Co to jest strona internetowa?

https://www.facebook.com/104897408874359/

Moc Dobrych Wibracji - masaż i kąpiele w dźwiękach, Marki (2025)

09/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨Cud na końcu drogi ✨

Cud to coś, co zdarza się na końcu. Dlatego słowo cud istnieje.

Nie wtedy, gdy jeszcze masz siłę krzyczeć o pomoc. Ani wtedy, gdy próbujesz coś naprawić na oślep.

Cud przychodzi wtedy, gdy już przestajesz walczyć. Gdy wreszcie siadasz na skraju drogi - z ramionami ciężkimi od prób i z sercem, które przestało się bronić.

Nie pamiętam kto to powiedział, gdzie to przeczytałam...

💛„Cud to coś, co zdarza się na końcu” 💛

ale wiem, że musiał to być ktoś, kto długo szedł. Kto znał smak popiołu po własnych nadziejach i kto nauczył się czekać - nie z niecierpliwością, lecz z czułością.

Bo cud nie jest nagrodą. Nie jest efektem planu, afirmacji, ani nawet modlitwy wypowiedzianej w idealnym momencie.

Cud to nie efekt.

💛 To obecność

💛 To szept, który przychodzi, kiedy wszystko inne już ucichło

💛 To oddech świata w twoim kierunku, gdy myślisz, że już zapomniał, że istniejesz

💛 To delikatne światło, które przeciska się przez szczeliny zmęczenia i mówi: „Jeszcze nie koniec. Jeszcze nie..”

Czasem cud ma postać spojrzenia. Czasem - czyjegoś zostań, wypowiedzianego tak miękko, że rozplątuje w tobie wszystkie węzły. Innym razem to dźwięk, który rozchodzi się z misy śpiewającej - powraca jak echo dawnej modlitwy, jak drżenie życia przypominające, że nadal w tobie gra.

A czasem cud to po prostu fakt, że jeszcze wstajesz rano. Że wciąż chcesz zobaczyć światło. Że potrafisz się zdziwić - światem, człowiekiem, sobą.

Że wciąż jeszcze.

Bo cuda, wbrew pozorom, nie dzieją się zamiast bólu. One dzieją się po nim. Jak rosa po burzy. Jak pierwszy promień dotykający mokrych liści. Jak dłoń, która szuka twojej, gdy myślisz, że już nikt nie przyjdzie.

I może właśnie dlatego słowo cud istnieje — żeby przypomnieć, że:

… koniec nie zawsze znaczy koniec

… to, co wydaje się ostatnim rozdziałem, bywa dopiero początkiem cichego ocalenia.

Więc jeśli dziś coś się kończy - pozwól temu się skończyć.

🌟 Zamknij drzwi

🌟 Oddychaj

🌟 Nie zatrzymuj łez

bo może właśnie wtedy, gdy spłyną po raz ostatni, świat zrobi w tobie miejsce na coś nowego.

Nie wymuszaj cudu. On zawsze znajdzie drogę - tam, gdzie serce zaczyna mięknąć.

✨ Cud nie przychodzi po to, by coś naprawić. Przychodzi, by przypomnieć, że wciąż potrafisz czuć. ✨

Nie szukaj dziś cudów - po prostu oddychaj. Usiądź przez chwilę w ciszy, bez oczekiwań.

Może właśnie wtedy, gdy nie będziesz już szukać, świat delikatnie dotknie Cię swoim światłem.

• cisza • oddech • dźwięk • światło • nadzieja • przemiana • obecność • cud • wdzięczność •

08/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨Nie bez końca…✨

🔹 „Ale nie możemy po prostu siedzieć i wpatrywać się w nasze rany bez końca.” 🔹
(But we cannot simply sit and stare at our wounds forever) - Haruki Murakami.

Są dni, kiedy człowiek zatrzymuje się nie dlatego, że nie ma dokąd iść, ale dlatego, że serce jeszcze nie nadążyło za ciałem. Jakby coś w środku szeptało: „poczekaj, jeszcze boli.”

Wtedy łatwo wpaść w rytuał wspomnień - wracać do miejsc i spojrzeń, które już odeszły, dotykać blizn tak długo, aż znów zaczynają krwawić. Bo w dziwny sposób to znajome - ten ból, ten ciężar, to echo po tym, co kiedyś było.

Ale Murakami ma rację. Nie możemy siedzieć przy naszych ranach bez końca. Bo wtedy stają się one domem, w którym nie ma już okien - tylko ściany zbudowane z dawnego bólu.

Z czasem trzeba wstać. Z czułością, z drżeniem, z niepewnością. Nie po to, by udawać, że nic się nie stało, ale by pozwolić światu dotknąć nas tam, gdzie zaczyna rosnąć nowe życie.

Blizny są jak ścieżki w lesie po deszczu - miękkie, nasiąknięte historią, gotowe przyjąć kolejne kroki. Nie trzeba ich zapominać. Trzeba tylko nauczyć się przechodzić obok nich, zamiast w nich mieszkać.

Bo kiedy w końcu przestajesz patrzeć na swoją ranę, świat zaczyna pokazywać Ci wszystko, co jeszcze potrafi Cię uzdrowić: delikatny wiatr, śmiech przyjaciela, albo ciszę, w której znowu słyszysz siebie.

Nie musisz zapominać. Wystarczy, że pozwolisz światu wejść tam, gdzie Twoja rana już oddycha światłem.

• czułość • odnowa • blizny • światło • obecność • uzdrowienie • zaufanie • przebaczenie • życie po burzy •

08/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Wznieś się wysoko ✨

Niebo nad Pakistanem rozpościera się szeroko jak otwarte dłonie modlitwy - spokojne, czujne, gotowe przyjąć wszystko: i to, co wzlatuje, i to, co opada.

Czasem, gdy stoisz na wzgórzu, a wiatr rozwiewa twoją chustę, która jeszcze przed chwilą otulała cię miękko, słyszysz dźwięk, który nie jest ani hałasem, ani ciszą. To przestrzeń pomiędzy - ta, w której dźwięk staje się modlitwą, a cisza oddechem odwagi. I czujesz, że za moment coś się wydarzy… coś przetnie tę ciszę…

Kiedy usłyszałam słowa:

💛 „Second to None - Nie mający sobie równych”

i

💛 „Buland Parwaz - Wznieś się wysoko”,

pomyślałam, że te zdania nie należą tylko do pakistańskich pilotów, nie powinny zostawać tylko ich mottem.

To mantry odwagi - dla każdego, kto choć raz próbował wznieść się ponad, ponad własny lęk.

Nie mieć sobie równych nie znaczy być lepszym. To znaczy być sobą w pełni - w najczystszej, najbardziej prawdziwej wersji siebie. Bez porównań. Bez rywalizacji. Z cichym „jestem” - wystarczająco.

Wznieść się wysoko to nie zawsze lot. Czasem to jeden głębszy oddech, gdy chciałaś już zamilknąć. Czasem to krok w przód, choć serce waży więcej niż plecak. Czasem to zgoda, by nie udawać siły - lecz pozwolić, by dźwięk niósł cię dalej.

Bo wysokość nie zawsze mierzy się w metrach. Czasem mierzy się w miękkości powrotu, w odwadze spojrzenia w niebo, mimo że oczy pełne są łez. W prostym „jeszcze raz”.

Niebo nad Karakorum jest i gęste i lekkie zarazem, pulsuje życiem.

Gdzieś tam, pośród chmur, przelatuje czasem samolot PAF (Pakistan Air Force) - z dumą, z misją, z ciszą w sercu pilota.

A ja myślę, że każdy z nas ma w sobie taki sam silnik.

Taki, który startuje wbrew burzom.

I taki, który potrzebuje chwili ciszy przed spokojnym lotem.

Niebo, dźwięk i człowiek mają wspólny rytm: ciągłe wznoszenie i powracanie.

Nie chodzi o to, by zawsze być w górze. Chodzi o to, by pamiętać, że możesz wznieść się znowu.

I znowu

I znowu…

✨ „Second to None” - nie po to, by wygrywać. Po to, by pamiętać, że jesteś nieporównywalna, nieporównywalny.

✨ „Buland Parwaz” - nie po to, by uciec od ziemi, lecz po to, by odkryć, jak wysoko potrafi unieść się twoje własne serce.

Niebo nie potrzebuje dowodów odwagi. Wystarczy, że spojrzysz w górę - i przypomnisz sobie, że w tobie też mieszka przestrzeń, która potrafi latać.

• odwaga • przestrzeń • lot • serce • zaufanie • cisza • dźwięk • niebo • Pakistan • światło • powrót • wolność • istnienie •

07/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Śpiew życia ✨

Życie przypomina melodię - krótką, drżącą, ulotną. I właśnie w tej kruchości tkwi jego piękno. Być może przyszliśmy na świat po to, by ryzykować swoje serce, by wybierać miłość, nawet gdy wiemy, że wszystko jest kruche.

Każda chwila jest pieśnią. Czasem zaczyna się nieśmiało - jednym cichym dźwiękiem, który szuka swojego rytmu. Czasem kończy się ciszą, w której zostaje echo tego, co ważne.

Życie to melodia unosząca się na powierzchni tylko na chwilę. Wiesz, że jej dźwięki w końcu ucichną, a mimo to słuchasz jej całą sobą, całym sobą - bo właśnie w tej ulotności tkwi prawda istnienia.

Miłość jest podobna. Niesie ze sobą ryzyko straty, a jednak to ona nadaje sens każdej sekundzie. To ona sprawia, że patrzysz na blask popołudniowego światła, choć wiesz, że zaraz zgaśnie. To ona sprawia, że uśmiechasz się do twarzy, którą kochasz - choć wiesz, że pewnego dnia pozostanie tylko wspomnieniem jej ciepła.

Może właśnie dlatego tu jesteśmy, by...

💛 czuć

💛 pozwolić światu dotknąć nas tak głęboko, że coś w środku drży

💛 płakać, a czasem śmiać się do utraty tchu

💛 doświadczać obecności drugiego człowieka, wiatru, zapachu deszczu, cichego śpiewu mis, które przypominają, że życie jest teraz

Bo życie, mimo cienia, jaki niesie - wciąż znajduje sposób, by rozkwitnąć w…

💫 prostym geście

💫 śmiechu

💫 cichym spojrzeniu.

💫 pieśni, którą śpiewamy razem, nawet jeśli zaczyna się niepewnie i drży w gardle.

I choć wiemy, że wszystko jest kruche - wciąż możemy wybierać. Wybierać…

✨ śpiew życia zamiast ciszy przemijania

✨ miłość zamiast lęku

✨ światło, które rozlewa się po naszej codzienności, choć trwa tylko chwilę

Bo czasem to właśnie chwila jest wiecznością.

A jeden dźwięk - całym sercem świata. Całym.

• dźwięk • cisza • miłość • kruchość • obecność • odwaga • światło • wdzięczność • serce • chwila • harmonia • przemijanie • czułość • oddech •

07/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem - z pamiętnika podróży 🟡

✨W sercu doliny Hunzy – góry oddychają powoli ✨

W sercu Hunzy, zielonej oazy wśród skał i lodowców - góry oddychają powoli. Jakby znały wszystkie tajemnice świata i wiedziały, że nie trzeba ich wypowiadać. Tu góry nie są tylko krajobrazem. Są obecnością żywą, cichą i pełną mądrości Wyrastają z ziemi jak starzy strażnicy, którzy widzieli już wszystko: narodziny rzek, wędrówki chmur, milczenie śniegu.

W szczytach Passu Cones szepcze wieczność. Nie słowami, ale drżeniem powietrza, szeptem kamieni, dźwiękiem, który jest bardziej uczuciem niż brzmieniem.

To tu zrozumiałam, że cisza też potrafi mieć głos. Potężny. I że potrafi przytulić mocniej niż wszystkie dźwięki razem. Stałam przed wierzchołkami, a przede mną czas zatrzymał się w świetle. Chmury sunęły powoli, jakby nie chciały zasłonić tego widoku, a wiatr niósł zapach rzeki i dalekich dróg.

Pomyślałam wtedy, że może wieczność nie jest w przyszłości. Może zaczyna się tu, w momencie, gdy naprawdę słyszysz ciszę.

Góry nie znają pośpiechu. Patrzą na ciebie z czułą cierpliwością, jakby mówiły:

💛„Nie śpiesz się. Wszystko, czego szukasz, już się wydarzyło. Wszystko, co próbujesz zatrzymać - i tak trwa.” 💛

Tam, w dolinie Hunzy – otulonej majestatecznymi ośmiotysięcznikami, niebo ma inny kolor ciszy. Złoto słońca splata się z chłodem cienia, a między nimi wisi coś, co trudno nazwać - może pokój, może zachwyt.

I kiedy tak stałam, z rękami opuszczonymi wzdłuż ciała, poczułam, że już nie muszę nic rozumieć.

Że wystarczy oddychać.

Bo wieczność to nie nieskończony czas - to jeden moment, w którym jesteś naprawdę obecna.

Niektóre miejsca nie proszą, byś je zrozumiała. One po prostu chcą, byś się w nich odnalazła.

• cisza • wieczność • góry • oddech • zachwyt • obecność • Pakistan • Hunza • Pasu • światło • pokój • wdzięczność •

06/11/2025

💌Kochana,
piszę dziś delikatnie - tak, jak mówi się do siebie w dni, gdy serce jest zmęczone.
Wiem, że nadzieja bywa krucha. A jednak to ona wstaje razem z Tobą, gdy wszystko w środku chce się położyć. To ona podaje kubek herbaty, gdy dłonie drżą.

Nadzieja nie krzyczy. Czasem tylko szepcze: „jeszcze oddech, jeszcze jeden krok”.
Nie musi być wielka - wystarczy, że jest.

Bo nadzieja zawsze wraca.

Jak trawa spod asfaltu. Jak światło po burzy. Jak Ty - gdy mimo wszystko wierzysz, że jutro też wzejdzie dzień. Bo wzejdzie...

Z miłością,
Ty

• nadzieja • oddech • światło • czułość • pomimo • wiara • serce •

05/11/2025

Czy wiesz, że… 🔔

Masaż dźwiękiem może wspierać terapię osób z porażeniem mózgowym.

6 października obchodziliśmy Światowy Dzień Mózgowego Porażenia Dziecięcego.

To dzień, w którym świat zatrzymał się na chwilę, by usłyszeć tych, których codzienność płynie inaczej. Nie szybciej, nie wolniej - po prostu w innym rytmie.

To dzień, który przypomniał, że ruch, mowa, gest - wszystko, co dla wielu z nas jest oczywiste, dla innych staje się codziennym wyzwaniem i lekcją odwagi.

Światowy Dzień Mózgowego Porażenia Dziecięcego nie jest tylko datą w kalendarzu. To zaproszenie do empatii. Do spojrzenia poza schemat choroby - w stronę człowieka, który czuje, marzy, śmieje się, milczy, drży, i w tym wszystkim jest tak samo pełen życia jak każdy z nas.

To także przypomnienie, że wsparcie nie zawsze oznacza działanie. Czasem oznacza obecność - bycie obok z czułością, bez lęku, bez współczucia, które umniejsza.

Bo prawdziwe zrozumienie rodzi się nie ze słów, ale z uważności.

💛 Dźwięk jak dotyk - jak może wspierać ciało i duszę

Ciało, które doświadcza mózgowego porażenia, jest nieustannie w dialogu z napięciem. Mięśnie, nerwy i emocje splatają się w opowieść o przetrwaniu i sile. W tym dialogu dźwięk może stać się łagodnym językiem komunikacji - nie wymaga słów, nie wymaga ruchu, nie ocenia. Po prostu jest.

💛 Masaż dźwiękiem wg metody Petera Hessa® - dotyk wibracji, który koi

Metoda PeterHess® Sound Massage powstała między innymi z założenia, że ciało i dźwięk są nierozerwalnie połączone.

Podczas sesji, misy dźwiękowe ustawiane są na ciele lub wokół niego. Ich wibracje przenikają głęboko w tkanki, działając jak mikromasaż komórkowy - łagodny, nieinwazyjny i bez konieczności aktywnego ruchu ze strony osoby odbierającej.

W pracy z osobami z mózgowym porażeniem dziecięcym obserwuje się, że masaż dźwiękiem może:

💫 rozluźniać spastyczność mięśni i wspierać naturalne rozciąganie

💫 regulować układ nerwowy, wprowadzając stan głębokiego odprężenia

💫 wspierać integrację sensoryczną, przywracając czucie ciała i poczucie jego granic

💫 ułatwiać kontakt emocjonalny, tworząc most porozumienia między terapeutą a dzieckiem

💫 poprawiać rytm oddechu i pracy serca, co sprzyja poczuciu bezpieczeństwa i harmonii

To metoda szczególnie cenna tam, gdzie dotyk może budzić lęk lub nadwrażliwość - bo dźwięk dotyka, nie dotykając. To czuły dialog z ciałem, które często zbyt długo milczało.

Masaż dźwiękiem, podobnie jak pozostałe formy dżwiękoterapii - nie zastępuje fizjoterapii, neurologii ani terapii zajęciowej. Nie jest alternatywą, lecz dopełnieniem - czułym uzupełnieniem tradycyjnego leczenia, które pomaga dziecku poczuć się całym.
Bo rehabilitacja to nie tylko praca z ciałem, to także spotkanie z emocjami, z ciszą, z dotykiem, który przywraca zaufanie do siebie.

Tam, gdzie medycyna daje strukturę, dźwięk przynosi miękkość.

A razem tworzą przestrzeń, w której można nie tylko żyć, lecz … naprawdę być.

• dziecięce porażenie mózgowe • dźwięk • obecność • wibracja • dotyk • światło • cień • empatia • współodczuwanie • delikatność • bliskość • nadzieja • uważność • oddech • równowaga • łagodność • serce • wdzięczność • miłość • zaufanie • harmonia • odpuszczenie • ciepło • miękkość • spokój • uzdrowienie • pokój • otwartość • słuchanie • zrozumienie • czułość

Peter Hess Institut ,

04/11/2025

🟡 Na jutrzejsza Pełnię 5 listopada i nie tylko 🟡

Według tradycji rdzennych ludów Ameryki Północnej i dawnych farmerów pełnia 5 listopada - to Pełnia Bobra. Nazwa pochodzi z czasu, gdy bobry były najbardziej kreatywne przed zimą, budując tamy i gromadząc zapasy. To moment intensywnego przygotowywania, pracy z zasobami i domowego ciepła - a także symboliczne wezwanie, by zadbać o to, co daje nam poczucie bezpieczeństwa.

W listopadowe popołudnie świat cichnie wcześniej. Ziemia stygnie, światło słońca staje się mleczne, a wieczory pachą ciepła herbatą i pieczonym jabłkiem. To czas, kiedy bobry - mądre, cierpliwe istoty rzek, kończą budować swoje tamy, z cierpliwością której moglibyśmy się od nich uczyć. Wiedzą że zaraz przyjdzie zima. Wiedzą, że nie chodzi o pośpiech, a o mądrość rytmu i gotowość. I o to, by zdążyć zbudować spokój zanim świat pokryje cisza zimy.

Ta pełnia uczy nas troski o to, co daje bezpieczeństwo - o dom, ciało, serce i zaufanie do tego, że to co mamy wystarczy. Nie potrzebujemy nic więcej - potrzebujemy więcej obecnie.

Zaprasza nas, byśmy też spojrzeli na swoje wewnętrzne tamy i domy.

Czy to co tworzymy chroni nas naprawdę?

Czy to co gromadzimy naprawdę nas karmi?

W blasku tej pełni warto się zatrzymać. Warto usiąść w ciszy i posłuchać. Nie hałasu świata, lecz delikatnych szeptów w sobie.

Może usłyszysz, że nie potrzebujesz już tyle.

Już nie potrzebujesz.

Że wystarczy to co jest.

To co jest.

Może poczujesz wdzięczność, która ogrzewa bardziej niż ogień w kominku.

Może powiesz do siebie… „Mam w sobie wszystko, czego potrzebuję”.

I tego Tobie i sobie życzę, nie tylko na tę Pełnię.

• pełnia bobra • rytm • spokój • wdzięczność • dom • ciepło • zaufanie • rytuał • pełnia • obecność • cisza • dźwięk • światło •

,

04/11/2025

🌬 Czasem wystarczy jeden oddech.

Nie cały dzień poukładany, nie idealny plan, nie doskonała wersja siebie.

Wystarczy chwila – taka, w której czujesz: „jestem”.

I nic nie muszę.

• oddech • obecność • łagodność • cisza • spokój • zatrzymanie • uważność • ulga • przestrzeń • światło • wdech i wydech • miękkość • bycie • lekkość • wdzięczność •

02/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Żółty dotyk tęsknoty ✨

Każdy smutek ma swój odcień. Nie zawsze czarny, jak zwykliśmy myśleć. Światło codzienności potrafi rozłożyć go na barwy delikatne, półprzezroczyste, czasem nawet zaskakująco jasne.

🤎 Brązowy smutek - brzmi jak pojedynczy, niepewny ton misy dźwiękowej. Drży, waha się, zawisa w powietrzu jak melodia, która nigdy nie zdążyła się rozwinąć.

🩶 Szary smutek to już inna pieśń - głęboka, spokojna jak długie uderzenie gongu. Rozlewa się jak mgła. Nie boli, ale zatrzymuje. Otula w bezruchu, w którym można wreszcie usłyszeć własny oddech.

💚 Zielony smutek ma w sobie nuty tęsknoty i zazdrości. Jest szybki, niespokojny - jak rytm bębna, który bije za mocno, próbując dogonić to, co odeszło.

🤍 A biały smutek… to już cisza. Po fali dźwięków przychodzi pustka, jasna i przejrzysta jak zimowe niebo.

Kiedy patrzymy na smutek jak na paletę barw i tonów, staje się mniej groźny. Zyskuje kształt, głębię, znaczenie. Można go dotknąć, nazwać, posłuchać. Pozwolić mu wybrzmieć - tak jak każdemu dźwiękowi, który w końcu cichnie, zostawiając po sobie ciszę.

A z tej ciszy rodzi się coś nowego. Bo żaden smutek nie jest ostateczny. Każdy ma swój kolor, swój dźwięk, swoje trwanie. A potem… odchodzi.

Jaki kolor miał Twój smutek? Gdyby mógł zabrzmieć - jaki instrument by go wyraził?

💛 Mój ma kolor żółty. Nie ten słoneczny, triumfalny, lecz łagodny jak odcień poranka - ten, który rodzi się tuż po świcie, jeszcze niepewny, jakby pytał, czy może zostać. Kolor pamięci pierwszego zdjęcia, pierwszego spotkania - kolor ciepła, rozświetlony zachwytem i odrobiną lęku. Kolor, w którym mieszała się nadzieja z niewiedzą, radość z tęsknotą za tym, co dopiero ma przyjść.

Gdyby miał zabrzmieć - byłby pianinem. Nie głośnym, nie scenicznym, ale tym z domowego salonu, którego dźwięk rozlewa się po pokoju jak światło po ścianach. Czasem fałszuje, czasem drży, a jednak każda nuta jest prawdziwa. To muzyka dźwięków, które zna się na pamięć - tych, do których wraca się, gdy cisza staje się zbyt gęsta.

Mój żółty smutek gra melodię wdzięczności. Za to, że mogłam coś poczuć tak głęboko, że aż zabolało. Za to, że świat pozwala tęsknić, bo tylko wtedy potrafimy naprawdę kochać.

Bo może tak właśnie jest - że nawet smutek, jeśli spojrzeć na niego pod odpowiednim światłem, ma w sobie promień życia. Jak pianino, które po chwili milczenia znowu zaczyna grać.

• dźwięk • cisza • czułość • obecność • oddech • ukojenie • serce • emocje • światło • dotyk • tęsknota • wdzięczność • pianino • echo wspomnienia • miękkość • obecność • spokój • delikatność • serce • nadzieja • blask • łagodność • oddech • powrót • nostalgia •

01/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Dźwięki smutku ✨

Smutek ma swoje barwy, ale ma też swoje brzmienie. Nie zawsze widać go w oczach czy w geście - częściej osiada między słowami, w szmerach dnia, w pauzie, która nagle staje się zbyt długa.

Smutek rzadko przychodzi w ciszy. Ma w sobie całą orkiestrę tonów. To cichy chór, który przychodzi, gdy serce waży więcej niż zwykle. Czasem smutek dźwięczy jak krople deszczu - stukające o szybę tak jednostajnie, że aż do otępienia. Innym razem przypomina skrzypienie starych schodów, gdy ktoś wychodzi i już nie wraca.

Bywa jak niedokończona melodia pianina - zawieszona w połowie frazy, niesiona w powietrzu i domagająca się końca, którego nie ma. To niemy ton budzika, który nie zadzwonił na czas.

Smutek mówi także w milczeniu. Jest westchnieniem, które wymyka się z płuc, przypominając, że trzeba jeszcze oddychać. Jest echem pustego pokoju, w którym przed chwilą brzmiał czyjś głos, a teraz słychać tylko tykanie zegara. Jest misą dźwiękową, która zamiast jasnego rezonansu wydaje głęboki, ciężki ton - drgający w ciele długo po tym, jak misa ucichnie.

A jednak smutek nie jest tylko cierpieniem. Smutek bywa też kołysanką. Jego dźwięki potrafią tulić - jakby chciały ukołysać serce do odpoczynku. Rytm deszczu staje się kołysanką, szum wiatru przypomina, że świat wciąż oddycha razem z nami.

A ciche, drżące „ach”, które uciekło z ust, mówi:

💛 jeszcze tu jestem

💛 jeszcze czuję

💛 jeszcze istnieję

💛 jeszcze…

Smutek ma swoją mądrość. Jego brzmienia uczą słuchać tego, co niewypowiedziane. Uczą uważności na własne serce - które bije, choć boli. Może właśnie dlatego tak wielu znajduje ukojenie w muzyce, w dźwiękach mis, bębnów, delikatnych dzwonków koshi. Bo te instrumenty potrafią też mówić językiem smutku i powoli tłumaczyć go na język ukojenia.

Smutek zawsze coś niesie. Jego dźwięki prowadzą nas przez noc aż do świtu. Bo nawet jeśli dziś słyszymy tylko głosy żalu, to gdzieś, daleko, na końcu melodii, czeka nuta nadziei.

Bo każdy smutek ma swoje piękno i znaczenie, i możemy rozróżniać swoje emocje, zamiast traktować jako jedną „czarną dziurę” .

Bo każdy smutek ma swoją melodię. I choć jego dźwięki bywają niskie, głębokie, pełne drżenia, to gdzieś pomiędzy nutami zawsze ukryta jest nuta światła. Czasem cichutka, ledwie słyszalna - ale wystarczy, by serce wiedziało, że nie zamilkło.

Jak brzmi Twój smutek - jak cichy szept, czy jak burza przechodząca przez serce? Posłuchaj go, bo w jego dźwiękach może kryć się początek ukojenia.

• dźwięk • smutek • cisza • obecność • uważność • ukojenie • serce • emocje •

31/10/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Nie odkładaj życia na potem – żyj bez zwłoki ✨

„Nie postępuj tak, jakbyś miał żyć dziesięć tysięcy lat. Śmierć wisi nad tobą. Póki żyjesz, póki to w twojej mocy, bądź dobry.” Marek Aureliusz, Rozmyślania IV, 17

Czasem żyjemy tak, jakbyśmy mieli nieskończony kredyt godzin. Jakby czułość, wdzięczność, miłość mogły poczekać. Ale klepsydra przesypuje się nieustannie - ziarenko po ziarenku, a dźwięk spadającego piasku to najcichszy zegar świata.

Zachody słońca nie czekają. Codziennie opadają w ramiona horyzontu, oblewając świat złotem i purpurą. Nie pytają, czy mamy czas.
Życie też nie pyta - ono płynie, nawet wtedy, gdy jesteśmy nieobecni.

Marek Aureliusz przypomina:

„Nie postępuj tak, jakbyś miał dziesięć tysięcy lat.”

A jednak wciąż mówimy: jutro. Kiedy będę gotowa. Kiedy skończę obowiązki. Kiedy nadejdzie lepszy moment.

Ale jutro nie należy do nas.

To nie jest wezwanie do pośpiechu. To zaproszenie do przebudzenia - do spojrzenia na świat tak, jakby właśnie teraz wszystko miało znaczenie. Bo każda chwila, w której nie wybieramy dobra, obecności, miłości, jest jak ziarnko, które znika w klepsydrze bez echa.

💛 Dlaczego więc odkładamy „kocham” na później?

💛 Dlaczego trzymamy słowa wdzięczności w szufladzie serca, zamiast wypowiedzieć je teraz, gdy jeszcze mogą dotknąć czyjegoś dnia?

💛 Dlaczego wstrzymujemy uśmiech, który mógłby ocalić świat - choćby tylko ten mały, w nas samych?

Niech świadomość końca nie odbiera ci siły. Niech stanie się światłem, które łagodnie podświetla to, co ważne. Bo zachód słońca nigdy nie powtarza się dwa razy w ten sam sposób.

Co chcesz dziś powiedzieć, zrobić, przeżyć - zanim horyzont zamknie kolejny dzień?

Zatrzymaj się dziś, choćby na jedno westchnienie. Nie po to, by zdążyć - ale by poczuć, że już jesteś.

• zachód słońca • obecność • wdzięczność • życie teraz • czułość • odwaga • miłość • świadomość • oddech • światło •

Moc Dobrych Wibracji - masaż i kąpiele w dźwiękach

09/11/2025

08/11/2025

08/11/2025

07/11/2025

07/11/2025

06/11/2025

05/11/2025

04/11/2025

04/11/2025

02/11/2025

01/11/2025

31/10/2025

Adres

Strona Internetowa

Ostrzeżenia

Skontaktuj Się Z Praktyka

Skróty

Udostępnij

Kategoria