Poradnia Zdrowia Psychicznego

20/02/2024

https://dziarskowchmury.pl/specjalistyczny-trening-interpersonalny-dla-studentow-kierunkow-psychologia-i-pedagogika/

trening interpersonalny dla studentów psychologii i pedagogiki

25/01/2023

Choć kojarzymy ADHD przede wszystkim z trudnościami, daje ono także „supermoce”. Warto je znać i wykorzystywać, by budować w dziecku z ADHD poczucie własnej wartości i sprawczości. Jakie atuty może dawać ADHD?

👍 umiejętność niestandardowego, twórczego myślenia (out-of-the-box-thinking),
👍 hiperfokus - zdolność szczególnego skupienia uwagi i działania na rzeczach, które są dla osoby z ADHD interesujące,
👍 rezyliencja, zdolność adaptacji,
👍 kreatywność,
👍 poczucie humoru,
👍 niespożyta energia,
👍 empatia i szczodrość,
👍 pomysłowość,
👍 poczucie sprawiedliwości,
👍 gotowość do podejmowania ryzyka,
👍 spontaniczność.

Kelli Miller napisała książkę, by dzieci z ADHD mogły cieszyć się swoimi atutami, a nie skupiać na codziennym przezwyciężaniu trudności. Pomaga w niej młodym czytelnikom (oraz ich rodzicom i nauczycielom) zrozumieć, czym jest ADHD, poznać jego blaski i cienie oraz sposoby, dzięki którym życie z ADHD może stać się łatwiejsze i bardziej satysfakcjonujące. Książka nosi tytuł „Ja i moje ADHD” a w Polsce wydało ją GWP Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne .

01/11/2022

Ucz się rozpoznawać w sobie złość – to pierwszy ważny krok, by odzyskać samokontrolę. Staraj się nie doprowadzać do sytuacji, gdy złość staje się wściekłością czy wręcz furią. Im wcześniej uda Ci się ją rozpoznać w sobie, tym łatwiej będzie Ci nad nią zapanować -sygnały, które pojawiają się w Twoim ciele mogą być cennymi wskazówkami o tym, co przeżywasz.
Zatrzymaj się chwilę – skup się na tym, co czujesz. Nazwij swoje uczucie. Możesz też powiedzieć na głos „jestem zła/ jestem zły”.
Głęboko oddychaj – bardzo powoli rób wdech i powoli wydech. Niech wciągane powietrze dociera aż do Twojego brzucha – powinien się unosić i opadać, podobnie jak klatka piersiowa.
Licz w myślach od 10 do 0 – możesz również utrudnić sobie zadanie np. liczyć parzyście od 100 do 0 (100, 98, 96 itd.). Im bardziej zaangażujesz swoją uwagę w tę czynność, tym lepszy będzie efekt, bo oprócz emocji do głosu zacznie w większym stopniu dochodzić również rozum.
Pomyśl o czymś miłym – wyobraź lub przypomnij sobie sytuacje, gdy czułaś(-eś) się bezpiecznie, spokojnie, byłaś(-eś) zrelaksowana(-y), szczęśliwa(-y). Może to być np. wspomnienie z wakacji, miły moment z kimś bliskim – coś, co już się wydarzyło, lub co jest marzeniem. Niech ta ciepła myśl oprócz obrazów, ma dźwięki, zapachy, kolory – przywołuj ją w trudnych chwilach, pomoże Ci odzyskać spokój.
Zaciśnij mocno pięści – aby zgromadziło się w nich całe Twoje napięcie, a potem mocno je strzepnij.
Kieruj do siebie w myślach uspokajające lub upominające komunikaty – mogą być ogólne, odnoszące się do wszystkich sytuacji, np. „spokojnie”, „uspokój się”, „dam radę”. Mogą też zawierać konkretne instrukcje dla siebie, np. „spokojnie – weź trzy głębokie wdechy”, „opanuj się – pomyśl o wakacjach nad morzem”. Mogą również być bardziej szczegółowe, odnoszące się do konkretnej sytuacji, np. „zachowam spokój, przecież on nie robi mi tego na złość”, „opanuj się, na pewno nie miał niczego złego na myśli”.
Staraj się myśleć o konsekwencjach swojego działania – gdy choć chwilę poświęcisz na myślenie o skutkach swojego wybuchu złości, zwiększysz prawdopodobieństwo powstrzymania się od destrukcyjnych zachowań.
Oceń „obszary ryzyka” i przygotuj się do trudnych sytuacji – zastanów się i przeanalizuj, w jakich sytuacjach tracisz cierpliwość, zaczynasz oddawać się we władanie swoim emocjom? Niektórych sytuacji można uniknąć, inne można przewidzieć i przygotować się do nich.

Na podstawie materiałów Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę (dla rodziców)
fot David Knox

18/10/2022

Rzeczywiście nastolatki zachowują się często dość niespójnie i niezrozumiale. Młodzi skupieni są na sobie, zagubieni w trudach poszukiwania własnej tożsamości. Bez przerwy zadają sobie pytania: Kim jestem? Czy jestem normalny? Co jest normą? Na większość pytań nie znajdują odpowiedzi. Nie trzeba być zaburzonym, żeby codziennie się zastanawiać, kim się jest, i żeby miało to doprowadzać do obłędu. Nie trzeba mieć paranoi, żeby myśleć, że wszyscy widzą mój pryszcz na nosie. O histeryczności nie świadczy fakt, że w ciągu kilku sekund zmienia się nastrój. Wystarczy być nastolatkiem. Przepełniają ich niezrozumiałe emocje, a swoje złe nastroje okazują głównie nam, rodzicom, bo nie radzą sobie ze swoimi wewnętrznymi konfliktami. Bezpieczniej dla nich jest walczyć z rodzicem niż z samym sobą. Kiedy to zrozumiemy, łatwiej nam będzie nie odbierać tego osobiście, okazywać cierpliwość i wsparcie.

Justyna Dworczyk w rozmowie z Moniką Stukonis, Elle, Jak dogadać się z nastolatkiem
Fot: Szymon Szczesniak

06/07/2022

"Wiemy, że objawy paniki utrzymują się głównie dlatego, że dana osoba zaczyna bać się płynących z ciała wrażeń związanych z atakami paniki. Sam atak może być wywołany czymś zupełnie irracjonalnym, o czymś ten ktoś dobrze wie, ale strach przed przykrymi doświadczeniami eskaluje aż do stanu pełnej mobilizacji ciała. Stany związane z przerażeniem i traumą dobrze opisują takie wyrażenia jak „sztywny z przerażenia” czy „zmartwiały ze strachu” (gdy mdlejemy i martwiejemy), przedstawiające ich wewnętrzne, podświadome podstawy. Doświadczenie strachu bierze się z prymitywnych reakcji na zagrożenie, gdy ucieczka jest z jakiś względów niemożliwa. Ludzkie życie pozostanie zakładnikiem lęku, dopóki nie zmieni się to wewnętrzne poczucie. Ceną za ignorowanie lub zniekształcenie sygnałów płynących z ciała jest niemożność rozpoznania, co jest tak naprawdę groźne lub szkodliwe, a co bezpieczne bądź pozytywne. Samoregulacja zależy od posiadania przyjacielskich relacji z własnym ciałem. Bez niej musisz polegać na regulacji zewnętrznej – lekach, alkoholu, narkotykach, ciągłym pocieszaniu się albo kompulsywnym wypełnianiu życzeń innych ludzi."

Bessel van der Kolk, Strach ucieleśniony
fot Nadine Shabana

05/07/2022

09/06/2022

„W przypadku gdy dziecko ma słabe wyniki z matematyki, a świetnie mu idzie gra w tenisa, większość ludzi zatrudniłaby korepetytora z matematyki. Ja natomiast zatrudniłbym raczej trenera tenisa.” Napisał Deepak Chopra.

W zasadzie to nie wymaga komentarza. A jednak trzeba dodać kilka rzeczy. Po pierwsze, dzieje się tak, ponieważ uznaliśmy, że istnieje pewna podstawa, która jest obowiązkowa i dotyczy wszystkich. Niezależnie od tego, czy to ma sens, czy nie. I czy - z różnych powodów - dziecko jest gotowe na taką obowiązkową naukę, czy nie.

Po drugie, ten obowiązek sprawia, że naukę niektórych rzeczy traktujemy priorytetowo. A to sprawia, że cierpią na tym inne talenty i uzdolnienia młodych ludzi. Przykładamy wagę do obowiązkowych przedmiotów, bo ewentualna „porażka” w ich ramach może mieć konsekwencje dla młodych ludzi - na przykład może ich przekonać do tego, że są beznadziejni...

Po trzecie, zaczynamy wierzyć, że są rzeczy w ramach edukacji, których po prostu trzeba się nauczyć. Ponieważ bez nich młodzi ludzie nie mają szans na sukces w dorosłym życiu. Zapominając o tym, że często (a może nawet najczęściej) właśnie te nieobowiązkowe rzeczy decydują później o ich sukcesie w dorosłości.

Po czwarte, ponieważ ograniczamy edukację do zestawu konkretnych przedmiotów i tematów, sprawiamy, że młodzi ludzie muszą ich przymusowo doświadczyć. Jednocześnie zabieramy im czas, przestrzeń i energię, by próbowali odkrywać swoje talenty i uzdolnienia. Wydajemy niemałe pieniądze na tą obowiązkową edukację, zmuszając przy tym nierzadko młodych ludzi do rozwijania talentów na własną rękę i dzięki pieniądzom ich rodziców.

Może więc jednak dobrze byłoby tworzyć edukację, w której każdy młody człowiek może odkrywać swoje talenty i je rozwijać - zamiast takiej, w której jego rodzice i nauczyciele fiksują się na tym, w czym mu nie idzie?

29/05/2022

Osoby nadużywające i uzależnione, używają substancji lub czynności głównie z powodu wewnętrznych konfliktów, jakich doświadczają, a zażywanie/używanie jest sposobem na to, by sobie z nimi poradzić. Źródłem tych konfliktów są w większości relacje z innymi ludźmi, które powstały w okresie wczesnego dzieciństwa. Wiele osób uzależnionych nie miało szansy na zbudowanie bezpiecznego przywiązania.
Historie jednych są dramatyczne, związane z porzuceniem, przemocą i upokorzeniem, inni doświadczyli straty, zaniedbania lub różnych psychologicznych uwikłań. Osoby te często przeżywały wstyd, który przejawiał się izolacją i poczuciem braku własnej wartości.
Substancja/czynność uzależniająca stanowi sposób na wypełnianie próżni tworzonej przez brak stabilizującej relacji. Jednocześnie jednak podtrzymuje cierpienie, gdyż jest zaprzeczeniem potrzeby więzi z drugim człowiekiem.
Zażywanie pozwala na osiągnięcie gratyfikacji poza obszarem relacji z drugim człowiekiem a uzależnienie staje się sposobem unieważniania potrzeby więzi międzyludzkiej.
Człowiek kierując się w stronę substancji, ma nadzieję na ukojenie swoich potrzeb relacyjnych – bezpieczeństwa, przynależności, uwagi, miłości. Zawiera w tym tęsknotę za bezpiecznym obiektem, którego obecności nie doświadczał w życiu. Jednak ta tęsknota może być w ten sposób ukojona jedynie przez chwilę.

Bożena Maciek - Haściło wybitna psychoterapeutka w dziedzinie leczenia uzależnień.
Kadr z filmu Skazany na bluesa