Gabinet Psychoterapii Poznawczo - Behawioralnej mgr Ewa Zawada

05/04/2024

Zapraszam 🙂

27/07/2023

Do 4 sierpnia jestem na urlopie. Na wszystkie wiadomości odpowiem, z odbudowaną energią, po powrocie do obowiązków. Pozdrawiam 🙂

01/07/2021

W sprawie terapii, proszę kontaktować się za pomocą SMS lub Messengera.

10/09/2020

Zapraszamy do udziału i współpracy w projekcie. Współpracujemy w zespole psychoterapeuci CBT, logopeda i gastroenterolog dziecięcy. Chcielibyśmy trafić z informacją do rodziców "niejadków". Prosimy o rozpowszechnianie informacji o Warsztacie!

30/07/2020

Taka uproszczona wersja naszych problemów, ale właśnie o to chodzi, żeby sobie upraszczać w głowie, a nie komplikować ;)

Psychologu - jeśli Twój duży lub mały klient jest "czarnowidzem", warto przerysować tą grafikę i wspólnie na sesji nad nią pomyśleć. Powinny wyjść z tego budujące myśli i podniesiona nadzieja.

Niestety nie znam autora tej grafiki, ale serdecznie mu za nią dziękuję.

15/11/2019

Nie przepadam za jesienią. Z roku na rok w listopadzie nasilają się moje fantazje o wyprowadzce do Grecji lub innego południowego kraju. Coraz krótsze dni i narastające zimno odbierają mi siły – ale to chyba dobrze? Bo w jesieni jest coś pięknego. Mniej światła słonecznego i wydrenowanie z energii otwiera czas naturalnego odpoczynku i nabierania sił. A opadające liście – ach, te piękne, kolorowe latawce! – pomagają godzić się z tym, że wszystko ma koniec. Twoje i moje doświadczenia (przyjemne i nie), myśli, pragnienia, marzenia, etapy życia, zaangażowania, relacje – mają swój kres.

Próbujemy z końcami walczyć, negujemy je, usiłujemy za wszelką cenę je zrozumieć, wchodzimy z nimi w jałowe dyskusje. W efekcie zanurzamy się w poczuciu krzywdy lub winy, w nadmiarowym smutku. „Jak rodzice mogli mnie tak traktować?”; „Ona kiedyś się zmieni”; „Czemu popełniłem taki błąd?”; „Tak nie może być, to nieprawda!”. Większość ludzi na różne sposoby zmaga się z końcami, a niektórzy wybierają szczególną strategię: układają bukiety z minionych doświadczeń i nierealistycznych wyobrażeń, jak z martwych, jesiennych liści. „O, patrz! Kiedyś było tak, a tak może być – wszystko się ułoży”. Wpatrują się w te bukiety i zanurzają się w beznadziejnej nadziei – tak, jak inni zatapiają się w smutku, poczuciu krzywdy lub winy.

Stosowanie różnych strategii radzenia sobie z końcem jest w porządku – o ile i ono ma swój kres. Trzymając się przez dłuższy czas tego, co minione, już-nie-istniejące lub martwe (podobnie jak tego, co wyobrażone), można skutecznie stracić szansę na kreowanie i przeżywanie kolejnych minut, godzin, dni. Bo ludzkie umysły nie są w stanie pomieścić w sobie zbyt wielu rzeczy – kiedy angażują się w rozmyślanie o przeszłości lub przyszłości, brakuje w nich miejsca na teraźniejszość, w której toczy się realne życie.

Koniec jest najzwyklejszą rzeczą pod słońcem. Trzymając się tego, co martwe, końca nie opóźnisz – bo on już nastąpił. Opóźnisz za to, albo uniemożliwisz, zmianę formy i nowy początek. Dlatego bądź jak drzewo i pozwól martwym liściom opadać.

//AT

10/10/2019

https://youtu.be/Le7n6i0dpTI

The teenage years can be full of excitement, opportunities and newfound freedoms. Yet they can also be times fraught with worry about exams, relationships, a...