Głębia wibracji - Anna Magdalena Bobrowicz

19/10/2025

🌿✨ Wracam właśnie z wyjątkowego miejsca i jeszcze bardziej wyjątkowego dnia – ślubu mojej przyjaciółki z Francji, z którą znamy się już 23 lata. Miałam zaszczyt być jej świadkową i przeczytać w kościele słowa, które – choć znane – za każdym razem poruszają mnie na nowo:

“Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą (…), wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje.”
– 1 List do Koryntian 13

W tych słowach za każdym razem dostrzegam coś innego – może dlatego, że sama się zmieniam, rozwijam, poznaję siebie na nowo. Im więcej mam w sobie doświadczeń, tym głębiej je rozumiem.

Miłość ma wiele wymiarów. To ta, którą dajemy drugiemu człowiekowi, ale też ta, którą budujemy latami z przyjaciółką. To również ta, którą – może najtrudniej – dajemy sobie samym.

Bo miłość do siebie to nie egoizm. To umiejętność wybaczania sobie pomyłek, niedoskonałości, chwil słabości. To cierpliwość do własnych etapów, czułość do swojego tempa i zgoda na to, że nie zawsze trzeba być “jak z obrazka”, by zasługiwać na wszystko, co dobre☺️

Dziś – wzruszona, wdzięczna, pełna rozmyślań – chcę tylko powiedzieć: kochajmy. W każdej formie, która jest szczera. Dbajmy o tych, których kochamy i o siebie samych.

Bo miłość to nie tylko uczucie – to wybór.
Codziennie, na nowo.

❤️

17/10/2025

Bransoletka z howlitu 🩵

17/10/2025

Umiar

Wszyscy mamy w sobie różne emocje. Dynamika w Twoim energopolu wskazuje na to, jaka zostanie pobudzona, której będzie więcej. Bazowanie na Twoim wkurwie i żądzy, zaczyna być już niesmaczne. Przydzielanie sobie opłaconych nagród, również mi się przejadło. Powoływanie się na historie klientów, które nieumiejętnie uniwersalizuje się i publikuje na forum, jest już skłaniające do refluksu. I błędy, błędy błędy I zerooo refleksji.
Dziecinni i nie widziani.
Zachęcam do pracy ze Sobą.

Ania Terapeutka

14/10/2025

Delikatny naszyjnik z różowego awenturynu i jaspisu rzecznego ;)

13/10/2025

🕯️ Dlaczego zmiana boli – i czy musi boleć? 🕯️

Ostatnio znowu o tym myślę.
O tym, jak bardzo boimy się zmiany.
Nie dlatego, że nie chcemy nowego życia – ale dlatego, że tak bardzo boli samo odpuszczanie starego.

Widzę to u kobiet, z którymi pracuję.
W ich oczach jest ten sam lęk, który dobrze znam.
Lęk przed bólem. Przed tym, że jak dotkną tego, co naprawdę w nich siedzi – to nie uniosą.

Ja ten ból znam od dziecka.
On był ze mną zawsze.
W ciszy po domu. W napięciu w ciele. W tej potrzebie, żeby być dzielną, grzeczną, nie robić problemu.

Przyzwyczaiłam się do niego tak bardzo, że stał się częścią mnie.
Jak stary znajomy.
Czasem nawet myślę, że to on mnie chronił. Bo z bólem przynajmniej wiedziałam, czego się spodziewać.

I teraz, po czterdziestce, kiedy niby wiem już tyle, ciągle potrafi wrócić.
Nie ten sam ból – ale jego echo.
Jakby ciało pamiętało coś, co dusza dawno chciała zapomnieć.

Widzę, że zmiana boli, bo dotyka tych dawnych miejsc.
Bo kiedy robisz krok do przodu, nagle czujesz w sobie małą dziewczynkę, która chciała tylko, żeby ktoś ją przytulił i powiedział: „Już nie musisz być taka silna.”

I wiesz co?

Dziś nie próbuję już uciekać od bólu.
Nie chcę go też „naprawiać”.
Słucham go. Pytam, co chce mi pokazać.
Bo często za bólem stoi coś bardzo miękkiego – pragnienie miłości, spokoju, wolności.

Może więc ból nie jest po to, żeby nas złamać.
Może jest po to, żeby nas otworzyć.

Taka rozkminka mnie dziś wzięła…

03/10/2025

Bransoletka z koralików Toho 😉

01/10/2025

Wartość bycia samoświadomym i prawdziwym. Zachęcam do zanurzenia się w swoich ciemnych stronach, to uwalniające.

Dlaczego kontakt ze słabością, bezradnością, smutkiem itp jest takim skarbem?

Wcale nie chodzi o gloryfikację cierpienia - to było by po prostu głupie.

Chodzi o to, że zużywamy ogromne ilości energii by się od swojej „słabości” odciąć.
Kultura i wychowanie promują sprawczą, silną, sprawną, mądrą, użyteczną stronę człowieka. W sprawności i sile nie ma nic złego, są wspaniałe. Ale jeśli się rozpychają i drugi „słaby” biegun ludzkiej natury skazują na banicję to tworzy się ogromny problem. Problem podziału osobowości. Od najmłodszych lat zużywamy wielkie ilości energii by ten podział utrzymać. Jung nazywa to Personą i Cieniem.

Płacimy za to:

Napięciami mięśniowymi powodującymi zmęczenie, niedokrwienie i w końcu choroby.

Konfliktami w związkach - związek wymaga kontaktu z całym spektrum emocji.

Olbrzymim nieświadomym lękiem - „ mój boże, co się stanie jak pokażę smutek, bezradność, porażkę, jak zawiodę, zawinię?”

Co za cholerne marnowanie energii by udawać przed innymi i przed sobą, że jesteśmy tylko połową człowieka.

W końcu to udawanie wysysa tyle energii, że na sprawczość i tak nie mamy siły.

Zatem warto uczyć się kontaktu z Cieniem by być zdrowszym, szczęśliwszym, bardziej spełnionym ale też bardziej sprawczym. Bardziej ludzkim.

„Ciągle uczę kochać te moje części którym nikt nie klaszcze”

❤️

01/10/2025

Wspaniały tekst 💙 Urszula Rowińska - Power to Change

Dziś siedzę na brzegu mojego ukochanego jeziora Garda.
Cisza. Szum wody. I ja — z notatnikiem pełnym myśli.

To mój rytuał — kiedy kończy się coś ważnego, zatrzymuję się na chwilę.
Nie po to, żeby coś planować. Tylko po to, żeby… popatrzeć.

Siadam na tym symbolicznym suficie — jak mucha, o której kiedyś Wam pisałam.
Patrzę z góry — na siebie, na ostatni kwartał, na projekt, który właśnie zamknęłam.

I pytam:

🔹 Co mnie to nauczyło?
🔹 Co we mnie się poruszyło?
🔹 Gdzie dziś jestem — i dokąd chcę iść?

Z jednej strony widzę wszystko, co zostawiam za sobą:
godziny pracy, trudne rozmowy, ważne decyzje i małe momenty, które miały wielkie znaczenie.

Z drugiej strony — widzę to, co przede mną.
Jeszcze nie wszystko jasne. Ale coś się rysuje.
Nowe wyzwania. Nowe tematy. Nowe ja.

I wiecie co?
Kiedy patrzę na to z tej perspektywy — z „sufitu”, ale i z brzegu Gardy — widzę jedno:
To nie cele nas definiują, tylko to, jak się z nimi obchodzimy.
Jak wchodzimy w rzeczy. Jak z nich wychodzimy. Co z nich dla siebie bierzemy.

👉 Może też jesteś dziś w takim miejscu, gdzie coś się kończy, a coś zaczyna?
👉 Może warto na chwilę usiąść na własnym „suficie”?
👉 Popatrzeć z góry. Z dystansu. Ale i z czułością.

Bo nie wszystko trzeba wiedzieć. Nie wszystko trzeba planować.
Czasem wystarczy być ze sobą uczciwie. I dać sobie chwilę.

🌊 Zatrzymanie to nie strata czasu. To inwestycja w sens.
A kiedy można to zrobić nad Gardą — to już naprawdę dobre miejsce, by usłyszeć siebie.