Quwolnieniu - Psychoterapia i Coaching Online

30/11/2025

George Vaillant i jego wielkie badania nad alkoholem — co naprawdę odkrył?

Dziś chcę Wam opowiedzieć o człowieku, który poświęcił ponad 40 lat życia na badanie jednego pytania:
co dzieje się z ludźmi uzależnionymi od alkoholu na przestrzeni całego życia?

Tym człowiekiem był dr George E. Vaillant z Harvardu.
Jego praca stała się jednym z najważniejszych fundamentów współczesnej terapii uzależnień — i naprawdę warto znać te wnioski.

Co to były za badania?

Vaillant nie patrzył na alkoholizm przez rok czy dwa.
On obserwował setki ludzi… przez kilka dekad.

Śledził dwie duże grupy mężczyzn:

Grant Study (Harvard)
czyli studenci elitarnej uczelni — zdrowi, wykształceni, z dobrych rodzin.

Glueck Study (Boston)
czyli chłopaki z biedniejszych dzielnic, często z trudną młodością.

Dzięki temu zobaczył pełne spektrum życia: od sukcesów i upadków po choroby, rodziny, pracę i oczywiście — alkohol.

Wyniki zanotował m.in. w książkach:
„The Natural History of Alcoholism” oraz
„The Natural History of Alcoholism Revisited”.

Najważniejsze odkrycia Vaillanta:

1. Stabilne, kontrolowane picie u osób uzależnionych jest „rzadkie”.

I to był szok nawet dla niego.
W ciągu 40 lat badań tylko niewielki procent ludzi, którzy mieli wcześniej poważny problem z alkoholem, potrafił po latach pić „normalnie”.

Dla większości próby kończyły się:
• nawrotami,
• okresami picia z przerwami,
• albo powrotem do pełnej abstynencji.

Czyli: teoretycznie możliwe — praktycznie mało prawdopodobne.

2. Najlepsze efekty daje abstynencja.

Wyniki były jednoznaczne:
osoby, które wybrały całkowitą trzeźwość, miały:
• stabilniejsze życie,
• mniej nawrotów,
• mniejsze ryzyko hospitalizacji,
• lepsze zdrowie psychiczne i fizyczne,
• mocniejsze relacje,
• większe szanse na szczęśliwe życie.

Vaillant pisał wprost:
„Abstynencja to nie kara. To ochrona.”

3. Nawrót zaczyna się od pierwszego, nie od dziesiątego kieliszka.

To stało się jednym z klasycznych cytatów.
Vaillant zauważył, że osoby uzależnione nie wpadają w ciąg po dużej ilości alkoholu — tylko po jednej decyzji:

„Może spróbuję, może tym razem dam radę.”

Pierwszy kieliszek odpala starą machinę.

4. Alkoholizm to choroba przewlekła, nie „zły nawyk”.

Badania udowodniły, że alkoholizm przypomina bardziej chorobę przewlekłą — z nawrotami i remisjami — niż jednorazowy „problem z piciem”.

Nawet po 10 latach trzeźwości może pojawić się impuls.
I to nie jest oznaka słabości — tylko część natury tej choroby.

⚓ Co z tego wynika dla nas, ludzi trzeźwiejących?

Trzeźwość nie jest ograniczeniem.
Trzeźwość jest wolnością.
A Vaillant po prostu ją zmierzył i opisał.

Dla mnie, z jego badań wypływa jedna mądrość:

👉 Jeśli masz już za sobą uzależnienie — to największą szansą na dobre życie jest trwała trzeźwość, a nie walka o „normalne picie”.

Bo to nie teoria.
To czysta statystyka i ludzkie historie zapisane przez 40 lat.

Pozdrawiam
Bosman Trzeźwości

15/11/2025

13/11/2025

05/11/2025

Przemoc narcystyczna odkryła we mnie cień, którego wcześniej nie widziałam.
Cień bezsilności.
Cień niezaspokojonej potrzeby bycia zauważoną i kochaną.
Cień gniewu i kontroli.

Nie mogłam znieść tego, że nie mogę zmienić drugiego człowieka.
Że przecież ja chcę dobrze.
Że chcę dać z siebie wszystko — a to wszystko wciąż jest odrzucane.

Przerażało mnie to, że nie mam wpływu.
Że moje dobre intencje nic nie zmieniają.
Że im bardziej próbuję naprawiać, tym bardziej wszystko się sypie.

Wygodnie było pomyśleć: „zostałam sprowokowana, przecież tyle z siebie daję.”
Trudniej było przyznać, że reakcja jest moja.
Że to ja decyduję, co zrobię z tym bólem.
Coraz bardziej przerażała mnie wersja jaką się staję.

Miałam wybór — między wzięciem odpowiedzialności za siebie
a pogrążeniem się w roli ofiary.
I właśnie wtedy zaczęło się moje uzdrowienie.

Dzięki słuchaniu setek godzin wykładów profesora Vaknina, czytaniu książek Billa Eddy’ego, Roberta Greene 'a i wielu innych, zaczęłam zadawać sobie niewygodne pytania:
Co jest we mnie, co powoduje, że wchodzę w przemocowe relacje?
Co powoduje tą ślepotę we mnie, że mimo że wiem, iż jestem w przemocowej relacji,
która wnosi więcej zła niż dobra — cały czas w niej pozostaję?
Dlaczego bardziej boję się życia w pojedynkę niż pozostania w chorej relacji, która rani nie tylko mnie ale wiele ludzi wokół?
Dlaczego przemoc nazywam miłością?
..i naprawdę chciałam się dowiedzieć.

To były pytania, które rozbiły moje iluzje — i zaczęły pokazywać mi powoli prawdę o mnie...

Nie po to, by się potępić.
Ale po to, by wreszcie zobaczyć całość a później tę całość pokochać...

Nie o to chodzi, żeby siebie nazywać aniołem, a kogoś diabłem.
Chodzi o to, żeby zobaczyć jedno i drugie w sobie
— i świadomie wybrać dobro.
Nie chodzi o dziecinne "nikt nie jest idealny"
Nie chodzi też o to, żeby siebie zatracić dla drugiego człowieka,
ale by wybrać to, co naprawdę służy dobru —
nie iluzji, nie oczekiwaniom, nie lękowi przed odrzuceniem.

Tak jak kiedyś zaczęłam zmieniać styl życia —
dzięki dr Markowi Hymanowi, dr Hubermanowi, Perlmutterowi, Gundry’emu —
robiąc to, o czym mówili, krok po kroku,
tak teraz zrobiłam to samo, tylko w obszarze psychiki i duszy.

Wdrażałam to, czego uczy dr Ramani.
To, o czym pisał Carl Jung i do czego nawiązuje Jordan Peterson.
To, o czym od lat mówi profesor Sam Vaknin.
Nie tylko słuchałam — stosowałam.

Bo słuchanie i świadomość to dopiero początek.
Prawdziwa zmiana zaczyna się, gdy zaczynasz ROBIĆ.
Konsekwentnie, każdego dnia, nie zatrzymując się w bólu, w potknięciach, w zwątpieniu...

Dziś, kiedy sytuacja zmusza mnie do kontaktu z człowiekiem, który z ogromną pasją mówi kłamstwa na mój temat —
mój układ nerwowy pozostaje spokojny.
Nie dlatego, że zapomniałam,
ale dlatego, że zaakceptowałam, odczułam, zrozumiałam, podjęłam regularną pracę nad ciałem i podjęłam świadomą decyzję.

To jest Samodyscyplina Miłości.
Nie teoria. Nie hasło.
Tylko codzienne wybieranie prawdy, spokoju i dobra — tam, gdzie kiedyś był lęk, potrzeba kontroli i chaos.

Nie poddawaj się
❤️

05/11/2025