13/07/2025
Wiesz, co mówi nauka?
Badania (np. Fraser-Thomas et al., 2008) pokazują, że większość dzieci rezygnuje ze sportu NIE z lenistwa. Nie z braku ambicji. Tylko z powodu... braku sensu, wsparcia i radości.
Często czują się:
❌ niezauważone,
❌ zmęczone presją,
❌ niewystarczające.
I wcale nie chodzi o to, że nie chcą się rozwijać.
Chcą. Ale nie kosztem siebie.
Jako psycholog sportu codziennie słyszę to zdanie:
„Powiedz moim rodzicom, że ja już tak nie chcę. Że ten sport mnie nie cieszy. Ale nie chcę ich zawieść.”
Widzisz to?
Nie chodzi o rezygnację ze sportu.
Chodzi o to, że sport przestał być przestrzenią wzrostu.
Zamienił się w obowiązek, zawód, strach, że zawiodę.
A czasem – w samotność wśród ludzi.
🔁 Co możemy zrobić, zanim padnie to zdanie?
👉 Zapytać, nie osądzać
Zanim powiesz „wyolbrzymiasz” – zapytaj: „Co sprawiło, że tak się czujesz?”
👉 Oddzielić wartość dziecka od wyniku
Twoje dziecko to nie ranking. To nie statystyka. To nie „potencjał, który się marnuje”.
👉 Zobaczyć człowieka, nie tylko zawodnika
Bo najpierw trzeba się dobrze czuć, żeby dobrze grać.
Nie odwrotnie.
💡 Czasem sport trzeba odpuścić, by móc go pokochać na nowo.
A czasem wystarczy zmiana trenera, rytmu, sposobu rozmowy – by wróciła iskra.
Nie każdy musi być mistrzem. Ale każdy zasługuje, by czuć się ważny.
📣 Jeśli jesteś rodzicem, trenerem, nauczycielem – zapamiętaj jedno:
❗ Najważniejsze, żeby sport nie odbierał dzieciństwa, tylko je wzmacniał.
🧠 Psychika dzieci i młodzieży to nie plansza do gry. To krajobraz, który codziennie się zmienia.
Bądź tam z mapą. A nie z batem.
📲 Jeśli czujesz, że to ważne – udostępnij. Może właśnie dziś ktoś tego bardzo potrzebuje.
