptualizacja przypadku.

🧩 W odcinku pojawiają się także tematy takie jak rola medycznych klasyfikacji (DSM/ICD), formułowanie celów terapii oraz szczegółowe omówienie przykładowego przypadku.

👉 Premiera już na naszym kanale!
Zapraszamy do oglądania i odkrywania, na czym polega Gestalt – podejście, które koncentruje się na kontakcie, świadomości i „tu i teraz”.

30/11/2025

LATO, KIEDY UMARŁ HIKARU

Serial anime na podstawie mangi o tematyce egzystencjalnej, życia i śmierci, różnic indywidualnych i tego, że postawa otwartości, krytycznego myślenia i miłości może przezwyciężyć nawet duże i przerażające różnice między nami. Serial dość sielski i przyjemny, powolny, ale konfrontujący z istotnymi kwestiami, które przełożywszy na swoje życie mogą być cennym kawałkiem na drodze do przyjmowania Innego, nie bez strachu i wątpliwości, nie bez rozpaczy i tęsknoty.
W świecie przedstawionym w anime świat żywych i umarłych dzieli cienka bariera, która przy załamaniach zaczyna… mieszać.

Lato, kiedy umarł Hikaru (2025) Hikaru ga Shinda Natsu - Sześć miesięcy temu Hikaru zniknął na cały tydzień. Gdy konfrontuje się z nim zaniepokojony tym faktem jego najlepszy kumpel, Yoshiki, na jaw...

30/11/2025

Właśnie natrafiłam na body doubling ⬇️ w wydaniu Kasi Zillmann

Możliwe, że to intuicyjne i naturalne zastosowanie strategii body doubling.

28/11/2025

🖤 BLACK FRIDAY w Wydawnictwie Fundament właśnie się zaczął! 🖤

To jest ten moment! Tylko dziś, 28 listopada wszystkie nasze książki mają jedną cenę ⭐45 zł⭐ — czyli nawet 43% taniej niż zwykle.

❗️Rabat naliczy się sam, po dodaniu książki do koszyka.

Dziś możecie:
📖 sięgnąć po ważne tytuły współczesnej psychoanalizy,
🛋 znaleźć inspiracje do pracy klinicznej,
✨ uzupełnić biblioteczkę o książki, które poszerzają perspektywę.

Promocja potrwa tylko do końca dnia — nie odkładajcie tego na później! 🤓

👉 Zapraszamy do naszej księgarni:
www.fundament.waw.pl

27/11/2025

O blokadzie twórczej w ujęciu kompleksu kozła ofiarnego.

"Jednostka, która ugrzęzła w kompleksie kozła ofiarnego, nie może znieść samotności niezbędnej do oryginalnej pracy twórczej, ponieważ samotność oznacza dla niej jedynie opuszczenie lub związane z buntem wyobcowanie. Potrzeba „wiedzenia" i kompulsywne samooskarżanie uniemożliwiają jej stworzenie czegokolwiek oryginalnego.

Osoby identyfikowane z kozłem ofiarnym nie koncentrują się na własnym twórczym źródle, ale na obronnej służbie ideałom zbiorowości oraz na własnej niekompetencji i odrzuceniu. Tak więc w ramach kompleksu jednostka ma prawo dostępu do wyobraźni tylko w ramach solipsystycznego sekretu lub wykradzionego poczucia bezpieczeństwa. Nigdy nie dzieli się swoimi twórczymi wysiłkami, czym chroni się przed oczekiwanym rozczarowaniem. Kradnie cudze formy, by wyprodukować dla publiczności to, co ta już doceniła, czym także chroni się przed pogardą ze strony oskarżyciela, projektowaną na publiczność.

Perfekcjonizm wewnętrznego oskarżyciela blokuje improwizacyjną zabawę niezbędną do tego, by odnaleźć swój własny głos. I chociaż jego wysokie standardy mogą sprzyjać nabyciu zdyscyplinowanych nawyków pracy oraz wykonywaniu standardowych lub powierzonych obowiązków, przynoszą efekt przeciwny do zamierzonego w przypadku zadań wymagających kreatywności, wyrażania oryginalności indywidualnej Jaźni.

Kiedy otwierają się kanały twórcze, jest to znak, że uścisk kompleksu się rozluźnił. Znalezienie takich dróg ekspresji jest niezbędne dla osób zidentyfikowanych - tak jak kozły ofiarne - z demonicznymi energiami. Ekspresja twórcza zapewnia naczynie do pomieszczenia i ujarzmienia tych energii."

Fragment z książki "Kompleks kozła ofiarnego. Mitologia cienia a poczucie winy" Sylvii Brinton Perery. Wydawnictwo Therapeutes

27/11/2025

ZNACZĄCE PRZYPADKI ⬇️
określenie fizyka Victora Mansfielda

W 📖 Życie na pograniczu, s. 289 - 290

27/11/2025

Zauważyłam, że neurotypowi specjaliści i rodzice często nieprawidłowo interpretują zachowania u dzieci autystycznych. To samo zresztą ma miejsce u dorosłych, np. interpretowanie utrzymywania kontaktów towarzyskich jako braku problemu z nimi (a nie maskowanie).

Sporo widzę nieporozumień w zakresie zabaw dzieci. Dziś znowu wdawałam się w krótką rozmowę na FB na temat angażowania się dzieci autystycznych w zabawę tematyczną typu dom, szkoła itd. Terapeuci często przyjmują, że skoro dziecko się tak bawi, to znaczy, że lubi i że posiada umiejętności do takiej zabawy. To jednak nie jest do końca prawda. Wiele dzieci autystycznych zaczyna się maskować szalenie wcześnie. Z pozoru angażuje się w zabawę tematyczną, np. sklep. W rzeczywistości jednak dzieci wtedy odtwarzają zasłyszane sytuacje, żeby nauczyć się maskować.

Dzieci neurotypowe angażują się w zabawę w udawanie z kilku powodów. Pierwszy to rozwój języka. Pytanie więc, czy dzieci autystyczne również nabywają te umiejętności, skoro wykonują te same czynności. Owszem, mogą, ale często jest to jedynie pozorne. Zamiast rozwijać język na poziomie kognitywnym, rozwijają jedynie pamięć. To znaczy: dzieci powtarzają wyłącznie zasłyszane zwroty, bez elastyczności językowej (np. zmieniania ich, manipulowania językiem), często po prostu poprzez echolalię (mam post o echolalii).

Po drugie, dzieci neurotypowe bawią się w udawanie w celu ćwiczenia i wyrabiania umiejętności społecznych. Tutaj chyba oczywiste – u wielu dzieci autystycznych internalizacja i automatyzacja tych umiejętności nigdy nie nastąpi. Zamiast tego ćwiczą wtedy maskowanie. Jeśli robią to nieświadomie, będzie to miało dla nich negatywne skutki.

I w końcu: kiedy dzieci bawią się „w coś”, to bawią się również dla najnormalniejszej w świecie zabawy, sprawia im to radość. Dlatego dzieci chętnie same wymyślają takie zabawy, np. „pobawmy się w policjantów i złodziei”. Problem oczywiście polega na tym, że autystyczne dziecko może angażować się w to nie dlatego, że chce i lubi, ale dlatego, aby nie zostać wykluczone, bo wszyscy tak robią, a jeszcze rodzic mówi: „idź, pobaw się z kolegami”. W takim układzie dziecko nie bawi się w udawanie, tylko wkłada dużo wysiłku, żeby udawać udawanie. Ten problem dotyczy zwłaszcza autystycznych, wysoko maskujących się dziewczynek.

Reasumując: to, że z zewnątrz obserwujemy, iż autystyczne dziecko „wykazuje” zabawę tematyczną, nie znaczy, że u podłoża tego zachowania zachodzą takie same procesy jak u dzieci neurotypowych. To ważne pod względem diagnostycznym, ale też pod względem dobrostanu tego dziecka.

________
To moje przemyślenia jako matki, osoby autystycznej, która ma styczność z dziećmi, pracowała(uje) dużo z dziećmi i specjalistami, ma przygotowanie pedagogiczne itd.
Oczywiście wiem, że są autystyczne dzieci które po prostu lubią się tak bawić i akurat w tym obszarze nie różnią się od neurotypowych.

26/11/2025

NOWOŚĆ WYDAWNICZA ⬇️

Pozycja, która stała się ważnym punktem odniesienia dla terapeutów pracujących z młodzieżą. Choć od czasu pierwszego wydania książki świat młodych ludzi uległ głębokim przemianom – zmieniły się normy społeczne, tempo życia, presja środowiskowa i rola technologii – fundamenty ludzkiego funkcjonowania psychicznego oraz główne zasady relacji terapeutycznej niezmiennie pozostają aktualne.

Współcześni adolescenci mierzą się jednak z nowymi wyzwaniami: natychmiastowym dostępem do informacji, nasilającą się presją osiągnięć czy rozmywającymi się granicami tożsamości. Mimo tych zmian istota skutecznej psychoterapii wciąż jest taka sama – opiera się na empatii, zaufaniu, poczuciu bezpieczeństwa i indywidualnym rozumieniu pacjenta. Metody terapeutyczne ulegają naturalnej ewolucji, dostosowując się do zmieniającej się rzeczywistości, jednak zasady etyczne i psychologiczne, które leżą u ich podstaw, nie tracą na wartości. To one nadają terapii trwałość i sens, niezależnie od zmiennego kontekstu społeczno-kulturowego.

Kruche przymierze. Wprowadzenie do psychoterapii młodzieży zawiera fundamentalną, pogłębioną wiedzę o adolescencji, wielokrotnie potwierdzoną w praktyce klinicznej. Refleksje i wskazania autorów, oparte na bogatym doświadczeniu i uważnej obserwacji, to cenne wsparcie dla wszystkich, którzy pracują z młodzieżą. Autorzy w poruszający sposób ukazują przy tym znaczenie budowania i podtrzymywania delikatnego, lecz zasadniczego sojuszu terapeutycznego z nastolatkami. Uczą uważności na ambiwalencję ich uczuć, podkreślając wagę rozumienia zarówno świadomych, jak i nieświadomych motywacji. Istotnym walorem książki jest również szczegółowy opis pracy grupowej z młodzieżą.
Kruche przymierze. Wprowadzenie do psychoterapii młodzieży to nie tylko zbiór praktycznych wskazówek, lecz także zapis inspirującej refleksji nad specyfiką psychoterapii okresu dorastania. Wierzymy, że to wydanie – będące świadectwem dojrzewania myśli jego autorów – okaże się nieocenionym wsparciem dla wszystkich, którzy towarzyszą młodym ludziom w ich często burzliwej drodze ku dorosłości.

Recenzje ✅
„Niezrównany, wciągający poradnik na temat budowania relacji psychoterapeutycznej z adolescentami. Podstawowe techniki, jak również modyfikacje przeznaczone dla konkretnych zaburzeń, zostały przedstawione z nadzwyczajną przejrzystością oraz w obszerny sposób zilustrowane licznymi opisami przypadków. Czytanie piątego wydania tej, zaliczanej do klasyki, książki jest »korektywnym doświadczeniem emocjonalnym«, które z pewnością zwiększy szansę wypracowania udanego sojuszu terapeutycznego z pacjentami z tej wymagającej grupy. Obowiązkowa pozycja dla wszystkich specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym pracujących z nastolatkami, bez względu na ich podejście terapeutyczne”.

David A. Waller, M.D. – dyrektor Wydziału Psychiatrii Dziecięcej i Młodzieżowej Uniwersytetu Teksańskiego, Southwestern Medical Center w Dallas

„Szczególnie mocną stroną tej książki jest opis zastosowania zgromadzonych w niej badań i wiedzy klinicznej w odniesieniu do strategii i technik wykorzystywanych przez terapeutów w celu wywoływania zmiany. Jeśli ta zmiana ma nastąpić, klinicysta pracujący z adolescentami musi być bardziej aktywny i wszechstronny, musi znosić wchodzenie w niewygodne dla siebie role, a nawet funkcjonować przez jakiś czas bez tradycyjnego sojuszu. Wiele ról, które terapeuta musi przyjąć, aby dotrzeć do pacjenta, zostało tu wspaniale opisane, zwłaszcza funkcja osoby mającej pogodzić sprzeczne interesy, potrzebna w pracy z rodzicami. Przejrzysty, bezpośredni, pozbawiony żargonu styl tej publikacji sprawia, że Kruche przymierze czyta się łatwo i przyjemnie”.

John D. O’Brien, M.D. – dyrektor Wydziału Psychiatrii Dziecięcej i Młodzieżowej The Menninger Clinic

„Pierwsze wydanie Kruchego przymierza autorstwa Johna Meeksa zachęciło mnie do pracy z adolescentami oraz dało mi narzędzia pozwalające uniknąć kłopotów i czynić dobro. Była to jedna z najlepszych książek, które przeczytałem w czasie mojej rezydentury. Miałem teraz okazję przeczytać ponownie Kruche przymierze, współtworzone w ostatnich latach z Williamem Bernetem. To wciąż moja ulubiona pozycja, przeznaczona zarówno dla początkujących, jak i doświadczonych terapeutów pracujących z nastolatkami; specjaliści powinni ją wielokrotnie przeczytać, jeśli chcą mieć pojęcie, jak wykonywać swoją pracę”.

H. Michael Meagher, M.D. – psychoanalityk pracujący z dziećmi, adolescentami oraz dorosłymi pacjentami, analityk nauczania, pracujący w Baltimore oraz przy Washington Psychonalytic Institute

Caly tekst opisu pochodzi ze strony sklepu PTP