Zaburzenia w rozwoju widzenia mogą utrudniać prawidłowy ogólny rozwój dziecka tym bardziej, że rozwój zmysłu wzroku u słabowidzących nie przebiega automatycznie i spontanicznie. Rehabilitacja wzroku skierowana jest do dzieci słabowidzących i polega na ćwiczeniu wzroku, tj. rozwijaniu umiejętności posługiwania się nim, a tym samym zwiększaniu skuteczności wykorzystywania widzenia w codziennym funkcjonowaniu osoby słabowidzącej. Rehabilitacja wzroku obejmuje:
– pobudzanie patrzenia
– stymulowanie widzenia
– rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej i wzrokowo-słuchowej
– rozwijanie podstawowych sprawności wzrokowych, związanych z kontrolowaniem ruchów gałek ocznych (lokalizowanie bodźca, fiksacja, śledzenie, zbieżność, przenoszenie spojrzenia, wodzenie, przeszukiwanie)
– kształtowanie pojęć i pamięci wzrokowej
– osiąganie wyższych sprawności wzrokowych (m.in. dobieranie obiektów i obrazków wg określonych cech, identyfikowanie obiektów na obrazkach, rozróżnianie i identyfikowanie związków zachodzących na obrazkach, figurach i znakach abstrakcyjnych, odnajdywanie szczegółów na obrazkach prostych i złożonych, dopełnianie wzrokowe). Terapia tyflopedagogiczna skierowana jest do dzieci niewidomych. Początkowo wykorzystywana w ośrodku badań kosmicznych NASA. Jej zalety (wysoka skuteczność, bezlekowy charakter i bezpieczeństwo stosowania) doceniono także w medycynie klinicznej. Nazwę biofeedback oficjalnie przyjęto w 1969 r. podczas konferencji w Santa Monica, na której powołano Towarzystwo Badań nad Biofeedbackiem (Biofeedback Research Society). Próby świadomego kontrolowania sfery umysł-ciało, pojawiały się już we wcześniejszych badaniach (lata 20/30 XX w. Edmund Jacobson – urządzenie wykrywające i niwelujące napięcie mięśniowe, Johannes Schulz - technika treningu autogennego, w celu samoregulacji różnych procesów ciała).
