TUS Żyrafa Gabinet Terapeutyczny Marzena Brac

29/11/2025

Autor:
Elżbieta Rubys-Paulińska

Dłoń i jama ustna pracują ze sobą od pierwszych miesięcy życia.
Kiedy niemowlę wkłada rączkę do buzi, nie „zabawia się” – ono buduje mapę swojego ciała i tworzy pierwsze połączenia czuciowo-ruchowe w układzie ustno-twierzowym.

To właśnie wtedy rozwijają się:

🧠 schemat ciała (body schema) – mózg uczy się, gdzie kończy się dłoń, a zaczyna jama ustna
👄 koordynacja ręka–usta – fundament późniejszych funkcji pokarmowych i mowy
✋ dojrzałość chwytu i napięcia dłoni – kluczowe dla karmienia, żucia i stabilizacji żuchwy
🍽️ gotowość sensoryczna do pokarmów stałych
💬 podstawa dla rozwoju artykulacji – bo precyzja dłoni i precyzja języka rozwijają się równolegle

Jeśli ten etap zostanie pominięty lub skrócony, często obserwujemy później:
❗ nadwrażliwości w obrębie jamy ustnej
❗ obniżone napięcie żuchwy
❗ trudności z żuciem, gryzieniem i artykulacją
❗ kompensacje w pracy języka i policzków

Dlatego rączki w buzi niemowlęcia to nie nawyk – to neurofizjologia.
To naturalna i niezbędna stymulacja, która przygotowuje dziecko do jedzenia, mówienia i bezpiecznego przetwarzania bodźców

29/11/2025

Autor:
Elżbieta Rubys-Paulińska

Dlaczego niewłaściwy siad to temat… neurologopedy? 🤔

Bo sposób, w jaki dziecko siedzi, często wynika z aktywnych odruchów tonicznych — szczególnie STOS (symetryczny toniczny odruch szyjny) i TOB (toniczny odruch błędnikowy).
A te odruchy wpływają nie tylko na postawę, ale też na mowę.

🔹 Przy STOS i TOB ciało „ucieka” w zgięcie lub wyprost.
Dziecko zapada się, podpiera, siada asymetrycznie albo wybiera siad w „W”.

🔹 Brak stabilizacji → brak precyzji w jamie ustnej.
Żuchwa jest niestabilna, język nie utrzymuje pionizacji, ruchy artykulacyjne są słabsze.

🔹 Mowa zaczyna się w tułowiu.
Jeśli postawa nie daje oparcia, aparat mowy pracuje kompensacyjnie.

Dlatego w pracy neurologopedycznej patrzymy na całe ciało – bo bez stabilizacji centralnej trudno o stabilną żuchwę, pionowy język i wyraźną mowę.

29/11/2025

Autor:
Elżbieta Rubys-Paulińska

Odruch Galanta – mały odruch, który potrafi zagłuszyć słowa

W terapii neurologopedycznej często widzę dzieci, które chcą słuchać i chcą rozumieć…
ale ich ciało wciąż żyje w rytmie niezintegranego odruchu Galanta.

Ten odruch, jeśli nie zostanie zintegrowany w wyższe funkcje korowe,
ciągle pobudza tułów, podnosi napięcie i sprawia, że układ nerwowy pracuje w trybie reakcji, a nie spokoju.

A wtedy przetwarzanie słuchowe staje się trudniejsze:
dziecko słyszy „wszystko naraz”, szybciej się męczy,
a słuch fonematyczny – tak ważny do rozumienia mowy – działa jakby na zmęczonych zasobach.

W terapii wracamy więc do fundamentów: regulacji, ciała, osi, oddechu.
Bo dopiero gdy ciało ucichnie, mózg może naprawdę usłyszeć słowa.

I to właśnie jest magia neurologopedii —
od ciała, przez słuch, aż po język

29/11/2025

Chód gołębi („pigeon toe”) a odruch Babińskiego – i dlaczego to wpływa na mowę

Chód gołębi, czyli ustawianie stóp do środka, bardzo często nie jest „kwestią ortopedyczną”, ale objawem niewygaszonego odruchu Babińskiego.
U małego dziecka to odruch fizjologiczny – ale u starszych dzieci już świadczy o niedojrzałości układu nerwowego.

Dlaczego Babiński ma związek z chodem?
Niewygaszony odruch Babińskiego powoduje:
• nadwrażliwość podeszwową,
• brak stabilnego podparcia,
• kompensację przez rotację wewnętrzną bioder,
• koślawianie kolan i ustawianie stóp „do środka”.

Układ nerwowy „ucieka” w taki schemat ruchu, bo trudno mu uzyskać stabilność środka ciężkości.

A co to ma wspólnego z mową?
Bardzo dużo.
Jeśli stopa nie jest zintegrowana w osi, mózg nie ma stabilnej informacji proprioceptywnej o ciele.
W efekcie:
• postawa jest niestabilna,
• tułów kompensuje rotacjami,
• obręcz barkowa i szyja są w ciągłym napięciu,
• tor oddechowy jest płytki i nieregularny,
• a to wszystko obniża jakość fonacji, artykulacji i kontroli oddechowej.

Dziecko z chodem gołębi często:
• ma skrócony wydech,
• łatwo zapada się w klatce piersiowej,
• ma „słaby głos”, męczy się podczas mówienia,
• trudno mu utrzymać stabilny język, bo cały układ posturalny jest niestabilny.

Najważniejsze:
Odruchy podstopowe – w tym Babiński – muszą zostać zintegrowane w wyższe funkcje korowe, aby postawa i kontrola oddechu pozwalały na prawidłowy rozwój mowy.

29/11/2025

Odruch Babkina a rozwój mowy

Odruch Babkina (dłoniowo-ustny) pojawia się, gdy ucisk wnętrza dłoni powoduje otwarcie ust, ruch języka lub odruch ssania.
To wczesne połączenie ręka–usta–mózg, które później staje się fundamentem dla mowy.

Dlaczego jest ważny?

🔸 uczy mózg koordynacji ruchów ust i dłoni
🔸 wpływa na napięcie warg, policzków i języka
🔸 wspiera rozwój ssania i połykania
🔸 przygotowuje do gaworzenia i pierwszych głosek (p, b, m, w, f)

Gdy odruch nie wygasa:

• ślinienie, otwarte usta
• wkładanie rąk do buzi po okresie niemowlęcym
• trudności z karmieniem i żuciem
• słaba praca warg → problemy artykulacyjne

Dłoń i usta rozwijają mowę razem – od pierwszych miesięcy życia.

28/11/2025

26/11/2025

Kiedy dziecko przychodzi na sesję neurobiofeedbacku, a ciało pokazuje, że chce czegoś innego.
Co w takiej sytuacji robię słucham i podążam...

24/11/2025

Pod pojęciem zaburzeń miofunkcjonalnych należy rozumieć przede wszystkim nieprawidłowe połykanie u dzieci w różnym wieku, ale także u osób dorosłych.
W terapii miofunkcjonalnej chodzi o modyfikację nieprawidłowego połykania. Do pojęć stosowanych w terapii miofunkcjonalnej należą nacisk języka, parcie języka, uderzanie języka...
Język jest wysoce skomplikowanym splotem mięśni. Jeśli koordynacja pracy jego mięśni jest prawidłowa, język jest w stanie samodzielnie transportować ślinę i pożywienie.
Jeśli język nie jest w stanie wytworzyć podciśnienia koniecznego do połykania w prawidłowy sposób, czyli przez przyssanie do podniebienia twardego, wówczas w tym procesie muszą być użyte mięśnie sąsiednie na zasadzie kompensacji.
Zatem w terapii chodzi o język, ale również o wyrównanie napięcia oraz funkcji mięśni twarzy
i mięśni żwaczy. W przypadku zaburzeń miofunkcjonalnych, w pierwszej kolejności występuje dystonia i dysfunkcja w obszarze ustno twarzowym , a w dalszej , również zaburzenia napięcia i zaburzenia czynnościowe w obszarze całego ciała, które wymagają działań terapeutycznych.

Terapia miofunkcjonalna
wg Niny Förster i Anity Kittel
w Gabinecie TUS ŻYRAFA