Psychoterapia Jolanta Jerzok

16/02/2023

Psychoterapia to nie jest droga usłana różami, to czasem trudny proces. W jej trakcie dowiadujemy się o sobie różnych rzeczy i to nie zawsze bywa przyjemne. W jakimś sensie słusznie się boimy, bo żeby zobaczyć siebie bardziej realistycznie, trzeba zobaczyć również swoje słabe strony, swoją agresję czy zawiść, swoją niechęć do innych, do siebie. Człowiek mocno się przed tym broni. Psychoterapia to nic innego jak narzędzie lecznicze, które samo w sobie jednocześnie bywa gorzkim lekarstwem, i warto to wiedzieć. Rozmowa z terapeutą nie polega na tym, że ktoś kogoś pociesza albo poklepuje po ramieniu. To jest szczególna relacja, w której pacjent dostaje od psychoterapeuty lepsze rozumienie swoich motywów, swojego sposobu przeżywania różnych sytuacji i źródeł swojego cierpienia. I w chwili gdy zrozumie, dlaczego robi pewne rzeczy, czyli, mówiąc językiem psychoterapii, uzyska wgląd, to wtedy to, co było nieświadome, co jakby pchało nas do różnych działań, staje się świadome, odzyskujemy nad tym kontrolę. Możemy próbować to zmienić.

Justyna Dąbrowska w rozmowie z Wiktorią Molendą dla Poradnika Domowego, 2019

07/02/2023

Nie mam już siły, nie daję rady, nie wiem co robić.....to często wypowiadane slowa

Gdy ludzie przychodzą na terapię w celu znalezienia pomocy, często zdarza się, że pierwszą rzeczą o jakiej wspominają jest wyczerpanie. Czują się wyczerpani bardziej niż kiedykolwiek. Są przytłoczeni, zirytowani i wyraźnie czują, że nie są wstanie brnąć dalej. Ich medyczne badania nie wykazują żadnych problemów zdrowotnych. A mimo to stracili swój “życiowy oddech”.

Nie tylko niestabilne osobowości poszukują terapii. Nie zawsze są to też ludzie z konkretnymi potrzebami klinicznymi lub pacjenci, którzy nie dysponują odpowiednimi strategiami postępowania z emocjami lub problemami. Często pojawiają się osoby, które są bardzo świadome swoich poziomów stresu.

Są na bieżąco z różnymi mechanizmami konfrontacji. Wiedzą wszystko o uważności (mindfulness) i innych narzędziach, które starali się stosować, jednak bez uzyskania jakichkolwiek wyników. Ich wydajność i umiejętności samopomocy zostały tak rozcieńczone wyczerpaniem, że nie są w stanie rozpoznać siebie w lustrze. A byłem taką silną osobą! Co się ze mną stało?

To mężczyźni i kobiety, którzy są przyzwyczajeni do lekceważenia swoich potrzeb, aby utrzymać wizerunek kogoś silnego. W ten sposób stają się stałym i wiecznym światłem lub latarnią dla innych. Jednak w zamian wielokrotnie otrzymują tylko gorycz, egocentryzm i samotność.

Piękno umysłu Artykuł w komentarzu
Fot: Oskar Keys

27/01/2023

W procesie terapii bardzo leczące jest doświadczenie pozytywnej roli negatywnych uczuć. Człowiek przestaje bać się tego, co przeżywa i w związku z tym przestaje zaprzeczać własnym przeżyciom.
Złość mobilizuje do wysiłku i do walki o zmianę sytuacji. Poczucie winy nie jest już doświadczane jako oskarżanie samego siebie i pomniejszanie własnej wartości, ale mobilizuje do naprawienia wyrządzonej krzywdy albo do zweryfikowania własnego subiektywnego uczucia – czy rzeczywiście ponosimy jakąś winę. A smutek okazuje się uczuciem, które jest naturalne w sytuacji straty – i pomaga ją przeżyć.

Jan Czesław Czabała - Czynniki leczące w psychoterapii

27/01/2023

Jeśli w sytuacji utraty nie czujemy gniewu, to nie możemy również doświadczyć prawdziwego żalu, a wtedy nie może dojść do przeżycia zdrowej żałoby. W naturze ludzkiej leży protest przeciwko cierpieniu, ale nie masochistyczne tłumienie tego uczucia. Wydaje się więc dziwne, że w naszej kulturze zasługuje na podziw człowiek, który potrafił po stoicku znieść stratę, nie pokazując emocji. Jakąż to cnotą jest tłumienie uczuć? Takie zachowanie zdradza, że ego danej osoby dominuje nad ciałem i nadzoruje je, a to z kolei oznacza, że osoba ta jest pozbawiona pewnego ważnego aspektu człowieczeństwa.

Alexander Lowen - Depresja i ciało (tłum. Paweł Luboński)

27/01/2023

Ukryty gniew ma wielką siłę niszczenia.

Trudno przebaczyć komuś, kto nie ma sobie nic do zarzucenia. Ludzie nie umieją przełknąć krzywdy, za którą nikt nie przeprasza, więc próbują oddać ją temu, od kogo przyszła. Jeśli gniew jest duży, oddadzą każdemu, kto się nawinie. A jeśli to gniew bezsilny, zamieni się w nienawiść. Ciężar nienawiści dźwigają potem na własnych plecach, póki nie stracą sił. Wtedy ich przygniecie.

Magdalena Tuli, Szum