Gabinet Psychologiczny Alina Kornak

23/09/2025

Z wielką przykrością muszę przeprosić wszystkich moich klientów i zniknąć z pracy zawodowej do 26 października. Jedyna zadowolona z tego osoba siedzi właśnie mi na kolanach. ;) Cwaniara, wie, że ze złamaną nogą będę teraz wdzięcznym siedziskiem ;)
Dziękuję bardzo za wszystkie ciepłe pełne wyrozumiałości słowa wsparcia.

09/09/2025

30/08/2025

Kiedy myślę, że życie jest dość przewidywalne to ono mnie tak zaskakuje! Powiem tak - ktokolwiek wpadł na ten pomysł - Dziękuję! Wzruszyłam się bardzo!!! Chwilowo brak mi słów... (a kto mnie zna, wie, że o to niełatwo ;) )

17/08/2025

Życie to ciągły proces umierania i odradzania się, tracenia tego, co mieliśmy, i otwierania się na coś nowego, co nieustannie pojawia się w chwili obecnej. Jeżeli nie potrafisz pogodzić się ze stratą, odrzucić przeszłości, przechodząc do porządku na tym, co było w dotychczasowym związku bolesne i ograniczające, to jesteś niewolnikiem mentalności i, dla której teraźniejszość nie istnieje. Tracisz szansę na to, by w pełni dorosnąć do nowych relacji z drugą osobą (...).

J. Selby

16/08/2025

Kochać - to znaczy przede wszystkim: pozwolić innym żyć z ich ograniczeniami i nie wymagać od nich czegoś, co przekracza ich granice emocjonalne. Im człowiek jest starszy, tym bardziej przywiązuje się do określonych sposobów reagowania w związkach międzyludzkich.

Ojcowie.
J. Selby

15/08/2025

Do rzeczy najbardziej frustrujących terapeutów należy fakt, że często pracują nie z tą osobą, która tego naprawdę potrzebuje.

Ojcowie. J. Selby

15/08/2025

Musimy zdawać sobie sprawę z tego, że związki między ludźmi są doświadczeniem dynamicznym. Chcę przez to powiedzieć, że czasem czujemy bliskość z kochaną osobą, ale kiedy indziej mamy potrzebę zachowania dystansu i oddalamy się od niej, by móc się rozwijać. Nie ma więc powodu do zmartwienia, jeżeli odkryłeś, że jesteś obecnie w fazie, w której potrzebujesz oddalenia, a nie bliskości (...).

Ojcowie.
J. Selby

02/08/2025

Czyny i groźby samookaleczenia wymagają szczególnej uwagi dorosłych i nie wolno ich lekceważyć. Podstawowe zasady postępowania to: (1) lepiej jest o nich wiedzieć; (2) nie ignoruj samookaleczeń; (3) nie panikuj; (4) nie trzymaj tego w tajemnicy. O samokoleczeniach należy rozmawiać z nastolatkiem otwarcie. (...) należy otwarcie zająć się problemem, pytając wprost i rozmawiając z synem/córką, jak radzić sobie z uczuciami za pomocą słów, a nie czynów. Warto też się upewnić, że o samookaleczeniach wiedzą profesjonaliści zajmujący się dzieckiem (pediatra, psychiatra, psycholog, psychoterapeuta). Najważniejszym zadaniem rodzica jest rozpoznać wczesne sygnały prowadzące do zachowań autodestrukcyjnych. (...) samookaleczenia zawsze są wyrazem wewnętrznego cierpienia nastolatka. Rozpoznanie cierpienia i sygnałów ostrzegawczych z nim związanych może zapobiec nawarstwianiu się problemów i eskalacji zachowań autoagresywnych. Zagrożenia i oznaki autodestrukcji mogą obejmować różne prowokacyjne zachowania: nastolatek może mówić o chęci popełnienia samobójstwa; może się izolować; może powierzchownie się drapać; może zgolić głowę i farbować włosy na jaskrawy kolor; czasami jest to unikanie jedzenia lub lekkomyślne, ryzykowne zachowanie. Samokoleczeń można się spodziewać, gdy następuje jakieś odrzucenie, separacja lub po prostu przychodzą wakacje. Warto podkreślić, że rodziny nie zawsze chętnie podejmują z nastolatkiem temat pojawiających się sygnałów ryzyka samookaleczeń. Czasami rodzice boją się mówić bezpośrednio o problemie, ponieważ dyskusja może być trudna. Czasami wynika to z bezradności rodzica i pojawiających się w związku z tym zachowań unikowych. Czasami z powodu nalegań nastolatka, że to jego "prywatna" sprawa. Oczywiście szanowanie prywatności innych członków rodziny, zwłaszcza dorastających synów i córek, to bardzo ważna sprawa. Ważniejsze jest jednak bezpieczeństwo drugiej osoby, a wartość zdrowia i życia uzyskuje priorytet nad prawem do prywatności. Mimo to czasami może pojawiać się pokusa niedostatecznego reagowania z powodu szanowania prywatności nastolatka. Jednocześnie może pojawiać się pokusa przesadnego zareagowania w sposób, który wzmacnia jego zachowanie (np. uzyskiwanie większej uwagi lub prestiżu spowodu jazdy karetką czy hospitalizacji). Rodzice muszą dostosować ocenę zagrożenia do swojej indywidualnej sytuacji (a tym samym podjąć konkretne działania). Terapeuci mogą być pomocni w przewidywaniu kryzysów i tworzeniu planów dostosowanych do indywidualnych potrzeb nastolatka i jego rodziny.

Zaburzenie osobowości borderline młodzieży
Lidia Cierpiałkowska Iwona Grzegorzewska

31/07/2025

Angażuj nastolatka w rozwiązywanie problemów. Zawsze pytaj, czy potrzebuje pomocy. Sprawdź, jakiej pomocy potrzebuje. Pomagając rozwiązywać nastolatkowi problemy, pamiętaj o zasadzie trzech kroków: (1) zaangażuj nastolatka w wymyślenie, co należy zrobić; (2) zapytaj nastolatka, czy może zrobić to, co jest potrzebne do rozwiązania; (3) zapytaj, czy potrzebuje twojej pomocy w rozwiązaniu problemu. Problemy najlepiej rozwiązywać przez otwartą dyskusję w rodzinie, a każdy członek rodziny musi być aktywnym uczestnikiem tych rozmów. Takie zaangażowanie ułatwia włączenie młodego człowieka w proces zmiany oraz pozwala docenić, że zmiana może być dla niego trudna.

Zaburzenie osobowości borderline u młodzieży
Cierpiałkowska, Grzegorzewska

30/07/2025

Gdy uczucia są wyrażone otwarcie, ich słuchanie może być bolesne. Córka/syn może powiedzieć rodzicom, że czuje się przez nich opuszczona(–y) lub niekochana (–y). Rodzic może powiedzieć dziecku, że jest na skraju wytrzymałości. Jednak słuchanie to najlepszy sposób, aby stonować nadmiernie emocjonalną osobę. Ludzie potrzebują być wysłuchani i cenią chwilę, gdy to się dzieje. Słuchanie uprawomocnia ich przeżycia, pozwala poczuć się ważnym i docenionym. Słuchanie nie oznacza zgody na niewłaściwe zachowanie. Empatyczne potwierdzenie, że słyszysz i wiesz o trudnych przeżyciach nastolatka, nie oznacza zgody na destrukcyjne czy niewłaściwe zachowanie. Słuchanie oznacza ciekawość tego, co się z dzieckiem dzieje. Słuchanie to współczucie dla jego cierpienia, nawet jeśli wydaje ci się ono bezpodstawne, nadmierne, irracjonalne. Nie należy się także spieszyć w rozmowie do mówienia o sobie i swoich przeżyciach. Prowadzi to do kłótni, a takie kłótnie są frustrujące dla osoby, która potrzebuje być wysłuchana.

Zaburzenia osobowości borderline u młodzieży
Cierpiałkowska Grzegorzewska

30/07/2025

Słuchaj, co syn lub córka chcą ci powiedzieć. Wszyscy, zarówno dzieci, jak i dorośli, potrzebują być wysłuchani. Poczucie bycia wysłuchanym zmniejsza napięcie i uwalnia negatywne emocje. Dlatego nie mów: "To nie tak" lub nie próbuj "wymazać" przeżywanych przez nastolatka negatywnych emocji i nie zaprzeczaj jego przeżyciom. To nie działa i nie wycisza. To, co działa, to nazywanie emocji, próba wyrażenia za pomocą słów żalu, samotności, krzywdy, cierpienia, odrzucenia. Nawet jeśli fakty wydają się inne, niż mówi nastolatek, nie wyjaśniaj, nie kontruj, nie prostuj, nie myśl i nie mów "nie możesz tak się czuć", nie skupiaj się na swoich emocjach. Pozwól dziecku mówić i słuchaj.

Zaburzenie osobowości borderline u młodzieży
Lidia Cierpiałkowska, Iwona Grzegorzewska