Psycholog, Psychoterapeuta mgr Ewa Szpir

25/08/2022

Tak naprawdę największy kłopot z uczuciami polega na tym, że nie da się ich przechytrzyć. Nie da się oszukać smutku, rozpaczy. Udawać, że nie istnieją. Nie da się upchnąć gdzieś złości ani poczucia straty. One zawsze wracają. Nie da się zafałszować radości, euforii ani podziwu. Uczucia po prostu są. A do tego są mądre. Mówią nam wiele o nas samych, o innych ludziach, o tym, w czym żyjemy. Jak drogowskazy pokazują nam, czego nam potrzeba, co nas uwiera, gdzie daliśmy z siebie być może za dużo, a gdzie oczekiwaliśmy więcej.

Agnieszka Jucewicz - Czując. Rozmowy o emocjach.

20/08/2022

Anna Król-Kuczkowska: Dziś nie mamy wątpliwości, że osoby, które doświadczyły poważnych i przewlekłych trudności w pierwszej relacji mają zaburzony wzorzec tworzenia więzi.

Dla nich bliskość nie jest czymś, co kojarzy się z bezpieczeństwem, ale z czymś niepewnym, a nawet zagrażającym.

A to, że ludzie wiążą się ze sobą, jest osiągnięciem ewolucyjnym, podstawowym wrodzonym instynktem, tym co nami rządzi wbrew freudowskiej teorii o instynkcie seksualnym czy popędzie śmierci.

Więź miłosna z matką czy rodzicami jest niezbędna, żeby rodzice nie porzucili dziecka, wykarmili je, chronili – kiedyś przed drapieżnikami, dzisiaj innymi zagrożeniami.

Cveta Dimitrova: Czyli akcent przesunął się z myślenia o człowieku w kategoriach popędowych, w stronę rozpatrywania osobowości w kontekście pierwotnego doświadczenia bycia w relacji?

Anna Król-Kuczkowska: Tak, doświadczenie bycia przyjętym w relacji jest kluczowe dla naszego rozwoju.
Oczywiście jakieś rozminięcia pomiędzy dzieckiem i rodzicem są nieuniknione.
Nie da się zapobiec pewnemu poziomowi frustracji, jest on nawet pożądany – uczy nas od początku znoszenia rozczarowań, dopominania się o swoje, żegnania się z iluzją idealnej jedności.

Chodzi o to, żeby dobre doświadczenia dominowały nad złymi. Również o to, aby rodzic potrafił te złe naprawić czyli przeprosić, ukoić dziecko. Podobnie jak potem terapeuta.

fragment książki "Psychoterapia dziś. Rozmowy".

19/08/2022

Prawdziwa dojrzałość nie oznacza, że jest się w stanie być niezależnym i odrębnym z dala od matki, ale – przede wszystkim - w jej obecności.

Anni Bergman "Ours, Yours, Mine - Mutuality and the Emergence of the Separate Self"

15/05/2022

" Niedojrzali dorośli mają (…) pewne cechy specyficzne. Bardzo często utrzymują uwagę skierowaną przede wszystkim na siebie, nie akceptują upływu czasu i jego ciągłości, nie doświadczają strachu o innych ludzi (w tym najbliższych), nie są wrażliwi na potrzeby innych, często ujawniają tendencje hipochondryczne.. Sprawiają także niekiedy wrażenie młodszych fizycznie, niż sa w rzeczywistości. (…) w jakimś sensie biologicznie i psychicznie nie “zużywają się”. Zużywają się za to ich dzieci. O dzieciach takich osób (szczególnie matek) mówi się wielokrotnie, że wyglądają staro, starzej, niżby na to wskazywał ich wiek. "

* Katarzyna Schier, "Dorosłe Dzieci"

27/12/2021

Często oczekujemy od siebie bardzo dużo. Spodziewamy się, że będziemy mieć taki sam dostęp do naszych zasobów bez względu na okoliczności.
Że będziemy elastyczni, kreatywni, gotowi do rozwoju.

Rzeczywistość jest taka, że im jest nam trudniej i im bardziej rośnie nasz poziom stresu tym mniej jesteśmy w stanie działać elastycznie i w nowy, mało znany dla nas sposób.
W trudnych warunkach opieramy się głównie na naszych nawykach, bo to oszczędza nam energię.

Dlatego warto budować nowe nawyki
na zimno, kiedy jest nam łatwiej.
A kiedy jest trudno warto mieć dla siebie dużo łagodności i delikatności.

22/07/2021

Są dwa wektory głębokiego wstydu. Pierwszy to poczucie: jestem zły, więc chcę zniknąć, czyli chęć ucieczki, schowania się, a w konsekwencji trudność w relacji ze światem i ze sobą.
Jeżeli uważam, że jestem straszny i sobie zasłużyłem, by mój ojciec pił i bił, to bliski kontakt z kimkolwiek przeraża mnie, bo nieświadomie obawiam się, że historia się powtórzy. I albo zrobię komuś krzywdę albo ten ktoś ucieknie, gdy tylko odkryje prawdę o mnie.
Drugi wektor przeciwnie – to pragnienie odwetowego ataku.

Wtedy mam poczucie, że to inni są źli, nie ja?
Taka osoba, a czasem całe grupy ludzi mówią: „My jesteśmy dobrzy i moralni, a świat jest zły i zasługuje na zniszczenie”. Albo: „Wszyscy się mylą, tylko nie ja”. Pod spodem zaś zwykle kryje się wstyd. Często są to osoby, które latami były upokarzane, prześladowane, a teraz wcielają się w nieomylnego tyrana. Albo doświadczyły narcystycznego uwiedzenia przez rodziców, którzy widzieli w nich realizatorów własnych ambicji, a nie realne dzieci. Takie
osoby rzadko trafiają na terapię, bo są przekonane o swej nieomylności i podłości innych. Musi się wydarzyć coś, co je złamie. W dzieciństwie wstyd przykrywa pragnienie
kontaktu, bliskości. Dziecko uważa, że nie ma miejsca na te uczucia, a co więcej, że gdy je przeżywa, to traci kontakt z bliską mu osobą, więc zastępuje je wstydem. Poświęca swoje pragnienia i potrzeby, by ocalić więź z rodzicem. Wstyd uszkadza inne emocje. Sprawia, że bycie blisko z kimś, już w dorosłym życiu, staje się trudne, wręcz niemożliwe. Nie pozwala pokochać kogoś i nie pozwala, by nas ktoś pokochał.

Anna Król-Kuczkowska w rozmowie z Agnieszką Jucewicz w książce „Czując”
fot Benjamin Zanatta

09/10/2020