Uszczypnięta przez raka

20/09/2025

⚠️ W Polsce rodzice zabijają swoje dzieci – nie z nienawiści, ale z bezsilności.

💔 DWA DRAMATY, KTÓRE NIE POWINNY SIĘ WYDARZYĆ.

📍 Poznań, 2024:
72-letnia matka i jej 57-letnia córka z niepełnosprawnością intelektualną.
Zamknięte mieszkanie. Cisza.
Sekcja zwłok: połamane żebra, ślady uduszenia.
Śledczy mówią: schorowana matka w akcie desperacji zabiła córkę, a potem odebrała sobie życie.

📍 Ostrzeszów, 2019:
44-letni ojciec i jego 20-letnia córka z niepełnosprawnością.
List pożegnalny: „Nie mamy już siły, nie mamy środków”.
Najpierw zabił swoją córkę, a potem sam targnął się na życie.

Te historie są przerażające.
Ale to nie były czarne kroniki o „potworach”.
To byli wyczerpani, samotni opiekunowie, którzy nie zobaczyli dla siebie żadnego wyjścia.

💥 To się dzieje naprawdę. W Polsce. Za ścianą.
Każdego dnia tysiące opiekunów balansuje na granicy wytrzymałości.
Każdego dnia ktoś myśli: „Nie dam rady jeszcze jednego dnia”.

❌ Nie możemy milczeć.
❌ Nie możemy udawać, że to nie nasz problem.

🙏 Fundacja Idę Dalej walczy, by takie tragedie już się nie powtarzały.
Tworzymy wyjazdy wytchnieniowe, grupy wsparcia, szkolenia – dajemy opiekunom siłę, by mogli dalej walczyć o życie i godność swoich bliskich.

💙❤️ Ty też możesz pomóc ocalić czyjąś rodzinę:
➡️ https://www.siepomaga.pl/wytchnienie-dla-opiekunow

📢 Udostępnij ten post.
Niech dotrze do tych, którzy dziś czują, że nie mają już siły.
Niech wiedzą, że nie są sami.

18/09/2025

15/09/2025

🟦 Rak prostaty. Diagnoza, która spada jak grom. Niby jego dotyczy, a jednak rozrywa nas oboje.

Od tamtej chwili wszystko się zmieniło. Nie mówi zbyt wiele. Może nie chce. A może nie potrafi. Wiem, że się boi, choć nigdy tego nie powie. Udaje, że nic się nie dzieje. Taki już jest – całe życie uczony, że nie wolno się załamać, nie wolno okazywać słabości.

A ja? Staram się być silna. Dla niego. Dla dzieci. Ale w środku pękam. Bezradność boli bardziej niż strach. Chciałabym zapytać, jak się czuje, co myśli, czego potrzebuje. Ale często milknę razem z nim. Boję się, że go jeszcze bardziej przytłoczę.

Dzieci widzą, że coś jest nie tak. Czują napięcie. Ale nikt im nic nie mówi. Bo jak to wytłumaczyć, skoro my sami nie umiemy o tym mówić?

15 września – Europejski Dzień Prostaty – dla mnie to nie tylko data. To przypomnienie, jak bardzo potrzebujemy odwagi. Nie tylko, by się badać. Ale by mówić. By przestać udawać, że wszystko jest w porządku, kiedy serce krzyczy.

Milczenie wchodzi między nas jak mur. A ja tak bardzo chcę być blisko. Chcę, żeby wiedział, że nie musi być twardy. Że może się bać. Że ma prawo nie wiedzieć, co dalej.

Nie chcę już więcej trwać w tej ciszy. Chcę, żebyśmy się usłyszeli. Żebyśmy byli razem, naprawdę. Nie tylko w kuchni, przy stole, w codzienności. Ale w tym, co najtrudniejsze.

Bo czasem największą miłością jest nie robienie wszystkiego za kogoś. Tylko siedzenie obok i powiedzenie: „Jestem. I nie odejdę”.

👉 Jeśli to czytasz i czujesz, że temat Cię dotyczy – zacznij od małego kroku.
📩 Porozmawiaj z kimś.
💬 Napisz w komentarzu, co myślisz.
🔁 Udostępnij ten post – może ktoś właśnie tego potrzebuje.

Nie musisz wszystkiego unieść sam_a.
Nie jesteś w tym sam. Nie jesteś w tym sama.

11/09/2025

10/09/2025

Dziś Światowy Dzień Zapobiegania Samobójstwom.
To nie jest temat łatwy. To temat, który wielu z nas omija, bo boli, bo paraliżuje, bo wydaje się „za duży”.
A jednak – każdego dnia ktoś w ciszy toczy walkę, której nie widzimy.

Nie zawsze trzeba mieć rozwiązanie.
Czasem wystarczy być.
Zapytać: „Jak się dziś czujesz?”
Usłyszeć, a nie tylko posłuchać.
Być obecnym, nawet gdy brakuje słów.

💙 Cisza, w której ktoś wie, że nie jest sam – może ocalić życie.

08/09/2025

🔵 Nie choruje tylko pacjent. Choruje cała relacja. Cała rodzina.

Rak prostaty zabiera więcej niż zdrowie. Zabiera bliskość, poczucie bezpieczeństwa, intymność. Partnerki pacjentów niosą ogromne, często niewidzialne obciążenie – emocjonalne, opiekuńcze, psychiczne.

Z badań wynika, że kobiety te:
– przeżywają lęk i samotność,
– tracą przestrzeń na własne emocje,
– stają się opiekunkami, terapeutkami, wsparciem – zapominając o sobie.

To one są „silne dla niego”, choć same często potrzebują wsparcia.
Nie zapominajmy o nich. Ona też jest częścią tej choroby.

🧡 Daj znać, jeśli znasz kogoś, kto tego potrzebuje.
💬 Udostępnij, by więcej osób mogło zobaczyć niewidzialnych bohaterów.

02/09/2025

70% samobójców w Polsce to mężczyźni
• wieloletnie depresje są nierozpoznane
• choroby psychosomatyczne są tłumione
• partnerki nie rozumieją, co się z nimi dzieje
• synowie uczą się: „nie czuj – przetrwaj”.

26/08/2025

Badania wskazują, że w Polsce system wsparcia psychospołecznego dla rodzin onkologicznych jest niewystarczająco rozwinięty i skupiony głównie na pacjencie, a nie na całym systemie rodzinnym. Brak spójnej polityki państwa powoduje, że partnerzy czują się „niewidzialni” w procesie leczenia (Rosenberg-Yunger & Granek 2013).

19/08/2025

Leczenie onkologiczne w Polsce działa jak bardzo precyzyjna maszyna: badania, operacje, chemioterapia, hormony, procedury.

Ale w tym wszystkim jest jedna luka, o której prawie nikt nie mówi: rodzina pacjenta zostaje pozostawiona sama sobie. 🔹 partnerki dźwigają emocje, finanse, stres, codzienność
🔹 dzieci obserwują, milczą, często zaczynają się obwiniać
🔹 a pacjent – szczególnie mężczyzna – po zakończeniu leczenia… milknie, nie umiejąc nazwać tego, co się w nim rozsypało. W psychoonkologii mówi się jasno:

Choruje nie tylko ciało. Choruje cały system rodzinny.

Tylko że system (NFZ, szkoły, poradnie) tego nie widzi, więc nie tworzy wsparcia psychologicznego ani miejsc rozmowy dla rodzin po chorobie nowotworowej.

Dlatego zaczynam mówić o tym głośno.
Bo przeżyć chorobę to jedno, przeżyć po chorobie razem — to zupełnie inna historia.

👉 Czy widziałaś/eś takie rodziny w swoim otoczeniu?
👉 Czy przeżyłaś to sama?

Podziel się tym postem – może trafi tam, gdzie cisza jest najgłośniejsza.

18/08/2025

Opieka – obowiązek rodziny czy odpowiedzialność państwa?

Wciąż zbyt często opiekunowie Osób z Niepełnosprawnością stają przed dramatycznym pytaniem:
„Czy mogę sobie pozwolić na opiekę nad własnym dzieckiem, rodzicem czy partnerem?”

Nie chodzi tu tylko o emocje. To kwestia ekonomii, systemu i państwa, które od lat nie bierze na siebie tej odpowiedzialności w sposób wystarczający.

Od stycznia 2025 roku świadczenie pielęgnacyjne wynosi 3 287 zł miesięcznie. To wciąż mniej niż minimalne wynagrodzenie i nadal wymaga od opiekuna, który pozostaje na starych zasadach, całkowitej rezygnacji z pracy zawodowej. Żadnej przestrzeni na rozwój, żadnego prawa do zatrudnienia.

Równolegle wprowadzono świadczenie wspierające – teoretycznie bardziej elastyczne, bo można je łączyć z pracą zawodową. W praktyce jednak okazuje się, że rodzice muszą „poddać” swoje dziecko czy bliskiego punktacji samodzielności. Od niej zależy wysokość wsparcia – od kilkuset złotych do kilku tysięcy. To prowadzi do absurdów: dziecko, które chodzi i mówi, ale jest całkowicie niesamodzielne i wymaga 24-godzinnej opieki, może dostać np. 700 zł miesięcznie. A jeśli opiekun nie ma możliwości podjęcia pracy, rodzina zostaje praktycznie bez wyjścia.

Tymczasem Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami, ratyfikowana przez Polskę w 2012 roku, jasno wskazuje:
państwo ma obowiązek zapewniać rodzinom realne wsparcie – tak, by nie musiały wybierać między opieką a własnym życiem prywatnym i zawodowym.

To wsparcie powinno być systemowe, stałe i równe dla wszystkich. A dziś wciąż przypomina raczej rozsypane okruchy, które trafiają przypadkowo – raz tu, raz tam. Kto zdąży, coś złapie. Reszta zostaje z niczym.

Asystencja osobista, czyli codzienna pomoc w ubieraniu, zakupach, aktywności społecznej czy zawodowej, mogłaby realnie zmienić życie osób z niepełnosprawnościami i ich rodzin. To niezależność dla jednych i chwila oddechu dla drugich. Eksperci pokazali, że to rozwiązanie się opłaca. A jednak wciąż słyszymy: „nie ma pieniędzy”.

Granica między odpowiedzialnością rodziny a odpowiedzialnością państwa nie może być wyznaczana przez cierpliwość opiekuna. Powinna być określona przez godność osoby wymagającej opieki i tej, która ją sprawuje.

Dlatego jako Fundacja Idę Dalej przypominamy: opieka to nie tylko obowiązek rodziny. To także odpowiedzialność państwa – systemowa, ciągła i godna.

Opiekunowie nie mogą być zostawieni sami sobie.
Godność osób z niepełnosprawnościami i ich rodzin to nie przywilej. To prawo.

💙 Wesprzyj Fundację Idę Dalej – razem możemy więcej!
👉 https://www.idedalej.org/pomoc.html

14/04/2025

❤️ Jeśli Twój partner zmienił się po chorobie – to nie znaczy, że przestał Cię kochać.
💬 On często nie wie, jak mówić o tym, co przeżywa.
🤝 Dajcie sobie czas. I przestrzeń na rozmowę.

12/04/2025

Polecam obejrzeć 😊

Mariusz Gryglas – szewc ze Szczecina, który daje butom drugie życie i ludziom… lepsze perspektywy.Jest największym optymistą, jakiego można poznać. Pochodzi ...