Gabinet Terapeutyczny - Dorota Wiśniewska

14/09/2025

14/09/2025

Epejsodion 6
Uwiezieni we własnych ciałach

Dziś piszę w trosce o tych, którzy o siebie się nie upomną, o osobach których ciało odmówiło komunikacji ze światem.

Udar mózgu, który prowadzi do porażenia kończyn i ośrodka mowy, to nie tylko dramat medyczny. To także głębokie wyzwanie etyczne, pedagogiczne i duchowe. Człowiek po udarze staje się często więźniem własnego ciała – nie może się poruszać, mówić, a jego komunikacja ze światem zostaje skrajnie ograniczona. Mimo to zachowuje świadomość, rozumie, czuje, cierpi. Jego dusza pozostaje w pełni obecna, a umysł – nierzadko całkowicie sprawny.
Tragedią wielu chorych jest to, że są traktowani przez otoczenie w sposób przedmiotowy. Brak słów, brak ruchu bywa błędnie utożsamiany z brakiem świadomości. Zamiast empatii pojawia się rutyna, obojętność, a czasem nawet niehumanitarne zachowania – rozmowy nad chorym, jakby był nieobecny, traktowanie jak ciężaru lub problemu.
A przecież każdy człowiek zachowuje swoją niezbywalną godność, nawet jeśli jego ciało nie odpowiada. Ta godność nie wynika z użyteczności czy zdolności do komunikacji, ale z faktu bycia osobą – obrazem i podobieństwem Boga.

Opiekunowie – rodzina, pielęgniarki, terapeuci – muszą w swojej służbie bliskiemu, człowiekowi realizować ważne pedagogiczne i etyczne wyzwanie, ponieważ stanowią dla chorego cały świat. Od nich zależy, czy człowiek uwięziony w ciele poczuje się odrzucony, czy też przyjęty i otoczony miłością. Pedagogiczna odpowiedzialność polega tu na kształtowaniu postaw – uczyć siebie i innych uważności, cierpliwości, delikatności. Nawet krótki kontakt, dotyk dłoni, próba nawiązania komunikacji (choćby przez ruch oczu) jest lekcją człowieczeństwa.

Dziś apeluję do opiekunów….
Drodzy Opiekunowie,
Wasze ręce karmią, myją, podtrzymują. Wasze spojrzenie mówi więcej niż tysiąc słów. Pamiętajcie – człowiek, nad którym się pochylacie, jest obecny, choć ciało milczy. On słyszy, czuje, rozumie.
Nie bądźcie jak ci, którzy przechodzą obok cierpiącego, widząc tylko ciężar. Bądźcie jak Samarytanin, który się zatrzymuje, pochyla i leczy.
Każdy gest czułości, każde słowo wypowiedziane z szacunkiem, każda próba rozmowy – nawet jeśli odpowiedzią jest tylko mrugnięcie oka – jest czynem miłości. To nie strata czasu, to najczystsza forma Ewangelii w praktyce.
Pamiętajcie o słowach Jezusa:
„Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).
Nie tylko chrześcijanie przejawiają troskę o tych najbardziej bezbronnych, braci najmniejszych. Przywołam fragment z hinduskiej Bhagawadgity, który mówi o uniwersalnej jedności i trosce o innych. „Wszystkie istoty są przejawem tej samej boskiej rzeczywistości, a troska o drugiego człowieka jest wyrazem troski o samego Boga.” Taki przekaz pokazuje, że każda pomoc i życzliwość wobec innych jest równocześnie wyrazem naszej duchowej jedności.

Człowiek po udarze, porażony, milczący – jest właśnie „najmniejszym” bratem. Jego godność jest nietykalna, jego życie ma wartość niezmierzoną. W waszych dłoniach spoczywa misja nie tylko pielęgnacji, ale i świadectwa: pokazać światu, że każda osoba – nawet uwięziona w ciele – pozostaje w pełni człowiekiem, dzieckiem Bożym, ukochanym przez Stwórcę.
Niech wasza opieka stanie się modlitwą. Niech wasze gesty będą Eucharystią codzienności. Niech wasze serca będą lustrem Bożej miłości.

07/09/2025

„Czasami wystarczy przetrwać noc, by rankiem zobaczyć, że świat ma dla nas inne oblicze.” – Zbigniew Herbert ☘️

31/08/2025

Może jak zdałeś już egzamin z życia dla innych, odważysz się również zdać egzamin z życia dla siebie.🍀

17/08/2025

„Każdy z nas jest niepowtarzalny i wartościowy – nikt nie jest taki sam jak Ty.” V. Satir

03/07/2025

Polecam👌🙌

Wolne piersi.

- czy ty w ogóle nie nosisz stanika?
Zapytała mnie niedawno bliska kobieta…
- czasem noszę. Bardzo rzadko.

Odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
Bo zdarza mi się założyć stanik, kiedy jest integralną częścią tego, co na siebie zakładam…
Ale nie noszę stanika, bo trzeba, albo wypada, albo żeby nie wypadła pierś jedna, czy druga spod bluzki …
Nie myślę o tym w ogóle dopóki ktoś nie zwróci uwagi na to, że nie noszę stanika na codzień.
Bo ja wielu rzeczy nie noszę…
Takich na przykład koncepcji, że coś powinnam… nie noszę zbyt często…

Ale wracając do piersi.
Mam taką refleksję… większość mężczyzn nie wie, jak się obchodzić z kobiecymi piersiami.
Nie umie ich dotykać i nie poświęca im czasu, ani uwagi poza kontekstem s🌀ksualnym…
I nie ma w tym nic dziwnego, jeśli uświadomimy sobie jak my, kobiety traktujemy nasze piersi…
Wiele znanych mi kobiet nie lubi swoich piersi, nie podobają im się.
Są za małe, albo za duże, za bardzo opadają, albo mają schowane s🌀tki, czy rozstępy…

Piersi są obiektem… trochę tak jakby nie były integralną częścią naszego ciała…
Trochę tak jakby nie były nasze…

Tak jakby należały do …opinii publicznej…

Możemy je jednak odzyskać, jeśli chcemy…
Zaprosić je z powrotem do domu. Do siebie.
Do kochania.

Dagny Agasz, „zapiski na mankietach”, fragment

11/06/2025

♥️🎹🎤🎼

25/05/2025

Niech Twoja szklanka będzie zawsze do połowy pełna...Pięknego Dnia....🌞

19/05/2025

Nasza historia nie musi być zamkniętymi drzwiami, może być kluczem....☘️Zapraszam Tel. 607 858 175

15/05/2025

Wszystko co dostajemy na tym świecie, to czas i nasze wybory. ( cyt.z net)☘️

13/05/2025