Jakie są godziny otwarcia?

Poniedziałek 09:00 - 21:00 Piątek 09:00 - 21:00

Co to jest strona internetowa?

http://Psychiatria.Konteksty.net/

Konteksty. Psychiatria, Ulica Jarosława Dąbrowskiego 27/5, Warszawa, Warsaw (2025)

19/04/2023

Jeśli w tamtych warunkach można było być człowiekiem, to i ty też możesz być człowiekiem.

Marek Edelman, I była miłość w getcie

07/02/2023

Poszłam do psychiatry i powiedziałam mu, że miewam momenty, kiedy czuję się niezniszczalna. Niby wiem, że nie jestem, ale jednak tak czuję. Racjonalnie rzecz biorąc, jak ugryzie cię pająk, to przecież nie będziesz Spider-Manem, ale jednak jeden gość nim został. Czyli niby niemożliwe, a jednak. Ja czułam coś podobnego.

Zaczęłam prowokować niebezpieczne sytuacje, wchodziłam na przykład na ruchliwe skrzyżowania, bo byłam przekonana, że nic mi się nie stanie, a samochód rozbije się na mnie i będzie miał wgniecioną maskę, jakbym była zrobiona z tytanu. Ten obraz siedział mi głęboko w głowie. Wiem, że to brzmi absurdalnie. Ale gdybym nie opowiedziała o tym psychiatrze albo gdyby moja siostra w odpowiednim momencie nie zwróciła na to uwagi, kto wie, czy nie spróbowałabym skoczyć z budynku. Przecież nie miałam poczucia, że to jest niebezpieczne. To znaczy oczywiście, że jest, ale dla normalnych śmiertelników, ale to już nie byłam ja. Poza tym stale towarzyszyło mi poczucie derealizacji. Zaczęłam testować rzeczywistość, samookaleczać się dyskretnie, żeby sprawdzić, czy jestem w prawdziwym świecie, czy mi się to śni.

Cleo Ćwiek w rozmowie z Agatą Trzebuchowską, Wysokie Obcasy luty 2023. Dalszy ciąg artykułu w komentarzu

18/01/2023

Beata Pawlikowska, podróżniczka i influencerka, wypowiedziała się o depresji, kwestionując osiągnięcia medycyny, która ratuje ludziom życie. Celebrytka zrobiła wykład na temat, który jest jednym z najważniejszych problemów zdrowotnych naszych czasów. Szerzenie nieprawdziwych informacji na temat zdrowia psychicznego jest nieodpowiedzialne i groźne – zwłaszcza w kraju, w którym utrudniony jest dostęp do ekspertów, brakuje wsparcia rządu w tym zakresie, a choroby psychiczne są wciąż stygmatyzowane. W sprawach dotyczących zdrowia psychicznego chcemy słuchać wyłącznie ekspertów. Poprosiliśmy o komentarz i rozmowę dr. hab. Sławomira Murawca, psychiatrę i psychoterapeutę.

Beata Pawlikowska, autorka książek, podróżniczka, promotorka zdrowego stylu życia, opublikowała na swoich profilach w Internecie nagranie na temat depresji, w którym podważa wiele założeń psychiatrii, m.in. kwestionuje sens farmakoterapii. Tymczasem depresja jest przecież chorobą, zatem wymaga leczenia…
Depresja jest jednym z najważniejszych problemów zdrowotnych w skali globalnej. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wskazuje, że na świecie cierpi na nią 280 milionów osób, że dotyczy średnio 5 proc. populacji osób dorosłych i że 700 000 osób rocznie popełnia samobójstwo. Warto mieć tego świadomość, wypowiadając się o depresji. Mówimy o problemie zdrowotnym, który dotyczy milionów osób w skali świata, także w Polsce dotyka znacznego procenta. O zakłóceniu zdrowia, które może potencjalnie prowadzić do śmierci. A więc każda wypowiedź może albo służyć dobru wspólnemu i umacnianiu dążenia do zdrowia i zaufania społecznego, albo niszczyć.

Tak bym do tego podszedł. Czyli zadałbym pytanie, czy przekaz, który pojawia się w przestrzeni informacyjnej, wzmacnia społeczne więzi i buduje zaufanie między ludźmi, czy sączy nieufność, niepewność i może prowadzić do negatywnych skutków. Na przykład ktoś wysłucha takiej informacji i nie podejmie leczenia. Albo już się leczy, ale poczuje się stygmatyzowany społecznie. Depresję trzeba leczyć i obecnie możemy to robić skutecznie.

Depresja to choroba, która jest też przedmiotem intensywnych badań naukowych: poszukiwane są jej przyczyny, sensowne sposoby jej klasyfikowania i metody leczenia. W tych obszarach dużo się dzieje. I środowisko naukowe ma pełną świadomość, że przyczyny prowadzące do wystąpienia depresji mogą być bardzo różne. Bardzo sensowny podział, który widziałem, mówi o 12 ewolucyjnie uwarunkowanych mechanizmach powstawania depresji. Inne podsumowanie, pochodzące z 2019 roku, mówi, że opisano naukowo i udowodniono 37 różnych grup przyczyn depresji. Mniej naukowo, a bardziej poetycko mówi o tym Tomasz Jastrun: „Depresja każda taka sama i każda inna, jak odciski palców”. To dobra metafora. Mówi, że nawet jeśli opisujemy depresję jakimś zestawem cech charakterystycznych, pozwalających na jej rozpoznawanie, to tam głębiej kryją się indywidualne procesy prowadzące do jej powstawania.

Dalszy ciąg rozmowy Moniki Stachury z dr Murawcem w komentarzu

18/12/2022

Różne są wyniki tych badań, bezpiecznie możemy powiedzieć, że przewlekłe ADHD, kontynuowane w dorosłości, dotyczy ponad połowy dzieci z tym rozpoznaniem. Dlaczego? Po części z pewnością dlatego, że człowiek po prostu, zupełnie naturalnie zmienia się z wiekiem i doświadczeniem: nabywa umiejętności społecznych, uczy się kontrolować samego siebie i łagodzić cechy ADHD poprzez zachowania je kompensujące. Te osoby często sprawiają wrażenie usztywnionych w kontaktach z innymi ludźmi, wycofanych, „schowanych” do środka.

Wykalkulowały, że tak jest korzystniej dla nich, bo już się przekonały, że pewne ich zachowania odstraszają od nich innych ludzi? To wygląda na bardzo trudną emocjonalnie lekcję…

Zdecydowanie. Proszę natomiast zauważyć, że na razie w rozmowie koncentrujemy się na impulsywności, która może być tylko jednym z objawów ADHD. Jeśli jej nie obserwujemy, w powszechnym przekonaniu właściwie wykluczamy to, że dana osoba może dalej zmagać się z tym chorzeniem. To jest z kolei rodzaj złudzenia, bo osoby z ADHD w dorosłości nauczyły się temperować swoją impulsywność. Oczywiście, u części mogło to nastąpić naturalnie, wraz z wiekiem zazwyczaj bowiem stygnie temperament. Część natomiast maskuje je przed otoczeniem – i trochę samym sobą.

Wenesa Gajos w rozmowie z Anetą Wawrzyńczak, Halo Zdrowie, link w komentarzu.

09/11/2022

Eksperci już od jakiegoś czasu zwracają uwagę na rosnącą liczbę prób samobójczych. W 2021 roku próbę samobójczą podjęło 1496 dzieci i nastolatków, z czego 127 prób zakończyło się śmiercią.
W stosunku do 2020 roku jest to wzrost odpowiednio o 77 proc. zachowań samobójczych oraz o 19 proc. śmierci samobójczych”.

W kontekście ciężaru problemu i istniejących trudności – także kadrowych – zdziwienie może budzić sposób procedowania standardów organizacyjnych i merytorycznych w psychiatrii dziecięcej. To dokument, który ma regulować działanie wszystkich publicznych ośrodków, poradni i oddziałów psychiatrycznych oraz stosowanych procedur leczniczych.

Karolina Krzysik-Klemanów, psycholożka i psychoterapeutka pracująca w oddziale dziennym rehabilitacji psychiatrycznej dla dzieci i młodzieży przy Szpitalu Wolskim stwierdza w rozmowie z OKO.press:

„W projekcie brakuje świadomości, że standardy tworzy się po to, żeby pracować z człowiekiem: z dzieckiem i rodziną. A te standardy są stworzone do pracy z diagnozą. To jest odczłowieczające i nie mam na to zgody”.

Fragment rozmowy, jaką przeprowadziła Hanna Szukalska
z Cezarym Żechowskim, Karoliną Krzysik-Klemanów, Wiktorią Kutz i Kaliną Skwarską
Artykuł w komentarzu.

29/10/2022

- W nowej klasyfikacji pojęcie choroby psychicznej zostaje zastąpione pojęciem (zdefiniowanym na nowo) zaburzenia psychicznego.
[…]

− Klasyfikacja ICD-11 odchodzi od opisu specyficznych zaburzeń osobowości na rzecz domen funkcjonowania osobowości w stopniach nasilenia: łagodnym, umiarkowanym i ciężkim. W klasyfikacji zaburzeń u dzieci i młodzieży znikł zespół Aspergera, wprowadzono zaś zaburzenie ze spektrum autyzmu. Podobnie jak w przypadku schizofrenii, na podstawie badań w obszarze zaburzeń neurorozwojowych uznano, że podział na jednostki: autyzm typowy, autyzm atypowy, zespół Aspergera jest bardziej konstruktem nozologicznym, niż wynika ze współczesnej wiedzy. Płynna granica między zespołem Aspergera a atypowym autyzmem nie pozwala bowiem na ich wiarygodne rozróżnienie, tym bardziej że ich obraz różni się w zależności od nasilenia i indywidualnego przebiegu zaburzenia
[…]

− Duża zmiana w ICD-11 zaszła w postrzeganiu dysfunkcji seksualnych, niezgodności płci: wyłączono je z zaburzeń psychicznych, co światopoglądowo może być trudne do przyjęcia. Jednak badania wskazują na nikły (10%) związek zaburzeń erekcji z psychiką, a dużo większy z cukrzycą, otyłością itp.

Ewa Biernacka - Nowa klasyfikacja w psychiatrii, Medical Tribune

O tych i o innych zmianach piszemy w komentarzu

09/10/2022

Już za siedem lat depresja będzie najczęściej występującą chorobą na świecie – wynika z danych WHO. W Polsce na różne zaburzenia psychiczne cierpi osiem milionów dorosłych i około czterech milionów dzieci. Przybywa samobójstw. Cierpimy w domach, w pracy, w szkole. Rosną kolejki do psychiatrów.

Jak pomóc sobie i bliskim? Na to pytanie chcemy odpowiedzieć w ramach Tygodnia Zdrowia Psychicznego. Zaprosiliśmy ekspertki i ekspertów, zaplanowaliśmy reportaże, raporty i rozmowy.

Zaczniemy od Debaty Młodych: „Wysłuchani czy pomijani?". Monika Tutak, wicenaczelna „Wysokich Obcasów", zapyta w naszym studiu nastolatki o to, jak postrzegają świat, który im my – dorośli – fundujemy. Do obejrzenia na żywo: poniedziałek 10.10., godz. 11:00 na wyborcza.pl i na FB.
W kolejne dni do obejrzenia:

Debata „Depresja i praca w dobie kryzysu", prowadzenie Natalia Waloch, dziennikarka „Wysokich Obcasów"
„Skąd ta depresja" – ekspercka dyskusja o depresji w świetle najnowszych badań, prowadzenie Margit Kossobudzka, dziennikarka działu Nauka „Gazety Wyborczej"
"Mężczyźni też mają prawo do emocji". Z dziennikarzem Bartkiem Jędrzejakiem o wychodzeniu z depresji i „męskiej psychologii" porozmawia Łukasz Pilip
Wiek, tożsamość płciowa, pochodzenie, sprawność – to wszystko może stać się przyczyną wykluczenia. Debatę o różnorodności i inkluzywności poprowadzi Paula Szewczyk, dziennikarka „Wysokich Obcasów"
Jak się żyje, pracuje, wychowuje dziecko i podróżuje z zaburzeniem lękowym z napadami paniki? Agnieszka Jucewicz zapyta Agnieszkę Jelonek, autorkę opowiadań, scenarzystkę, blogerkę i dziennikarkę
"Odzyskaj czas - odzyskaj życie". Aleksandra Mijakoska-Siemion porozmawia z Bożeną Kowalkowską, autorką poradnika „Odzyskać czas" oraz serii felietonów „Poza czasem"
O tym, jak sport wpływa na naszą odporność psychiczną, opowie Agnieszce Urazińskiej, dziennikarce "Gazety Wyborczej", psycholog sportu Karol Rucikowski

Cały artykuł w komentarzu

21/09/2022

Wśród najczęstszych motywów podejmowania zachowań samobójczych znalazły się kryzysy i zaburzenia psychiczne, których jednak nie należy utożsamiać z chorobami psychicznymi.
Słowem kluczem w przeciwdziałaniu kryzysom psychicznym mogącym doprowadzić do samobójstwa jest słowo „natychmiast”. (…) Jeśli będziemy umieli efektywnie pomóc osobom w takim kryzysie, który jest przecież przejściowy, wówczas uratujemy jego życie. (…) Głównym założeniem centrów zdrowia psychicznego jest zapewnienie osobom w kryzysie psychicznym pomocy szybkiej, dostępnej bez skierowania.

dr n. med. Anna Depukat, kierownik Biura ds. Pilotażu Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego z Instytutu Psychiatrii i Neurologii. Wypowiedź na konferencji, link do artykułu w komentarzu

Samobójstwo: gdzie szukać pomocy
JEŚLI PRZEŻYWASZ TRUDNOŚCI I MYŚLISZ O ODEBRANIU SOBIE ŻYCIA LUB CHCESZ POMÓC OSOBIE ZAGROŻONEJ SAMOBÓJSTWEM, PAMIĘTAJ, ŻE MOŻESZ SKORZYSTAĆ Z BEZPŁATNYCH NUMERÓW POMOCOWYCH:

800 70 2222: całodobowe centrum wsparcia dla osób dorosłych w kryzysie psychicznym
800 12 12 12: całodobowy dziecięcy telefon zaufania Rzecznika Praw Dziecka
116 111: całodobowy telefon zaufania dla dzieci i młodzieży
116 123: telefon wsparcia emocjonalnego dla dorosłych (w godzinach 14-22)

18/09/2022

Wrzesień to czas zwiększania dawek leków dla młodzieży z kłopotami psychicznymi. Szpitale psychiatryczne są pełne dzieci, które wcale nie powinny się w nich znaleźć. Nie radzą sobie po prostu rodziny, szkoły i poradnie psychologiczno-pedagogiczne – mówi Marta Niedźwiedzka, specjalistka psychiatrii, psychoterapeutka z warszawskiego Ośrodka „Relacje”.

Krystyna Romanowska, „Wprost”:
Ostatnio na TikToku robi furorę diagnozowanie u siebie tzw. osobowości wielorakiej (wcześniej była to m.in. depresja, borderline, choroba dwubiegunowa). By tę autodiagnozę uwiarygodnić, „osoby chore” robią wywiad z jedną ze swoich osobowości: z tą, która ma 6 lat, 36 albo 70. Można się z tego śmiać, ale niewątpliwie autodiagnozowanie się w kontekście chorób psychicznych, jest u nastolatków dzisiaj normą.

Marta Niedźwiedzka:
To prawda. Jeszcze 30-40 lat temu nastolatka, która rano płakała, wieczorem się śmiała, była szczęśliwa i nieszczęśliwa jednocześnie – nie potrafiła nazwać tego stanu. I po prostu przez to przechodziła. To jest i było po prostu dojrzewanie, a nie choroba. Większość ludzi przechodzi przez ten okres i nie umiera z tego powodu.
Dzisiaj, kiedy nastolatki jednego dnia są wesołe, a za chwilę płaczą, od razu doszukują się choroby afektywnej dwubiegunowej. Bo się o tym naczytały.
Mamy dostęp do wiedzy, informacji – dzieci i młodzież z tego korzystają. Ogromny kryzys tożsamości dziejący się w czasie dojrzewania, niepokoje, emocje, lęki, zmiany nastroju – to wszystko, co kiedyś było nienazwane, teraz domaga się, żeby to określić. Stąd też sięganie po autodiagnozę.
Mam wielu młodych pacjentów, którzy przychodzą do mnie z autodiagnozą: „depresja”. Potem zaczynają się jakieś poważniejsze objawy. Pacjenci mówią, że słyszą głosy, więc zaczynają podejrzewać u siebie schizofrenię. Sporo nastolatków w którymś momencie swojego życia mówi: „mam dysocjację, depersonalizację, derealizację”. Nie mówiąc o autodiagnozach dotyczących sfery seksualnej, tożsamości seksualnej, tożsamości płciowej. U większości to mija: przeplata się, przemienia, w końcu osobowość zaczyna się krystalizować.

Marta Niedźwiecka w rozmowie z Krystyną Romanowską, dalszy ciąg artykułu w komentarzu.

16/09/2022

Wiemy na pewno, że pięć-dziesięć procent ludzi na świecie spełnia kryteria niezbędne do postawienia diagnozy ADHD, a w blisko osiemdziesięciu-dziewięćdziesięciu procentach przypadków rolę odgrywa dziedziczność. Dawniej sądzono, że ADHD to coś, z czego stopniowo się wyrasta. Teraz jednak wiele wskazuje na to, że towarzyszy nam ono przez całe życie. I choć nie we wszystkich przypadkach musi powodować trwałe zaburzenia funkcjonowania, okresowo mózg takiej osoby może sprawiać trudności w codziennym życiu.
Diagnoza ADHD często może się wydawać zbyt wąska. Biorąc pod uwagę to, w jaki sposób jest traktowana przez dzisiejszy system oświaty i ochrony zdrowia, trudno się dziwić, że niejednemu wydaje się myląca, ograniczająca i podszyta osądem. Może łatwo przywodzić na myśl skojarzenia z pojęciami takimi jak "nienormalny" lub "odbiegający od normy". Dla mnie samej również stanowi trudny temat. Większość moich znajomych z ADHD to ludzie niezwykle zdolni i zaradni, choć bywają też dosyć chaotyczni. To, że miewają problemy z różnymi codziennymi sprawami, niewątpliwie ma związek z ich ADHD.

fragment książki "ADHD. Mózg łowcy i inne supermoce", która ukazała się nakładem Wydawnictwa ZNAK Literanova

05/09/2022

Jadłowstręt psychiczny (anoreksja) to drugie co do częstości występowania zaburzenie odżywiania się u dzieci i młodzieży. Dotyka 0,5–1% młodzieży, znacznie częściej dziewcząt i młodych kobiet w porównaniu z płcią przeciwną. Chorzy drastycznie ograniczają ilość spożywanego pożywienia w celu uzyskania małej masy ciała. U osób z anoreksją najczęściej diagnozuje się zaburzenia nastroju, do których zaliczamy zaburzenia depresyjne i dwubiegunowe – dane wskazują, że nawet 80% nastolatków w ostrym stadium anoreksji boryka się jednocześnie z depresją. Poza tym często rozpoznaje się jednocześnie różnego rodzaju zaburzenia lękowe – lęk jest bowiem nieodłącznym elementem jadłowstrętu psychicznego i choć dominująca jest obawa przed zwiększeniem masy ciała, to jednak obserwować można poza tym lęki o różnym charakterze.
Zauważa się, że ok. 50% osób z rozpoznaną depresją prezentowało przedchorobowo cechy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, które zalicza się właśnie do zaburzeń lękowych. Można spotkać się także z teorią, że anoreksja jest szczególną formą zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, w której to obsesje i kompulsje dotyczą sfery jedzenia, wyglądu i aktywności fizycznej. Obsesjami określamy inaczej myśli natrętne, czyli takie, które pojawiają się niezależnie od woli danej osoby, ich treść z reguły się powtarza i budzą one negatywne odczucia, m.in. niepokój i napięcie. Ulgę w sytuacji ich doświadczania może przynieść wykonywanie czynności natrętnych, tzn. kompulsji, którymi w przypadku anoreksji mogą być ćwiczenia fizyczne czy rytualne, zgodnie z konkretnym schematem przygotowywanie posiłków.
Spośród innych zaburzeń lękowych najczęściej obserwuje się objawy typowe dla fobii społecznej, które można zakwalifikować, jako lęk społeczny w dzieciństwie. Szacuje się, że niemal 1/3 chorych na anoreksję może mieć problem równocześnie z nadużywaniem alkoholu i innych substancji psychoaktywnych.
Zauważa się, że zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne częściej współwystępuje z anoreksją o typie restrykcyjnym, czyli takim, w przebiegu którego nie pojawiają się objawy bulimiczne pod postacią napadów objadania się z następującymi po nich czynnościami kompensacyjnymi służącymi pozbyciu się spożytego jedzenia i nadmiaru kalorii. Nadużywanie alkoholu i substancji psychoaktywnych natomiast częściej towarzyszy anoreksji o typie bulimicznym i ogólnie w przypadku tej postaci zaburzenia współchorobowość jest zjawiskiem powszechniejszym niż w typie restrykcyjnym i wynosi nawet nieco ponad 75%.
Dość często anoreksji towarzyszą także cechy zaburzeń osobowości, choć przed ukończeniem 18. rż. nie można ustalić takiego rozpoznania. Najczęściej obserwuje się cechy anankastycznego zaburzenia osobowości, inaczej określanego jako obsesyjno-kompulsyjne, dla którego charakterystyczny jest m.in. wybitnie nasilony perfekcjonizm, skłonność do dokładnego planowania, nadmierne skupienie na regulaminach czy schematach, sztywność w myśleniu i w działaniu, co ma swój wyraz w braku spontaniczności. Poza tym powszechniej niż w populacji ogólnej występują cechy osobowości histrionicznej oraz chwiejnej emocjonalnie o typie borderline, choć ta ostatnia znacznie częściej łączy się z rozpoznaniem bulimii.

lek. Weronika Rybicka
Oddział Kliniczny Psychiatrii Dorosłych, Dzieci i Młodzieży, Szpital Uniwersytecki w Krakowie, Współwystępowanie zaburzeń psychicznych i zaburzeń odżywiania się u dzieci i młodzieży.
Źródło: Medycyna Praktyczna

29/08/2022

Podstawą klasyfikacji zaburzeń odżywiania się jest poziom kliniczn-opisowy. Nie uwzględnia on etiologii, patofizjologii i anatomopatologii. Konsekwencją tego faktu może być niejednorodność grupy zaburzeń, które klasyfikacje te obejmują. W tym ujęciu anoreksja i bulimia są więc nie tyle jednostkami klinicznymim ile zespołami klinicznymi spełniającymi kryteria diagnostyczne. Należy podkreślić, iż trudności dotyczące homogeniczności poszczególnych grup diagnostycznych dotyczą nie tylko problematyki zaburzeń odżywiania się, a są wspólne dla większości klasyfikacji opartych na symptomach.

Relacje rodzinne w anoreksji i bulimii psychicznej - Barbara Józefik.

Konteksty. Psychiatria

19/04/2023

07/02/2023

18/01/2023

18/12/2022

09/11/2022

29/10/2022

09/10/2022

21/09/2022

18/09/2022

16/09/2022

05/09/2022

29/08/2022

Adres

Godziny Otwarcia

Strona Internetowa

Ostrzeżenia

Skontaktuj Się Z Praktyka

Skróty

Udostępnij

Kategoria