19/05/2025
Zapraszamy do lektury i gratulujemy koledze za świetny artykuł i pracę włożoną w tak ogromny sukces. 👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼
Kolejne piękne zakończenie u młodej pacjentki korzystającej z terapii ENF, która zmienia życie osób borykających się z różnymi problemami czy to zdrowotnymi czy estetycznymi.
Porażenie nerwu twarzowego jest bardzo częste. Wpływa na mięśnie mimiczne, zmienia wygląd twarzy, utrudnia codzienne funkcjonowanie oraz znacząco wpływa na samoocenę pacjenta. W niniejszym artykule przedstawiono efektywność terapii ENF u pacjentki z porażeniem nerwu twarzowego.
Porażenie nerwu twarzowego dzieli się na ośrodkowe oraz obwodowe. Porażenie ośrodkowe dotyczy uszkodzeń dróg korowo-jądrowych, porażenie obwodowe natomiast jest spowodowane uszkodzeniem jądra, pnia i poszczególnych gałęzi nerwu twarzowego. W związku z powyższym istnieje wiele czynników i przyczyn, które bezpośrednio wpływają na przewodnictwo nerwu twarzowego i zaburzają jego funkcję.
Poza przyczyną idiopatyczną istnieją też inne, przez które pacjent nie może poruszać mięśniami mimicznymi twarzy. Wśród nich najczęściej występują:
zakażenia wirusowe,
choroby zapalne, takie jak borelioza, półpasiec, wirusowe lub bakteryjne zapalenie ucha środkowego,
choroby naczyniowe i demielinizacyjne, takie jak udar mózgu (krwotoczny lub niedokrwienny), cukrzyca, stwardnienie rozsiane,
choroby autoimmunologiczne, takie jak miastenie lub toczeń układowy,
urazy mechaniczne lub zabiegi chirurgiczne w obrębie twarzy,
choroby nowotworowe,
skutki uboczne niektórych leków,
oziębienie twarzoczaszki.
Charakterystycznym objawem występującym podczas porażenia nerwu twarzowego jest asymetria twarzy obejmująca:
opadający kącik ust,
wygładzenie fałdu nosowo-wargowego,
utrudnione marszczenie czoła oraz nosa,
utrudnione uniesienie brwi,
trudność z domknięciem powieki oka,
trudności z uśmiechaniem się, wyszczerzeniem zębów oraz gwizdaniem.
Zazwyczaj mówi się jedynie o aspektach wizualnych, wymienionych powyżej, warto jednak zwrócić uwagę również na aspekt psychologiczny, który niejednokrotnie wpływa na całokształt funkcjonowania pacjenta. Porażenie znacząco obniża samoocenę i pewność siebie, ogranicza poprzez niechęć lub wstyd do pokazywania porażonej części twarzy pomimo braku ograniczeń fizycznych do pełni funkcjonowania społecznego.