Psychoterapia - Maja Vogt-Kostecka

26/05/2022

„Jeśli robisz wszystko, co możesz, by wspomagać osobisty rozwój swego potomka, przygotuj się na to, że będziesz musiał radzić sobie z niepokojącymi skutkami tego rozwoju. Jeśli Twoje dzieci w ogóle siebie odnajdą, to nie zadowolą się, dopóki nie odnajdą całych siebie, a to będzie obejmowało zarówno agresję i niszczycielskie elementy destrukcyjne, jak i elementy, które określamy jako miłosne. Nastąpi długa szarpanina, którą musisz przeżyć. Przy niektórych dzieciach będziesz miał szczęście i twoje zabiegi szybko pomogą im używać symboli, bawić się, marzyć, być twórczymi w satysfakcjonujący sposób, ale mimo wszystko droga, jaka do tego prowadzi, może być wyboista. I zawsze będziesz popełniał błędy, które będą spostrzegane i odczuwane jako fatalne, a twoje dzieci będą chciały sprawić, byś czuł się odpowiedzialny za porażki, nawet za te, za które w rzeczywistości nie odpowiadasz. Nagrodą będzie dla ciebie bogactwo, jakie się stopniowo wyłoni z osobistego potencjału danego chłopca czy danej dziewczyny. Jeśli ci się uda, musisz być przygotowany na zazdrość, jaką będziesz czuł wobec dzieci, które mają lepsze warunki do osobistego rozwoju, niż ty miałeś. Poczujesz się nagrodzony, jeśli pewnego dnia córka poprosi cię, byś został z jej dziećmi, wykazując w ten sposób, iż myśli, że możesz to dobrze zrobić; albo jeśli twój syn będzie chciał być taki jak ty pod jakimś względem lub zakocha się w dziewczynie, która i tobie by się podobała, gdybyś był młodszy. Nagrody przychodzą n i e w p r o s t. I oczywiście musisz zdawać sobie sprawę z tego, że nikt ci nie podziękuje."
- D.W. Winnicott, „Dom jest punktem wyjścia”

17/01/2022

Samobójstwo nigdy nie jest dziecinadą

W Polsce samobójstwa są drugą po wypadkach i urazach przyczyną śmierci dzieci i młodzieży między 7 a 19 rokiem życia. Corocznie w ten sposób w Polsce umiera około 250 osób . Przynajmniej dziesięć razy więcej młodych ludzi próbuje się zabić nieskutecznie, a dorośli odnotowują to w swoich statystykach. Nieznana liczba prób samobójczych pozostaje niezauważona i nie trafia do krajowych statystyk. Statystki z roku na rok pogarszają się, a liczby rosną. Coraz częściej psychoterapeuci wysłuchują w gabinetach roztrzęsionych rodziców obawiających się, że ich dziecko może planować swoją samobójczą śmierć.
Pewna psychoterapeutka opowiedziała historię swojej 67-letniej pacjentki, która po wieloletniej terapii z powodu depresji i niedającego się leczyć bólu głowy, wreszcie dzięki badaniu tomografem komputerowym i wykryciu w czaszce kuli, przypomniała sobie, że w wieku 16 lat próbowała popełnić samobójstwo strzelając z pistoletu w usta. Mimo to nadal twierdziła, że ten czyn był "zwykłą dziecinadą" i niewart jest uwagi.
W artykule tym chciałabym zwrócić uwagę na współistnienie obok siebie tych dwóch rzeczywistości - przerażających statystyk i ogólnego lęku, jaki budzi samobójstwo, zwłaszcza dziecka i młodego człowieka, a dużej trudności, jaką stanowi przekonanie pacjenta, jego rodziców, specjalistów i społeczeństwa, że każda próba samobójcza jest bardzo poważnym zagrożeniem dla życia i przyszłości niedoszłego samobójcy.
Zazwyczaj w dramatycznym momencie, gdy niedoszły samobójca zostaje odnaleziony przez kogoś ze swojego otoczenia, bliscy oferują mu swoje zainteresowanie, powiadamiają pogotowie, lekarza, odwiedzają w trakcie hospitalizacji w szpitalu. Później typową reakcją jest chęć zapomnienia i "powrotu do normalnego życia". Nawet specjaliści potrafią zareagować na próbę samobójczą tak, jakby nastolatek potrzebował w tym momencie wsparcia, ale i pomniejszenia wagi tego wydarzenia. Pamiętam dobrze matki przekonujące mnie, że "on powiedział, że tylko sprawdzał, jak by to było", albo że "córka już wyjaśniła psychiatrze, że tak naprawdę, to nie chciała się zabić".
Psychoterapeuci psychodynamiczni pracujący z dziećmi i młodzieżą bardzo mocno podkreślają, że każda próba samobójcza, i ta niedawna, i w popełniona w przeszłości, i mająca poważne skutki zdrowotne i mało skuteczna dowodzi poważnemu problemowi i zagraża przyszłości nastolatka.
W każdym takim przypadku należy skonsultować dziecko z psychiatrą i psychoterapeutą, który z dużą pewnością zaleci intensywną psychoterapię. Nie należy pozwolić, by niepokój rodziców związany z faktem, że ich dziecko próbowało zakończyć swoje życie prowadził do zlekceważenia powagi tego wydarzenia.
Kiedy słucham zapewnień pacjenta lub jego rodziców o potrzebie zapomnienia o "niepoważnym" zamachu na życie, mam przed oczami starszą panią, która 51 lat nosiła w sobie tajemnicę, ból i kulę, a depresja niszczyła wszystkie te kolejne przeżyte lata.

17/01/2022

https://oko.press/od-stycznia-do-wrzesnia-samobojstwo-probowalo-popelnic-1000-nastolatkow-nie-mial-kto-ich-powstrzymac/

W styczniu premier Morawiecki mówił „nie ma ważniejszej sprawy niż troska o los dzieci i młodzieży" i obiecał dodatkowe 220 mln zł. I nic.