Fragmenty - Terapia traumy

24/04/2023

Jeżeli czegoś nie dostało się w dzieciństwie, to dosłownie tego samego nie dostanie się już nigdy – 30-letnia kobieta już nie będzie trzyletnią dziewczynką ani 15-latką. Ta luka nie zniknie. Można co najwyżej odżałować, odpłakać, pocieszyć się, że wszyscy ludzie mają mniejsze lub większe niespełnienia i jakoś sobie z tym radzą, i iść dalej. (...)
Uznanie, że pewnych rzeczy w życiu już nie będziemy mieć i nie ma co biegać po świecie, szukać i oczekiwać, daje ukojenie, ale nie możemy tego zrobić na komendę: „Dobrze, to ja od dzisiaj nie oczekuję, nie tęsknię, nie cierpię”. Ale warto wiedzieć, że jakieś nasze zachowania, na przykład ataki złości, stany depresyjne, objawy psychosomatyczne, mogą się brać z tego właśnie, że nie pogodziliśmy się z tym, że czegoś nie dostaliśmy. Czasami nie tylko oczekujemy, by świat nam okazał, że nie jesteśmy tacy beznadziejni, jak nam mama to przekazała, ale przede wszystkim wobec tej realnej matki żywimy oczekiwania, że ona jednak się zmieni i da nam to, czego nigdy dać nie chciała lub nie potrafiła. I przez to nie możemy pójść dalej, w dorosłe życie.

Zofia Milska-Wrzosińska w rozmowie z Agnieszką Jucewicz, Żyj wystarczająco dobrze
Fot: Zofia Rydet

04/04/2023

This is "Gabor Maté – Authenticity vs. Attachment" by Trudne Relacje on Vimeo, the home for high quality videos and the people who love them.

19/03/2023

• NIE MAJĄ WYBORU •

__________________________________________________

"Dzieci mają wrodzony instynkt tworzenia więzi, nie mają wyboru.

Niezależnie od tego, czy rodzice lub opiekunowie są kochający i opiekuńczy, czy zdystansowani, nieczuli, odpychający bądź maltretujący, dziecko będzie rozwijać styl przywiązania oparty na próbach zaspokojenia choć niektórych swoich potrzeb.

Dzieci spotykające się ze stałym rodzajem opieki, nawet jeśli ma to być opieka nacechowana emocjonalnym dystansem czy nieczułością, potrafią się dostosować, żeby utrzymać tę relację".

[Bessel Van Der Kolk]

Dzieci nie mają wyboru.
Gdy są źle traktowane, lekceważone, zaniedbywane, poniżane, próbują znaleźć powód takiego stanu rzeczy.

Znajdują go w sobie.
Zaczynają myśleć, że są niewarte miłości, że muszą zasłużyć na dobro, że to z nimi jest coś nie tak.

Nie mają wyboru.

Nie potrafią pomyśleć źle o kimś, kogo kochają bezwarunkowo.
Dlatego zaczynają myśleć źle o sobie.

To my, dorośli, jesteśmy odpowiedzialni za dzieci.
To my mamy wybór.

Często, jako dorośli, którzy kiedyś byli dziećmi bez wyboru, potrzebujemy wsparcia: by uwierzyć w siebie, by sobie zaufać, by wyjść ze szkodliwych schematów, by uleczyć rany i traumy.

Psychoterapia, terapia, proszenie o pomoc nie są powodem do wstydu.

To akt odwagi.
To akt miłości: do siebie i swoich najbliższych.

Dziecko nie ma wyboru.
Dorosły już ma.
🧡🙏

Rys.

19/03/2023

23/02/2023

O zmianach i tym, że czasem pytania są ważniejsze od odpowiedzi 🌻

„chcę Pana, mój drogi, prosić [...], by spróbował Pan polubić same pytania - niczym zamknięte izby albo książki napisane w całkiem obcym języku.

19/02/2023

😴

08/02/2023

"Trauma nie jest tym, co Ci się przytrafiło.
Trauma jest tym, co wydarza się w Twoim wnętrzu - w rezultacie tego, co Ci się przytrafiło."

Gabor Mate
fot Gary Meulemans

05/02/2023

"Badania pokazują, że najbardziej uszkadzająca dla ludzkiego układu nerwowego, dla dorosłej zdolności do wiązania się z innymi oraz do regulacji emocji, jest trauma zaniedbania. To również najbardziej niedoszacowana pośród traum.
Dlaczego? Bo "nic strasznego mi się nie stało". Bo łatwo ją umniejszyć.
Bo można być zaniedbanym dzieckiem mając jedzenie na stole, czyste ubrania i dostatnie życie. Bo zaniedbania zazwyczaj nie pamiętamy, trochę jakby "TO się nie wydarzyło". Musimy jednak pamiętać, że trauma to nie tylko - powtarzając za Winnicottem - złe rzeczy, które się wydarzyły, ale też dobre, które się nie wydarzyły."

Anna Król - Kuczkowska, "Zastosowanie psychoterapii opartej na mentalizacji w psychoterapii par"
fot Thiébaud Faix

05/02/2023

Traumy przez małe „t”...
Traumą może być (choć nie musi):

niewystarczający kontakt emocjonalny z ważną osobą
niedostrojenie emocjonalne
doświadczenie ignorowania
ciągła krytyka
poczucie, że nie spełniamy wymagań rodziców, lub nie powtarzamy sukcesów rodzeństwa, czyli nie jesteśmy oczytani, wysportowani, ekstrawertywni lub towarzyscy
wrażenie inności lub osamotnienia z jakiegokolwiek powodu, łącznie – choć nie jedynie – z przeżyciami dotyczącymi płci, niepełnosprawności umysłowej lub fizycznej
przeprowadzka
rozwód
ponowny ślub rodzica
życie w rodzinie połączonej
zdrada
konflikt z członkami rodziny
rasizm
emigracja

Hilary Jacobs Hendel, Niekoniecznie depresja
fot
Lujia Zhang

24/01/2023

Nie było łatwo wybrać, ale to nasz cytat domykający wejście w rok.

„Dlaczego tak wielu ludzi ma trudności z oddychaniem głęboko, pełną piersią?
Odpowiedź brzmi: ponieważ oddychanie POBUDZA uczucia, a tego właśnie ludzie się boją.
Boją się poczuć smutek, złość i lęk.

Jako dzieci WSTRZYMYWALI oddech, żeby przestać płakać;
PROSTOWALI plecy i USZTYWNIALI klatkę piersiową, żeby powstrzymać złość;
ZACISKALI gardła, żeby nie wydostał się z nich krzyk.

Skutkiem każdego z tych działań jest ograniczenie i OSŁABIENIE oddychania.
I na odwrót: tłumienie każdego uczucie skutkuje ograniczeniem oddychania
Teraz, jako dorośli, takie osoby ograniczają oddychanie, żeby uczucia NIE WYDOSTAŁY się na powierzchnię.
Tak oto niezdolność do prawidłowego oddychania przeradza się w największą przeszkodą w odzyskaniu zdrowia emocjonalnego”

A. Lowen "Głos ciała"

23/12/2022

Nie zawsze zmęczenie to tylko zmęczenie lub objaw choroby ciała.

Czasami zmęczenie to też jedyny dostępny nam (na dany moment) sposób chronienia siebie przed tym, czego nie możemy emocjonalnie zmieścić.

Krótkotrwałe zmęczenie to niezwykły dar układu nerwowego, mówiący do nas: „odpocznij”. Permanentne zmęczenie zaś mówi do nas „nie wychodź z tego stanu, bo na zewnątrz czeka cię coś, na co nie jesteś jeszcze najwyraźniej gotowy”.

Krótkotrwałe zmęczenie pozwala nam żyć w rytmie mobilizacja-regeneracja. Permanentne zmęczenie pozwala nam zaś skutecznie unikać życia. Po drugiej stronie permanentnego zmęczenia czeka na nas bowiem nasz odepchnięty lęk, smutek, wstyd, rozczarowanie, radość (też!) i wspomnienia, z którymi nie chcemy być w kontakcie.

Być może zatem czujemy się stale zmęczeni nie dlatego, że potrzebujemy odpocząć. Czujemy się stale zmęczeni, bo potrzebujesz więcej (po)czuć. Czuć to wszystko, co kiedyś musieliśmy od siebie odepchnąć, by przeżyć. Coś, co kiedyś przeraziło/zawstydziło/rozczarowało nas tak mocno, że musieliśmy przykryć to gęstą warstwą odrętwienia (które nauczyliśmy się nazywać zmęczeniem).

Permanentne zmęczenie nie jest problemem. Ono jest - niedoskonałym, kosztownym i równocześnie kiedyś ratującym nas - rozwiązaniem problemu. Pozwolenie sobie na czucie, na doświadczenie lęku, smutku, złości, rozczarowania jest wyjściem poza to utknięcie. Jest dotknięciem życia zamiast chronienia się przed nim.

Gdy zatem po raz kolejny przyjdzie do Ciebie myśl „jaki jestem dziś zmęczony”, zapytaj siebie: „co próbuje teraz zyskać moją uwagę? na co jestem tak odrętwiały? na co mogę spróbować zrobić w sobie przestrzeń?”. Rób w pozwalaniu sobie na czucie maleńkie kroki, nie zalewaj siebie czuciem, raczej delektuj się kroplami tego nowego. I wtedy - krok po kroku - odkryjesz, ile życiodajnej energii może przynieść bycie w relacji ze smutkiem i innymi emocjami, które tak skrzętnie przed sobą chowałeś.

Doświadczaj życia w jego pełnej szerokości. Żyj.