Magdalena Majewska psycholog

06/12/2025

01/12/2025

Jak co roku zaczynamy Kalendarz Adwentowy. Czytajcie i korzystajcie ile tylko macie ochotę. W tym roku nie będę komentowała treści... pozostawiam to Wam🌲🌲🌲

27/11/2025

Są w życiu takie momenty, w których podejmujesz decyzje niosące ze sobą ciężar całych rozdziałów Twojej historii...
Wtedy wiele osób mówi: „jestem przy Tobie”, ale tak naprawdę często zostajesz w tym sama... i nie dlatego, że ludzie nie chcą pomóc, ale często po prostu nie wiedzą jak...
Badania nad wstydem i wrażliwością pokazują, że ludzie unikają towarzyszenia w trudnych momentach z lęku przed bezradnością i konfrontacją z cudzym cierpieniem... Modele wsparcia społecznego wskazują, że między deklaracją pomocy a realnym wsparciem istnieje bolesna przepaść...
Więc kiedy Ty stoisz przed decyzją, która może zmienić bieg Twojego życia, świat często przygląda się z dystansu, czekając na „finał” w bezpiecznejodległości... i masz wrażenie, że dźwigasz wszystko sama...
Ale to właśnie te chwile, najcichsze i najbardziej samotne, budują Twoją tożsamość...
Psychologia narracyjna nazywa je punktami zwrotnymi, powstającymi w obliczu Twoich decyzji budujących fabułę życia... historia Twojego życia zaczyna być naprawdę Twoja... i nawet jeśli ludzie się wycofują, Ty nadal masz siebie... swój głos i swoją prawdę... i kiedy przejdziesz przez ten etap, zrozumiesz, że to był początek Twojej nowej, silniejszej wersji...

22/11/2025

Najtrudniejsze decyzje...
czasem dojrzewają w Tobie długo zanim odważysz się wypowiedzieć je na głos...
Nie dlatego, że nie wiesz co zrobić, ale dlatego, że zaczynasz rozumieć, jak bardzo ta decyzja zmieni Twoje życie...

Psychologia mówi o procesie dojrzewania decyzyjnego, który nie jest aktem jednego dnia, ale długą wewnętrzną drogą...
To moment, kiedy świadomość „muszę coś zrobić” powoli zamienia się w „jestem gotowa to zrobić”...

Zaczynasz konfrontować się z rzeczywistością, zamiast ją odsuwać...
Napięcie wewnętrzne staje się tak duże, że odkładanie już nie działa...
Wtedy uruchamia się proces autorefleksji — głęboki i często bolesny... to wejście w konflikt między unikaniem a odpowiedzialnością... to czas, w którym przestajesz pytać: „czy naprawdę muszę?”, a zaczynamy pytać: „co się stanie, jeśli nadal będę udawała, że jest OK?”... i tak dochodzisz do przebudowy wewnętrznej...
Bo według teorii transformacyjnej to właśnie kryzysy i „punkty zwrotne” inicjują zmianę perspektywy... Zaczynasz postrzegać siebie i swoje relacje z innego miejsca...

Odkładanie jest… ludzkie...
Chroni Cię przed lękiem, stratą, konsekwencją...
To mechanizm obronny — czasem potrzebny, czasem nadmiernie rozrośnięty...
Często w tym czasie do głosu dochodzi to, co psychologia nazywa regułą unikania bólu psychicznego...
Wolisz znane cierpienie niż nieznaną wolność...
Wolisz kontrolowaną stagnację niż nieprzewidywalną zmianę...
A jednak przychodzi moment gdy coś w środku mówi: już nie mogę inaczej...
Gdy pragnienie autentyczności staje się silniejsze niż lęk przed konsekwencją...
Gdy zaczynasz widzieć siebie nie tylko w teraźniejszości, ale też w przyszłości...
Nagle coś pęka w środku...
Rozjaśnia się...
Widzisz siebie z zewnątrz...
To nic innego jak wewnętrzna integracja — kiedy "ja" prawdziwe zaczyna przeważać nad "ja" udawanym...
I wtedy decyzja, wcześniej tak trudna, staje się możliwa...
Nie dlatego, że strach znika... ale dlatego, że zmienia się kobieta, która go czuła... zmieniasz się Ty...
To, co naprawdę dojrzewa, to tożsamość...
Decyzja jest tylko jej konsekwencją...

19/11/2025

Kochana moja...
Wiem, że wiele zniesiesz...
Może nawet wszystko,
Co życie przyniesie...
Ktoś przyjdzie,
Ktoś odejdzie,
Da radość albo łzy...
Wytrzymasz wszelkie żale...
Kto inny jak nie Ty...
A może przestaniesz dźwigać,
Może przestaniesz się bać
I spojrzysz z optymizmem
Co będzie za pięć lat...
Czy widzisz ludzi obok?
Ktoś został,
A ktoś nie...
Czy widzisz swoje miejsce?
Pomyśl przez chwilę... dwie...
Czy widzisz siebie samą?
Z tą siłą, którą masz...
A może jeszcze większą,
Bo tak zadziałał czas...
Nie musisz dziś nic mówić...
Przywołaj tamten czas...
W ciszy, tylko dla siebie...
Opowiesz za pięć lat...
M.

10/11/2025

Listopad... jesień...
Czas zadumy, wspomnień, refleksji...
Tak magicznie bliski tych, którzy z różnych powodów odeszli... niekoniecznie do wieczności... ale tak często zostawiając tożsame spustoszenie...
Nie ma jednego dnia, w którym budzisz się i wiesz: „pogodziłam się z tym”...
To raczej setki małych chwil, w których Twoje wnętrze przestaje walczyć z rzeczywistością, a zaczyna ją akceptować mimo wszystko...

Psychologia mówi, że to etap integracji straty – moment, w którym uczysz się żyć z brakiem, zamiast z nim walczyć...
Już nie próbujesz zapomnieć...
Nie wypierasz...
Po prostu pozwalasz, żeby wspomnienia współistniały z tym, co teraźniejsze...

To nie jest spokój...
To cisza po burzy, w której uczysz się słuchać siebie na nowo...
Która przemoczyła Cię do kości, ale też pokazała jak w tym stanie tańczyć...
W deszczu, który miał nie przynieść już nic dobrego...
Czasem wracają pytania... czasem łzy... ale już bez poczucia palącego żalu...
Świat porządkuje się na nowo...
Ktoś kogo nie ma, zaczyna być inaczej...
We wspomnieniu...
W refleksji...
W chwili wdzięczności...
Nie przez obecność, ale przez znaczenie...
I wiesz…
To nie znaczy, że już nie zatęsknisz...
To znaczy tylko, że potrafisz iść dalej z tą tęsknotą w sobie...
Nie przeciwko niej...

Bo pogodzenie się ze stratą to nauczyć się żyć z pustką będącą częścią pejzażu Twojego życia...