12/08/2022
🤢 🤢 🤢 O chorobie lokomocyjnej 🤢 🤢 🤢
🤢 Sezon dalekich podróży w pełni, więc to dobry moment, żeby zająć się tym tematem i zastanowić się, czy można pomóc dzieciom z problemem choroby lokomocyjnej. A jest to bolączka nie tylko wielu dzieci, ale też ich Rodziców.
🤢 W teorii odruchów, na której opiera się terapia INPP, choroba lokomocyjna jest wynikiem problemów przedsionkowych i słabego poczucia równowagi, które towarzyszą niezintegrowanym odruchom pierwotnym i posturalnym: niewyhamowanemu odruchowi Moro i tonicznemu odruchowi błędnikowemu (TOB) oraz niedojrzałemu optycznemu i błędnikowemu odruchowi prostowania głowy. Przeprowadzając wstępny wywiad z Rodzicami terapeuci INPP zawsze zadają pytanie, „Czy Twoje dziecko cierpi na chorobę lokomocyjną?”
🤢 Na szczęście z tym aspektem funkcjonowania dobrze dobrana i prowadzona terapia INPP radzi sobie stosunkowo szybko (zwykle od dwóch do sześciu miesięcy terapii). Przypominamy, że terapia odruchów wbrew pozorom nie jest prosta do zaplanowania.
🤢 Odruchów jest wiele, wchodzą ze sobą w interakcję, a terapia musi postępować zgodnie z zasadami od dołu do góry układu nerwowego. Oddziaływanie na odruchy późniejsze rozwojowo nie tylko może okazać się nieskuteczne terapeutycznie, ale również potencjalnie szkodliwe dla funkcjonowania dziecka.
🤢 Dlatego wybierając terapeutę odruchów zwróćcie Państwo uwagę, czy jest to licencjonowany terapeuta INPP Polska po rocznym szkoleniu, które daje umiejętności bezpiecznego i skutecznego integrowania odruchów. Kontakty znajdziecie Państwo na naszej stronie:
http://inpp.pl/licencjonowani_terapeuci_inpp-179.html
🤢 Szerzej o chorobie lokomocyjnej i jej przyczynach pisze w książce „Jak osiągać sukcesy w nauce? Uwaga, równowaga i koordynacja” dyrektor INPP Ltd - Sally Blythe:
🤢 „Choroba lokomocyjna rzadko pojawia się przed drugim rokiem życia, zanim dziecko opanuje umiejętność samodzielnego utrzymywania pozycji stojącej i przemieszczania się. Podatność na chorobę lokomocyjną wzrasta z wiekiem, osiągając największe natężenie między 4 a 10 rokiem życia, następnie zaś systematycznie maleje. Dziewczynki/kobiety wydają się bardziej podatne na chorobę lokomocyjną niż chłopcy/mężczyźni, bez względu na wiek, a podatność zwiększa się w trakcie przyjmowania doustnych środków antykoncepcyjnych, podczas miesiączki oraz w okresie ciąży.
🤢 Istnieje wiele hipotez dotyczących przypuszczalnych przyczyn choroby lokomocyjnej, jednakże ogólnie przyjmuje się, że pojawia się ona w sytuacji rozbieżności w rozkładzie czasowym i w synchronizacji informacji płynących z różnych mózgowych ośrodków odbierających i przetwarzających dane czuciowe, które należą do percepcji ruchu.
🤢 W proces postrzegania ruchu zaangażowane są trzy podstawowe układy:
1) mechanizm równowagi w uchu wewnętrznym (układ przedsionkowy);
2) informacje zwrotne z ciała przekazywane za pośrednictwem mięśni, ścięgien i stawów (propriocepcja);
3) układ wzrokowy.
🤢 Informacje przekazywane do mózgu za pośrednictwem tych trzech odmiennych systemów dostarczają doń dane na temat płaszczyzny, kierunku oraz natężenia ruchu. Jeśli informacje pochodzące ze wszystkich trzech układów są spójne, percepcja w warunkach ruchu pozostaje względnie stała.
🤢 Choroba lokomocyjna pojawia się, gdy dochodzi do powstania sprzeczności na skutek porównania sygnałów otrzymywanych ze strony układu wzrokowego i przedsionkowego lub dwóch komponentów układu przedsionkowego (kanałów półkolistych i narządów otolitycznych) z oczekiwaniami jednostki wynikającymi z jej dotychczasowego doświadczenia. Niedopasowanie rozkładu czasowego przekazywania do mózgu informacji pochodzących z różnych receptorów ruchu powoduje pojawienie się fizycznych objawów choroby lokomocyjnej – zawrotów głowy, dezorientacji, początkowego odczucia ciepła, po którym następują zimne poty, nudności czy nawet wymioty. Uważa się, że nudności występują w rezultacie drażnienia tych aksonów jąder przedsionkowych, które biegną do obszaru w pniu mózgu, zwanego polem najdalszym (area postrema), które jest ośrodkiem wywoływania wymiotów.
🤢 Objawy mogą wystąpić nawet bez bodźca powodowanego przez rzeczywisty ruch ciała. Do wywołania fizycznych objawów choroby lokomocyjnej wystarczyć może na przykład sam bodziec wzrokowy dostarczony przez gry wideo, symulator ruchu czy film obejrzany na dużym ekranie. Kiedy w 2006 r. telewizja brytyjska (BBC) zmieniła mapę pogodową tak, by móc dokonać symulacji przemieszczania się po mapie Wielkiej Brytanii, otrzymała listy od wielu widzów, którzy skarżyli się na nudności wywołane przez samo obejrzenie prognozy pogody! Objawy choroby lokomocyjnej nie ograniczają się jedynie do nudności i wymiotów, lecz mogą obejmować również senność, bóle głowy, apatię, depresję i ogólne poczucie dyskomfortu.
🤢 Dr Lawrence Beuret, który specjalizuje się w diagnozie i leczeniu młodzieży i młodych osób dorosłych z problemami neurorozwojowymi, zauważył, że obecność w wywiadzie choroby lokomocyjnej i/lub regularnych bólów głowy oraz senności w reakcji na ruch, jeśli trwa nadal po okresie dojrzewania, jest często rzetelnym wskaźnikiem niedojrzałości mechanizmów posturalnych działających jako czynniki sprawcze lęku i problemów w procesach uczenia się wyższego rzędu.
🤢 Związek z lękiem jest o tyle znaczący, że wiele spośród fizycznych doznań towarzyszących odczuwaniu lęku jest takie same jak te, które występują w chorobie lokomocyjnej w reakcji na desynchronizację informacji otrzymywanych z układu przedsionkowego, wzrokowego i proprioceptywnego.
🤢 Brak integracji w funkcjonowaniu receptorów czucia ruchu w reakcji na przemieszczanie się może mieć wiele przyczyn, które bezpośrednio wynikają z wad specyficznych receptorów, jak słabe widzenie czy choroba błędnika. Ludzie mogą być wrażliwi wyłącznie na ruch w jednej płaszczyźnie grawitacyjnej, będąc wytrawnymi podróżnikami na lądzie, a jednocześnie nie będąc w stanie funkcjonować sprawnie na pokładzie łodzi czy statku. Dzieje się tak dlatego, że podróżowanie drogą wodną (a w mniejszym stopniu także powietrzną) znacząco zwiększa stymulację ruchem wahadłowym. Także podróżowanie nowoczesnymi pociągami szybkobieżnymi powoduje ruch wahadłowy wymuszający kołysanie się z boku na bok. Niektóre osoby doświadczają łagodnych objawów choroby lokomocyjnej jadąc na tylnym siedzeniu samochodu, nie odczuwają zaś żadnych dolegliwości zajmując miejsce z przodu. Jest tak dlatego, że na tylnym siedzeniu dochodzi do silniejszej stymulacji widzenia peryferycznego z jednoczesną redukcją widzenia centralnego, które w normalnych warunkach jest wykorzystywane do tego, by dopasować informacje wzrokowe do stymulacji otrzymywanej z receptorów przedsionkowych i proprioceptywnych. Z kolei jeszcze inne osoby są wolne od choroby lokomocyjnej jedynie wtedy, gdy same prowadzą samochód. Dzieje się tak dlatego, że kierowca odbiera dodatkowe informacje proprioceptywne, które są dopasowywane do intencji kory mózgowej (przewidywanie i planowanie motoryczne). Silniejsza stymulacja jednego typu receptorów może zwiększyć lub zmniejszyć doświadczanie choroby lokomocyjnej.
🤢 Wiele dzieci doświadcza łagodnych objawów choroby lokomocyjnej w jakimś momencie okresu średniego dzieciństwa, kiedy następują dwa główne etapy mielinizacji, z których pierwszy trwa od szóstego i pół do ósmego roku życia, drugi zaś przypada w okresie pokwitania. Jeżeli choroba lokomocyjna była bardzo nasilona i przetrwała w okresie wczesnego dzieciństwa, gdy brak innych przyczyn, bądź jeśli trwa nadal po okresie dojrzewania, może wskazywać na ukryte problemy posturalne oraz brak integracji przedsionkowo-proprioceptywno-wzrokowej.”
🤢 Jeśli jesteście Państwo terapeutami i chcielibyście wiedzieć więcej o odruchach i ich wpływie na funkcjonowanie dzieci oraz dorosłych zapraszamy na Roczne szkolenie INPP dla terapeutów, które rusza od września:
http://inpp.pl/roczne_szkolenie_inpp_dla_terapeutow_20222023-211.html
