Zdrowie mamy i dziecka

15/11/2025

15/11/2025

03/11/2025

Najczęstsze źródło traumy wczesnodziecięcej to nie przemoc, lecz ZANIEDBANIE RELACYJNE.

W badaniach nad traumą rozwojową (Dissociation / C-PTSD / DTD / ACEs) wynika jasno: przemoc działa silnie i gwałtownie, ale zaniedbanie relacyjne (emocjonalne i dotykowe) jest częstsze i bardziej toksyczne długoterminowo.

Ważny klinicznie wzorzec:

• przemoc = szok, groza
• zaniedbanie = pustka, wewnętrzna samotność, brak poczucia istnienia

i to drugie częściej daje później: chroniczną deregulację, ADD, pustkę, problemy z poczuciem tożsamości, zależność od chaosu — a niekoniecznie „flashbacki”.

05/10/2025

10/09/2025

Alkohol ojca przed poczęciem a ryzyko autyzmu i ADHD

Wciąż zbyt mało mówi się o tym, że styl życia ojca przed poczęciem ma ogromne znaczenie dla zdrowia dziecka.

🔹 Badania naukowe pokazują, że regularne picie alkoholu przez ojca – nawet w miesiącach poprzedzających poczęcie – może prowadzić do zmian epigenetycznych w plemnikach. Te zmiany są przekazywane potomstwu i mogą wpływać na rozwój mózgu dziecka (Frontiers in Neuroscience, 2021).

🔹 Duże badania kohortowe wskazują, że dzieci ojców pijących przed poczęciem częściej wykazują problemy z uwagą i zachowaniem, typowe dla ADHD, a także są obarczone większym ryzykiem zaburzeń ze spektrum autyzmu (JAMA Pediatrics, 2018).

🔹 Także „poczęcie po alkoholu” nie jest obojętne – zwiększa ryzyko poważnych trudności neurorozwojowych u dziecka.

03/05/2025

AUTYZM – kto potrzebuje terapii?

Wg psychobiologii i psychologii traumy dziecko jest zwierciadłem emocjonalnego klimat matki. Neurobiologia potwierdza to podejście.

Już w okresie prenatalnym układ nerwowy matki i dziecka tworzą jeden wspólny ekosystem biologiczny. Poziomy hormonów stresu (kortyzolu) i oksytocyny u matki bezpośrednio wpływają na rozwój mózgu płodu (Van den Bergh, 2017). Nadmiar kortyzolu w ciąży może prowadzić do zmienionej budowy układu limbicznego u dziecka, zwłaszcza w rejonach odpowiedzialnych za emocje i reakcje na stres (amygdala, hipokamp).

Po narodzinach ta głęboka zależność trwa. Dziecko rodzi się z niedojrzałym układem nerwowym, który uczy się regulacji emocji poprzez kontakt z regulującym dorosłym – głównie matką. Kiedy matka jest spokojna, czuła, dostępna – jej układ nerwowy “przejmuje” regulację dziecka poprzez dotyk, głos, mimikę i bliskość (Schore, 2001).

Jeśli matka jest: emocjonalnie przeciążona, zestresowana, to dziecko nie potrafi samodzielnie regulować stresu i zaczyna przejawiać objawy nadmiernego pobudzenia (hiperaktywność) lub wycofania (zamrożenie, brak kontaktu), co jest biologicznie adaptacyjną strategią przetrwania.

Czy terapia dziecka ma szansę powodzenia, jeśli znajduje się ono cały czas w polu cierpiącej mamy?

Czy odległość ma tu znaczenie?

I jak długo układy nerwowe mamy i dziecka są sprzężone?

A co z ojcami?

O tym w następnych wpisach.

Zwrócenie uwagi na doświadczenia mam (i ojców) nie ma na celu szukania winnych, lecz jedynie zrozumienie i zaopiekowanie podświadomych wzorców, które nie służą ani im ani ich dzieciom.