Olga Janicka - psychotraumatolog

26/10/2025

Odpowiedz na nie, a odkryjesz prawdę o sobie.

19/10/2025

"Krzywda nie zawsze wynika z wrogiego nastawienia wobec dzieci. Prawdopodobnie nawet częściej tak nie jest. Czasem może być konsekwencją na przykład przewlekłej depresji jednego z rodziców, kiedy drugi jest równocześnie mało dostępny emocjonalnie, pochłonięty pracą i załatwianiem spraw. Albo może być konsekwencją poważnej, długotrwałej choroby somatycznej w rodzinie, która odcisnęła się emocjonalnie na rodzicach.
Bardzo często wynika po prostu z deficytów rozwojowych rodziców, którzy nieśli w sobie ślady ich własnej traumy dziecięcej, często nie w pełni zdając sobie z tego sprawę albo w ogóle sobie tego nie uświadamiając. Nie potrafili być w kontakcie ze swoimi uczuciami, a przez to z uczuciami dziecka, co sprawiało, że byli mało dostępni do emocjonalnej wymiany. Być może doświadczali flashbacków, które prowadziły do niedostrojenia w relacji. Zaburzało to poczucie bezpieczeństwa w relacji, nawet jeśli na poziomie świadomej intencji chcieli dla dziecka jak najlepiej i starali się w taki sposób, jak tylko potrafili. Ich wysiłki były jednak niewystarczające do zapewnienia dziecku bezpieczeństwa emocjonalnego i poczucia łączności w relacji.
Istnieje jeszcze inna kategoria okoliczności w życiu dziecka, które prowadzą do rozwoju ciężkiej postaci traumy rozwojowej. Zdarzają się rodzice, którzy na skutek własnych doświadczeń życiowych stali się manipulacyjni, wykorzystujący, przemocowi czy wręcz okrutni. Takie sytuacje mają miejsce niestety częściej, niż chcielibyśmy to uznać.
Wracając do neurobiologii traumy rozwojowej, można zapytać dlaczego wewnętrzna komunikacja w mózgu ulega zakłóceniom? Dzieje się tak, ponieważ funkcje korowe (wyższe) są automatycznie tłumione, gdy umysł przełącza się na tryb przetrwania. (...)
Emocjonalny mózg („środkowy”) przejmuje wtedy kontrolę, ponieważ jest zdolny do szybszej reakcji. A szybsza reakcja ewolucyjnie oznacza większą szansę na przetrwanie. Niestety, dzieje się tak kosztem dokładności w rozpoznaniu sytuacji, ponieważ mózg emocjonalny przetwarza to, co się dzieje w sposób prostszy niż obszary korowe.
Mamy więc pogorszoną komunikację między mózgiem korowym a emocjonalnym. Oznacza to, że osoba nie może zastanowić się nad sytuacją i własnymi uczuciami i skorygować pierwszą, uproszczoną reakcję pochodzącą ze środkowej części mózgu. A jeśli nawet zastanowi się, to uczucia nie podlegają zmianie."

"Terapia par. Od rezygnacji do nadziei"
Redakcja naukowa Hanna Pinkowska – Zielińska, Bartosz Zalewski
(str.380)
fot Melyna Walle

19/10/2025

"W żałobie płacz to proces yin, dopełniający proces yang, którym jest wyrażanie gniewu. Kiedy jesteśmy zranieni, instynktownie odczuwamy zarówno smutek, jak i złość. Noworodek, zraniony utratą doskonałego bezpieczeństwa łona matki, wydaje z siebie płacz przepełniony złością. Płacz jest też niezastąpionym narzędziem, które odcina krytykowi dopływ emocjonalnego paliwa. Łzy mogą uwolnić strach, zanim zdąży się przekształcić w przerażające i straszne myśli. Wiele razy byłem świadkiem jak mój własny krytyk gasł po dobrym płaczu. Widziałem też, jak klienci rozpuszczają swój strach, wstyd i poczucie opuszczenia za pomocą łez. Widziałem również, jak wypływają po tym na powierzchnię ku zdrowej złości, zdecydowani stawić czoła aktualnej niesprawiedliwości, którą jest nie do przyjęcia."

Pete Walker „Złożone PTSD. Od przetrwania do pełni życia. Proces powrotu do zdrowia po traumie dziecięcej”, wyd Harmonia Universalis
fot Tom Pumford

18/10/2025

5 kroków wychodzenia z relacji przemocowej
(w oparciu o Samodyscyplinę Miłości)

Przemoc psychiczna może dotknąć każdego.
Prawniczkę, nauczycielkę, osobę bezrobotną, prezesa, panią psycholog, lekarza psychiatrę, mechanika czy aktorkę...
Nie ma znaczenia, czy ktoś miał trudne dzieciństwo, czy wzrastał w kochającym domu.
Przemoc emocjonalna nie wybiera.
Każdy człowiek, który szuka miłości i chce ją dawać, może stać się podatny na manipulację i przemoc psychiczną.
Dlatego tak ważne jest, by nie myśleć o sobie w kategoriach jakiejś grupy czy etykiety.

To nie wstyd.
To nie słabość.
To człowieczeństwo.

✅Krok 1. Edukacja i poszerzanie świadomości

Na początku nie dowierzasz.
Nie chcesz nazwać tego przemocą. Bierzesz całą winę na siebie, szukasz powodów w sobie — bo to daje Ci pozorne poczucie kontroli.
Szukasz odpowiedzi, czytasz, słuchasz, próbujesz ratować związek, systematycznie tracąc zdrowie, siły, siebie...
Łączysz fakty i powoli zaczynasz rozumieć, że to nie Ty oszalałaś — że to, co się dzieje, ma swoje mechanizmy i nazwy.
To czas budzenia świadomości i odwagi, by zobaczyć prawdę.

👉🏻 Najważniejsze w tym kroku:
– słuchanie, notowanie, czytanie,
– dowiadywanie się, czym naprawdę jest przemoc psychiczna,
– uświadamianie sobie swoich schematów i mechanizmów.

💥 „Świadomość to początek wolności. Kiedy nazwiesz przemoc po imieniu, zaczynasz osłabiać jej wpływ.”
dr Ramani Durvasula

✅Krok 2. Izolacja i wzmocnienie psychofizyczne

Zaczynasz się chronić.
Ograniczasz kontakt, nawet jeśli mieszkasz pod jednym dachem.
Przestajesz się tłumaczyć, uczysz się ciszy, wybierasz dystans zamiast konfrontacji.
Izolacja to nie ucieczka, tylko pierwszy akt miłości wobec siebie.

To moment odbudowy ciała, siły, spotkania się ze swoimi emocjami.
Warto rozpocząć psychoterapię – nawet jeśli to tylko kilka pierwszych rozmów.
Kontakt ze specjalistą (psychoterapeutą, psychologiem, czasem psychiatrą) pomaga utrzymać jasność, poczucie realności i kierunek w tym trudnym etapie.

Pomocne jest też prowadzenie dziennika.
Zapisuj trudne doświadczenia, swoje emocje, obserwacje dnia.
Notuj wszystko, co się dzieje – zwłaszcza, gdy czujesz, że tracisz zaufanie do siebie lub kontakt z rzeczywistością.
Takie notatki pomagają wracać do prawdy, do faktów i do siebie. Utrzymaj swoje notatki poza zasięgiem sprawcy.

Pomagają w tym także 7 zasad Samodyscypliny Miłości: zdrowe odżywianie, ruch, sen, autorefleksja, mądre treści, cisza i natychmiastowa akcja.

👉🏻Najważniejsze w tym kroku:
– izolowanie się mentalne i fizyczne,
– wzmacnianie psychofizyczne (7 zasad Samodyscypliny Miłości),
– rozpoczęcie psychoterapii i bycie w kontakcie ze specjalistą,
– prowadzenie dziennika, notowanie doświadczeń, emocji i faktów,
– bycie blisko siebie i w wysokiej świadomości ciała.

💥 „Leczenie po przemocy narcystycznej obejmuje całego człowieka. Trzeba nakarmić umysł, ochronić serce i uspokoić układ nerwowy.”
prof. Sam Vaknin

✅Krok 3. Plan wyjścia i budowanie wsparcia

Wyjście z przemocy to proces, często długotrwały (kilkuletni) i wymagający trudnych, ale koniecznych decyzji.
Trzeba uporządkować życie, zadbać o bezpieczeństwo, dzieci (jeśli są), i – co kluczowe – zbudować finansowe fundamenty swojej niezależności.

To etap przekraczania strefy komfortu: szukania pracy, uczenia się nowych umiejętności, tworzenia niezbędnego budżetu, żeby odzyskać wolność. Każda decyzja ma swoją cenę.

👉🏻 Najważniejsze w tym kroku:
– budowanie planu wyjścia,
– rozwijanie niezależności finansowej,
– tworzenie grupy wsparcia: terapeuta, lekarz, psychiatra, prawnik, przyjaciele, kobiety/mężczyźni, którze przeszli przez to samo.

💥 „Wolność wymaga struktury. Plan, który tworzysz w fazie przetrwania, staje się konstrukcją Twojego uzdrowienia.”
— prof. Keith Campbell

✅Krok 4. Po odejściu – żałoba i budowanie nowej tożsamości

Po odejściu przychodzi cisza i żałoba. Odsłania się ból.
Nie po osobie, ale po iluzji miłości, w którą wierzyłaś oraz po częściach Ciebie, które straciłaś.
To czas, by przeżyć emocje, pozwolić sobie na ból, złość, żal i wszystkie emocje, które będą przepływać.
Jak mówi dr Ramani Durvasula – daj sobie minimum 12 miesięcy detoksu emocjonalnego bez szukania nowego związku czy zbytniego opierania się na innych ludziach.

W tym czasie uczysz się życia od nowa, w pojedynkę, ale też budujesz nową tożsamość.
Stajesz się liderem swojego życia.
To, co się wydarzyło, nie jest Twoją definicją — staje się Twoim zasobem, dzięki któremu możesz wejść w lepszy rozdział swojego życia.

👉🏻 Najważniejsze w tym kroku:
– skupienie na sobie,
– wykonanie szeregu badań w celu określenia stanu zdrowia,
– świadome wejście w żałobę,
– pozwolenie sobie na wszystkie emocje,
– uczenie się życia od nowa, bez pośpiechu i bez kolejnych relacji.

💥 „Żałoba to bolesne zadanie, które umysł musi rozwiązać – nauczyć się żyć w świecie bez osoby, którą kochaliśmy, a która była częścią naszego pojmowania świata.”
— Mary-Frances O’Connor

✅Krok 5. Odzyskiwanie siebie

Zaczynasz czuć spokój. Nie dlatego, że wszystko się ułożyło, ale dlatego, że Ty się układasz.
Wraca zaufanie do siebie, do życia, do własnych decyzji.
Zaczynasz podejmować śmielsze decyzje.
Wyznaczasz cele, uczysz się wizualizować przyszłość, zaczynasz szukać swojego powołania — tego, co nadaje znaczenie Twojemu życiu.

W tym etapie przydatny może się okazać program 10 Kroków Samodyscypliny Miłości — narzędzie, które pomaga odbudować relację z ciałem, emocjami, finansami, granicami i sensem.

Możesz też stać się wsparciem dla innych — przykładem, że wyjście jest możliwe. Twoja historia staje się światłem dla kogoś, kto jeszcze szuka wyjścia z ciemności.

👉🏻Najważniejsze w tym kroku:
– odbudowanie nowej tożsamości,
– podejmowanie ryzyka,
– podążanie za swoim powołaniem,
– odkrycie radości życia na nowo.

💥„Jeśli życie niesie cierpienie — a niesie — możesz przyjąć je świadomie i przekształcić w coś znaczącego. Wtedy nawet ból staje się początkiem sensu.”
— Jordan B. Peterson

Zachowaj sobie te kroki.
Nie jako plan do perfekcyjnego wykonania,
ale jako mapę powrotu do siebie.
Droga będzie wyboista ale nie ma nic mądrzejszego niż postawienie granicy złu, które infekuje.

Pamiętaj, że ta droga jest unikatowa dla każdej osoby.
Nie porównuj się. Nie spiesz się.
To okres ogromnej kruchości — dlatego bądź dla siebie dobra, delikatna i uważna.

Dziel się tylko tym, co naprawdę czujesz, z ludźmi, którym ufasz.
To nie jest czas na tłumaczenie się światu, tylko na spotkanie z samą sobą.

Bo wychodzi się z przemocy nie z presji, lecz z miłości
do życia, do prawdy i do siebie.

05/10/2025

04/10/2025

Radzenie sobie ze śmiercią obrazuje sposób radzenia sobie z życiem. Rozwój człowieka, cykl życia rodziny nieuchronnie zakłada tracenie tego, co znane i bezpieczne na rzecz zyskiwania nowego. Niemożliwość przeżywania utrat, godzenia się z odchodzeniem zatrzymuje rozwój rodziny jako całości, jak również utrudnia rozwój poszczególnych jej członków. Utraty, a szczególnie śmierci, które nie zostają „odżałowane”, blokują przeżywanie kolejnych utrat i prowadzą do „zamrożenia” emocjonalnego życia poszczególnych osób w rodzinie”

Janusz, B., & Drożdżowicz, L. “Śmierć i żałoba w rodzinie : oddziaływania terapeutyczne. Psychoterapia, 2.”
fot. Oscar Millán

04/10/2025

Co jeśli Twój lęk nie jest wrogiem,
a bramą do wolności?

Lęk nie jest problemem. Problemem jest lękanie się lęku. Niedopuszczanie go.

W naszym doświadczeniu lęk pojawia się często jako coś, co trzeba pokonać, uciszyć albo „naprawić”. Ale co, jeśli lęk nie jest wrogiem, a jedynie sygnałem, że przywiązaliśmy się do pewnej historii o sobie?

Lęk nie mówi o tym, kim jesteś.
Mówi o tym, w co uwierzyłeś.
W momencie, gdy zamiast walczyć, pozwolisz mu wyrazić się odkrywasz, że nie ma on prawdziwej mocy.

Jest jak fala – wznosi się, opada, w Świadomości, która się nie zmienia i może przetrwać wszystko.

Lęk to kawałek pamięci, narracji, która zamieniła się w silną wibrację napięcia. Kiedy zaczynasz widzieć to jasno, napięcie i lęk powoli się rozpuszczają.

Zobacz, że jakaś część Ciebie jest całkowicie niezależna. Poczujesz to kiedy odłożysz na bok myślenie i pozwolisz sobie odczuwać bez interpretacji.

Nie musisz więc „pozbywać się” lęku.
Możesz zobaczyć, że Ty nim nie jesteś.

To zaproszenie, by zatrzymać się i poczuć to, co aktualnie płynie w ciele i zauważyć, kto naprawdę patrzy na to doświadczenie.

Lęk staje się wtedy nie przeszkodą, lecz bramą do wolności.
🙏🏼

03/10/2025