Centrum Obecności

02/12/2025

Witamy Dominikę w Centrum Obecności 💚

Do naszego zespołu dołącza Dominika Łukowczyk — psychoterapeutka Gestalt w trakcie szkolenia, pedagożka i logopedka.
Dominika pracuje z młodzieżą, dorosłymi i parami, wspierając osoby, które:

* mają trudność w stawianiu granic i jasnym wyrażaniu swoich potrzeb,
* zmagają się z wypaleniem zawodowym, brakiem sensu, mobbingiem,
* przeżywają stratę lub żałobę,
* chcą odbudować poczucie własnej wartości i pewność siebie,
* doświadczają lęku, ataków paniki, natrętnych myśli lub depresji,
* mają trudność z rozpoznawaniem i wyrażaniem emocji.

To, co wnosi do naszego Centrum, jest nam bardzo bliskie: spokojną, bezpieczną przestrzeń, w której można zatrzymać się przy sobie i znaleźć język dla tego, co ważne.
Jej sposób pracy opiera się na autentycznym kontakcie, dużej uważności i szacunku dla tempa drugiej osoby.

Dominiko — cieszymy się, że jesteś z nami.
Twoja obecność wzmacnia kierunek, w jakim rozwijamy Centrum Obecności.

Witaj w naszym zespole. 💚

https://centrumobecnosci.pl/zespol-centrum-obecnosci/dominika-lukowczyk-psychoterapeuta/

Umów wizytę już teraz! Dominika Łukowczyk - bardzo dobry psychoterapeuta, terapeuta z miasta Płock. Poznaj opinie i sprawdź dostępne terminy...

02/12/2025

Najpierw jest widzenie — nie powierzchowne, lecz takie, które się zatrzymuje,
dotyka, pozwala, by coś z drugiej osoby, z chwili, z życia
naprawdę do nas dotarło.
Z tego widzenia rodzi się wdzięczność,
bo nagle odkrywamy, ile świat nam daje w każdym oddechu.

A gdy wdzięczność zaczyna być sposobem patrzenia,
z niej wyrasta radość — nie ta chwilowa, lecz głęboka,
pochodząca z uczestniczenia w życiu takim, jakie jest.

W duchu A Process Model można powiedzieć, że głębokie widzenie to moment,
w którym ciało–środowisko spotyka się „naprawdę”,
a proces życia znajduje swój naturalny krok naprzód — carrying forward.
Wdzięczność jest ruchem rozluźnienia,
a radość — skutkiem tego, że proces może płynąć bez przeszkód.

Radość nie jest celem.
Jest konsekwencją obecności.

01/12/2025

To nie metafora o wielkości.
To przypomnienie o przynależności.
W każdym z nas istnieje przestrzeń tak szeroka jak nocne niebo
i tak intymna jak pojedynczy oddech.
Granica między „we mnie” a „w świecie”
jest cieńsza, niż myślimy.

W duchu A Process Model można powiedzieć, że
ciało–środowisko jest jednym wydarzeniem,
ruchiem, który nieustannie przepływa między tym, co wewnętrzne i zewnętrzne.
To, co czujemy, myślimy, rodzi się z tego samego pola,
z którego powstaje świat wokół nas.
Nie jesteśmy oddzielnymi wyspami —
jesteśmy fragmentami jednego procesu istnienia,
jednego oddechu wszechświata.

Kiedy to pamiętamy,
w sercu pojawia się cisza,
a w tej ciszy — dom.

29/11/2025

Wdzięczność nie zawsze ma odbiorcę z imienia i nazwiska.
Czasem jest po prostu ruchem serca,
który rozlewa się na świat — w gestach, słowach, decyzjach,
w sposobie, w jaki dotykamy życia.

Można powiedzieć, że wdzięczność staje się wtedy sposobem bycia,
delikatną jakością obecną w każdym kroku.
Nie trzeba wiedzieć „komu” dziękujemy —
wystarczy, że pozwalamy, by to uczucie przepływało.

W duchu A Process Model wdzięczność to moment,
w którym proces życia niesie się dalej — carrying forward —
przekształcając zwykłe działanie w pełniejsze uczestniczenie.
To nie adres jest ważny,
lecz kierunek wewnętrznego ruchu.

Wdzięczność wysłana „w wszystko, co robię”
zawsze wraca —w sposób, którego nie trzeba kontrolować.

28/11/2025

Radość nie mieszka w przeszłości — tam pozostają tylko jej ślady.
Nie żyje też w przyszłości — tam są jedynie wyobrażenia.
Radość wydarza się tu, w tej jednej chwili,
w oddechu, który właśnie się dzieje,
w dotyku światła, w słowie, w spojrzeniu, w minimalnym poruszeniu serca.

W duchu A Process Model można powiedzieć, że teraźniejszość jest miejscem,
w którym ciało–środowisko naprawdę się spotykają.
To w tej chwili proces życia szuka swojego dalszego kroku — szuka carrying forward, które możliwe jest tylko teraz.
Nie da się odczuwać życia ani radości „z oddalenia”.
One potrzebują obecności, potrzebują naszego udziału.

Gdy wracamy do tej chwili,
życie zaczyna pulsować na nowo.
Radość nie przychodzi z zewnątrz —
ona budzi się tam, gdzie jesteśmy naprawdę obecni.

26/11/2025

Wdzięczność nie jest tylko uczuciem —
jest ruchem otwierania.
Tak jakby coś w nas rozluźniało się,
zsuwało z barków, miękło,
pozwalając, by życie mogło znów swobodnie wpływać.

Kiedy naprawdę jesteśmy wdzięczni,
przestajemy zatrzymywać, kontrolować, oceniać.
Otwiera się przestrzeń, w której to, co dobre,
nie tylko do nas dociera —
ale zaczyna przepływać przez nas dalej.

W duchu A Process Model wdzięczność jest momentem,
w którym ciało–środowisko odzyskuje ciągłość.
To chwila, gdy proces — wcześniej może napięty lub zablokowany —
znów rusza swoim naturalnym carrying forward.
To nie „błogosławieństwo przychodzi z zewnątrz” —
to życie odnajduje w nas drogę.

Wdzięczność łączy nas z tym źródłem,
z tym, co większe niż my,
a jednocześnie najgłębiej nasze.

25/11/2025

Człowiek nie istnieje w pojedynkę.
Nasze życie nie jest oddzielną wyspą —
jest tkanką powiązań, w której każde spojrzenie, słowo, gest
tworzą wspólne pole istnienia.

W duchu A Process Model można powiedzieć, że człowieczeństwo wydarza się w relacji —
tam, gdzie ciało–środowisko nie jest „ja kontra świat”,
lecz jednym procesem, który nieustannie się tworzy między nami.
To, kim się stajemy, zależy od ruchów serc wokół nas,
od tego, jak nawzajem siebie dotykamy — delikatnie, uważnie, prawdziwie.

Twoje człowieczeństwo porusza moje.
Moje zasila twoje.
I tylko w tej wzajemności
życie może nieść się dalej — pełniej, głębiej, bardziej prawdziwie.

24/11/2025

Prawdziwy odpoczynek nie polega na wycofaniu się ze świata,
ale na chwilowym zawieszeniu potrzeby oceniania, poprawiania, kontrolowania.
To moment, w którym możemy być w tym, co jest,
bez walki, bez przeciwstawiania się, bez przymusu zmiany.

W ujęciu procesowym taki odpoczynek przywraca ciągłość ciała–środowiska.
Otwiera przestrzeń, w której proces życia — wcześniej zaciśnięty przez napięcie,
lęk czy ocenę — może znów poruszyć się swoim naturalnym ruchem carrying forward.
Przyjęcie rzeczywistości nie jest zgodą na wszystko,
lecz stworzeniem warunków, by to, co w nas domaga się ruchu,
mogło wreszcie odetchnąć i znaleźć kierunek.

Odpoczynek to miękka zgoda na chwilowe „tak”.
Tak dla oddechu.
Tak dla siebie.
Tak dla życia, które w ciszy odnajduje swój własny rytm.

23/11/2025

Człowiek nie żyje samą koniecznością.
Potrzebujemy przestrzeni, które nas odnawiają —
gdzie ciało może odetchnąć, a dusza rozluźnić swoje napięcia.
Natura nie jest ucieczką od życia.
Jest jego najgłębszym przypomnieniem.

W duchu A Process Model można powiedzieć, że kontakt z naturą przywraca ciągłość ciała–środowiska.
To moment, w którym nasz wewnętrzny proces znów znajduje przestrzeń,
by się mógł być carrying forward:
by napięcie mogło opaść,
by zranienia mogły się domknąć,
by znaczenie, które czekało, mogło się ujawnić.

Piękno nie jest luksusem —
jest warunkiem zdrowego ruchu życia.
Tak jak chleb karmi ciało,
piękno karmi sens.

22/11/2025

To, co najmniejsze, jest istotne.
Czuły gest, chwilowe zatrzymanie, słowo otuchy, obecność,
która trwa choćby minutę —
to wszystko tworzy fale, których nie widzimy,
a które niosą świat dalej.

W perspektywie procesowej każda nasza „kropla”
jest wydarzeniem ciała–środowiska —
punktem, w którym nasze działanie splata się ze światem
i wnosi do niego nowy kierunek, nowe carrying forward.
Nie ma więc gestów zbyt małych, by były bez znaczenia.
Każdy ruch serca włącza się w większy rytm życia.

Oceanu nie tworzą wielkie fale,
lecz nieskończona liczba drobnych kropel.
I bez tej jednej — Twojej —
świat byłby naprawdę inny.

18/11/2025

Wdzięczność nie jest zaprzeczeniem bólu.
Jest sposobem, w jaki życie może przenosić się dalej, nawet przez to, co trudne.
Kiedy uznajemy wartość wyzwań, strat i niepewności,
przestają one być przeszkodami — stają się częścią procesu, który nas kształtuje.

W duchu A Process Model można powiedzieć, że to moment, w którym wewnętrzny i zewnętrzny świat znów zaczynają ze sobą współbrzmieć.
To, co przychodzi z zewnątrz, nie zatrzymuje już życia,
bo w środku pojawia się przestrzeń, która potrafi je przyjąć i przekształcić w nowe znaczenie — carrying forward.

Wdzięczność wobec trudności to nie heroizm.
To cicha zgoda na to, że życie wie, co robi,
nawet jeśli my jeszcze tego nie rozumiemy.

17/11/2025

Żałoba i wdzięczność oddychają tym samym powietrzem.
Jedna widzi to, co zostało utracone,
druga — to, co zostało nam dane.
Obie uczą, że życie jest darem, którego nie można zatrzymać,
można tylko być z nim — w jego ruchu, w jego delikatnym odchodzeniu i powracaniu.

W duchu A Process Model można powiedzieć, że żałoba i wdzięczność to dwa aspekty tego samego procesu —
carrying forward życia, które domyka cykle, by otworzyć nowe.
Kiedy pozwalamy im współistnieć,
cierpienie nie zamienia się w ciężar, lecz w głębsze uczestnictwo w istnieniu.

Wdzięczność nie usuwa żałoby,
a żałoba nie zaciemnia wdzięczności —
obie razem odsłaniają prawdę o życiu, które nieustannie się wydarza,
nawet w przemijaniu.