Sebastian Richert Gabinet Psychoterapii

29/11/2025

Słowa nie są niewinne.
Niosą ciężar, ustanawiają porządek, wyznaczają kierunki patrzenia. Slowa działają jak filtr, który nakładamy na świat. W języku ukryte jest to, gdzie stawiamy akcent, które momenty uznajemy za ważne, co pomijamy jako niewygodne albo niepasujące do konstrukcji naszej wewnętrznej mapy. Życie jest przecież opowieścią — niekończącą się próbą wyjaśnienia sobie, kim jesteśmy, kim byliśmy oraz dokąd zmierzamy.

Każdy z nas buduje swoją prawdę w sposób intymny, niepowtarzalny. Prawda nie jest więc czymś danym raz na zawsze — jest raczej ruchem, procesem, żywym dialogiem z samym sobą. To w tym cichym, często niewidzialnym dialogu kształtują się nasze tożsamości. To tam zapisują się nasze lęki, nadzieje, powidoki minionych relacji. To tam decide, jak interpretujemy innych: przez pryzmat kogoś podobnego, kogo kiedyś spotkaliśmy. Często te opowieści nie mają możliwości, aby ujrzeć światło dzienne.

Ale opowieści mają swoją kruchość.

Co dzieje się, kiedy narracja zaczyna się rozsypywać?
Kiedy osoba, z którą żyliśmy wiele lat, nagle nie mieści się już w opowieści, którą o niej stworzyliśmy?
Kiedy jej gesty tracą znane znaczenia, a słowa zaczynają brzmieć jak fragmenty obcej księgi i wypowiadane słowa ranią powodując spustoszenie?

W takich momentach uświadamiamy sobie, że druga osoba nigdy nie była zamkniętą historią — była tylko jej wersją, nadawaną przez nas. Zmiana drugiej osoby burzy konstrukcję naszego świata, bo zmusza nas do zmiany własnej narracji. A zmiana narracji to w gruncie rzeczy zmiana siebie.

Może na tym polega trud dorosłości — na zgodzie, że opowieść jest zawsze w ruchu. Że nie da się nikogo zatrzymać w jednym rozdziale. Że mamy prawo się mylić, aktualizować swój język, przepisywać historię na nowo.

A może nawet więcej:
zmiana nie jest końcem opowieści — jest jej najuczciwszym aktem.

Zdjęcie - Pixabay

08/11/2025

Perfekcyjnie niedoskonały. O człowieku, który chciał być ideałem

Perfekcjonizm jest jak lustro, w którym odbija się pragnienie doskonałości – pragnienie, które jednocześnie buduje i rani. Może być świadomy, a może działać w ukryciu. Może przybierać postać cichego głosu, który szepcze: „jeszcze nie teraz”, „to jeszcze za mało”, „musisz bardziej się postarać”.
Bywa też ruchem, który nas zatrzymuje – bojąc się porażki, nie zaczynamy. Albo odwrotnie – działamy bez końca, nie pozwalając sobie na spokój, bo wciąż coś można poprawić, ulepszyć, udoskonalić.

Perfekcjonizm to nie tylko cecha – to sposób przeżywania świata, w którym miarą własnej wartości staje się efekt, a nie proces.
Kiedyś może być wynikiem zranienia – braku akceptacji, doświadczeń oceniania, braku poczucia bezpieczeństwa. Często jest formą obrony przed lękiem: jeśli wszystko dopilnuję, wszystko zaplanuję, jeśli będę „dobry”, to uniknę bólu, odrzucenia, chaosu.
Ale pod tą kontrolą kryje się kruchość – lęk przed tym, że coś się wymknie, że okażemy się „nie dość”.

W psychologicznym sensie perfekcjonizm jest próbą zapanowania nad niepewnością. W filozoficznym – echem odwiecznego ludzkiego dążenia do ideału.
Platon mówił o świecie idei – o doskonałych formach, które istnieją poza rzeczywistością. Kant pisał o „ideach regulatywnych” – niedostępnych, ale kierujących naszym rozumem.
Perfekcjonizm jest właśnie takim ruchem ku nieosiągalnemu. To dążenie do czegoś, co istnieje tylko w naszej wyobraźni. I choć ten ruch może nas rozwijać, może też nas więzić.

Bo człowiek, który dąży do ideału, zapomina często, że sam jest bytem nie-idealnym, że jego istota polega na stawaniu się, nie na osiąganiu.
Dążąc do perfekcji, próbujemy zatrzymać coś, co z definicji jest w ruchu – nasze życie, emocje, relacje, sens. Wtedy zaczynamy mylić działanie z wartością, rezultat z tożsamością.
Wtedy „bycie wystarczającym” staje się niemożliwe, bo każda chwila wydaje się tylko przystankiem w drodze do czegoś „lepszego”.

Ale kto wyznacza granicę „wystarczająco”?
Gdzie kończy się rozwój, a zaczyna przymus?
Kiedy troska o jakość staje się więzieniem?

Perfekcjonizm potrafi też zniekształcić naszą relację z innymi. Kontrolując siebie, zaczynamy kontrolować świat. Chcemy, by rzeczy, ludzie, relacje mieściły się w granicach naszych oczekiwań. Tymczasem życie – jak pisał Heraklit – „płynie”. Nie daje się ująć w sztywne ramy.
Kiedy próbujemy je zatrzymać, przestajemy je doświadczać.

Paradoks polega na tym, że akceptacja własnej niedoskonałości nie jest rezygnacją z rozwoju. To uznanie, że rozwój dokonuje się właśnie pomimo braku kontroli, pomimo błędów.
Czasami dopiero w momencie, gdy pozwalamy sobie na nieperfekcyjność, zaczynamy naprawdę żyć – spontanicznie, twórczo, w kontakcie z tym, co prawdziwe.

Perfekcjonizm chce nas chronić. Ale ta ochrona często kosztuje zbyt wiele – spokój, relacje, sens, radość.
Być może zamiast „być perfekcyjnym” warto nauczyć się być w procesie. Być kimś, kto pozwala światu i sobie istnieć w sposób niepełny, ale żywy.

Nie ma doskonałości.
Jest tylko droga – i my w niej.
Niedoskonali, ale prawdziwi.

30/10/2025

Zakręcone koło powtarzania

Czasem mamy wrażenie, że historia zatacza krąg. Zmieniamy miejsce, ludzi, sytuacje — a jednak coś wciąż wraca. Te same emocje, podobne myśli, znajomy ciężar w ciele. Jakby pewne scenariusze były już napisane dawno temu, a my tylko wchodzimy w nie po raz kolejny, w nowej obsadzie. Freud nazwał to przymusem powtarzania — nieświadomym mechanizmem, w którym odtwarzamy doświadczenia z przeszłości, zwłaszcza te bolesne, próbując tym razem zmienić ich zakończenie.

Nie ma jednak prostego przełożenia między tym, co się kiedyś wydarzyło, a tym, jak dziś reagujemy. To, co się powtarza, ma wiele twarzy: relacyjnych, emocjonalnych, poznawczych. Czasem czujemy, że wchodzimy w relację, która nam nie służy, a mimo to zostajemy. Mówimy sobie: „tym razem będzie inaczej”. A jednak nie jest.

Pierwszym krokiem ku zmianie jest zauważenie tego, że coś się powtarza. Uważność staje się tu przestrzenią, w której możemy zobaczyć własne wzorce bez oceny — z ciekawością, z odrobiną czułości wobec siebie. Samowspółczucie nie oznacza usprawiedliwienia, lecz zrozumienie: że nasze zachowania często są śladem dawnych zranień, próbą poradzenia sobie z bólem, który nie został wysłuchany.

Zauważenie tego, że powtarzamy, może być początkiem przerwania tego cyklu. Może być gestem troski wobec siebie. Bo dopiero wtedy, gdy zaczynamy widzieć — możemy wybierać.

Czasami największą odwagą nie jest przetrwać to, co się powtarza — lecz zatrzymać się i zapytać: dlaczego właśnie TO się powtarza?

01/10/2025

Refleksja nad procesem psychoterapii często rodzi się w przestrzeni pomiędzy oczekiwaniami a rzeczywistością. Prowadząc terapię nie wszystko układa się zgodnie z początkowymi planami. Bywają procesy, które zaczynają się dynamicznie, niosą w sobie wielką energię i potencjał, a jednak kończą się mniej spektakularnie, niż zakładaliśmy. Są też takie, które rozwijają się powoli, czasem niemal niezauważalnie, a jednak konsekwentnie prowadzą ku rozwiązaniu i głębokiej przemianie.

To, co niezwykłe w tym doświadczeniu, to możliwość obserwowania, jak ludzie odkrywają nowe perspektywy na swoje życie. Jak patrzą na stare historie w nowy sposób, jak budują coś od początku, uczą się o sobie, dotykają ukrytych dotąd treści. Proces psychoterapii to nie tylko droga ku „rozwiązaniu problemu”, lecz także droga ku lepszemu poznaniu siebie – z całą złożonością, pięknem i bólem. Zdarza się, że pojawiają się chwile trudne: spotkanie z tym, co niewypowiedziane, konfrontacja z tym, co bolesne. Ale właśnie w tym kryje się moc zmiany – w odwadze, by zajrzeć w to, co dotąd było zakryte.

Ten proces dotyczy także samego psychoterapeuty. Wspierając innych, towarzysząc im w chwilach wątpliwości i odkryć, również on konfrontuje się ze sobą. Psychoterapia to spotkanie dwóch osób, które, choć w różnych rolach, wzajemnie na siebie oddziałują. Terapeuta przygląda się nie tylko przemianie klienta, ale i własnym reakcjom, emocjom, sposobom bycia. W tym sensie każdy proces terapeutyczny staje się dla niego także doświadczeniem rozwojowym.

Najbardziej poruszające jest to, że zostajemy zaproszeni do świata intymnych przeżyć drugiego człowieka. To zaproszenie zawsze jest aktem zaufania i odwagi ze strony klienta. A gdy dzięki temu wspólnemu spotkaniu udaje się odnaleźć choćby mały krok w stronę rozwiązania, choćby niewielką zmianę w sposobie patrzenia – wówczas psychoterapia objawia swoją niezwykłą wartość. Bo czasem to właśnie te mniejsze, ciche zmiany stają się fundamentem prawdziwego życia w nowej jakości.

07/08/2025

Taki przestrzeni potrzeba więcej ❤️❤️❤️

Dzięki wsparciu Fundacja Drzewo i Jutro kolejna nasza placówka, Poradnia dla Rodziców Latarnia Morska przez 3 kolejne lata będzie pomagać rodzicom i ich dzieciom budować bezpieczne relacje i przeciwdziałać przemocy 👨‍👩‍👧‍👦💬

Od sierpnia 2025 r. wspólnie sfinansujemy m.in.:
– indywidualną i rodzinną terapię dla rodzin z małymi dziećmi
– wsparcie psychologiczne w sytuacjach zagrożenia krzywdzeniem
– pracę specjalistów pozaklinicznych
– superwizję terapeutów
– kolejne edycje Ogólnopolskiej Konferencji „Ostrożnie - dziecko”

To wszystko dzięki ogromnej kwocie 900 000 zł, którą Fundacja Drzewo i Jutro przeznaczyła na naszą działalność 👏

W Poradni Latarnia Morska prowadzimy program profilaktyki krzywdzenia najmłodszych dzieci, pracując z rodzicami w nurcie mentalizacji – pomagamy im zrozumieć emocje swoje i dziecka, zanim pojawi się bezsilność i krzyk.

Dziękujemy za zaufanie i wspólną drogę - dajemy dzieciom siłę razem ❤️

14/07/2025

To, co nad doświadcza może poszerzać nasze spojrzenie na świat, siebie i innych. Może - nie musi i często tak się dzieje, że ciężkie doświadczenia zamykają, separują i izolują. Należy pamiętać, że to jedna z perspektywy przeżywania i doświadczania.
"Osoba,

05/06/2025

Bez względu na różnice - to hasło ważne, zasadne. Jest jak jest - to pole do pracy i wrażliwości; to również pole do eksploracji i poddania refleksji.
Różnica - z nią trudno żyć, ciężko zasymilować do naszego doświadczenia; czasami ja zasypujemy - czym? Otwartością? Agresja? Ciekawością? Przemocą? Pięknem?
Tak się dzieje - różnie i jak widać symetrycznie. Można być troskliwym i stosując przemoc ranić innych ludzi ( na przykład o innych poglądach)? Nie - Można.
Można być troskliwym o drugą osobę i wykluczać? Nie - Można.
Można dążyć do realizacji wartości godząc w wartości innych?
Nie - Można.
Co tutaj jest najistotniejsze?
Inny - osoba - bliski.

Chociaż lokale wyborcze są już zamknięte, a prezydent wybrany, skutki napięć w społecznej przestrzeni pozostają. Polaryzacja i podziały nie są dobrym środowiskiem – ani dla dorosłych, ani tym bardziej dla dzieci 💔

🔴 Zadbaj o to, by każde dziecko – niezależnie od poglądów politycznych – miało pewność, że nie zostanie wykluczone ani zepchnięte na margines.

🔴 Nie bój się rozmawiać o różnicach.
Normalizuj różne podejścia do życia – w polityce i poza nią.

🔴 Bądź ciekawy. Pytaj. Staraj się zrozumieć, jak dziecko patrzy na świat – bez oceniania.

🔴 Wspieraj je w budowaniu własnej opinii i tożsamości.

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę niezmiennie wspiera wszystkie dzieci – niezależnie od ich poglądów, pochodzenia, koloru skóry, wyznania, orientacji czy tożsamości ❤️

☎️ Pamiętaj, że dzieci i młodzież mogą się kontaktować z naszymi konsultantami pod numerem 116 111 - Telefonem Zaufania dla Dzieci i Młodzieży lub pisząc do nas przez stronę 116111.pl 📱

Codziennie. Bezpłatnie. Anonimowo.

16/12/2024

Niezbędny jest ruch - dla ciała i psychiki.
Niezbędny jest spokój - dla myśli i emocji.
Potrzebny jest nawyk w ruchu, który daje spokój.

05/11/2024

W jednym z wywiadów Steve de Shazer powiedziała, że nie wystarczy pozbyć się problemu, ponieważ jeśli się czegoś pozbędziesz, to pozostaje dziura. I jeśli tej dziury czymś nie wypełnisz - problem wróci. Pytanie brzmi: co ma być zamiast problemu?
Często chcemy, aby coś nieprzyjemnego, coś co trudzi - zniknęło. Tak jak w koncepcji na temat szczęścia, w której jest ono brakiem zmartwień.
Co ma być zamiast? Gdyż brak jest nieobecnością, "dziurą" po...

03/11/2024

Zawodowo - prywatnie; bycie w przeszłości - bycie w tu i teraz; być ze sobą - być razem z innymi... te i inne dualizmy, powodujące szukanie równowagi. Zmagamy się czy mamy wypracowany kompas? Wiem jak, co i gdzie, czy poszukujemy punktów stycznych i kotwic dających poczucie bycia tam, gdzie mamy być?
Szukając wybrałem się na spacer.