18/10/2025
Do porannej kawy o... Diagnozowaniu dzieci.. słów kilka.
Często w grupach żłobkowych, szczególnie u roczniaków i dwulatków, pojawiają się dzieci, które pokazują pierwsze sygnały, że warto byłoby skonsultować się z poradnią lub specjalistą.
I tu zaczyna się trudny temat…
Bo opiekunki w żłobkach to w większości wspaniałe, oddane swojej pracy osoby, które naprawdę chcą dobrze dla dzieci. Ale prawda jest taka, że nie mają one specjalistycznego przygotowania do rozpoznawania zaburzeń rozwojowych czy trudności sensorycznych.
Nie przechodzą szkoleń diagnostycznych, nie kończą studiów kierunkowych z zakresu psychologii czy pedagogiki specjalnej.
Mają doświadczenie, obserwują dzieci codziennie — i na tym budują swoje wnioski. Ale często to za mało.
W praktyce wygląda to tak, że pierwsze niepokojące sygnały bywają błędnie interpretowane.
Dziecko, które ma trudność z regulacją emocji, bywa uznawane za „zmęczone” lub „rozkapryszone”.
Dziecko unikające kontaktu wzrokowego — za „nieśmiałe”.
A maluch, który nie reaguje na imię, bywa po prostu „w swoim świecie, bo taki ma charakterek”.
Tymczasem to mogą być pierwsze sygnały, które warto skonsultować ze specjalistą.
Ale jest też druga strona medalu.
Coraz częściej zdarza się, że to właśnie opiekunki zbyt pochopnie stawiają swoje „diagnozy”.
Rodzic słyszy: „to może być autyzm”, „on ma ADHD”, „ona chyba ma zaburzenia sensoryczne” — mimo że takie stwierdzenia wcale nie powinny paść z ust osoby bez przygotowania diagnostycznego.
I często padają wówczas kiedy opiekunki niepotrafią panować nad grupą i taka diagnoza jest zwykłam "wytłumaczeniem" bo łatwiej "zgonić" że to w dziecku jest "wina" niż przyznać się ,że nie panuje się na grupą.
Czasami te uwagi wynikają z troski, ale często też z bezradności wobec dziecka, które trudniej funkcjonuje w grupie albo nie ttl trudniej co potrzebuje więcej przestrzeni i czasu w porównaniu z innymi dziećmi.
I znów – robi się trudno.
Bo wiele z tych zachowań, które opiekunki odbierają jako „niepokojące”, może wynikać po prostu z przebodźcowania, zmęczenia, czy nadmiaru wrażeń.
Układ nerwowy malucha w żłobku codziennie mierzy się z ogromną ilością bodźców – hałasem, światłem, emocjami innych dzieci, nowymi zasadami.
Nie każde dziecko jest na to gotowe w tym samym czasie i w ten sam sposób.
A kiedy do tego dochodzi brak wiedzy i pochopne wnioski, rodzą się konflikty.
Rodzic słyszy trudne słowa, których nie rozumie, zaczyna się martwić lub bronić.
Zaufanie pęka.
Dlatego tak ważne jest, byśmy zaczęli głośno mówić o tym, że opieka nad małymi dziećmi wymaga nie tylko serca, ale też świadomości i wiedzy.
Że opiekunki potrzebują realnego wsparcia – szkoleń, warsztatów, rozmów ze specjalistami i przede wszystkim owych specjalistów na pokładzie.
Nie po to, by diagnozować, ale by lepiej rozumieć i móc dobrze sprawować opiekę.
Bo tylko wtedy rodzic i opiekunka mogą grać do jednej bramki – dla dobra dziecka. 💛
Z niepokojem patrzę w przyszłość bo już dziś docierają do mnie historię, które nie powinny mieć miejsca... wypisywanie dzieci z grupy z okresie adaptacji, serwowanie podań do poradni na pęczki,miliony uwag że dziecko nie słucha i się nie skupia na zadaniach -mowimy nadal o dziecku, które jeszcze nie skończyło nawet 3 lat ..
I wiecie.. doceniam,że dzwonicie do nas się wygadać,piszecie historie żeby mieć wsparcie ale każda wasza historia,każda ta rozmowa,każda wiadomość na priv (a jest tego naprawdę dziesiątki w tygodniu) pokazują,że to nie przypadki nieliczne a bardziej zbiorowe sytuację...i dziś ja zadaje pytanie: CO ZROBIĆ ŻEBY ZATRZYMAĆ MACHINĘ?
Miłego dnia
M&M
