Renata Iwaniak-Jońca Pracownia Psychologiczno-Terapeutyczna

01/12/2025

"Wystarczy 20 minut dziennie wysoko jakościowego czasu z dzieckiem, żeby zbudować z nim relacje". Słyszę w SM i czytam rozmowach z ekspertami, dużymi nazwiskami. Ja jestem zwykłym, prostym psychologiem, więc mogę zapytać What?

Zacznę od tego, że jeśli decydujemy się na psa to musimy z nim wyjść 3 x dziennie. Co oznacza mniej więcej 3 x 20 minut, biorąc pod uwagę, że warto załozyć kurtkę, czapkę, buty i zjechać windą to wyjdzie n a w e t 25 minut. Czyli na psa należy mieć 75 minut, a na dziecko 20 minut? Tyle ile na chomika mniej więcej.

Dziecko codziennie z przedszkola / ze szkoły przynosi w brzuchu tira drutu kolczastego, żwiru i szkła. Nie jest to opowieść o złej placówce, ale o tym, że ilość hałasu, sytuacji, w których trzeba poczekać na swoją kolej, zrezygnować ze swoich potrzeb, samodzielnie ogarnąć tsunami emocji, pomieścić porażki, frustracje, niepowodzenia. A bywa, że poczucie wykluczenia, osamotnienia, sytuacje, w których śmiała się ze mnie cała klasa, nie umiałem zrobić przy tablicy zadania i utonęłam w poczuciu upokorzenia. Do domu przychodzi szerszeń, który czepia się o wszystko albo zamrożona skorupa, która na każde pytanie odpowiada „nic / daj mi spokój, wyjdź stąd”.

I w 20 minut dokopiemy się do tych pokładów, wysłuchamy, pomieścimy, udzielimy wsparcia i damy jakąś informację zwrotną? W 20 minut wysłucham opowieść o przedszkolu i pobawię się w przedszkole, w którym dziecko odegra wszystkie trudne scenki z dzisiejszego dnia. I w tych 20 minutach zmieści się jeszcze wieczorne czytanie?

Byłam w zeszłym tygodniu prelegentką na konferencji rozpoczynającej kampanię społeczną „Widzę cię, słyszę cię” . I mówiłam o tym, że dziecko musi mieć w telefonie apkę w stylu Family Link, która wyłącza telefon (poza funkcją dzwonienia) np. po 45 minutach użytkowania, o tym, że to my bierzemy odpowiedzialność za przygotowanie dziecka do używania Internetu i że musimy zadać sobie pytanie, po co 9 latkowi dostęp do Internetu i że to my modelujemy pomysły na czas wolny. To my modelujemy posiadanie hobby, pasji.

I zarzucono mi na forum, że wymagam od rodziców rzeczy n a d l u d z k i c h.

Nadludzkie oczekiwania miałabym oczekując, że rodzice będą latać, czytać w myślach, przesuwać wzrokiem przedmioty albo mieć rentgen w oczach. Każdy rodzic bywa bezradny wiele razy w ciągu dnia, nie wie co zrobić, popełnia błędy, żałuje tego jak dał się ponieść emocjom. I to jest ludzka rzecz. Ale to nie zmienia faktu, że
dla mnie „20 minut wystarczy” jest po prostu obraźliwe, jak bardzo chcemy obniżyć oczekiwania? W przyszłym roku 20 minut co drugi dzień?

20 minut może wystarczy, żeby ogarnąć rybki w akwarium. Chociaż czasami myślę, że ja jestem stara po prostu. I psychologia wyznacza tak nowe trendy, że może ja nie nadążam po prostu.

A w czwartek wysyłam Wam długi newsletter o tym jak codziennie w relacji z dzieckiem pracować na to, żeby dziecko mogło Wam powiedzieć, o tym co zrobiło, żeby mogło się przyznać, poprosić o pomoc i opowiedzieć o tym, z czym jest samo we własnej głowie. .

Link zapisowy https://agnieszkamisiak.pl/moj-newsletter/

Zwolennicy strategii „20 minut’ niech się nie zapisują, bo czytanie zje im połowę czasu.

Edit. Muszę tu dojasnic. Wspolny czas z dzieckiem, to nie musi byc tylko czas na patrzenie sobie w oczy. Mogę skladac pranie i uwaznie słuchac, mogę siekać cebulę i oglądać co robi z modeliny. Przeciez wiele opowiesci / wspolnoty odbywa się podczas posilku albo wspolnego spaceru z psem. Ale zabawa albo trudny dla dziecka temat moze wymagac sporo czasu bez dzialania / gotowania w tle. A zabawa i trudne wydarzenia to … codzienność. Więc dalej 20 minut - nie wystarczy.

I w kazdej rodzinie zdarza się dzień, kiedy zostaje nam 20 minut. Bo splot wydarzeń / bo się nałozylo / spiętrzyło i jemy kanapkę na stacji i tankujemy drugą ręką. Ale taki dzień czasem nie buduje przeciez poczucia „Maja dla mnie 20 minut w ciągu doby”.

19/11/2025

22/10/2025

Polecam serdecznie 👍😊

Wymyśl jakąś sensowną zabawę. Albo jakąkolwiek. Masz milion złotych w zabawkach. Po co ja kupowałam ten zestaw Lego, skoro się kurzy? A robiłeś sceny o niego, był wymarzony. I co? Leży. Masz całe popołudnie. Pobaw się, poczytaj, puzzle poukładaj. Nie, nie będziesz grać. Odłóż telefon. Cofasz się w rozwoju i żadnych zainteresowań nie masz. Tylko być się w telefon gapiła.

To normalne, że niedojrzały mózg wybiera najlepsze źródło dopaminy czyli substancji, która daje owemu mózgowi poczucie szczęścia, przyjemności, a przede wszystkim braku dyskomfortu.

Kiedy mózg dziecka się nudzi "Co by tu porobić? Nie wiem co robić, łeee co by tu porobić" doświadcza nieprzyjemnego stanu. Nuda to dyskomfort i napięcie.

Kiedy jesteś głodna mózg podpowiada szybkie źródło energii: wafelka, kabanoska z kromką z masłem, drożdżówkę. Sałatka plus tofu z patelni to zrównoważony posiłek, zdrowy. Ale czy Twój mózg woła "Hejka, hejka jesteśmy głodni, burczy nam w brzuchu, wykonajmy bogaty w białko i mikroelementy obiad?". Twój mózg zalewa Cię ślinotokiem na widok billbordu z hotdogiem na BP.

Mózg Michała podgryzany nudą zalewa go impulsem chciejstwa ekranowego. Na myśl o ekranie dopamina zaczyna przyjemnie smyrać, nogi same pędzą do Ipada. Na samą myśl nastrój się poprawia. Telefon dla znudzonego mózgu jest kołem ratunkowym. Ekran błyskawicznie przenosi Michała ze stanu "przykry dyskomfort", do stanu "taplam się w dopaminie, shortsiki, filmiki, tańczące kotki iech, kto wie co co jeszcze w następnym filmiku, życie jest wspaniałe".

Dziwisz się, że dziecko nie planuje rozwijającej zabawy, nie układa tych klocków, które wczoraj dostało?

Ale to, że zjadasz hot doga w drodze powrotnej do domu, bo n i j a k nie możesz poczekać tego kwadransa, żeby przygotować makrobiotyczny posiłek, Cię nie dziwi, prawda?

Kiedy nie zgadzasz się na Ipada Michał się wścieka. Nijak nie docenia, że Ty też wspierasz jego zdrowie psychiczne, inwestujesz w szeroki wachlarz zainteresowań i chronisz go przed uzależnieniem. A gdybym powiedziała do Ciebie na parkingu pod BP "Wyrzuć tego hot doga. W domu zrobisz sobie sałatkę Cesar". To skakałabyś ze szczęścia? Dziękowałabyś mi za pomoc w profilaktyce cukrzycy i miażdżycy?

Żeby dziecko mogło radzić sobie z ekranową pokusą musi mieć wiedzę o tym jak dlaczego ekran ciągle pojawia się w jego myślach i planach, dlaczego odmowa wywołuje tak wielkie emocje. Bo same na zakazy i osadzenie się w roli strażnika telefonu nie pomogą dziecku zbudować zdrowej relacji z ekranem. A ta będzie mu potrzebna całe życie.

Czujesz, że ekranów jest w Twoim domu za dużo? Chcesz wprowadzić zmianę i wyjść z roli strażnika i z ciągłych kłótni o czas ekranowy? mam dla Ciebie 2h nagranie webinaru "Dziecko przed ekranem". Nie przegap niższej ceny.

LINK DO WEBINARU https://agnieszkamisiak.pl/ofertaonline/dziecko-przed-ekranem-webinar/

FB przycina merytoryczne posty. Twoje udostępnienie to dla mnie wsparcie.

22/10/2025

Jeśli dziecko umie chronić własne granice, wpływa to na jego bezpieczeństwo!

A Ty możesz więcej, niż myślisz – poznaj GADKI i chroń swoje dziecko 💚

Nie jesteś bezradny. To, co robisz każdego dnia – rozmowy, uwaga, obecność – naprawdę wpływa na bezpieczeństwo Twojego dziecka.

Dzięki GADKOM:
🔴 nauczysz dziecko rozpoznawać i chronić własne granice,
🔴 dowiesz się, jak rozmawiać o bezpieczeństwie w sposób wspierający,
🔴 pomożesz dziecku budować pewność siebie i zaufanie do dorosłych.

5 zasad GADEK:
💡 G – Gdy mówisz „nie”, to znaczy „nie”
💡 A – Alarmuj, gdy potrzebujesz pomocy
💡 D – Dobrze zrobisz, mówiąc o tajemnicach, które Cię niepokoją
💡 K – Koniecznie pamiętaj, że Twoje ciało należy do Ciebie
💡 I – Intymne części ciała są szczególnie chronione

Jest to nowa odsłona programu „GADKI – proste rozmowy na ważne tematy”, który pomaga rodzicom i opiekunom wzmacniać bezpieczeństwo dzieci i uczyć je, jak radzić sobie w trudnych sytuacjach.

Zapraszamy na stronę www.gadki.fdds.pl, gdzie znajdziesz:
🎬 krótkie filmy edukacyjne dla dzieci w różnym wieku,
📖 broszurę dla rodziców i opiekunów,
🎓 materiały i scenariusze zajęć dla szkół i przedszkoli.

Zachęcamy do realizowania programu w ramach kampanii Dzieciństwo bez Przemocy

Nie trzeba być ekspertem, żeby chronić dziecko

Wystarczy rozmowa, uważność i miłość 💛

Współfinansowano ze środków Unii Europejskiej. Wyrażone poglądy i opinie są wyłącznie poglądami autora i nie muszą odzwierciedlać stanowiska Unii Europejskiej. Unia Europejska nie ponosi za nie odpowiedzialności.

19/10/2025

💚 Rodzina w obliczu choroby onkologicznej

Wiele osób dzwoniących na infolinię to bliscy osób chorujących onkologicznie. Ich pytania dotyczą nie tylko leczenia, ale i emocji, które pojawiają się wraz z diagnozą.

Często pytają:
* „Ile będzie trwało leczenie?”
* „Jak długo można żyć z tą chorobą?”
* „Jak złagodzić ból?”
* „Co można, a czego nie można jeść?”
* „Jak przygotować się do rozmowy z lekarzem?”
Ale pojawiają się też pytania inne – cichsze, bardziej osobiste:
* „Jak mam poradzić sobie z tym, że mój świat się zawalił?”
* „Jak wspierać, żeby nie przytłaczać?”
* „Jak rozmawiać o chorobie z bliskim, kiedy samemu się boję?”

🕊️ Choroba, która dotyczy całego systemu rodzinnego.
Z perspektywy psychologicznej choroba nowotworowa nigdy nie dotyczy tylko jednej osoby. To doświadczenie całego systemu rodzinnego – wpływa na emocje, role, relacje i sposób funkcjonowania wszystkich jego członków. Każdy wchodzi w nową fazę adaptacji, próbując znaleźć równowagę pomiędzy lękiem, nadzieją, bezradnością i potrzebą działania.
Pamiętam jedną z rozmów na infolinii, kiedy jedna z osób zadzwoniła, by podziękować naszej wolontariuszce. Dzięki jej wsparciu odwiedziła mamę wcześniej, niż planowała. Mama zmarła dwa tygodnie później. „Czy to normalne, że czuję spokój? Może powinnam więcej płakać?” – zapytała. Nie ma jednej poprawnej odpowiedzi. Tak jak nie ma jednego sposobu przeżywania choroby i żałoby.

💭 Emocje, które współistnieją
Rodzina chorego przeżywa cały wachlarz emocji – często sprzecznych, zaskakujących, trudnych do wypowiedzenia. Pojawiać się może:
* Lęk i niepewność– o przyszłość, o skuteczność leczenia.
* Bezradność– wobec cierpienia bliskiego i własnych ograniczeń.
* Złość i frustracja– wobec sytuacji, losu, czasem samego chorego.
* Poczucie winy– że nie zrobiło się dość lub nie zauważyło objawów wcześniej.
* Wstyd– że brakuje siły, że czasem chce się odpocząć.
* Smutek i żałoba antycypacyjna– przygotowywanie się na możliwość straty. Wszystkie te emocje są naturalną reakcją. Nie warto ich tłumić ani oceniać. Nie ma „właściwego” sposobu przeżywania. Jest tylko ludzki sposób – Twój sposób.

🔄 Zmiana ról i granic w rodzinie
Choroba często przewraca porządek rodzinny. Partner staje się opiekunem, dziecko – wsparciem dla rodzica, a relacje zyskują nowe znaczenie. Kiedy te zmiany utrzymują się długo, mogą prowadzić do przeciążenia, napięcia, a czasem do zaniku równowagi między troską o chorego a dbaniem o siebie.
Warto wtedy zadać sobie pytania:
* Czy mam przestrzeń, by odpocząć?
* Czy potrafię poprosić o pomoc?
* Czy wiem, kto może mnie wesprzeć?

💬 Co najczęściej utrudnia rodzinie funkcjonowanie?
Rodziny w kryzysie onkologicznym zmagają się m.in. z:
* różnymi sposobami radzenia sobie (jedni chcą mówić o emocjach, inni – unikać tematu),
* różnicą w poglądach na temat sposobów leczenia
* przeciążeniem głównego opiekuna,
* trudnościami w komunikacji,
* redefinicją relacji partnerskich i rodzinnych.

🌿 Jak rodzina może sobie pomóc?
Niestety nie mamy wpływu na przebieg choroby, czy jej czas trwania, ale można nauczyć się być razem w tym, co trudne. Pomaga w tym m.in.:
💚 Rozmowa z psychologiem lub psychoonkologiem – pozwala zrozumieć wpływ choroby na relacje, odreagować emocje, które trudno pokazać bliskim.
💚 Rozmowa w rodzinie – nawet jeśli trudna, pozwala uniknąć nieporozumień i poczucia osamotnienia.
💚 Dbanie o siebie – sen, odpoczynek, chwile ulgi nie są egoizmem. To sposób, by mieć siłę wspierać innych. Pomocne jest również podział ról w opiece nad chorym.
💚 Zgoda na emocje – wszystkie są w porządku, są informacją o Twoich potrzebach.
💚 Wsparcie wolontariuszy lub grup wsparcia – daje poczucie, że nie jest się samemu, że inni też to przeżywają.
Jeżeli potrzebujesz wsparcia w radzeniu sobie z chorobą bliskiej osoby pamiętaj, że nasi wolontariusze czekają na Ciebie od poniedziałku do piątku w godzinach 18.00- 22.00 pod numerem telefonu

📞 ☎️ 800 08 01 64.

Anna Jankiewicz
wolontariuszka, psycholog, psychoterapeuta systemowy ( w trakcie szkolenia)
Bibliografia:
1. Zielazny P, Zarzeczna-Baran M, Wojtecka A. System rodzinny a nowotwór – wybrane zagadnienia. Med. Og Nauk Zdr. 2013; 19(4): 439–444.

10/10/2025

Dbajmy o siebie, wspierajmy innych, stawiajmy granicę i bądźmy wdzięczny za to, co mamy😊 W ten i każdy inny dzień.

09/10/2025

Ciekawa i merytoryczna rozmowa. Warto wiedzieć, gdzie udać się po pomoc, jakie mamy prawa i możliwości, kiedy nasze dzieci doświadczają przemocy.

08/10/2025

To serio ważne!

Jedna z najważniejszych rzeczy wspierających odporność psychiczną Twojego dziecka.

Bądź zawsze po jego stronie. Nie pozwól, żeby zostało samo w trudnej sytuacji, żeby czuło się opuszczone, żeby stało samo przed wściekłymi dorosłymi.

Nawet jeśli zrobi coś głupiego, napisze w łazience "Pani Kasia jest głupia". Nie stawaj po stronie Pani Kasi - przeciwko swojemu dziecku. Kasia jest dorosła ogarnie sobie, serio, studia pedagogiczne zrobiła, niejedno szkolenie. Zakładam, ze nie interpretuje impulsywnych zachowań wynikających z niedojrzałości kory mózgowej i z priorytetowej potrzeby przynależności do grupy - personalnie. Twój przekaz brzmi "Trudno jest zachować się właściwie, kiedy chłopaki maja pomysł i rzucają się do realizacji? Chcesz żebym ci pomogła naprawić sytuację? Nie jesteś z tym sam".

Cokolwiek nieprzemyślanego zrobi twoje dziecko - Ty jesteś jego drużyną. Twój przekaz to "Głupio zrobiłeś, ale jestem z Tobą. To był przesłaby pomysł, ale co zrobić jesteś dzieckiem, dzieci takie czasem mają. Pomyślmy co z tym zrobić?".

Zaglądaj za podszewkę zachowań opisanych w uwagach, sprawdzaj co za nimi stoi; przeciążenie, pasmo porażek, napięcie i kłopoty w domu, trudności z rówieśnikami, etap rozwojowy? "Często piszą, że łazisz po klasie i tak się zastanawiam co się dzieje. Wiem, że nie robisz tego, bo lubisz dostawać uwagi. To jest ważne, żebyśmy się tym zajęli".

Kiedy dziecko robi coś beznadziejnego, nie robi tego przeciwko Tobie, nie potrzebuje kary, wroga, poczucia, że zostało samo - potrzebuje kogoś, kto pomoże mu ogarnąć, naprawić, zrozumieć sytuacje. Kogoś kto wesprze w nabywaniu kompetencji, które pozwolą mu zachować się lepiej w przyszłości. Możesz byc zdenerwowana, sfrustrowana ... ale jesteś w drużynie swojego dziecka. Twój napis na klubowej koszulce brzmi "Nie jesteś sam" - również, kiedy nawalasz, postępujesz głupio i nie ogarniasz. Bo jesteś portem, do którego zawsze można wrócić. Kapitanem, który nigdy nie porzuca swojego statku.

Podsumowujac - jesli jestes w druzynie swojego dziecka to zagladasz za podszewke jego trudnego (rowniez dla innych zachowania), pomagasz mu zrozumiec dlaczego tak sie zachowal i pomagasz mu naprawic sytuacje, pomagasz mu zmierzyc sie z konsekwencjami i zobaczyc co jego zachowanie robi innym. To wynika z bycia w jednej druzynie. To jest praca do wykonania, ktora jest obowiązkiem każdego rodzica. Ale zamiast tej pracy, możesz tez załatwić sprawe w dwie minuty mówiąc: szlaban na IPada na tydzień. Dwie minuty i masz z bańki. Tak tez można. Ale nie trzeba. Kazdy może nauczyć się wyjść z tego schematu.

A w przyszłym tygodniu przyjdzie newsletter o tym jak być w drużynie dziecka i stawiać mu granice oraz mówić „nie” ze spokojem - szczególnie w kontekście ekranów, czasu ekranowego i używania telefonu.

👉 Link zapisowy na bezpłatny newsletter https://agnieszkamisiak.pl/moj-newsletter/

Warto pamiętać, że zdrowie psychiczne dziecka buduje osadzenie w bezpieczniej, dobrej relacji z dorosłym. Nie strach przed karą i laniem.

03/10/2025

Myślę, że warto zapoznać się z tymi danymi.
Ciekawa jestem, co myślicie?😊

Bez żadnej satysfakcji otwieram najnowszy raport NASK „Nastolatki ”. Satysfakcji nie ma, bo oto po raz kolejny na papier trafiają fakty, które wielu z nas – nauczycieli i wychowawców – powtarzało od dawna. Tyle że dopiero gdy pojawią się w tabelkach i procentach, ktoś zaczyna traktować je poważnie.

Raport nie pozostawia złudzeń. W dni powszednie polski nastolatek spędza średnio 5 godzin i 36 minut w internecie. W weekendy i dni wolne ten czas rośnie do 6 godzin i 10 minut. Co dziesiąty młody człowiek przyznaje, że spędza online ponad osiem godzin dziennie, a niemal 17% korzysta intensywnie z sieci po 22:00. Dodajmy jeszcze, że ponad połowa deklaruje tzw. multitasking ekranowy, czyli równoczesne korzystanie z kilku urządzeń – telefon w dłoni, laptop na kolanach i telewizor w tle. Brzmi znajomo?

I teraz zadajmy pytanie: skoro nastolatki tak masowo i tak długo funkcjonują w świecie wirtualnym, to czy naprawdę szkoła jest winna ich chronicznemu zmęczeniu? Czy naprawdę klasówka z matematyki, wypracowanie z polskiego czy sprawdzian z biologii są tym, co wyciska z nich ostatnie siły?
Znam doskonale argumenty krytyków: zadania domowe, presja ocen, nadmiar zajęć dodatkowych. To naturalne, że edukacja wymaga wysiłku. Ale czy wysiłek ten jest nieludzki? Jeśli przyjrzymy się proporcjom, okaże się, że szkolne obowiązki wcale nie zajmują więcej niż codzienne scrollowanie TikToka, Instagrama czy maratony na Netfliksie. To raczej dodatkowy kontekst – świat online – pożera czas, który mógłby być przeznaczony na sen, regenerację czy zwykłe spotkanie z rówieśnikami.

Dlatego ciekaw jestem, jakie teraz argumenty padną ze strony tych, którzy uparcie twierdzą, że to szkoła prowadzi do „przemęczenia systemowego”. Bo skoro młody człowiek bez większych oporów potrafi spędzić pół dnia przed ekranem, to czy naprawdę obowiązek nauczenia się kilku stron podręcznika albo rozwiązania kilku zadań z matematyki jest ponad jego siły?

Powiedzmy to wprost: wymagania szkolne są normalnością. Nie są nadzwyczajne, nie są opresyjne, nie są wymysłem sfrustrowanych dorosłych. To naturalny element procesu edukacyjnego, który wymaga systematyczności i wysiłku – tak samo jak trening sportowy czy nauka gry na instrumencie. To właśnie one nadają strukturę codzienności młodego człowieka. Jeśli pojawia się zmęczenie, to warto zadać pytanie: czy przyczyna leży w szkole, czy raczej w codziennym rytuale niekończącego się scrollowania?

Raport NASK nie daje mi satysfakcji, ale daje narzędzie do rozmowy. Bo teraz można jasno powiedzieć: jeśli naprawdę chcemy dyskutować o zdrowiu psychicznym i kondycji nastolatków, nie uciekniemy od tematu ekranów. I może wreszcie skończymy z wygodnym wskazywaniem szkoły jako jedynego winnego.

www.biologia.szkolnastrona.pl

29/09/2025

O kontraktach, umowach, reliktach minionej epoki, które wtedy również nie działały, nie działają i teraz. Poczytajcie 😊

Michał, który jest przedszkolakiem obiecał cioci, że już nie będzie popychał kolegów.

Michał, który jest szkolniakiem podpisał u pedagoga w szkole umowę, że więcej nie będzie popychał kolegów na przerwach.

Podpisał bo on też nie chce ich popychać, podpisał bo jakby nie podpisał to wyszłoby, że nie dość, że jest agresywny to jeszcze bezczelny i nie wykazuje chęci poprawy.

Podpisał, bo liczy, że może ten kontrakt złagodzi złość rodziców. Bo w domu też już wiele razy obiecał, że nie będzie popychał kolegów.

To jest jego 3 kontrakt. Dwa ostatnie wykazały brak zmian w obszarze popychania, za to niezbicie udowodniły, że Michal nie ma za grosz honoru i jego słowo nic nie znaczy. Przecież obiecał i nie dotrzymał słowa.

Michał ma też zeszyt na plusy i minusy, na koniec każdej lekcji idzie do nauczyciela z zeszytem, a ten wstawia mu plus lub minus i parafka. Plus oznacza, że Michał zachowywał się dobrze, a minus że jak zwykle, znaczy do bani.

Przyjrzyjmy się co robi dziecku zeszyt, w którym plusami i minusami ocenia się jego zachowanie.

Na polskim Michał szeleści papierkami i podjada kanapkę ale polonista myśli sobie 'Jak na jego kłopoty z nadruchliwością to i tak się chłopak stara. Kurde, żeby on zawsze tak dawał radę'. I daje plus.

Na matematyce Michał szeleści papierkami i podjada kanapkę a matematyk myśli sobie 'O nie, sto razy mówiłem, nie jemy na lekcji, on nie ma 10 lat, ani cukrzycy, szanujmy się trochę, są zasady.'I daje minus.

Mama w domu mówi
‘To na polskim mogłeś się postarać, a na matematyce już nie? Jak to możliwe? Co się stało?
Michał nie wie, zdaje mu się że na każdej lekcji zachowywał się tak samo.
Szybko dochodzi do wniosku, że sam nie umie nawet ocenić czy wyrobił się w zasadach czy nie. Że właściwie, czy on leży, czy stoi, to za to samo jedzenie kanapki na lekcji i zapisanie tylko i wyłącznie tematu w zeszycie raz dostanie plusa, a raz minusa.

Zeszyty parafujące zachowanie i kontrakty sprowadzające się do obietnicy poprawy opierają się na założeniu, że dziecko m o g ł o b y nie łazić po klasie, nie popychać kolegów na przerwie, zapisywać notatki i nie drzeć klasówek. Mogłoby gdyby tylko zechciało.
Ale w y b i e r a żeby tego nie robić. Więc kontrakt je uleczy. Podpisze go i w efekcie zachce mu się być grzecznym.

Wiadomo. Dietetyk też mówi 'Proszę podpisać kontrakt, że od jutra pani nie spożywa nadmiaru kalorii. Ale z datą. Bez daty nie działa. Gratuluję, podpisaliśmy kontrakt, już właściwie schudła pani 3 kg. Tak z profilu to już bardziej Charlize Theron'.

Nic tak nie utrwala etykiety i nie wywołuje wyuczone bezradności jak zeszyt na plusy i minusy, który nie daje dziecku żadnych narzędzi do wprowadzenia zmiany.
To jest zło i pedagogika wieków minionych.

Ja ze swojej strony obiecuję że od jutra będę wyższa! To jest tak samo kwestia mojej dobrej woli, jak u ruchliwego siedmiolatka wysiedzenie 45 minut od dzwonka do dzwonka, u dziecka z kłopotem w koncentracji zrobienie całej notatki, a u ośmiolatka z ADHD wysiedzenie na pupie 30 minut.

Żebyś Ty schudła dietetyk musi sprawdzić, co się dzieje że jesz po 22.00 trzy czekolady i ustalic z Tobą strategie. Jeśli masz zaburzenia lękowe - pomogą strategie nakierowane na zmianę myślenia i zachowania czyli CBT. A jeśli dziecko ma kłopot z koncentracją, pomogą strategie wspierające uwagę (pomogą jemu i wszystkim w klasie. Zeszyt i kontrakt NIE pomoże.

O tym jak pomoóc dziecku wyjśc z etykiety „trudnego”, „niegrzecznego”, „lękowego”, „leniwego” przyjdzie newsletter.

Link zapisowy na bezpłatny newsletter https://agnieszkamisiak.pl/moj-newsletter/

☝️☝️☝️