Terapia Traumy Magdalena Ładziak

28/11/2025

Co dzieje się w mózgu podczas Brainspottingu? Kilka słów o neurobiologii tej metody

Brainspotting jest podejściem, które wykorzystuje zależność między układem wzrokowym, a głębokimi strukturami mózgu. Kiedy klient kieruje wzrok na określony punkt w polu widzenia, mózg przełącza się w stan aktywacji. To pozwala dotrzeć do obszarów odpowiedzialnych za pamięć emocjonalną, somatyczne ślady traumy oraz procesy regulacji.

Układ nerwowy uruchamia w tym momencie reakcję orientacyjną naturalny mechanizm skanowania środowiska, który w Brainspottingu zostaje przekierowany do „skanowania wewnętrznego”. Oczy pełnią funkcję dostępu do miejsc, gdzie przechowywane są nieprzetworzone doświadczenia. Ten proces angażuje struktury poniżej kory mózgowej, które nie są podatne na interwencje czysto werbalne.

W utrzymanym Brainspocie mózg rozpoczyna reorganizację. Przetwarza związane z tematem emocje, wspomnienia, sensacje somatyczne i napięcia. Sprzyja temu równoczesna praca trzech elementów skupienie wzroku, uważność na odczucia z ciała i obserwacja wewnętrznych zmian. To zwiększa plastyczność układu nerwowego. W efekcie powstają nowe połączenia neuronalne, a dawne, związane z reakcjami przetrwaniowymi, tracą swoją pierwotną siłę.

W praktyce oznacza to, że klient może dotrzeć do treści i reakcji, które pozostawały poza zasięgiem samej rozmowy. Proces przetwarzania często trwa również między sesjami. Układ nerwowy kontynuuje integrację materiału, dzięki czemu zmiany utrwalają się i stabilizują.

Brainspotting nie zastępuje innych form terapii, lecz stanowi narzędzie, które pogłębia pracę nad doświadczeniem i wspiera naturalne mechanizmy regulacji mózgu. To dlatego metoda ta znajduje zastosowanie w obszarze traumy, przewlekłego stresu, pracy z ciałem oraz w procesach rozwojowych.

12/11/2025

Co dzieje się w mózgu podczas EMDR?

EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) to metoda terapeutyczna opracowana przez Francine Shapiro, stosowana głównie w leczeniu traumy. Z zewnątrz wygląda niepozornie: pacjent śledzi ruchy palca lub światła, słyszy naprzemienne dźwięki w słuchawkach, czuje naprzemienne wibracje w dłoniach. W środku jednak dzieje się wiele.

1. Trauma i jej ślady w mózgu

Gdy człowiek doświadcza silnego stresu lub zagrożenia, mózg przełącza się w tryb przetrwania. Ciało migdałowate, odpowiedzialne za reakcję „walcz, uciekaj, zamarznij”, aktywuje się gwałtownie. W tym samym czasie kora przedczołowa ...część odpowiadająca za racjonalne myślenie i ocenę sytuacji ,zostaje chwilowo „odłączona”.

W wyniku tego wspomnienia traumatyczne nie są zapisywane jak zwykłe doświadczenia. Zamiast stać się uporządkowaną narracją w pamięci autobiograficznej, pozostają w stanie zamrożenia: fragmentaryczne, nacechowane emocjonalnie, często bez poczucia czasu. Mózg „nie wie”, że to już przeszłość.

2. Co robi EMDR

Dwustronna stymulacja (ruchy oczu, dźwięki, dotyk) aktywizuje naprzemiennie obie półkule mózgu. To wywołuje coś w rodzaju „neuronalnego mostu” między strukturami emocjonalnymi (ciało migdałowate, hipokamp) a obszarami odpowiedzialnymi za logiczne przetwarzanie i integrację wspomnień (kora przedczołowa, zakręt obręczy).

Badania EEG i fMRI pokazują, że podczas sesji EMDR:

obniża się aktywność ciała migdałowatego (mniej reakcji lękowych),

wzrasta aktywność kory przedczołowej (większa kontrola poznawcza),

hipokamp ponownie „kataloguje” wspomnienie w czasie i przestrzeni.

W praktyce oznacza to, że emocjonalny ładunek traumy zostaje „rozbrojony”, a wspomnienie przestaje wywoływać tak silną reakcję fizjologiczną.

3. Przetwarzanie i integracja

Podczas sesji pacjent nie tylko wspomina wydarzenie, ale też śledzi jego zmianę w czasie: pojawiają się nowe skojarzenia, obrazy, emocje. To efekt pracy sieci neuronalnych odpowiedzialnych za pamięć i uczenie się. Mózg reorganizuje połączenia, łącząc traumatyczne doświadczenie z nowymi informacjami i znaczeniami.

Z czasem wspomnienie zostaje zintegrowane -można o nim myśleć, mówić i czuć, bez bycia zalanym emocjami. Nie znika, ale traci moc uruchamiania reakcji przetrwania.

4. EMDR a sen REM

Istnieje hipoteza, że proces EMDR przypomina naturalne mechanizmy przetwarzania emocji zachodzące podczas fazy snu REM. Ruchy oczu, szybka aktywność neuronalna i integracja emocjonalno-poznawcza są podobne. Można więc powiedzieć, że EMDR to forma „czuwającego snu”, w którym mózg dokańcza to, czego nie zdołał zrobić w chwili traumy.

Podsumowując:
EMDR nie usuwa wspomnień, lecz pozwala mózgowi zrobić z nimi to, czego nie mógł w chwili szoku- przetworzyć, ułożyć i włączyć w historię życia. Dzięki temu ciało przestaje reagować na przeszłość jak na teraźniejsze zagrożenie.

11/11/2025

Dla kogo jest EMDR?
Nie tylko dla osób z PTSD.

EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) to metoda, która pomaga mózgowi przetwarzać trudne wspomnienia, które „utknęły” w czasie.
Kiedy coś nas przerasta, emocje i obrazy z tamtego momentu nie zapisują się w pamięci jak zwykłe wspomnienie. Ciało reaguje tak, jakby to wciąż trwało.

Podczas sesji EMDR terapeuta(a tak na prawdę nasz MÓZG) prowadzi klienta przez wspomnienie w bezpieczny sposób, przy jednoczesnej stymulacji bilateralnej (naprzemiennym pobudzaniu obu półkul mózgu -przez ruch gałek ocznych, dźwięki lub dotyk-klepanko;)).
Ten rytmiczny proces wspiera naturalny mechanizm przetwarzania informacji w mózgu. Z czasem emocjonalny ładunek wspomnienia słabnie, a ciało przestaje reagować lękiem, napięciem czy poczuciem zagrożenia.
Wspomnienie staje się po prostu częścią historii, a nie czymś, co wciąż się dzieje.

EMDR jest skuteczne w leczeniu PTSD i złożonej traumy po wypadkach, przemocy czy chronicznym stresie.
Ale przynosi ulgę także w wielu innych obszarach:

Lęk i ataki paniki
Pomaga, gdy umysł ugrzęźnie w trybie „a co jeśli” i ciągłej gotowości na zagrożenie. EMDR uczy układ nerwowy, że już nie trzeba czuwać bez przerwy.

Żałoba i strata
Pozwala przetworzyć ból i wspomnienia, które wydają się zatrzymane w czasie. Pomaga iść naprzód bez poczucia winy czy zdrady wobec bliskich, którzy odeszli.

Fobie i lęki
Od latania, przez wystąpienia publiczne, po lęk przed zabiegami medycznymi. EMDR dociera do źródła lęku, nie tylko łagodzi jego objawy.

Niska samoocena i trudne relacje
Uzdrowienie dawnych ran przywiązaniowych i przekonań typu „nie jestem wystarczający” lub „nie jestem bezpieczny” zmienia sposób, w jaki wchodzimy w relacje i w życie.

Nie trzeba mieć „dużej traumy”, by skorzystać z EMDR.
To terapia dla każdego, kto ma dość przeżywania przeszłości zamiast życia w teraźniejszości.

03/11/2025

Świetna publikacja samopomocowa;) warto zapisać i przejrzeć;)

📘 Nowe wydanie „Kryzysownika” już dostępne!

👏Z radością informujemy, że ukazała się nowa edycja naszego informatora dla osób w kryzysach – Kryzysownik 2025. To praktyczne i wspierające kompendium wiedzy o tym, jak radzić sobie w trudnych momentach.

📚Tegoroczna edycja to połączenie sprawdzonych treści i nowych perspektyw. Znajdziecie w niej m.in. informacje o stresie, samoregulacji, zasobach i sposobach powrotu do równowagi. Publikacja pokazuje też, jak mądrze wspierać innych w kryzysie.

👥W pracy nad Kryzysownikiem uczestniczyły psycholożki Marta Stolarska i Marta Turza, a całość została skonsultowana z ekspertkami z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza – prof. Agatą Matysiak-Błaszczyk i dr Anną Gulczyńską.

❓Treści powstały także dzięki spotkaniu konsultacyjnemu z osobami z doświadczeniem kryzysu i specjalistkami zdrowia psychicznego. To publikacja tworzona z myślą o realnym wsparciu i zrozumieniu.

💬 Jak mówią autorki: „Wybraliśmy zagadnienia, które w naszym założeniu mogą pomóc objaśnić funkcjonowanie człowieka, a dzięki temu dają szansę, aby lepiej zarządzać kryzysem".

➡️Zachęcamy do zapoznania się z publikacją: https://tiny.pl/d8kc6v0x

📍Wydawca: Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej w Poznaniu
🤝 Partner: Stowarzyszenie Zrozumieć i Pomóc

[Na zdjęciu okładka publikacji Kryzysownik]

30/10/2025

30/10/2025

Anna Onyśków o ADHD mylonym i współwystępującym z zaburzeniami osobowości borderline

Czy można pomylić ADHD z boderline? Szacuje się, że 20 - 30% osób z ADHD spełnia też kryteria zaburzenia osobowości borderline (BPD) lub ma niektóre jego cechy.
A także : około 15 - 25% osób z borderline ma również ADHD. To oznacza, że te dwa zaburzenia mogą współwystępować.

🤔 Ale dlaczego bywają mylone?

Dzieje się tak, bo oba te zaburzenia mają pewne wspólne cechy zewnętrzne, mimo że ich mechanizmy i źródła są zupełnie inne.

Oto, dlaczego do takiej pomyłki dochodzi:

1. Istnieją podobne objawy zewnętrzne.
Zarówno osoby z ADHD, jak i z borderline mogą:

- reagować impulsywnie, robić lub mówić coś, zanim pomyślą,

- mieć silne wahania emocji,

- doświadczać trudności w relacjach interpersonalnych,

- zmagać się z niską tolerancją frustracji,

- miewać epizody wewnętrznego chaosu i dezorganizacji.

A na czym polegają różnice?

1. W ADHD emocje są gwałtowne, bo układ nerwowy jest nadreaktywny i ma problem z hamowaniem impulsów.
To neurobiologiczna trudność w regulacji, nie wynika z lęku przed odrzuceniem.

W borderline emocje są równie intensywne, ale mają inne źródło: strach przed porzuceniem, niestabilne poczucie siebie, głęboka wrażliwość na relacje i odrzucenie.

2. Różne tło rozwojowe:
ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, które ujawnia się już w dzieciństwie (trudności z uwagą, impulsywność, nadaktywność).

Borderline zwykle rozwija się na tle doświadczeń emocjonalnych i relacyjnych, często w wyniku traumy relacyjnej, braku bezpiecznej więzi lub odrzucenia emocjonalnego w dzieciństwie.

3. Inny przebieg emocji
Osoba z ADHD często ma krótkie, gwałtowne wybuchy emocji, ale szybko wraca do równowagi.
Osoba z borderline przeżywa emocje dłużej, bardziej destrukcyjnie, często w formie kryzysów lub głębokich wahań nastroju.

4. Różnice w obrazie poznawczym
ADHD wiąże się z dezorganizacją, trudnością w skupieniu i planowaniu, co bywa mylone z „chaosem emocjonalnym” borderline.
W borderline natomiast dezorganizacja ma charakter emocjonalny i relacyjny, a nie poznawczy.

I na koniec ważne pytanie: dlaczego kobiety częściej są źle diagnozowane?

U kobiet ADHD często bywa niedodiagnozowane lub błędnie diagnozowane jako borderline, ponieważ:

🌸kobiety lepiej maskują objawy ADHD,

🌻częściej reagują emocjonalnie, co kieruje uwagę diagnosty w stronę BPD,

🌷brak świadomości, że ADHD może mieć kobiecą, emocjonalną formę. Bez typowej nadpobudliwości motoryki dużej ( częściej obgryzanie paznokci i skórek, kręcenie włosami, biżuterią, drobnymi przedmiotami ) oraz z nadmiernym analizowaniem i skłonnością do perfekcjonizmu.

🧡 Dlatego diagnoza nie może być pośpieszna.
Powinna być rozważna, wnikliwa i prowadzona w ścisłej współpracy specjalistów.
Z szacunkiem wobec pacjenta i jego gotowości do zaangażowania.

30/10/2025

Badania neurobiologiczne pokazują, że mózgi osób z ADHD różnią się od neurotypowych, zarówno pod względem ilości istoty szarej, jak i wzorców połączeń istoty białej. Te różnice wpływają na to, jak taka osoba myśli, planuje, czuje i reaguje.
🍁 Mniej istoty szarej w płacie czołowym może oznaczać trudności z kontrolą impulsów i planowaniem.
🍁Inne wzorce istoty białej, czyli ścieżek komunikacyjnych w mózgu, wiążą się z odmiennym stylem regulacji emocji i uwagi.
🍁Z czasem te ścieżki mogą się wzmacniać, co tłumaczy, dlaczego objawy ADHD potrafią się zmieniać w dorosłości.

To nie dysfunkcja. To neurodywergencja, czyli inny sposób działania układu nerwowego.
Mózg ADHD jest stworzony do kreatywności, łączenia wątków, działania w ruchu i poszukiwania sensu, a nie do sztywnej zgodności z normą.

Nie chodzi o to, by zaprzeczać trudnościom. Chodzi o to, by przestać widzieć je jako „zepsucie”, a zacząć rozumieć jako odmienny sposób przetwarzania świata.

Ps. Dla Bardziej zainteresowanych, kilka publikacji:
1. Cortical Gray Matter in Attention Deficit Hyperactivity Disorder (dzieci w wieku 9-15 lat) ...stwierdzono mniejszą objętość całkowitą mózgu i mniejszą ilość istoty szarej we wszystkich płatach u dzieci z ADHD. Analiza przednio-czołowych regionów wykazała cieńszą korę w opercularis inferior frontal gyrus u dzieci z ADHD. Źródło: pmc.ncbi.nlm.nih.gov

2. Smaller prefrontal and premotor volumes in boys with attention deficit hyperactivity disorder ...badanie chłopców z ADHD wykazało zmniejszoną objętość płata czołowego (istoty szarej i białej) w porównaniu z grupą kontrolną. Źródło: pubmed.ncbi.nlm.nih.gov

3. White matter abnormalities in attention deficit hyperactivity disorder....przegląd struktur istoty białej u osób z ADHD. Zauważono różnice w połączeniach między regionami mózgu. Źródło: pmc.ncbi.nlm.nih.gov

4. Gray Matter Volume Abnormalities in ADHD: Voxel Based Meta Analysis ...meta analiza wykazała, że osoby z ADHD mają mniejszą objętość istoty szarej w określonych regionach mózgu, nie tylko w płacie czołowym. Źródło: psychiatryonline.org

5. Meta analysis of structural and functional alterations of brain in adolescent patients with ADHD (2023) ...najnowszy przegląd potwierdzający różnice zarówno w istocie szarej, jak i białej, w tym w obszarach przedczołowych. Źródło: pmc.ncbi.nlm.nih.gov

28/10/2025

„Powrót do ciała. Jak odzyskać siebie po doświadczeniu traumy” Sabina Sadecka - terapia traumy, wiedza i miłość

Rozdział „Od zera do setki, czyli czym jest stan GHIA” to jedna z najmocniejszych części tej książki. Sabina Sadecka opisuje tu stan GHIA (Global High Intensity Activation) -bezgraniczne pobudzenie ciała po traumie, w którym system nerwowy działa tak, jakby wciąż groziło nam śmiertelne niebezpieczeństwo.

To tekst o tym, jak ciało wchodzi w stan totalnej mobilizacji, nawet jeśli umysł już dawno uznał, że „to było kiedyś”.
„W stanie GHIA nasze ciało -znajdujące się w okolicznościach obiektywnie bezpiecznych-zachowuje się tak, jakby walczyło o przetrwanie.”
Autorka prowadzi nas przez mechanizmy biologiczne, które stoją za tym zjawiskiem .... tłumaczy, jak wczesne doświadczenia zagrożenia, utraty kontaktu czy braku opieki mogą ukształtować układ nerwowy tak, że reaguje on alarmem nawet na najmniejsze bodźce.

„U podłoża stanu GHIA leżą właśnie bezgraniczna bezradność i poczucie spadania w otchłań.”
Sabina pokazuje, że ten stan nie jest „przesadą” ani „słabością”, ale biologicznym śladem przeżytej grozy. Pisze o ciele, które nie może się wyłączyć, o układzie nerwowym, który nie ma jeszcze dostępu do ukojenia. I o tym, jak długo może trwać to pobudzenie-latami, pokoleniowo, czasem od okresu prenatalnego.

To rozdział gęsty od wiedzy, ale też zaskakująco poruszający emocjonalnie. Nie tylko tłumaczy, co się dzieje, ale pozwala to poczuć. Sabina nie ucieka w abstrakcję- opisuje ciało jak żywą opowieść o przetrwaniu.
„Ciało, wykończone ciągłym pobudzeniem, nie ma siły się bronić. Obniża się odporność, pojawiają się choroby autoimmunologiczne, problemy z tarczycą, skórą, trawieniem.”

To jeden z tych fragmentów książki, przy których czytelnik ma wrażenie, że wreszcie ktoś zwrócił uwagę na to, co od dawna było częścią świata reakcji post traumatycznych,ale nie wybrzmiewało.
Cała książka Sabiny Sadeckiej jest właśnie taka — erudycyjna, empatyczna, napisana z naukową precyzją i ogromnym sercem.
Bo „Powrót do ciała” nie jest książką o traumie. To książka o tym, jak wrócić do życia.

25/10/2025

ADHD u kobiet....gdy nadmiar myśli staje się niewidzialny
Zorganizowanie?
ADHD w kobiecym wydaniu rzadko wygląda jak w podręcznikowym opisie. Nie chodzi o bieganie po klasie czy przerywanie innym. Częściej- o przeciążony umysł, który nie umie się zatrzymać. O tysiąc myśli naraz, o nadmierną odpowiedzialność i zmęczenie udawaniem, że wszystko jest pod kontrolą.
Wiele kobiet z ADHD tworzy perfekcyjną fasadę -zadbany kalendarz, punktualność, gotowe raporty. W środku jednak toczy się walka o utrzymanie koncentracji i energii.
Ten rozdźwięk bywa źródłem ogromnego wstydu: „skoro potrafię tak dobrze udawać, to pewnie nic mi nie jest”.
Kultura społeczna utrwala ten mechanizm. Kobieta ma być zorganizowana, empatyczna, wielozadaniowa. ADHD łamie te oczekiwania, więc łatwiej schować trudności, niż przyznać, że coś jest nie tak.

Relacje.....
ADHD u kobiet często manifestuje się przez nadwrażliwość relacyjną. Trudność w utrzymaniu rytmu uwagi sprawia, że kobieta z ADHD może odbierać świat emocji bardzo intensywnie: jedno słowo partnera uruchamia lawinę myśli i emocji.
W efekcie pojawia się huśtawka między bliskością, a wycofaniem. Nie chodzi o brak empatii ...wręcz przeciwnie, emocjonalne przestymulowanie może prowadzić do wyczerpania i poczucia winy: „znowu przesadziłam”.
Z tego samego źródła bierze się czasem trudność w stawianiu granic. ADHD potrafi zamieniać granice w ruchomy piasek- raz są zbyt sztywne, innym razem znikają pod presją relacji.

Praca?
W środowisku zawodowym ADHD może objawiać się dwojako: jako intensywne przebłyski kreatywności albo całkowite zawieszenie w chaosie obowiązków. Kobiety z ADHD często stają się „ratowniczkami projektów” -błyskawicznie reagują w kryzysach, działają intuicyjnie i szybko, ale ten styl funkcjonowania nie jest trwały.
Jednak po okresie hiperaktywności przychodzi spadek energii, który otoczenie interpretuje jako lenistwo. To błędne odczytanie: układ nerwowy po prostu się wypala.

ADHD to nie brak dyscypliny. To inna mapa świata.
Rozpoznanie i nazwanie go daje kobietom nie ulgę z etykiety, lecz prawo do realnej troski o siebie.
ADHD nie odbiera kompetencji -odbiera spokój. A jego odzyskanie zaczyna się od świadomości, że ten chaos nie jest winą, tylko informacją o potrzebie znalezienia innego sposobu .