Pracownia Intuicja - Psycholog Psychoterapeuta

16/11/2025

Wsparcie i troska pomagają 'naładować baterie' 🥰☀️😀

26/03/2025

Metody psychoterapii psychodynamicznej opierają się na teorii psychologicznej nazywanej teorią relacji z obiektem. ''Obiektem'' wg tej teorii, nazywany jest drugi człowiek, z którym pozostaje się w bliskiej relacji interpersonalnej.

Jednym z podstawowych założeń tej teorii jest teza, że wczesnodziecięce wzorce relacyjne są uwewnętrzniane i włączane w tworzące się struktury psychiczne i osobowość dziecka. Początkowy ''obiekt zewnętrzny'' - którym jest z reguły ojciec lub matka - stanowiący wzorzec tego jak to jest być w bliskiej relacji z drugim człowiekiem, staje się dla małego dziecka ''obiektem wewnętrznym'' - modelem relacji interpersonalnych. Tworzenie takich ''obiektów wewnętrznych'' porządkuje doświadczenia relacyjne dziecka, pozwalając mu przewidywać zachowania opiekunów, a poprzez to regulować własne emocje i dawać poczucie kontroli.

Jeżeli małe dziecko doświadczało w relacji z matką wsparcia emocjonalnego, troski, autentycznej bliskości, zrozumienia i akceptacji, to w jego psychice będzie funkcjonować skojarzenie emocjonalno-poznawcze: ''być blisko z drugim człowiekiem, to znaczy przeżywać pozytywne emocje, zostać zaopiekowanym, czuć się ważnym i kochanym''. Odwrotnym przykładem jest sytuacja, w której opiekunem dziecka jest matka wycofana emocjonalnie lub stosująca przemoc, niewspierająca, stawiająca dziecku wymagania przekraczające jego możliwości rozwojowe lub nieakceptująca dziecka. W takiej sytuacji w psychice dziecka powstaje skojarzenie: ''być w bliskiej relacji z drugim człowiekiem to znaczy doświadczać cierpienia emocjonalnego: być smutnym, bać się, czuć się niekochanym i niepotrzebnym''.

Wzorce takiego myślenia wraz ze skojarzonymi z nimi przeżyciami emocjonalnymi tworzą struktury psychiczne, które funkcjonują w psychice człowieka często do końca życia. Struktury te są sztywne, mało podatne na zmiany, a na ich podstawie utrwalają się określone wzorce zachowań (np. unikanie bliskości, manipulacja, kontrolowanie innych) oraz reakcji emocjonalnych np. podejrzliwość, nieufność, lęk przed bliskością.

W terapii psychodynamicznej relacja terapeutyczna przyczynia się do zmiany tych negatywnych utrwalonych wzorców. Terapeuta staje się bezpiecznym ''obiektem'', dzięki pomocy którego pacjent może wprowadzać zmianę w swojej osobowości, stosowanych mechanizmach obronnych, konfliktowych dążeniach oraz relacjach z innymi ludźmi.

Psychoterapia psychodynamiczna - Pracownia psychoterapii i pomocy psychologicznej ''Intuicja'' - Poznań i online

01/01/2025

W każdym z nas jest ktoś, kogo nie znamy. Przemawia do nas w snach i tłumaczy, że widzi nas zupełnie inaczej niż my siebie.
~ Carl Gustav Jung

W psychologii analitycznej ''Cień'' jest nieświadomym aspektem osobowości człowieka, pozostającym w konflikcie z jego ''Ja idealnym''. Podczas gdy Ja idealne jest takim obrazem nas samych, jakimi pozostajemy we własnych oczach i jacy chcielibyśmy pozostać dla innych, to Cień jest tym wszystkim, co nie pasuje do idealnego wizerunku i co spychamy bezwiednie do nieświadomości.

Cień ma wiele twarzy. Dla kobiety, która postrzega siebie jako łagodną i życzliwą osobę, jej Cieniem może być złość i agresja, którą odczuwa czasami w stosunku do innych ludzi i z których to emocji nie zdaje sobie sprawy. Mężczyzna akceptujący siebie jako wyłącznie silnego i dominującego, może spychać do nieświadomości chwile własnej słabości i lęku oraz potrzebę zależności i wsparcia, tłumacząc takie momenty np. słabością i niedoskonałością innych ludzi (projektując własne cechy na innych).

Zepchnięty do nieświadomości Cień nie pozostaje jednak bez wpływu na życie jednostki. Człowiek z wypartą ze świadomości częścią własnych emocji, impulsów i pragnień, pozostaje w wewnętrznym konflikcie. W codzienności objawiać się to może np. pod postacią gwałtownych i niekontrolowanych wybuchów emocji np. płaczu, złości lub napadów paniki, nieprzystających w swoim natężeniu do dziejącej się aktualnie sytuacji. Wpływ Cienia może manifestować się także poprzez nagłą i radykalną zmianę planów życiowych, sabotowanie własnych sukcesów i dobrze rokujących relacji, autodestrukcyjne zachowania lub angażowanie się w destrukcyjne związki intymne albo przesadny perfekcjonizm, czy też nadmierną uległość.

W psychoterapii kluczem do pracy z Cieniem jest rozpoznanie go, zrozumienie, zaakceptowanie i integracja z świadomością. Carl Gustav Jung wierzył, że proces integracji osobowości umożliwia psychiczne uzdrowienie człowieka.

Pomoc psychologiczna, psychoterapia indywidualna (130 zł / 60 minut). Pracownia Psychoterapii Intuicja - Poznań i online. Psycholog psychoterapeuta Katarzyna Woźniak.

22/10/2024

Człowiek posługujący się psychologicznym mechanizmem obronnym nazywanym rozszczepieniem, doświadcza siebie oraz innych ludzi na sposób skrajny.

Człowiek ten jednego dnia może mieć wrażenie, że jest doskonały, lubiany przez wszystkich, wyłącznie silny oraz nie znający żadnych przeszkód w realizacji swoich celów. Innego dnia, jakby zapomina o tym, że wcześniej przeżywał siebie na sposób wielkościowy i zaczyna doświadczać siebie jako kogoś gorszego we wszystkim od innych, bezgranicznie słabego i bezradnego oraz niezdolnego do skutecznego działania.

Osoba funkcjonująca w oparciu o mechanizm rozszczepienia, nie połączyła własnego self w jedną spójną całość. Rozszczepienie blokuje dostrzeżenie rzeczywistości; takiej, że będąc ludźmi bywamy i silni i słabi, skuteczni i odnoszący porażki, że czasami jesteśmy altruistyczni, a innym razem egoistyczni, że jesteśmy i tacy i tacy.

Rozszczepienie dotyczy także przeżywania innych ludzi i relacji zawieranych z nimi.
Jeżeli nowo poznana osoba wydaje się nam cudownym, wyłącznie dobrym i pozbawionym wad człowiekiem, a po jakimś czasie diametralnie zmieniamy zdanie o tej osobie i postrzegamy ją jako beznadziejną, bez żadnych zalet i skrajnie złą, funkcjonujemy wtedy w oparciu o mechanizm rozszczepienia. Dotychczasowi idealni przyjaciele stają się pozbawionymi jakiejkolwiek godności wrogami, a osoba posługująca się rozszczepieniem nie potrafi dostrzec drugiego człowieka w pełni.

Mechanizm rozszczepienia rozwija się we wczesnym dzieciństwie, pełniąc wówczas rolę ochronną dla małego dziecka, aby po pewnym czasie i w miarę dojrzewania emocjonalnego, zostać zastąpionym przez inne, dojrzalsze rozwojowo mechanizmy obronne.
W niektórych zaburzeniach osobowości - np. narcystycznym, psychopatycznym, borderline, zależnym - rozszczepienie pozostaje jednak podstawowym sposobem radzenia sobie z rzeczywistością.

# rozszczepienie

Pomoc psychologiczna, psychoterapia indywidualna (130 zł / 60 minut). Pracownia Psychoterapii Intuicja - Poznań i online. Psycholog psychoterapeuta Katarzyna Woźniak.

30/08/2024

Wyobraź sobie, że zostałaś zaskoczona przez kogoś, kto niespodziewanie wszedł do pomieszczenia, w którym przebywasz, a Ty zareagowałaś lękiem i przekonaniem, że zostaniesz skrzywdzona. Reakcja taka nie jest reakcją refleksyjną, lecz automatyczną, czyli przedrefleksyjną.

Jeżeli potrafimy reflektować nad własnymi uczuciami, nie jesteśmy uwięzieni w tego typu lękach. Mamy możliwość przyjrzenia się całej sytuacji z pewnego dystansu i zauważenia, że nasz strach jest nieproporcjonalny, a nawet nie ma żadnego uzasadnienia w tym, co się wydarzyło. Zamiast odczuwać czy myśleć nieświadomie, dostrzegamy własne uczucia i myśli, zauważamy sposób, w jaki doświadczamy ich swoim ciałem, a także powody, dla których czujemy i myślimy tak, a nie inaczej. To jest właśnie funkcjonowanie refleksyjne.

Refleksyjność jest umiejętnością wyuczoną. Dzieci uczą się jej w miarę upływu czasu - jeśli ich opiekunowie są wystarczająco wyczuleni na dziecięce uczucia i potrzeby - i stają się dzięki niej ciekawe własnego umysłu i zasad jego działania. Niestety, umiejętność refleksji często jest niemal nieobecna w rodzinach dysfunkcyjnych, z tendencjami do przemocy, w których opiekunowie nie dysponują taką zdolnością, a więc nie potrafią przekazać jej swoim dzieciom (...) Refleksji można się jednak nauczyć, tak jak każdej innej umiejętności, choć nie zawsze jest to łatwe - wymaga więcej energii i pracy umysłowej niż reakcje automatyczne, zwłaszcza w początkowym okresie nauki.

Możemy rozpocząć od uznania i zaakceptowania trudnej emocji okazując sobie nieco empatii, np. "Bardzo się teraz boję. Wezmę kilka głębszych oddechów. Nie szkodzi, że teraz czuję lęk". Możemy świadomie skierować uwagę na swoje ciało i rozluźnić je. Możemy dać sobie chwilę na zrozumienie naszego przestrachu, poprzez dialog wewnętrzny: Czy człowiek, którego się przestraszyłam zachowuje się wrogo wobec mnie, czy też może mój lęk ma charakter wewnętrzny? Czy jakaś część mojej osobowości reaguje bez świadomości chwili obecnej? Czy widzę inne możliwości, na przykład takie, że człowiek, który się nagle pojawił, może być przyjazny albo obojętny wobec mnie? Czy mój lęk ma swoje źródło w jakimś innym zdarzeniu z przeszłości?
Regularna refleksja może w ten sposób stać się naturalnym sposobem radzenia sobie w życiu z trudnymi emocjami.

Boon, Steel, Hart, Zaburzenia dysocjacyjne po traumie

Mentalizacja - przykłady i znaczenie w psychoterapii. Pracownia psychoterapii ''Intuicja''

24/07/2024

Wstyd pojawia się w chwilach najgłębszej bezbronności psychologicznej, w wyrażaniu autentycznych emocjonalnych potrzeb wobec drugiej osoby. Jednostka nieuchronnie naraża się na przeżywanie go, gdy oferuje komuś intymność. Gdy nastoletni chłopiec zamierza podejść do dziewczyny, aby – jąkając się i rumieniąc – zaprosić ją na randkę, musi znaleźć równowagę między strachem przed wstydem i ryzykiem upokorzenia oraz odrzucenia, a siłą swoich pragnień. To samo dotyczy dziecka, które chce zakomunikować matce lub ojcu własne uczucia i potrzeby. Chęci do uczynienia tego kroku nie należy traktować jako czegoś oczywistego. Wielokrotne doświadczenie odrzucenia, pogardy lub znaczącej porażki w zaznaniu empatii, może umacniać w jednostce niechęć do komunikowania emocjonalnych potrzeb, a także rozwijać skłonność do nieustannego unikania intymności w późniejszym życiu.

Nadmierny wstyd może prowadzić do nieświadomej decyzji o rezygnacji z ryzyka dalszego ujawniania się. "Prawdziwe self" takiej osoby zaszywa się w ukryciu, a w jego miejsce pojawia się maska fałszywego self.

~ Phil Mollon, Wstyd i zazdrość.

Pomoc psychologiczna, psychoterapia indywidualna (130 zł / 60 minut). Pracownia Psychoterapii Intuicja - Poznań i online. Psycholog psychoterapeuta Katarzyna Woźniak.

24/06/2024

''Wizualizacja – technika posługująca się formowaniem obrazu wzrokowego – stanowi narzędzie pracy psychoterapeutycznej wykorzystywane przez reprezentantów różnych szkół, jak na przykład terapia poznawcza, terapia humanistyczna, czy analiza transakcyjna (...)
Stosowanie wizualizacji odbywa się w dwóch fazach. W pierwszej następuje wprowadzenie pacjenta w głęboki relaks; umysł jego ma osiągnąć stan medytacyjny. W drugiej fazie ma on wyobrażać sobie upragniony cel w sposób jak najbardziej szczegółowy, tak jakby właśnie tu i teraz przybliżał się do celu.

Posługiwanie się tą techniką nie wymaga wiary w koncepcje metafizyczne. Wewnętrzne komunikowanie się przebiega za pomocą obrazów i symboli, a nie tylko słów. Zakłada się, że oddziaływania wykorzystujące wizualizacje kreatywną są adresowane do prawej półkuli mózgu, a więc do podświadomości, do przeżyć emocjonalnych pacjenta (świadomy umysł jest zdominowany przez lewą półkulę, a świadome "Ja" znajduje się pod wpływem nieświadomego "Ja").
Wizualizacja daje możliwość ingerencji i zmiany treści nieświadomych przez skorygowanie sposobu opracowania przeżyć. (...)

By wyzdrowieć obiektywnie, najpierw należy wyzwolić się z opanowania przez chorobę na poziomie subiektywnym – własnego umysłu; a to może się dokonać dzięki wizualizacji''.

~ Psychoterapia, prof. L. Grzesiuk

Pracownia psychoterapii i pomocy psychologicznej ''Intuicja'' - Poznań i online

01/06/2024

Gdy jako dorośli znajdujemy się w jednym z fragmentów naszej osobowości nazywanym stanem "Ja - Dziecko", zachowujemy się, myślimy i czujemy w takim momencie tak samo jak wtedy, gdy byliśmy dziećmi. Wg koncepcji Analizy Transakcyjnej, stan Ja - Dziecko jest realnością psychologiczną dostępną i przeżywaną przez każdego człowieka, niezależnie od wieku.

Być może widzieliście kiedyś w parku starszego człowieka okazującego wyraźne zadowolenie podczas jedzenia słodyczy albo dojrzałą kobietę brodzącą wzdłuż plaży z wyrazem przyjemności na twarzy; lub też parę młodych ludzi tańczących swobodnie i z radością? W takich chwilach widzieliście Dziecko Spontaniczne tych osób - wyzwolony aspekt ich wewnętrznego Dziecka. Jest to cenny fragment osobowości, dodający uroku i ciepła. Osoba zdolna do zachowania swojej dziecięcej uczuciowości, spontaniczności, zmysłowości, ciekawości i wyobraźni na ogół kocha życie i jest miłym towarzyszem.

~ Stewart, Joines. Analiza Transakcyjna dzisiaj.

Pomoc psychologiczna, psychoterapia indywidualna (130 zł / 60 minut). Pracownia Psychoterapii Intuicja - Poznań i online. Psycholog psychoterapeuta Katarzyna Woźniak.

25/04/2024

Kiedy ktoś przekazuje nam jakąś negatywną informację – w formie słownej lub innej – mamy różne możliwości odbioru tego komunikatu.

Możemy potraktować wiadomość w sposób bardzo osobisty, słysząc w niej oskarżenie i krytykę. Na przykład ktoś mówi nam w gniewie: "Jesteś najgorszym egocentrykiem, jakiego w życiu widziałem!". Jeśli postanowimy odczytać ten sygnał w sposób osobisty, możemy pomyśleć: "Och, rzeczywiście powinienem był wykazać więcej wrażliwości". Zgadzamy się wtedy z oceną rozmówcy i uznajemy swój błąd. Wybór ten sporo nas jednak kosztuje, ponieważ cierpi na tym naszym mniemanie o sobie, a my pogrążamy się w poczuciu winy, wstydzie i depresji.

Druga możliwość to przekierowanie winy na rozmówcę. Na przykład przeciwko zarzutowi: "Jesteś najgorszym egocentrykiem, jakiego w życiu widziałem" możemy zaprotestować, oświadczając: "Nie masz prawa tak mówić! Przecież zawsze biorę pod uwagę twoje potrzeby. Tak naprawdę to ty sam jesteś egocentrykiem!". Jeżeli w ten sposób odbierzemy komunikat i oskarżymy rozmówcę, zapewne ogarnie nas przy tym gniew.

Trzecia możliwość, jaka otwiera się przed nami, gdy słyszymy komunikat o negatywnej treści, polega na tym, żeby skierować świadomość i uwagę na nasze własne uczucia i potrzeby. Możemy zatem odpowiedzieć: "Kiedy mówisz, że jestem najgorszym egocentrykiem, jakiego w życiu widziałeś, boli mnie to, bo pragnąłbym, żebyś zauważył, jak bardzo staram się uwzględniać twoje upodobania". Skupiając uwagę na własnych odczuciach, poszerzamy wiedzę o nas samych, uświadamiając sobie, skąd bierze się ból, którego doświadczamy po słowach rozmówcy: stąd, że pragniemy, aby nasze starania przyjęto z uznaniem.

I wreszcie czwarta możliwość polega na tym, żeby kierować świadomość ku uczuciom i potrzebom rozmówcy – w takiej kolejności, w jakiej rozmówca owe uczucia i potrzeby wyraża. Możemy na przykład zapytać: "Czy sprawia tobie przykrość, że twoje pragnienia i potrzeby są za mało brane są pod uwagę?". W takiej sytuacji możemy doświadczyć empatii, zbliżając się emocjonalnie do pragnień i trosk drugiej osoby.

Powyższe przykłady wskazują, że nasze własne emocje i uczucia zależą od tego, jak odniesiemy się do słów drugiego człowieka. Cudze wypowiedzi mogą być katalizatorem naszych emocji, lecz nigdy nie są ich przyczyną. Biorąc na siebie odpowiedzialność za to, jak reagujemy na komunikaty drugiej osoby, możemy wywoływać w sobie takie, a nie inne emocje.

~Marshall Rosenberg, Porozumienie bez przemocy

Pomoc psychologiczna, psychoterapia indywidualna (130 zł / 60 minut). Pracownia Psychoterapii Intuicja - Poznań i online. Psycholog psychoterapeuta Katarzyna Woźniak.

12/04/2024

Zdolności mentalizacyjne człowieka ewoluują wraz z wiekiem i zawieranymi przez niego relacjami, a także świadomą chęcią rozwijania własnej refleksyjności. U dzieci - i także w przypadku osób z problemami związanymi ze zdrowiem psychicznym - umiejętności mentalizacyjne są ograniczone na rzecz funkcjonowania w tzw. trybach przedmentalizacyjnych.

Jednym z takich przedmentalizacyjnych sposobów operowania rzeczywistością jest tryb ''psychicznej równoważności'', który przejawia się zrównaniem rzeczywistości wewnętrznej (naszych własnych myśli i emocji) z rzeczywistością zewnętrzną (tego, co myśli i czuje druga osoba). Na przykład: ''poczułem się niepewnie w jej obecności, pewnie jest wyniosła'' albo: ''zmarszczył brwi patrząc na mnie - na pewno mnie nie lubi''. Osoba funkcjonująca w taki sposób zajmuje się ''gdybaniem'' tj. przesądzaniem o tym, co dominuje w umyśle innych osób bez refleksji, uwzględniającej spektrum innych możliwości i opcji. Człowiek działający w takim przedrefleksyjnym trybie przyjmuje za pewnik, że jego własne myśli i emocje w sposób jednoznaczny i bezdyskusyjny wyjaśniają to, co przeżywa druga osoba.

Mentalizacja właściwa (jawna, kontrolowana) wymaga uważności oraz rozważenia i uwzględnienia innych opcji rozumienia danej sytuacji interpersonalnej. Występuje ona np. podczas sesji psychoterapeutycznej, w czasie której terapeuta słuchając i obserwując pacjenta, rejestruje zmianę swoich własnych stanów wewnętrznych (myśli, emocji, doznań ciała), analizując następnie we własnym umyśle przyczyny takiej, a nie innej reakcji na pacjenta. Taka analiza wymaga przez terapeutę świadomości tego, która z jego emocji i myśli powodowana jest wpływem pacjenta, a która pochodzi z indywidualnych doświadczeń terapeuty, na przykład: ''Opowieść pacjenta o śmierci jego brata wzbudza we mnie smutek z powodu mojej empatii w stosunku do pacjenta, który bardzo płakał opowiadając o pogrzebie. Czuję jednak także lęk, gdy pacjent dzieli się ze mną tą historią, ponieważ przypomina mi to o chorobie mojej siostry, o której życie i zdrowie bardzo się martwię.

Mentalizacja jawna ze względu na swój sekwencyjny i celowy charakter jest powolna i wymaga świadomego wysiłku oraz woli człowieka.

Mentalizacja - przykłady i znaczenie w psychoterapii. Pracownia psychoterapii ''Intuicja''

16/03/2024

Interpretacja snów bazującą na koncepcji psychoanalitycznej zakłada, że istnieją w nas dążenia, pragnienia i uczucia, które wypieramy z naszej świadomości, ze względu na wstyd, poczucie winy, strach przed karą lub dezaprobatą społeczną. Doświadczanie irracjonalnej nienawiści, zawiści i zazdrości wobec ludzi, albo wrogości wobec najbliższych nam osób, wywołuje w nas lęk, dlatego spychamy takie uczucia do naszej nieświadomości. W snach ożywają jednak impulsy, do których istnienia nie ośmielamy się przyznać na jawie. W czasie snu impulsy te są jednak zniekształcone i zamaskowane tak, aby nasza świadomość nie rozpoznała ich rzeczywistych znaczeń.

Inną rolą marzeń sennych jest halucynacyjne spełnianie irracjonalnych pragnień, w celu chronienia snu. Sen jest fizjologiczną koniecznością i nasz organizm stara się nam go zapewnić najlepiej jak potrafi. Gdybyśmy podczas snu odczuwali intensywne pragnienia, wzbudzałyby one niepokój i budzilibyśmy się. Co w takim razie robimy, aby chronić nasz sen? Wyobrażamy sobie, że nasze pragnienia zostały spełnione, doznajemy więc uczucia satysfakcji, zamiast niepokojącej frustracji. Załóżmy, że tuż przed pójściem spać ktoś zjadł bardzo słoną rybę i w nocy odczuwa ogromne pragnienie. Może śnić, że szuka wody, znajduje studnie i pije z niej obficie chłodną i smaczną wodę, zamiast obudzić się, by zaspokoić pragnienie. Człowiek ten osiąga halucynacyjną satysfakcję poprzez wyobrażenie picia wody, co pozwala mu kontynuować sen.

Zapomniany język, Erich Fromm

Pracownia psychoterapii i pomocy psychologicznej ''Intuicja'' - Poznań i online