Pracownia Rozwoju Osobistego PRO

16/10/2025

Dziś kilka słów o zaletach terapii grupowej. 🍀Uczestnicy mogą dzielić się doświadczeniami i emocjami z osobami, które przeżywają podobne trudności, co daje poczucie zrozumienia i wsparcia. Grupa staje się bezpiecznym miejscem do nauki nowych sposobów radzenia sobie, komunikacji i budowania relacji. Dzięki różnorodnym perspektywom uczestnicy zyskują szerszy wgląd w siebie i swoje zachowania. Dodatkowo praca w grupie wzmacnia motywację do zmiany i daje poczucie, że nie jest się samym ze swoimi problemami.

15/10/2025

10/10/2025

10 PAŹDZIERNIKA
ŚWIATOWY DZIEŃ ZDROWIA PSYCHICZNEGO

Dbajmy o siebie i innych ❤️❤️❤️

09/10/2025

"(…) narcyzm rozwija się za sprawą negowania własnych uczuć. Chociaż zaprzeczanie dotyczy wszystkich uczuć, najsilniej blokowane są smutek i lęk. Wyróżniają się one tym, że ujawniając je, jednostka czuje się odsłonięta i narażona na atak. Wyrażanie smutku prowadzi do uświadomienia sobie straty i wzbudza tęsknotę. Jeśli tęsknimy za inną osobą lub jej potrzebujemy, wystawiamy się na niebezpieczeństwo odrzucenia lub upokorzenia. Wyzbycie się pragnień lub ich negowanie to obrona przed możliwym zranieniem. Podobny cel ma negowanie lęku. Kiedy ktoś nie czuje strachu, to nie naraża się na krzywdę; nikt go nie może zranić. Negowanie smutku i lęku pozwala nam prezentować obraz osoby niezależnej, odważnej i silnej. Ten obraz ukrywa naszą wrażliwość przed nami samymi i przed otoczeniem. Jest on jednak tylko fasadą i nie ma mocy sprawczej. W samym obrazie nie kryje się żadna siła – znaleźć ją można tylko w uczuciach."

Alexander Lowen, Narcyzm. Zaprzeczenie prawdziwemu Ja, przeł. Paweł Luboński, Wyd. Czarna Owca, Warszawa 2021, s. 93.

08/10/2025

Przypominamy, że można umówić się do nas na wizytę poprzez system rezerwacji on-line znajdujący się na naszej stronie internetowej https://www.protg.pl/ klikając przycisk „rezerwacja” znajdujący się w lewym dolnym rogu oraz poprzez kontakt telefoniczny pod numerem telefonu 504428732.

07/10/2025

W pewnym momencie trzeba się pogodzić z końcem dzieciństwa, wziąć odpowiedzialność, zająć się sobą, a nie ojcem czy matką, którzy „zmarnowali mi życie”.
Czasem ludzie mówią: „Chcę być inny niż rodzice”, a potem w przedziwny sposób przypominają ojca czy matkę. Lądujemy w tym samym miejscu nie dlatego, że chcemy się różnić, ale że chcemy wyłącznie tego. Spójrzmy na to zdanie: „Chcę być inny niż moja matka”. No przecież jesteś inną osobą niż Twoja matka. Może brakuje tu słowa, które jest w domyśle: „chcę być ZUPEŁNIE inny niż moja matka”. To z kolei nie jest możliwe, masz jej geny, ona cię wychowywała, była pierwszym obiektem miłości. Gdy ktoś nie chce mieć z rodzicami nic wspólnego, to już stoi w chruśniaku malinowym i karczuje maliny. Robota nie do wykonania. Jest zajęty odróżnianiem się od rodziców za wszelką cenę i przestaje widzieć, gdzie naprawdę się różni. Więc jak ktoś chce być zupełnie inny, to tak, jakby chciał powiedzieć: „Nie mam przodków”. Sam się spłodziłem.
To jest nierealne. I to jest pułapka, jak wszystkie nierealne rozwiązania. Taki człowiek nie przyjmuje spadku w sposób świadomy, tzn. przebierając w nim- „To było dobre, ale tego nie chcę”- tylko mówi: „Ja matkę w całości wyrzucam”. A ona powoli- drep, drep- do jego świata wewnętrznego i tak wejdzie. I to nie jest tak, że upodabniamy się w 100%, bo wtedy byśmy się łatwo zorientowali. Upodabniamy się jakimś jednym obszarze, zwykle ważnym.

Danuta Golec, Czyim życiem żyjesz? Dylematy trzydziestolatków. Oficyna Ingenium, Warszawa: 2025

02/10/2025

💔 Strata bliskiej osoby zmienia nas na zawsze. Żałoba jest naturalnym procesem, w którym uczymy się żyć na nowo – z pustką, ale i z pamięcią.

Czasem jednak ból nie słabnie, a wspomnienia i emocje są tak intensywne, że trudno oddychać, spać, wracać do codzienności.

Może pojawiać się:
🔹 poczucie winy, że mogliśmy zrobić coś inaczej,
🔹 powracające, bolesne obrazy z ostatnich chwil,
🔹 wrażenie, że „utknęliśmy” w momencie straty,
🔹 poczucie, że świat się zatrzymał, a my nie potrafimy ruszyć dalej.

Terapia 👁 EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) to podejście psychoterapeutyczne pomagające bezpiecznie przetworzyć trudne, traumatyczne wspomnienia, które zablokowały się w przeszłości i są wciąż aktywne na różnych poziomach, generując często bardzo dotkliwe objawy.

Nie chodzi o wymazanie pamięci ani „zamknięcie” żałoby na siłę. Chodzi o to, by wspomnienia przestały być jak otwarta rana – by można było je nosić w 💙 sercu bez ciągłego, obezwładniającego bólu.

Dzięki pracy EMDR z osobą w powikłanej żałobie można:
✅ złagodzić natężenie cierpienia
✅ uwolnić się od natrętnych, bolesnych obrazów
✅ odzyskać poczucie wewnętrznego spokoju
✅ znaleźć przestrzeń na dalsze życie, pielęgnując więź z bliską osobą w nowy sposób

Jeśli czujesz, że Twoja żałoba jest zbyt ciężka, by nieść ją samemu – proszenie o pomoc to oznaka siły, nie słabości.

Dwa lata po śmierci taty Ania wciąż miała w głowie te same obrazy – ostatnie chwile, poczucie winy, że mogła zrobić więcej. Nie potrafiła patrzeć na jego zdjęcie bez łez.

"Bałam się, że jeśli ból minie… zapomnę o nim." Terapia EMDR pomogła jej zmienić sposób, w jaki pamięta Tatę. Wspomnienia wciąż są, ale już nie bolą tak, jak dawniej.
- "Teraz, kiedy myślę o tacie, czuję tęsknotę… i wdzięczność."

EMDR w żałobie nie sprawia, że zapominasz. Pomaga sprawić, by pamięć była źródłem siły, a nie bólu 💙