Przystań Karolina Walaszek Gabinet psychoterapii i terapii uzależnień

07/11/2025

❤️❤️❤️

07/11/2025

Terapia z wykorzystaniem sztucznej inteligencji (AI) staje się coraz bardziej popularna dzięki łatwej dostępności, niskim kosztom i braku oceniania. Dla wielu osób, zwłaszcza tych, którzy nie mają dostępu do tradycyjnej terapii, AI może być ważnym wsparciem. Jednak AI nie jest w stanie zastąpić kluczowego elementu ludzkiej relacji terapeutycznej – głębokiego poczucia bycia obecnym w świadomości drugiego człowieka. W relacji z człowiekiem nasza historia jest niesiona dalej poza sesję, a terapeuta myśli o nas także między spotkaniami. Proces odzwierciedlenia (mirroring), który kształtuje się już w dzieciństwie, jest niezbędny do rozwoju spójnego poczucia siebie i nie może być w pełni zapewniony przez AI. Sztuczna inteligencja nie posiada świadomości, nie przechowuje naszych emocji ani nie reaguje na nas z czułością i troską. Po zakończeniu rozmowy AI nie pamięta o nas, nie martwi się, ani nie cieszy z naszych sukcesów. Uświadomienie sobie tych ograniczeń może być bolesne i prowadzić do poczucia pustki oraz osamotnienia. Ostatecznie to właśnie ludzka relacja, ze swoją niedoskonałością i autentycznością, daje poczucie bycia ważnym i niesionym w świadomości drugiego człowieka – czego AI nie jest w stanie zapewnić. [2]

Komentarz terapeuty, Tomasza Pawełczyka:
Ten tekst to nie tyle krytyka AI, co silne potwierdzenie niepodważalnego znaczenia ludzkiej relacji terapeutycznej. Dla psychoterapeuty jest to przypomnienie, że jego obecność, pamięć o pacjencie między sesjami, własne emocje i reakcje – te pozornie „niewidoczne” aspekty – są w istocie jednym z najpotężniejszych czynników leczących.

Rubin, M., Arnon, H., Huppert, J. D., & Perry, A. (2024). Considering the role of human empathy in AI-driven therapy. JMIR Mental Health, 11(1), e56529.

fot Cash Macanaya

16/10/2025

„Wstyd jest reakcją na porażkę i wynikające z niej poczucie gorszości – zwłaszcza wtedy, gdy do niepowodzenia dojdzie tam, gdzie spodziewano się sukcesu. W takich sytuacjach człowiek zawsze ma wrażenie, że inni potraktują jego niepowodzenie jako porażkę. Porażki, których następstwem jest uczucie wstydu, miewają bardzo rozmaity charakter: mogą, na przykład, dotyczyć obszaru nauki lub pracy zawodowej; nabywania pożądanego akcentu, wyglądu ciała, ubioru lub umiejętności społecznych; zdobywania akceptacji innych i dołączania do jakiejś grupy społecznej; zdobywania informacji; dostrzegania społecznych wymogów danej sytuacji i adekwatnego reagowania; zdobywania symboli statusu oraz społecznego i materialnego sukcesu; utrzymywania kontroli nad okazywaniem emocji; kontrolowania własnego ciała. Uważam jednak, że najcięższą porażką jest niemożność wywołania empatycznej reakcji drugiej osoby. Podążając za hipotezą Brouceka (1979), zgodnie z którą doświadczenia skuteczności to podstawa budowania poczucia tożsamości, możemy zakładać, że jedna z najbardziej podstawowych form skuteczności przejawia się w zdolności dziecka do komunikowania własnych potrzeb oraz w tym, że matka lub inny podstawowy opiekun rozumie te komunikaty. To samo dotyczy osób dorosłych. Gdy pozostajemy w kontakcie z przyjaznymi ludźmi, którzy okazują empatyczne zrozumienie naszych doświadczeń i trudności, czujemy się względnie wolni od wstydu; mamy poczucie, że między naszym i ich doświadczeniem istnieje ciągłość”.

Phil Mollon „Wstyd i zazdrość. Ukryty zamęt”
( str. 37).
fot unsplash

22/05/2025

Szanowni Państwo,

przypominamy o przestrzeganiu standardów dotyczących bezpiecznego informowania o zachowaniach samobójczych.

Jest to szczególnie istotne w przypadku informowania o śmierci samobójczej sławnej osoby.

Rozszerzone Rekomendacje w których znajduje się szczegółowe omówienie standardów, oraz ich działania w praktyce, znajduje się pod tym linkiem: https://zapobiegajmysamobojstwom.pl/biblioteka/

25/02/2025

Przestarzałe czy aktualne..? 🌸🌻

09/12/2024

06/12/2024

05/11/2024

Do zastanowienia, takie proste i trudne zarazem