17/03/2015
CO TO JEST CHOROBA PEYRONIEGO?
Choroba Peyroniego (stwardnienie plastyczne prącia), którą w roku 1743 opisał francuski chirurg Francois Gigot de la Peyronie, jest schorzeniem o nieznanej dotąd przyczynie.
W jej przebiegu dochodzi do powstawania włóknistych zgrubień (blaszek, płytek) w obrębie błony białawej (osłonki) ciał jamistych prącia. Zmiany te powodują ból, skrzywienie, zniekształcenie prącia oraz upośledzają w różnym stopniu jego czynność erekcji (wzwodu). Częstość choroby oceniana jest przez różnych autorów na 1 -5 % mężczyzn, notuje się wzrost liczby mężczyzn zgłaszających się z jej powodu do lekarza. Choroba dotyczy zasadniczo mężczyzn w tzw. średnim wieku - ponad 60% chorych to mężczyźni w wieku 40 - 60 lat, jednakże opisywano przypadki od 18 do 80 roku życia.
Przyczyny powstania choroby są niejednoznaczne, najczęściej wymienia się : uraz narządów płciowych, zwłaszcza u osób z wrodzonym zaburzonym gojeniem się ran, uogólnione schorzenie tkanki łącznej, choroby tętnic oraz mechanizmy autoimmunoagresyjne. Najwięcej zwolenników ma pogląd, że schorzenie jest następstwem wielokrotnych mikrourazów (pęknięć) błony białawej prącia, związanych z aktywnością płciową. Wysuwana jest też teoria o wrodzonej predyspozycji do choroby Peyroniego. Obserwuje się rodzinne występowanie choroby u ok. 2% chorych, zaś około 25% chorych wykazuje genetycznie uwarunkowane, podobne włókniste zmiany w innych lokalizacjach ciała (stopy, dłonie - choroba. Dupuytrena). W 3 - 12% chorobie towarzyszy cukrzyca.
