Krok ku Sobie Anna Wólczyńska-Cholewa

11/11/2025

Wolność. Co to znaczy dla Ciebie ?
Kiedy czujesz się wolna/y ?

30/10/2025

Poruszająco o tym czym jest psychoterapia. O stracie, ktora jest nieustannie w naszym życiu, o żalobie po niej i transformacji. I o nowym.

Psychoterapia jako proces żałoby

Pacjenci przychodzą na psychoterapię z nadzieją na ulgę, z pragnieniem naprawienia siebie lub życia, które wydaje się nieudane. Dopiero w toku pracy okazuje się, że nie chodzi o „naprawienie” czegokolwiek, ale o uznanie tego, co zostało utracone, niedane, zniszczone. Jak zauważa Martha Stark, terapeuta towarzyszy pacjentowi w stawaniu twarzą w twarz z realnością, która wcześniej była zbyt bolesna, by ją przyjąć. To właśnie w tej konfrontacji zaczyna się żałoba: nie tylko po osobach czy wydarzeniach, lecz po wyobrażeniach o sobie, o świecie i o innych, które już nie mogą się utrzymać.

Nancy McWilliams mówi z kolei, że w psychoterapii pacjent stopniowo godzi się z faktem, iż jego cierpienie nie jest jego winą, a zarazem nikt inny nie może go z niego „uratować”. Utrata tej iluzji wszechmocnego obiektu – rodzica, partnera, terapeuty – bywa jednym z najbardziej bolesnych etapów terapii. To moment, w którym pacjent przestaje szukać wybawienia i zaczyna podejmować odpowiedzialność za swoje życie. Ta przemiana nie jest aktem jednorazowym, lecz procesem, który - jak każda żałoba – wymaga czasu, bólu i cierpliwości wobec własnych granic.

Żałoba w terapii nie jest więc końcem nadziei, lecz jej przekształceniem. Uczy, że można żyć w świecie nieidealnym, bez konieczności idealizowania innych i bez ciągłego karania siebie. Z tej akceptacji rodzi się coś nowego: nie tyle szczęście rozumiane jako brak bólu, ile dojrzałość i zdolność do jego pomieszczenia. Terapeutyczna żałoba jest więc paradoksalnie początkiem życia bardziej realnego, opartego nie na fantazji naprawy, lecz na gotowości, by być w prawdzie o sobie.

Fot. Sabine van Erp / Pixabay

25/10/2025

Ach jak ja lubię tą książeczkę! Jest mała, a taka mądra. Napisana przez Tinę Oziewicz i ilustrowana przez Aleksandrę Zając i wydana przez
"Co robią uczucia"
Kupilam dla dzieci, a zostawilam dla swojego wewnętrznego dziecka 😄

Dziś
odpoczywa w samym środku lasu...

Jakie kolejne uczucie chcesz zobaczyc ?

Edit
Ha! Teraz zobaczylam jak pasuje do poprzedniego wpisu 😁

18/10/2025

Ważny głos. Dziękuję Alicja.

W lipcu po raz pierwszy usłyszałam głos Ewy Woydyłło w sprawie psychoterapii na festiwalu "Góry Literatury". Teraz Internet jest zalany filmikami z Jej udziałem i różnymi wypowiedziami na temat terapii.

To jak mówimy o terapii, tworzy społeczne znaczenia. Może nieść albo kaganek wiedzy albo kaganek ściemy. Dla mnie głos p. Woydyłło może wnieść wiele zamętu. Dlaczego? Poniżej mój głos jako terapeutki Gestalt.

🔹 Woydyłło mówi o „rozsądku” i „działaniu” w życiu, do czego zasadniczo ma prowadzić terapia.
Ale współczesna terapia (zwłaszcza relacyjna tak jak Gestalt) nie jest naprawianiem ludzi i ich żyć.
To raczej spotkanie z tym, co boli i z tym, co żywe.
Najczęściej właśnie bez natychmiastowego działania.
Ale w autentycznej obecności drugiego człowieka. Właśnie po to, by w swoim tempie dojść do tego czego się chce. Pchanie do działania nie ma nic wspólnego z autonomicznym wyborem.

🔹 W pracy z traumą czy przewlekłym wstydem działanie często przychodzi dopiero wtedy, gdy ciało poczuje się bezpieczne.
A to wymaga czasu, powtarzalności i relacji.
Niekiedy baaardzo długiego czasu.
Dotykanie traumy utrwala traumę? Kompletnie się z tym nie zgadzam. Ale... jeżeli to doświadczenie nie jest integrowane wspólnie z terapeutą to faktycznie nie zmienia się nic. Jak Perls powtarzał, samo gadanie dla gadania nic nie znaczy.

🔹 Kiedy ktoś mówi o „modzie na terapię”, pomija kontekst kulturowy i to, że dopiero uczymy się prosić o pomoc.
Że wiele osób właśnie dopiero teraz przełamuje wstyd, lęk i przekonanie, że „powinno się dawać radę”.

🔹 Terapia nie zawsze prowadzi do spektakularnych decyzji.
Czasem uczy tylko wytrzymać własne emocje. W trosce o siebie i innych. I to dopiero jest mega zmiana!

🔹 Zgadzam się z Woydyłło w jednym:
dobry terapeuta nie buduje zależności, tylko uczy, jak żyć bez terapeuty.
Ale zanim to się stanie, potrzebna jest bezpieczna relacja, w której człowiek może w ogóle nauczyć się być z drugim.

Długoterminowa terapia nie jest słabością.
Czasem to właśnie w niej człowiek po raz pierwszy doświadcza, że może istnieć bliskość bez zagrożenia.
Psychoterapia to nie moda.
To język, którego jako kultura długo nie mieliśmy. I mówienie obecnie, że terapie są za długie, terapeuci uzależniający a klienci chodzą na terapię, bo jest taka moda jest baaardzo dużym uogólnieniem.

Ciekawe, co Ty sądzisz na ten temat?

Zapraszam też na mój profil na Instagramie: https://www.instagram.com/psychoterapia_bez_sciemy/

14/10/2025

TELEFONY ZAUFANIA I POMOCY PSYCHOLOGICZNEJ:

(przypinam na górze, aby zawsze można było siegnąć)

》Centrum Wsparcia dla Osób Dorosłych w Kryzysie Psychicznym: 800 702 222

》Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży: 116 111

》Telefon wsparcia emocjonalnego dla dorosłych: 116 123

》Telefon Zaufania Młodych: 22 484 88 04

》Pierwsza Pomoc Psychologiczna - 22 425 98 48

》Telefon zaufania dla mężczyzn: 608 271 402

》Bezpłatny anonimowy telefon i czat zaufania dla dzieci i młodzieży: 800 119 119

》Telefon Zaufania dla osób starszych: 22 635 09 54

》Antydepresyjny telefon zaufania (ITAKA): 22 484 88 01

》Fundacja Nagle Sami (pomoc w żałobie) - 800-108-108

》Między nami kobietami - 800 201 211

25/09/2025

Z tomiku "Kręgi na wodzie" Adama Gwary

30/06/2025

29/06/2025

23/06/2025

Dzisiaj Dzień Ojca, co zaprasza do przyjrzenia się jego ważnej roli w naszym życiu. ❤️

Posłuchajcie ciekawej rozmowy Darii Dahl z Susan E. Schwartz o relacji córki i ojca. O obecnosci taty lub jego braku. I o pustym kubku, który warto napełnić! Rozmowa pełna ciekawych pytań i zachęcająca do własnych refleksji i poszukiwania odpowiedzi.

Rozmowa odbyła się 13.czerwca 2025.Susan E.Schwartz jest analityczką jungowską - jej książka "Nieobecny ojciec. Wpływ braku ojca na córkę – pragnienie i rana...

10/06/2025

Wdzięczność. Dźwięczne słowo.
Pozwala skupić uwagę na tym co jest piękne, ważne. Dzięki codziennej praktyce wdzięczności z czasem zauważamy coraz więcej powodów do niej.
Pretekstem do napisania o tym jest wystawa młodego artysty Victora Manzoni, którą odwiedzilam wczoraj. W pierwszej sali wystawy umieścił on swoje mini dzieła, które podpisał swoimi wdziecznościami. I do podpisania kolejnych zaprasza zwiedzających. Cudowne !

15/01/2025

💚