21/11/2025
Dużo C I E P Ł E G O 🤗 i P U C H A T E G O 🐻
Bajka o ciepłym i puchatym
Bardzo dawno temu gdzieś daleko stąd było sobie szczęśliwe miasto. Jego mieszkańcy śmiali się, bawili i nigdy nie chorowali. W mieście tym było bardzo dużo ciepłego i puchatego.
Ciepłe i puchate było miękkie, bardzo lekkie i miłe w dotyku. Ludzie mieli zwyczaj dzielenia się ze sobą ciepłym i puchatym, mówiąc „Tobie puchate i mnie puchate, mnie puchate i tobie puchate.”
A kiedy się dzielili, ciepłe i puchate rosło i było go jeszcze więcej.
Trwało to bardzo długo, a ludzie nauczyli się, że kiedy ciepłe i puchate rośnie, ich życie staje się piękniejsze, serca wypełniają się miłością, a ciało jest zdrowsze.
Pewnego dnia do szczęśliwego miasta przybyła czarownica. Jeździła po całym świecie i sprzedawała ludziom swoje czary i lekarstwa. Jednak w tym mieście nikt nie chciał ich kupować, bo wszyscy byli zdrowi i szczęśliwi.
Czarownica chodziła po mieście, przyglądając się ludziom i ich zwyczajom, i nie rozumiała, dlaczego niczego nie może sprzedać. W końcu zorientowała się, że wszystkiemu winne jest ciepłe
i puchate. Postanowiła więc pozbawić mieszkańców ciepłego i puchatego.
Powiedziała do jednego z nich:
– Wiesz, to ciepłe i puchate, które dostałeś od swojego przyjaciela, to wcale nie było jego ciepłe i puchate. On oddał Ci tylko to samo, co wczoraj dostał od Ciebie.
A do innego powiedziała:
– Czy zauważyłeś, że Twój sąsiad dał Ci wczoraj mniej ciepłego i puchatego, niż Ty dałeś jemu?
Krążyła po mieście tak długo, aż zatruła ludziom serca i sprawiła, że stali się nieufni. Coraz rzadziej dzielili się ciepłym i puchatym, chowali je w domach i zazdrośnie go strzegli. A ciepłego i
puchatego, którym nikt się nie dzielił, było coraz mniej.
Pewnego dnia czarownica dała jednemu z mieszkańców trochę kolczastego i powiedziała:
– Tobie kolczaste i mnie kolczaste, mnie kolczaste i Tobie kolczaste!
I kolczaste urosło. Ludzie zaczęli dzielić się kolczastym ze sobą.
Pojawiły się choroby, ludzie stali się smutni i niemili dla siebie, a szczęście powoli znikało z miasta.
Mijały dni, miesiące i lata. Czarownica sprzedawała ludziom swoje lekarstwa i stawała się coraz bogatsza. Kiedy potrzebowała więcej pieniędzy, dzieliła się z ludźmi kolczastym, bo wtedy ludzie więcej chorowali i przychodzili do niej po leki.
Pewnego dnia dwoje dzieci, bawiąc się na strychu, znalazło w starej skrzyni ciepłe i puchate, które dorośli dawno temu schowali. Rozerwały je na dwa kawałki i podzieliły między sobą, a wtedy ciepłe i puchate natychmiast urosło. Dzieci poczuły, że w ich sercach pojawiła się jakaś radosna nuta.
Pobiegły do rodziców i podzieliły się z nimi mówiąc:
– Tobie puchate i mnie puchate!
I puchate znowu urosło.
Od tej chwili ludzie ponownie zaczęli dzielić się ze sobą ciepłym i puchatym, a w ich sercach pojawiło się więcej szczęścia i radości, zaś ich ciała mniej chorowały. Wtedy przypomnieli
sobie o starym zwyczaju i dawnych czasach. Wypędzili złą czarownicę i dzielili się jak największą ilością ciepłego i puchatego.
Jednak w ich mieście istniało także kolczaste, które kiedyś dostali od czarownicy.
I odtąd ciepłe i puchate krąży między ludźmi na przemian z kolczastym i tylko od ludzi zależy, czym się ze sobą dzielą. A to, czym się podzielą, rośnie, wypełniając ich serca i myśli.
Tekst z książki Zofii Żuczkowskiej „Dialog zamiast kar”
