Gabinet pomocy psychologicznej i psychoterapeutycznej Emilia Rowicka

18/12/2024

Wszystkim moim Pacjentom jak i obserwującym dziękuję za miniony rok pracy i życzę dużo zdrowia na zbliżające się Święta Bożego Narodzenia jak i zbliżający się Nowy Rok 2025
🌲🧑‍🎄💛

18/08/2024

26/02/2024

Dbanie o siebie, to ważna sprawa 😊 pamiętajmy o tym!!

Dobrego dnia 🫶

26/02/2024

Spokojnego dnia…

10/02/2024

„Pełne miłości wsparcie we wczesnym i późniejszym dzieciństwie to podstawa radzenia sobie z negatywnymi doświadczeniami i najlepsze remedium przeciw poczuciu bezradności i poczuciu bycia zdradzonym. Szacunek rodziców, okazywany przez nich od samego początku, to źródło, z którego jednostka może czerpać przez całe życie – prostuje on ścieżki prowadzące do psychicznej równowagi danej osobowości.”

Evelin Kirkilionis, „Więź daje siłę”

10/02/2024

„Doświadczenie pokazuje, że ludzie w większości nie odseparują się od rodziców ani nie zaakceptują (choć w najmniejszym stopniu) przeszłości, jeśli nie przejdą fazy złości, czy nawet nienawiści w stosunku do osoby z rodziny, społeczności lub ideologii, pod których wpływem się ukształtowali. Druzgocące wydarzenia przestają być traumatyczne w chwili, gdy da się upust związanym z nimi reakcjom emocjonalnym. Uczucia są mądre.”

- Nancy McWilliams, "Psychoterapia psychoanalityczna"

06/02/2024

A Ty co sobie dziś powiesz???

Słowa mocy.

Powiedz o sobie coś dobrego, ułóż w myślach zdanie, które powoduje, że wzrastasz i czujesz w sobie moc, by stawiać czoło życiu.

A następnie powtarzaj je w każdej wolnej chwili. Niech będzie to Twoja afirmacja na ten tydzień.

Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę wspaniałego tygodnia 🦋

Joanna Sanders

06/02/2024

"Psychoterapia to proces: rozmawiania ze sobą i otwierania się jednego człowieka na drugiego, pacjenta na terapeutę, a terapeuty na pacjenta w coraz bardziej pogłębiającym się kontakcie.
To opowieści pacjentów o ważnych wydarzeniach ze swojego życia, o różnych, zwłaszcza tych dla nich trudnych, myślach i przeżyciach. Zazwyczaj rozmawiamy z pacjentami o zwykłych, codziennych sprawach, tej prozie życia, która najlepiej pokazuje trudności, ale też jest poligonem pracy nad zmianą. Często bieżące sprawy powodują skojarzenia prowadzące do przeszłości, często pojawiają się nowe wspomnienia. Wiele razy – w trakcie terapii - mówimy o tym samym, ale za każdym razem pojawia się coś nowego, jak w fotografii - nowe ujęcie. Droga nie jest linearna.
W pewnym momencie, czasem bardzo szybko, pojawia się zaangażowanie emocjonalne i tworzy się więź pacjenta z terapeutą. Procesy są dwa.
W jednym z nich jesteśmy przeżywani jako rozmaite postaci z życia pacjenta: tego teraz i tego z przeszłości. To w naszym języku nazywa się "przeniesieniem". Jest nieuchronne, obecne zresztą nie tylko w procesie psychoterapii, ale w ogóle w życiu i bardzo cenne, ponieważ daje kanwę do rozmowy o tym, czego pacjent doświadczył kiedyś i jak te przeszłe doświadczenia odtwarzają się dziś w gabinecie.
Drugi proces zaś to budowanie relacji tu i teraz; w wymianie - kiedy obie strony zastanawiają się nad tym, co zostało powiedziane i dlaczego tak, a nie inaczej. Pochylają się, jak krawcowe nad materiałem. Ta tkanina – opowieść pacjenta o sobie i swoim życiu zaczyna być wspólnie krojona w nowy kształt. Pojawiają się odkrycia, np. inne odczuwanie siebie, tego, kim się jest, wydobywają się nowe możliwości emocjonalne czy tworzy sieć nowych znaczeń; inne rozumienie siebie i swojej historii."

Monika Miller-Nadolska, Psychoterapia dziś
fot cottonbro studio

09/11/2023

Ważny głos...do rozwagi...

Podzielę się z Wami refleksją po wielu spotkaniach jakie z Wami odbyłam. Ostatnio dużo myślę na temat pozycji dziecka w społeczeństwie, które tworzymy. Temat ten regularnie pojawia się w moim życiu, a ostatnio wybitnie często widzę niezadowolonych dorosłych z powodu obecności dziecka przy sąsiednim stoliku restauracyjnym. Wiecie, że Konwencja Praw Dziecka to w zasadzie bardzo młody dokument? A pozycja młodego człowieka w rodzinie diametralnie zmieniła się na przestrzeni ostatnich 100 lat? Dzieci dopiero niedawno zaczęły być postrzegane jak ludzie i uzyskały pełne prawa. Szokuje nas to, że tak późno, prawda? To co takiego dzieje się w naszej społeczności, że zaczynamy powoli, małymi krokami ale jednak ponownie odbierać dzieciom prawo do pełnego udziału w życiu społecznym, w tym prawo do prawidłowego rozwoju, który czasem polega na tym, że dzieci są głośne, ruchliwe i „widzialne”. Codziennie widzę w komunikacji miejskiej ludzi, którzy robią wszystko by ich dzieci były ciche i niewidzialne - co by nikomu przypadkiem nie przeszkadzały. Bardzo mnie to niepokoi, podobnie jak publiczne przyzwolenie na dyskusje dotyczące pomysłów na tworzenie przestrzeni dla dzieci niedostępnych i nie myślę tu o ograniczaniu dostępu dzieciom do miejsc, w których czeka na nie zagrożenie. Niepokoi mnie to, bo od hasła„ dzieci przeszkadzają mi w spokoju lecieć samolotem” jest niewielki krok do - dzieci nie mają takich samych praw jak dorośli. Dlaczego nie rozmawiamy o tym, jak uczyć się większej zdolności do znoszenia naszych osobistych frustracji wynikających z hałasu, konieczności poczekania dłużej w kolejce, czy przepuszczenia dziecka w publicznej toalecie, gdy bardzo chce mu się siusiu. Takie rozmowy nie powinny odbywać się w przestrzeni publicznej - w zamian za to proponuję poddanie pod rozwagę pytania o to, jak my dorośli możemy zarządzać własnym zmęczeniem i emocjami bez ograbiania z praw innych ludzi. Dzieci maja prawo rozwijać się podobnie jak my dorośli. A ich rozwój polega na eksploracji świata do którego przynależą - w bezpiecznych i sprzyjających warunkach, jakie tworzą dla nich dorośli. Rozumiem, że bywa to męczące. Ale dojrzałym sposobem na radzenie sobie w życiu społecznym nie jest ograniczanie praw innym ludziom. Dzieci nie są rybami i mają głos - dlaczego tak bardzo nam ten głos zaczyna przeszkadzać? Plaże bez dzieci? Strefy ciszy bez dzieci? Restauracje bez dzieci? Serio? To rozwiązanie jakie proponują dorośli ludzie, gdy czują się zmęczeni? Rozumiem motywację, ale metoda której próbujemy użyć - to metoda, która prowadzi do bardzo paskudnych postaw. W historii wykluczenia, dyskryminacji i przemocy było ich już zbyt wiele by bez refleksji otwierać kolejne tego typu narracje. Myślę, że mamy dużo do zrobienia.

09/11/2023

„Podczas terapii odkrywamy, że uleczenie może nastąpić tylko poprzez relację. To logiczne – rany, które zadano nam w relacji, tylko relacja może zagoić. Musi to być relacja, w której terapeuta nie tyle mówi do nas, co z nami rozmawia. Taka, dzięki której możemy odkryć kim naprawdę jesteśmy pod pancerzem słów, przekonań i złudzeń. Taka, która postawi w centrum nasze uczucia, a nie deklaracje. Nic nam nie pomoże, jeśli usłyszymy, że mamy przestać marudzić i wziąć się w garść. Potrzebujemy przestrzeni akceptacji, okoliczności, w których wreszcie będziemy mogli przyznać się do własnych uczuć. Terapeuta ma nam pomóc przyjrzeć się temu, na co dotąd baliśmy się choćby zerknąć. Ma nas wspierać, kiedy będziemy zmagać się z ciężarem, który dotąd był dla nas nie do udźwignięcia.
Terapia nie jest czasem na pogaduszki o wszystkim i o niczym. To czas, kiedy z pomocą terapeuty mamy zajrzeć a nasz wewnętrzny świat, pozwolić dostrzec w sobie skłonności i pragnienia, których się wyparliśmy. Terapeuta pomoże nam zdać sobie sprawę ze strategii, które bezwiednie stosujemy, żeby ukrywać się przed światem i przed samymi sobą. A potem zachęci nas, żebyśmy wyszli z ukrycia.”

Jon Frederickson, „Kłamstwa, którymi żyjemy”
fot. Sarah Hongerloot

10/10/2023

🫶🫶🫶