Jakie są godziny otwarcia?

Poniedziałek 08:00 - 18:00 Wtorek 08:00 - 18:00 Środa 08:00 - 18:00 Czwartek 08:00 - 18:00 Piątek 08:00 - 18:00

Instytut Zdrowia i Urody - Mateusz Majkut - Rehabilitacja, Fizjoterapia,

Strona główna
Polska
Kwidzyn
Instytut Zdrowia i Urody - Mateusz Majkut - Rehabilitacja, Fizjoterapia,

Gabinet fizjoterapii, masażu oraz odnowy biologicznej Jesteśmy zespołem fizjoterapeutów dla których dobro pacjenta i jego zdrowie jest najważniejsze.

W naszej praktyce zawodowej wykorzystujemy najnowsze metody fizjoterapeutyczne, które przyspieszają powrót do zdrowia i są maksymalnie efektywne. Praca jest dla nas ogromną pasją, dlatego każdy dzień pracy przynosi nam satysfakcję. Celem naszej pracy jest niesienie pomocy pacjentom. Zawsze staramy się podchodzić do problemów pacjentów indywidualnie oraz patrzeć na organizm człowieka całościowo co czyni naszą pracę skuteczniejszą. W swojej pracy stosujemy metody terapeutyczne takie jak:

Kinesiology Taping
Masaż tkanek głębokich,
Rozluźnianie pozycyjne
Techniki Energizacji Mięśni
Techniki aktywnego rozluźniania
Rozluźnianie mięśniowo- powięziowe
Technika uwalniania punktów spustowych
Poizometryczna relaksacja mięśni
Anatomy Trains- łańcuchy mięśniowo- powięziowe
Cranio- sacral therapy – terapia czaszkowo – krzyżowa
Mobilizacje i manipulacje stawowe
Terapia wiscelarna - terapia narządów wewnętrznych
Klawiterapia, Pinopresura i suche igłowanie
Kinezyterapia - gimnastyka usprawniająca
Masaż leczniczy, klasyczny oraz relaksacyjny
Zabiegi fizykoterapeutyczne (Dr TECAR, Elektroterapia, Laseroterapia, Ultradźwięki, Magnetoterapia, Światłoterapia, Krioterapia). Dolegliwości którymi zajmujemy się w gabinecie:

Bóle i zawroty głowy:
bóle migrenowe
dolegliwości stawu skroniowo-żuchwowego
bóle twarzy
porażenie nerwu twarzowego
zapalenie zatok

Bóle i dysfunkcje kręgosłupa:
rwa kulszowa, "korzonki"
rwa ramienna
dyskopatie, wypukliny i przepukliny jądra miażdżystego
zmiany zwyrodnieniowe
stany pourazowe
bóle karku i szyi
bóle w obrębie klatki piersiowej, bóle stawów żeber, problemy z oddychaniem

Bóle i dysfunkcje obręczy barkowej i kończyn górnych:
drętwienia rąk
naciągnięcia, naderwania, przeciążenia mięśni, ścięgien i więzadeł
zespół ciasnoty podbarkowej
niestabilność i uszkodzenia kompleksu barkowego
zmiany zwyrodnieniowe stawu ramiennego
łokieć tenisisty i łokieć golfisty
zespół ciaśni kanału nadgarstka
stany po złamaniach zwichnięciach i skręceniach

Bóle i dysfunkcje obręczy miednicznej:
bóle pochodzące ze stawów krzyżowo-biodrowych
bóle kości krzyżowej i ogonowej
problemy w obrębie dna miednicy
bolesne miesiączki
nietrzymanie moczu
dolegliwości bólowe ginekologiczne

Bóle i dysfunkcje stawów biodrowych i mięśni uda:
zespół mięśnia gruszkowatego
naderwania, naciągnięcia mięśniowe
stany po operacjach
bóle bioder
bóle promieniujące
dysfunkcje w obrębie pośladków

Bóle i dysfunkcje stawów kolanowych:
uszkodzenia i zerwania więzadeł ACL, PCL, LCL, MCL, niestabilność stawu kolanowego
bóle zwyrodnieniowe, chonodromalacje, dysfunkcje stawu rzepkowo-udowego
uszkodzenia łąkotek
stany po operacjach

Bóle i dysfunkcje stawów skokowych i stawów stopy:
skręcenia, zwichnięcia, złamania „kostki”
problemy ścięgna Achillesa
drętwienia łydek
naciągnięcia i zerwania mięśni
ostroga piętowa, zapalenie rozcięgna podeszwowego
hallux

Kontuzje sportowe:
"kolano skoczka" - zapalenie więzadła rzepki
"kolano biegacza" - zespół pasma biodrowo- piszczelowego
urazy łąkotek
zespół stożka rotatorów stawu barkowego
łokieć tenisisty i łokieć golfisty
łokieć miotacza
przeciążenia stawu nadgarstkowego
skręcenie stawu kolanowego
skręcenie "kostki" - uszkodzenie więzadeł stawu skokowego
naciągnięcia mięśni uda i łydki
bóle przeciążeniowe kręgosłupa
zapalenie ścięgna Achillesa

22/10/2025

Fizjoterapiia zachowawcza w leczeniu konfliktu panewkowo-udowego (FAI – Femoroacetabular Impingement) jest bardzo ważny, zwłaszcza u młodych i aktywnych pacjentów, u których celem jest uniknięcie lub opóźnienie leczenia operacyjnego.
Poniżej znajdziesz kompleksowe opracowanie, które może posłużyć np. jako materiał naukowy, opis do pracy zaliczeniowej lub notatka kliniczna.

Fizjoterapia zachowawcza w leczeniu konfliktu panewkowo-udowego (FAI)
1. Konflikt panewkowo-udowy (FAI) to patologiczny kontakt między szyjką kości udowej a brzegiem panewki stawu biodrowego, który prowadzi do stopniowego uszkadzania obrąbka stawowego i chrząstki.
Wyróżnia się trzy typy:
• Cam (guzek na szyjce kości udowej)
• Pincer (nadbudowa panewki)
• Mieszany (najczęstszy)

Objawy: ból w pachwinie lub bocznej części biodra, ograniczenie zakresu ruchu, szczególnie zgięcia i rotacji wewnętrznej, sztywność i uczucie „zatrzaskiwania” w stawie.

Cele fizjoterapii zachowawczej
Główne cele postępowania nieoperacyjnego:
• Zmniejszenie bólu i stanu zapalnego
• Poprawa zakresu ruchu w stawie biodrowym i sąsiadujących segmentach
• Normalizacja wzorców ruchowych miednicy, biodra i odcinka lędźwiowego
• Wzmocnienie mięśni stabilizujących biodro
• Unikanie ruchów prowokujących konflikt
• Edukacja pacjenta w zakresie ergonomii ruchu i aktywności fizycznej

Etapy i metody fizjoterapii
I. Faza ostra (zmniejszenie bólu i stanu zapalnego)
Cele: Redukcja bólu, poprawa odciążenia stawu.
Zalecane działania:
• Terapia manualna tkanek miękkich (rozluźnianie mm. biodrowo-lędźwiowego, pośladkowych, przywodzicieli).
• Mobilizacje stawu biodrowego (typu trakcja, ślizg grzbietowy).
• Krioterapia miejscowa.
• Ćwiczenia w odciążeniu: delikatne zgięcie-wyprost, rotacja w ograniczonym zakresie.
• Nauka wzorca neutralnej miednicy (kontrola ułożenia miednicy w pozycji stojącej i siedzącej).
II. Faza przywracania zakresu ruchu i stabilności
Cele: Odtworzenie prawidłowej ruchomości i stabilizacji biodra.
Przykładowe metody:
• Ćwiczenia mobilizacyjne:
• zgięcie z kontrolowaną rotacją zewnętrzną,
• rozciąganie mięśni pośladkowych i rotatorów zewnętrznych,
• aktywna mobilizacja w pozycjach bez bólu.
• Stabilizacja centralna (core stability):
• ćwiczenia aktywacji mięśni głębokich tułowia i miednicy (m. poprzeczny brzucha, wielodzielny).
• nauka kontroli ustawienia miednicy w trakcie ruchu biodra.
• Ćwiczenia propriocepcji (równoważne, na podłożu niestabilnym).
• Trening mięśni pośladkowych (m. gluteus medius i gluteus maximus) – kluczowych dla odciążenia biodra:
• mostki biodrowe,
• unoszenie nogi w podporze bocznym,
• chód z gumą oporową.
III. Faza funkcjonalna
Cele: Powrót do aktywności sportowej / codziennej bez bólu.
Zalecane działania:
• Trening wzorców ruchowych: przysiad, wykrok, wstawanie z pozycji siedzącej.
• Ćwiczenia siłowe i plyometryczne (w końcowej fazie, jeśli bez bólu).
• Nauka unikania ruchów prowokujących (głębokie zgięcie i rotacja wewnętrzna).
• Trening chodu i biegu – z korekcją ustawienia kolana i miednicy.

Edukacja pacjenta
Edukacja jest jednym z najważniejszych elementów terapii:
• unikanie głębokiego siedzenia i skrzyżowania nóg,
• modyfikacja aktywności (np. zamiana biegania po twardym podłożu na rower lub pływanie),
• utrzymanie prawidłowej masy ciała,
• ergonomia w pracy i sporcie.

Metody uzupełniające
• Kinesiotaping – wspomaganie stabilizacji i redukcja napięcia mięśni.
• Suche igłowanie / techniki powięziowe – redukcja punktów spustowych.
• Terapia manualna wg Kaltenborna, Mulligana, Maitlanda – poprawa ślizgów stawowych.
• Trening sensomotoryczny i stabilizacji dynamicznej – poprawa koordynacji.

Czas trwania terapii i efekty
• Terapia zachowawcza zwykle trwa 8–12 tygodni.
• Poprawa objawów często następuje po 4–6 tygodniach regularnych ćwiczeń.
• Około 60–70% pacjentów osiąga satysfakcjonującą redukcję bólu i poprawę funkcji bez konieczności operacji.
• W przypadkach ciężkich deformacji (Cam/Pincer zaawansowany) może być konieczna interwencja artroskopowa.

14/10/2025

Fizjoterapia bólu stawu ramiennego jest procesem kompleksowym, którego celem jest zmniejszenie dolegliwości bólowych, przywrócenie prawidłowej funkcji ruchowej oraz zapobieganie nawrotom problemu. Wśród metod stosowanych w terapii szczególne znaczenie ma terapia tkanek miękkich, ponieważ większość dysfunkcji barku (np. zespół bolesnego łuku, tendinopatie stożka rotatorów, konflikt podbarkowy) wiąże się z zaburzeniami napięcia mięśniowego, ograniczeniem ślizgu tkanek i kompensacjami w obrębie kompleksu barkowego.

Cele fizjoterapii bólu stawu ramiennego
• Redukcja bólu i stanu zapalnego
– poprzez techniki manualne, krioterapię, laseroterapię, elektroterapię czy kinesiotaping.
• Przywrócenie prawidłowego zakresu ruchu (ROM)
– rozciąganie, mobilizacje stawowe i praca nad elastycznością tkanek.
• Normalizacja napięcia mięśniowego
– szczególnie mięśni stożka rotatorów, mięśnia naramiennego, piersiowego większego i mniejszego, czworobocznego oraz dźwigacza łopatki.
• Poprawa stabilizacji i kontroli ruchowej
– ćwiczenia sensomotoryczne i wzmacniające mięśnie stabilizujące łopatkę.

Terapia tkanek miękkich w bólu barku
Terapia tkanek miękkich obejmuje różne techniki manualne i instrumentalne, które mają na celu poprawę jakości i elastyczności struktur mięśniowo-powięziowych oraz zmniejszenie bólu.

1. Techniki manualne
• Masaż poprzeczny (Cyriax) – stosowany w przypadku tendinopatii stożka rotatorów (np. m. nadgrzebieniowego), poprawia ukrwienie i stymuluje regenerację.
• Mięśniowo-powięziowe rozluźnianie (Myofascial Release) – polega na delikatnym, długotrwałym rozciąganiu powięzi w celu przywrócenia jej elastyczności.
• Terapia punktów spustowych (Trigger Point Therapy) – ucisk miejsc wzmożonego napięcia i bólu odniesionego w mięśniach, np. mięśnia nadgrzebieniowego, podłopatkowego, piersiowego mniejszego.
• Techniki energizacji mięśni (MET) – połączenie napięcia izometrycznego i rozciągania w celu poprawy długości i funkcji mięśnia.
• Poizometryczna relaksacja mięśni (PIR) – zmniejsza napięcie mięśniowe po krótkim skurczu izometrycznym.

2. Techniki instrumentalne
• IASTM (Instrument Assisted Soft Tissue Mobilization) – mobilizacja tkanek miękkich z użyciem narzędzi (np. Graston, Ergon), poprawia ukrwienie i regenerację.
• Pinoterapia / suche igłowanie (dry needling) – techniki wykorzystywane do dezaktywacji punktów spustowych i redukcji bólu mięśniowego.

Przykładowe struktury objęte terapią
• Mięsień nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy, podłopatkowy, obły mniejszy (stożek rotatorów)
• Mięsień piersiowy większy i mniejszy
• Mięsień naramienny
• Mięsień czworoboczny (cz. górna)
• Dźwigacz łopatki
• Mięśnie zębate i równoległoboczne

Po terapii manualnej
Po zastosowaniu technik tkanek miękkich często wdraża się:
• Ćwiczenia czynne i stabilizujące (np. praca nad kontrolą łopatki)
• Stretching mięśni skróconych
• Ćwiczenia ekscentryczne dla mięśni stożka rotatorów
• Kinesiotaping w celu utrzymania efektu terapii i zmniejszenia obciążenia.

Efekty terapii tkanek miękkich
• Redukcja bólu i napięcia mięśniowego
• Poprawa ruchomości stawu ramiennego
• Zwiększenie ukrwienia i regeneracji tkanek
• Lepsza koordynacja i propriocepcja
• Szybszy powrót do aktywności fizycznej

24/09/2025

Zapalenie ścięgna Achillesa (tendinopatia Achillesa) jest częstą dolegliwością u osób aktywnych fizycznie, ale może dotyczyć też osób prowadzących siedzący tryb życia. Fizjoterapia odgrywa kluczową rolę w leczeniu i zapobieganiu nawrotom.

Cele fizjoterapii
• Zmniejszenie bólu i stanu zapalnego
• Przywrócenie elastyczności i siły mięśni łydki
• Poprawa funkcji ścięgna i zapobieganie kolejnym urazom

Postępowanie fizjoterapeutyczne
1. Faza ostra (ból, stan zapalny)
• Odpoczynek względny – unikanie aktywności nasilających ból (bieganie, skakanie).
• Chłodzenie (okłady z lodu 10–15 min kilka razy dziennie).
• Uniesienie i kompresja (jeśli występuje obrzęk).
• Delikatne ćwiczenia mobilizacyjne w bezbolesnym zakresie ruchu stawu skokowego.

2. Faza podostra (po ustąpieniu ostrego bólu)
• Ćwiczenia ekscentryczne mięśnia trójgłowego łydki (najsilniej udokumentowane w leczeniu tendinopatii Achillesa):
• np. wspięcia na palce na krawędzi stopnia, powolne opuszczanie pięty poniżej poziomu.
• Rozciąganie mięśnia brzuchatego i płaszczkowatego łydki (łagodne, bez bólu).
• Ćwiczenia propriocepcji (utrzymywanie równowagi na jednej nodze, na niestabilnym podłożu).
• Masaż poprzeczny ścięgna i terapia manualna poprawiająca ukrwienie.
• Fala uderzeniowa, laser, ultradźwięki – jako uzupełnienie (jeśli dostępne).

3. Faza późna / powrót do aktywności
• Progresja ćwiczeń siłowych (np. wspięcia z obciążeniem).
• Ćwiczenia plyometryczne (podskoki, skipy) – wprowadzane stopniowo.
• Trening funkcjonalny dostosowany do dyscypliny sportowej.
• Analiza techniki biegu i korekcja obuwia (wkładki, amortyzacja).

Profilaktyka nawrotów
• Odpowiednia rozgrzewka przed wysiłkiem.
• Stopniowe zwiększanie obciążeń treningowych.
• Regularne ćwiczenia wzmacniające i rozciągające łydki.
• Unikanie nagłych zmian intensywności treningów czy rodzaju podłoża.

Techniki terapii tkanek miękkich
1. Masaż poprzeczny
• Stosowany bezpośrednio na ścięgno Achillesa.
• Polega na wykonywaniu energicznych, krótkich ruchów poprzecznych do przebiegu włókien ścięgna.
• Efekty:
• poprawa lokalnego ukrwienia,
• stymulacja przebudowy kolagenu,
• zmniejszenie zrostów i blizn w tkance,
• redukcja bólu.

2. Masaż tkanek głębokich mięśni łydki
• Praca na mięśniu brzuchatym i płaszczkowatym, które często są skrócone i przeciążają ścięgno.
• Wykorzystuje techniki ucisków, rozcierania i przesuwania powięzi.
• Efekty:
• zmniejszenie napięcia mięśni,
• odciążenie ścięgna,
• poprawa elastyczności mięśniowo-ścięgnistej.

3. Techniki powięziowe
• Rozluźnianie powięzi głębokiej w obrębie łydki i stopy.
• Mogą obejmować techniki punktowego ucisku, rozciągania powięziowego oraz techniki rolowania.
• Efekty:
• poprawa przesuwalności tkanek,
• zmniejszenie ograniczeń ruchomości,
• normalizacja napięcia w całym łańcuchu mięśniowo-powięziowym.

4. Pinoterapia, igłoterapia suchego nakłuwania (dry needling)
• Wykorzystywana w pracy z punktami spustowymi mięśni łydki.
• Efekty:
• zmniejszenie dolegliwości bólowych,
• poprawa pracy mięśni wspierających ścięgno.

5. Techniki narzędziowe (IASTM, np. Graston, pinopresura, flossing)
• Stosowanie specjalnych narzędzi lub taśm do pracy na ścięgnie i mięśniach.
• Efekty:
• mikrouszkodzenia kontrolowane w tkance → pobudzenie procesów naprawczych,
• poprawa elastyczności i mobilności tkanek.

Zalety terapii tkanek miękkich w tendinopatii Achillesa
• Redukcja bólu i stanu zapalnego.
• Przywrócenie prawidłowego napięcia mięśni łydki.
• Poprawa przesuwalności i elastyczności powięzi.
• Przyspieszenie procesów regeneracyjnych w ścięgnie.
• Lepsza efektywność ćwiczeń ekscentrycznych i kinezyterapii.

Terapia tkanek miękkich jest najskuteczniejsza, gdy łączy się ją z ćwiczeniami ekscentrycznymi i stopniowym obciążaniem ścięgna.

22/09/2025

Fizjoterapia może być skutecznym narzędziem w leczeniu i łagodzeniu różnego rodzaju bólów głowy, szczególnie tych, które mają podłoże mięśniowo-szkieletowe. Fizjoterapeuta, po dokładnym badaniu, może zidentyfikować przyczynę bólu i dobrać odpowiednie metody terapii.

Najczęstsze rodzaje bólu głowy, w których pomaga fizjoterapia
• Napięciowy ból głowy (Tension-type headache - TTH): Najczęstszy typ bólu głowy, często związany ze stresem, przemęczeniem oraz napięciem mięśni szyi, karku i ramion.
• Cervikogenny ból głowy (Cervicogenic headache): Ból, którego źródłem są struktury szyjne, takie jak stawy międzykręgowe, mięśnie lub nerwy w górnym odcinku kręgosłupa. Ból często zaczyna się w okolicach szyi i promieniuje do głowy, twarzy lub skroni.
• Migrena z towarzyszącym napięciem mięśniowym: Chociaż migrena jest schorzeniem neurologicznym, fizjoterapia może pomóc w zmniejszeniu częstotliwości i intensywności ataków, zwłaszcza jeśli napięcie mięśniowe jest czynnikiem wyzwalającym.

Metody fizjoterapeutyczne stosowane w leczeniu bólu głowy
Fizjoterapeuci wykorzystują szereg technik, aby zredukować ból, poprawić ruchomość i zniwelować napięcia mięśniowe.

Terapia manualna: Jest to kluczowa metoda w fizjoterapii bólu głowy. Obejmuje:
• Mobilizacje i manipulacje stawów: Delikatne techniki, które poprawiają ruchomość stawów kręgosłupa szyjnego, redukując ich sztywność i ból.

• Masaż tkanek głębokich: Skupia się na rozluźnianiu napiętych mięśni karku, szyi i barków (np. mięśnia czworobocznego, mięśni podpotylicznych).

• Techniki punktów spustowych (Trigger Points): Uciskanie bolesnych, napiętych miejsc w mięśniach, które mogą być źródłem promieniującego bólu głowy.

• Ćwiczenia terapeutyczne: Specjalnie dobrane ćwiczenia mają na celu wzmocnienie osłabionych mięśni, poprawę postawy ciała i zwiększenie zakresu ruchu. Przykłady obejmują:
• Ćwiczenia rozciągające mięśnie szyi i klatki piersiowej.

• Ćwiczenia wzmacniające mięśnie głębokie szyi.

• Ćwiczenia poprawiające ergonomię i postawę.

• Edukacja pacjenta: Fizjoterapeuta uczy, jak unikać czynników wywołujących ból głowy. Wskazuje, jak prawidłowo siedzieć przy biurku, jak spać, a także jak radzić sobie ze stresem i napięciem, które są częstymi przyczynami bólu.

Jak wygląda wizyta u fizjoterapeuty?

• Wywiad i badanie: Fizjoterapeuta przeprowadzi szczegółowy wywiad, pytając o charakter bólu, częstotliwość, czynniki wyzwalające oraz wcześniejsze urazy. Następnie zbada postawę ciała, ruchomość kręgosłupa szyjnego i napięcie mięśni.

• Plan terapii: Na podstawie badania zostanie opracowany indywidualny plan leczenia, który może obejmować terapię manualną w gabinecie oraz zestaw ćwiczeń do wykonywania w domu.

• Współpraca: Skuteczność fizjoterapii w dużej mierze zależy od zaangażowania pacjenta w proces leczenia, w tym od regularnego wykonywania zaleconych ćwiczeń.

Jeśli twój ból głowy jest częsty lub nasila się, warto rozważyć konsultację z fizjoterapeutą, zwłaszcza jeśli podejrzewasz, że jego przyczyną mogą być napięcia mięśniowe lub problemy z kręgosłupem szyjnym.

04/09/2025

Entezopatia mięśnia pośladkowego (najczęściej pośladkowego średniego i małego, rzadziej wielkiego) to zmiana przeciążeniowo-zwyrodnieniowa w miejscu przyczepu ścięgna do kości, zwykle w okolicy krętarza większego kości udowej. Często jest jednym z elementów zespołu bólu krętarzowego (ang. Greater Trochanteric Pain Syndrome).

Przyczyny
• Przeciążenia mechaniczne – długotrwałe chodzenie, bieganie, wchodzenie po schodach.
• Dysbalans mięśniowy – osłabienie mięśni pośladkowych przy nadmiernym napięciu pasma biodrowo-piszczelowego.
• Nieprawidłowa biomechanika – koślawość kolan, zła stabilizacja miednicy.
• Urazy – nagłe pociągnięcie lub naderwanie przyczepu.
• Zmiany zwyrodnieniowe – towarzyszące chorobie biodra lub kręgosłupa.

Objawy
• Ból po bocznej stronie biodra, promieniujący do uda.
• Nasilenie przy leżeniu na boku, chodzeniu, wchodzeniu po schodach.
• Tkliwość palpacyjna okolicy krętarza większego.
• Ograniczenie ruchomości i trudność w długim staniu lub siedzeniu ze skrzyżowanymi nogami.

Fizjoterapia
Celem jest redukcja bólu, poprawa elastyczności i wzmocnienie mięśni pośladkowych.

1. Postępowanie przeciwbólowe
• Terapia manualna (rozluźnianie tkanek miękkich, mobilizacje biodra).
• Fizykoterapia: krioterapia, laser, fala uderzeniowa (ESWT), TENS.
• Edukacja pacjenta – unikanie długiego siedzenia ze skrzyżowanymi nogami i leżenia na bolesnym boku.

2. Rozciąganie i poprawa elastyczności
• Rozciąganie pasma biodrowo-piszczelowego i mięśni pośladkowych.
• Techniki powięziowe i rolowanie bocznej części uda.

3. Ćwiczenia wzmacniające

Stopniowe wzmacnianie mięśnia pośladkowego średniego i małego. Przykładowe ćwiczenia:
• Odwodzenie biodra w leżeniu bokiem (z gumą).
• „Clamshell” – odwodzenie w leżeniu bokiem z ugiętymi kolanami.
• Marsz boczny z minibandem (tzw. „monster walk”).
• Wznosy bioder (hip thrust, glute bridge) z kontrolą ustawienia miednicy.
• Stabilizacja – ćwiczenia równoważne na niestabilnym podłożu.

4. Stopniowy powrót do aktywności
• Wprowadzanie chodu sportowego, truchtu, a potem biegu.
• Analiza techniki biegania/chodzenia – korekcja wzorców ruchowych.

Wskazówki praktyczne
• W ostrej fazie – odpoczynek od obciążeń + terapia manualna/fizykoterapia.
• W fazie podostrej – priorytetem są ćwiczenia wzmacniające odwodziciele biodra.
• Długofalowo – stabilizacja miednicy i profilaktyka przeciążeń.

26/08/2025

Ból stawu kolanowego jest jedną z najczęstszych dolegliwości układu ruchu. Może mieć różne przyczyny – od przeciążenia po poważniejsze choroby. Fizjoterapia jest kluczowa zarówno w leczeniu, jak i w profilaktyce.

Najczęstsze przyczyny bólu kolana
1. Urazy i przeciążenia
• skręcenia i naderwania więzadeł (ACL, MCL, LCL, PCL),
• uszkodzenia łąkotek,
• naciągnięcia lub zapalenia mięśni i ścięgien (np. pasmo biodrowo-piszczelowe),
• przeciążenia treningowe („kolano biegacza”, „kolano skoczka”).

2. Choroby zwyrodnieniowe
• choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego (gonartroza),
• chondromalacja rzepki (rozmiękanie chrząstki),
• zmiany pourazowe w chrząstce stawowej.

3. Stany zapalne
• zapalenie kaletek maziowych,
• zapalenie stawów (RZS, dna moczanowa, łuszczycowe zapalenie stawów).

4. Inne przyczyny
• wady osi kończyn (koślawość, szpotawość),
• niestabilność rzepki,
• torbiel Bakera,
• ból rzutowany z biodra, kręgosłupa lub mięśni.

Fizjoterapia w bólu kolana

1. Leczenie zachowawcze i redukcja objawów
• odpoczynek i odciążenie stawu,
• chłodzenie (przy urazach i ostrym bólu), ciepło (przy przewlekłych zmianach zwyrodnieniowych),
• kompresja i elewacja (przy obrzęku),
• fizykoterapia: krioterapia, laser, ultradźwięki, pole magnetyczne, Tecar.

2. Ćwiczenia poprawiające ruchomość i siłę
• delikatne ćwiczenia zakresu ruchu (uginanie i prostowanie w granicy bólu),
• ćwiczenia izometryczne mięśnia czworogłowego uda (napinanie uda z wyprostowanym kolanem),
• ćwiczenia na mięśnie pośladkowe i biodrowe – stabilizują kolano,
• stopniowo ćwiczenia oporowe (taśmy TheraBand, ciężarki).

3. Trening stabilizacji i propriocepcji
• stanie na jednej nodze (na podłodze, później na niestabilnym podłożu),
• przysiady w ograniczonym zakresie,
• ćwiczenia równoważne na poduszce sensomotorycznej, BOSU.

4. Rozciąganie i mobilizacja
• rozciąganie mięśni czworogłowych, dwugłowych uda, łydki,
• automasaż rolowaniem (roller, piłeczka).

5. Kinezyterapia funkcjonalna
• stopniowy powrót do aktywności (marsz, rower stacjonarny, pływanie),
• nauka prawidłowego wzorca ruchu (np. technika przysiadów, biegania).

21/08/2025

Fizjoterapia po skręceniu stawu skokowego jest kluczowa dla pełnego powrotu do sprawności i zapobiegania przyszłym urazom. Zaniedbanie rehabilitacji może prowadzić do przewlekłej niestabilności stawu, co zwiększa ryzyko kolejnych skręceń. Proces rehabilitacji jest zazwyczaj podzielony na kilka faz.

Faza ostra (pierwsze dni po urazie)

Głównym celem tej fazy jest zmniejszenie bólu, obrzęku i stanu zapalnego. Stosuje się protokół R.I.C.E. (lub nowszy P.R.I.C.E., z dodatkowym P od "Protection" - ochrona):
• Protection (Ochrona): Unieruchomienie stawu za pomocą stabilizatora, ortezy lub w lżejszych przypadkach - elastycznego bandaża. Należy unikać ruchów, które wywołują ból.
• Rest (Odpoczynek): Odciążenie kontuzjowanej nogi. W razie potrzeby użycie kul łokciowych.
• Ice (Lód/Chłodzenie): Stosowanie zimnych okładów na okolicę stawu, aby zmniejszyć obrzęk i ból. Okłady należy stosować przez 15-20 minut kilka razy dziennie, owijając lód w ręcznik, aby uniknąć odmrożenia skóry.
• Compression (Uciśnięcie): Zastosowanie ucisku za pomocą bandaża elastycznego, co pomaga w redukcji obrzęku.
• Elevation (Uniesienie): Układanie nogi powyżej poziomu serca, np. na poduszce, co wspomaga odpływ limfy i zmniejsza obrzęk.
W tej fazie fizjoterapia może obejmować także łagodny masaż (drenaż limfatyczny) i delikatne zabiegi fizykoterapeutyczne (np. laseroterapia, zimnolecznictwo).

Faza podostra (od 1-2 tygodnia do około 6 tygodni)

Gdy ból i obrzęk ustępują, rozpoczyna się stopniowe przywracanie ruchomości i siły mięśniowej.
• Przywracanie zakresu ruchu: Delikatne ćwiczenia czynne (wykonywane przez pacjenta) i bierne (z pomocą fizjoterapeuty). Należą do nich:
• Wzmacnianie mięśni: Stopniowe wprowadzanie ćwiczeń oporowych.
• Ćwiczenia z taśmami elastycznymi (np. naciąganie taśmy w różnych kierunkach).
• Wspięcia na palce i na pięty.
• Ćwiczenia propriocepcji (czucia głębokiego): Staw skokowy po skręceniu traci zdolność do prawidłowego "czucia" swojego położenia w przestrzeni. Odbudowa propriocepcji jest kluczowa dla stabilności.
• Terapia manualna: Fizjoterapeuta może stosować techniki mobilizacji stawu, masaż tkanek miękkich oraz techniki powięziowe, aby poprawić zakres ruchu i zmniejszyć napięcie.
• Fizykoterapia: Kontynuacja zabiegów przeciwbólowych i przeciwzapalnych, w tym laseroterapii, ultradźwięków, czy magnetoterapii, elektroterapii, terapii Tecar.

Faza przewlekła (powrót do aktywności)
Ta faza ma na celu pełne przygotowanie do powrotu do codziennych czynności i sportu.
• Trening funkcjonalny: Ćwiczenia, które naśladują ruchy wykonywane podczas uprawiania sportu.
• Zwiększanie obciążeń: Stopniowe wprowadzanie coraz większych obciążeń, tak aby staw przyzwyczaił się do wysiłku.
• Kinesiotaping: Aplikacje plastrów Kinesio tape mogą wspomagać stabilizację stawu i redukcję obrzęku, zwłaszcza podczas powrotu do aktywności fizycznej.

Ważne!
Cały proces rehabilitacji powinien być prowadzony pod nadzorem doświadczonego fizjoterapeuty. Tylko on jest w stanie ocenić stopień urazu, indywidualnie dobrać ćwiczenia i odpowiednio dostosować obciążenia, aby proces leczenia był bezpieczny i skuteczny.

15/07/2025

Fizjoterapia odgrywa kluczową rolę w leczeniu dolegliwości bólowych szyi — zarówno ostrych, jak i przewlekłych. Celem terapii jest nie tylko złagodzenie bólu, ale też przywrócenie prawidłowej funkcji mięśni, stawów i nerwów szyi, poprawa postawy oraz profilaktyka nawrotów.

Najczęstsze przyczyny bólu szyi:
• Napięcie mięśniowe (np. stres, długie siedzenie przy komputerze)
• Przeciążenie mięśni karku
• Dyskopatie szyjne
• Zwyrodnienia kręgosłupa szyjnego
• Wypadki komunikacyjne (whiplash)
• Zespół górnego otworu klatki piersiowej
• Zespół skrzyżowania górnego (garbienie się, „głowa do przodu”)
•
Metody fizjoterapii przy bólu szyi:
1. Terapia manualna
• Mobilizacje i manipulacje stawów kręgosłupa szyjnego
• Rozluźnianie mięśniowo-powięziowe
• Terapia punktów spustowych (trigger points)
Szybka poprawa ruchomości i zmniejszenie bólu

2. Kinesiotaping
• Aplikacje taśm kinezjologicznych na mięśnie karku, czworoboczny, dźwigacz łopatki
• Redukuje napięcie i wspomaga krążenie

3. Ćwiczenia terapeutyczne
• Ćwiczenia posturalne (poprawiające ustawienie głowy i łopatek)
• Ćwiczenia wzmacniające głębokie mięśnie szyi
• Ćwiczenia rozciągające (np. dla mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego, czworobocznego)
• Trening propriocepcji szyi (czucie położenia głowy)
Kluczowe dla długotrwałych efektów i prewencji i przyczyny

4. Edukacja pacjenta
• Nauka ergonomii (pozycja przy biurku, sen)
• Unikanie przeciążeń
• Instrukcje autoterapii w domu
• Nauka technik relaksacyjnych (w stresowym bólu szyi)

Kiedy do fizjoterapeuty?
Skontaktuj się z lekarzem/fizjoterapeutą, jeśli:
• Ból szyi promieniuje do ramienia/ręki
• Występuje drętwienie, osłabienie mięśni, zawroty głowy
• Ból trwa >2 tygodnie mimo leczenia
• Pojawił się nagle po urazie (np. wypadek)

Źródło zdjęcia:shutterstock

17/06/2025

Zespół cieśni nerwu kulszowego to potoczne określenie stanu, w którym nerw kulszowy (największy nerw w ciele) ulega uciskowi lub podrażnieniu w jego przebiegu poza kręgosłupem, najczęściej w obrębie pośladka. Najbardziej znaną postacią tej dolegliwości jest tzw. zespół mięśnia gruszkowatego (Piriformis Syndrome).

Czym różni się od klasycznej rwy kulszowej?
Miejsce ucisku - Pośladek, miednica
Częstość występowania - Rzadszy
Objawy neurologiczne - Rzadko pełne
Ból przy ucisku pośladka - Typowy
Rezonans magnetyczny (MRI) - Bez zmian w kręgosłupie

Objawy zespołu cieśni nerwu kulszowego (najczęściej przez mięsień gruszkowaty)
• tępy, kłujący lub palący ból pośladka, promieniujący w dół uda,
• ból nasilający się przy:
• siedzeniu (szczególnie długim),
• wstawaniu z krzesła,
• chodzeniu po schodach,
• przekładaniu nogi przez nogę,
• tkliwość przy ucisku pośladka (w miejscu przebiegu nerwu),
• czasem mrowienie w łydce lub stopie, ale bez niedowładów.

Diagnostyka różnicowa
Zespół cieśni nerwu kulszowego diagnozuje się na podstawie objawów i testów funkcjonalnych, ponieważ w MRI lędźwiowym często nie widać zmian.
Pomocne testy:
• Test FAIR (Flexion, Adduction, Internal Rotation) – ból przy rotacji zgiętej nogi,
• Ucisk palpacyjny mięśnia gruszkowatego – bolesność,
• Test Lasegue’a – zwykle negatywny lub lekko dodatni,
• MRI miednicy (jeśli dostępne) – może pokazać ucisk nerwu przez mięsień.
Leczenie zespołu cieśni nerwu kulszowego

Leczenie zachowawcze (podstawowe)
• Odpoczynek i unikanie siedzenia dłużej niż 30 minut bez przerwy,
• Leki przeciwzapalne (np. ibuprofen, naproksen, diclokenak),
• Maści rozluźniające mięśnie (np. kapsaicyna, diklofenak),
• Fizjoterapia - Terapia manualna oraz kinezyterapia, neuromobilizacje nerwu kulszowego

Fizjoterapia i terapia manualna
• Terapia punktów spustowych (trigger points),
• Suche igłowanie (dry needling),
• Terapia powięziowa i głęboki masaż pośladka,
• Mobilizacje miednicy i stawu biodrowego.

3. Iniekcje -zastrzyki
• W cięższych przypadkach: blokada mięśnia gruszkowatego z glikokortykosteroidem pod USG lub EMG.

4. Leczenie operacyjne
• Bardzo rzadko, tylko w przypadkach opornych i potwierdzonego anatomicznego ucisku (np. przez mięsień podwójnie unerwiony)

Czas leczenia
• Ostre przypadki: poprawa w ciągu 2–4 tygodni,
• Przewlekłe: mogą wymagać 6–12 tygodni rehabilitacji,
• Przy braku poprawy warto skonsultować się z neurologiem, ortopedą lub neurochirurgiem.

23/05/2025

Fizjoterapia jest podstawową i często najbardziej skuteczną metodą leczenia bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa, niezależnie od tego, czy jest on spowodowany dyskopatią, przeciążeniem, niestabilnością czy inną przyczyną. Celem fizjoterapii jest nie tylko złagodzenie bólu, ale przede wszystkim usunięcie jego przyczyny, przywrócenie pełnej funkcji kręgosłupa i zapobieganie nawrotom.

Cele fizjoterapii bólu odcinka lędźwiowego
• Zmniejszenie bólu i stanu zapalnego: Złagodzenie ostrych objawów, by umożliwić dalszą pracę z pacjentem.
• Przywrócenie pełnego zakresu ruchu: Odbudowa prawidłowej ruchomości w stawach kręgosłupa lędźwiowego.
• Wzmocnienie mięśni stabilizujących kręgosłup: Skupienie się na mięśniach głębokich tułowia (tzw. "core"), mięśniach brzucha, pośladków i grzbietu.
• Poprawa postawy i ergonomii: Nauka prawidłowych wzorców ruchowych w życiu codziennym i pracy.
• Zmniejszenie ucisku na struktury nerwowe: Jeśli ból jest związany z uciskiem na nerwy (np. w rwie kulszowej).
• Edukacja pacjenta: Zrozumienie mechanizmów bólu i nauczenie samodzielnych strategii radzenia sobie z nim.
•
Metody stosowane w fizjoterapii odcinka lędźwiowego

Fizjoterapeuci korzystają z szerokiego wachlarza technik, dostosowując je indywidualnie do potrzeb pacjenta i przyczyny bólu.
• Terapia manualna:
• Mobilizacje i manipulacje stawów kręgosłupa: Delikatne techniki przywracające ruchomość w zablokowanych segmentach.
• Techniki miękkich tkanek: Masaż, rozluźnianie mięśniowo-powięziowe, terapia punktów spustowych – mające na celu zmniejszenie napięcia mięśniowego.
• Trakcja: Delikatne "wyciąganie" kręgosłupa w celu zmniejszenia ucisku na dysk i struktury nerwowe.
• Kinezyterapia (lecznicze ćwiczenia ruchowe):
• Ćwiczenia stabilizacji centralnej (Core Stability): Skupienie na wzmocnieniu mięśni głębokich brzucha i grzbietu (m.in. poprzecznego brzucha, mięśni wielodzielnych), które tworzą naturalny "gorset" stabilizujący kręgosłup.
• Ćwiczenia wzmacniające i rozciągające: Indywidualnie dobrane ćwiczenia dla mięśni grzbietu, brzucha, pośladków i nóg, a także rozciągające mięśnie przykurczone.
• Ćwiczenia propriocepcji: Poprawa czucia głębokiego i świadomości ciała, co pomaga w utrzymaniu prawidłowej postawy.

• Kinesiotaping: Aplikacja elastycznych taśm, które wspierają mięśnie, zmniejszają ból, redukują obrzęki i poprawiają propriocepcję.
• Edukacja pacjenta i ergonomia: Nauczenie pacjenta prawidłowych wzorców podnoszenia, siadania, schylania się, a także dopasowania miejsca pracy, by zmniejszyć obciążenie kręgosłupa.

Przebieg rehabilitacji
• Ocena i diagnoza: Fizjoterapeuta przeprowadza szczegółowy wywiad i badanie funkcjonalne, by ustalić przyczynę bólu i dobrać odpowiednie metody.
• Faza ostra: Skupienie na zmniejszeniu bólu i stanu zapalnego, często za pomocą metod fizykoterapeutycznych i delikatnych technik manualnych.
• Faza podostra: Stopniowe wprowadzanie ćwiczeń, zwiększanie zakresu ruchu, praca nad stabilizacją.
• Faza przewlekła/profilaktyka: Wzmacnianie mięśni, poprawa postawy, edukacja w zakresie profilaktyki nawrotów, by zapobiec kolejnym epizodom bólu.

Warto pamiętać, że regularność i zaangażowanie pacjenta w wykonywanie zaleconych ćwiczeń w domu są absolutnie kluczowe dla powodzenia fizjoterapii bólu odcinka lędźwiowego. Nie bój się zadawać pytań swojemu fizjoterapeucie!

12/05/2025

Fizjoterapia może być bardzo pomocna w leczeniu zawrotów głowy, szczególnie tych pochodzenia obwodowego (związanych z uchem wewnętrznym) oraz szyjnego (cervikogennych). Rodzaj i intensywność fizjoterapii zależą od przyczyny zawrotów, ich nasilenia oraz ogólnego stanu pacjenta.

Cele fizjoterapii w leczeniu zawrotów głowy:
• Zmniejszenie lub wyeliminowanie zawrotów głowy.
• Poprawa równowagi i koordynacji.
• Redukcja napięcia mięśniowego, szczególnie w obrębie szyi i barków.
• Poprawa propriocepcji (czucia głębokiego).
• Zmniejszenie lęku związanego z zawrotami głowy.
• Poprawa jakości życia pacjenta.
Metody fizjoterapeutyczne stosowane w leczeniu zawrotów głowy:

• Repozycyjne manewry Epleya i Semonta: Stosowane w leczeniu łagodnych napadowych położeniowych zawrotów głowy (BPPV), polegają na specyficznych sekwencjach ruchów głowy, które mają na celu przemieszczenie otolitów (kryształków wapnia) z kanałów półkolistych ucha wewnętrznego.
• Ćwiczenia habituacyjne: Powtarzane ekspozycje na bodźce wywołujące zawroty głowy, mające na celu zmniejszenie wrażliwości układu przedsionkowego.
• Ćwiczenia stabilizacji spojrzenia: Poprawa kontroli ruchów gałek ocznych podczas ruchów głowy.
• Ćwiczenia równowagi: Trening utrzymania równowagi w różnych pozycjach i na niestabilnym podłożu.
• Ćwiczenia propriocepcji: Poprawa czucia pozycji ciała w przestrzeni.

Terapia manualna:
• Mobilizacje i manipulacje stawów kręgosłupa szyjnego (w przypadku zawrotów szyjnopochodnych).
• Techniki miękkich tkanek (masaż, rozluźnianie mięśniowo-powięziowe) w obrębie szyi, barków i głowy.
• Ćwiczenia wzmacniające: Wzmacnianie mięśni szyi, barków i tułowia, które mają wpływ na stabilność i postawę.
• Edukacja pacjenta: Wyjaśnienie przyczyn zawrotów, nauka autoterapii i strategii radzenia sobie z objawami.

Ważne aspekty:
• Dokładna diagnoza: Przed rozpoczęciem fizjoterapii kluczowe jest ustalenie przyczyny zawrotów głowy.
• Indywidualizacja terapii: Program fizjoterapii powinien być dostosowany do konkretnego pacjenta i przyczyny jego dolegliwości.
• Regularność i zaangażowanie pacjenta: Systematyczne wykonywanie zaleconych ćwiczeń w domu jest niezbędne dla osiągnięcia poprawy.
• Współpraca z terapeutą: Otwarta komunikacja z fizjoterapeutą i informowanie go o postępach oraz ewentualnych nasileniach objawów jest ważna dla dostosowania terapii.

Kiedy fizjoterapia może pomóc w zawrotach głowy?
• Łagodne napadowe położeniowe zawroty głowy (BPPV).
• Zawroty głowy szyjnopochodne (cervikogenne).
• Niestabilność i zaburzenia równowagi.
• Zawroty głowy związane z napięciem mięśniowym.
• W niektórych przypadkach po urazach głowy lub w przebiegu innych schorzeń neurologicznych (jako terapia wspomagająca).

Pamiętaj, że nie wszystkie rodzaje zawrotów głowy są wskazaniem do fizjoterapii. W przypadku niektórych poważnych schorzeń neurologicznych czy kardiologicznych konieczne jest inne leczenie. Dlatego tak ważna jest konsultacja z lekarzem przed rozpoczęciem jakiejkolwiek terapii.

Źródło grafiki:marmed.pl

Adres

Staszica 22
Kwidzyn
82-500

Godziny Otwarcia

Poniedziałek	08:00 - 18:00
Wtorek	08:00 - 18:00
Środa	08:00 - 18:00
Czwartek	08:00 - 18:00
Piątek	08:00 - 18:00

Telefon

+48604232181

Strona Internetowa

http://www.instytutmajkut.pl/

Ostrzeżenia

Bądź na bieżąco i daj nam wysłać e-mail, gdy Instytut Zdrowia i Urody - Mateusz Majkut - Rehabilitacja, Fizjoterapia, umieści wiadomości i promocje. Twój adres e-mail nie zostanie wykorzystany do żadnego innego celu i możesz zrezygnować z subskrypcji w dowolnym momencie.