Psycholog dziecięcy - Centrum Psychologii Dziecka

02/04/2025

Witajcie! 🙂 Siedzę, myślę i zastanawiam się, co by tu mądrego dzisiaj napisać 🤔 ... No i w końcu, po dłuższych rozkminach zdecydowałam się na obrazkową formę przekazu 😉

Grafiki pochodzą ze strony autystycznekartki.pl

05/03/2025

Ważny temat ✨

Bezpłatny webinar z dr Marzeną Walkowiak o zaburzeniach przetwarzania słuchowego.

Kto chętny, niech korzysta 🙂 💚

Zaburzenia Przetwarzania Słuchowego CAPD to problem, który dotyczy wielu dzieci i który przekłada się na całkiem sporo obszarów funkcjonowania. Niestety.

Specjalistów, którzy mają wiedzą neurologopedyczną, potrafią zrobić badanie słuchu, ocenić je i mają profesjonalny sprzęt oraz którzy integrują wiedzę z kilku dziedzin, wielu nie ma. Dlatego nie możesz przegapić dwugodzinnego b e z p ł a t n e g o webinaru z dr Marzeną Walkowiak, która jest neurologopedą, pedagogiem, terapeutą miofunkcjonalnym i specjalistą praktykiem oraz diagnostą i terapeutą z wieloletnim doświadczeniem. Dr Walkowiak jest przeciwieństwem specjalisty jednej metody, który to model jest niezwykle popularny. Niestety. Nieważne co Ci jest, Tomatis Ci pomoże, bo ja w ofercie mam tylko Tomatisa.

Na webinarze posłuchacie o skuteczności różnych metod.

👉 O tym dlaczego dziecko mało wynosi z lekcji i jak może to być związane z przetwarzaniem dźwięku.

👉 Dlaczego nijak nie może się nauczyć liter i czyta bez zrozumienia, a na widok czytanki dostaje spazmów. ( Wiecie o tym, że naukę liter można wesprzeć gestami i to przynosi super efekty?)

👉 Dlaczego trzeba 5 razy do niego mówic,

👉 Dlaczego dzieci czasem łatwiej łapią słowa po angielsku niż we własnym języku.

👉 a mimo to mogą mieć ogromny kłopot w nauce języka obcego.

To był pierwszy webinar w moim autorskim cyklu 'Webinar z ekspertem'. Spotykam się z ludźmi, którzy są nosicielami wiedzy i doświadczenia i którzy skuszeni moim urokiem osobistym 😁 dzielą się tym dobrem z Wami.

Udostępnij, bo jednakowoż sesnsowna wiedza za darmo, to nie jest częsta rzecz w internetach.

Zapraszam specjalistów, rodziców - ten webinar odsłuchało w poprzedniej edycji ponad 4000 ludzi!

Zapisz się! Otrzymasz trzydniowy dostęp do nagrania już 22 kwietnia.

Link zapisowy

https://agnieszkamisiak.pl/zapisz_sie/zaburzenia-przetwarzania-sluchowego/

👆👆

05/03/2025

Post jest o nastolatkach, ale nie mogłam się powstrzymać, żeby go tutaj nie udostępnić... bo jest o działaniu, o wspieraniu bez presji, bez przymusu.. o wizualizacji, która często bywa pomocna (myślę, że i u młodszych dzieci się sprawdzi) 💚 Niech idzie w świat 😉

Jedna z mam poprosiła mnie o pomoc w przygotowaniu się do rozmowy ze swoją córką, która "nigdy nie wie", czego chce. Dziewczynka rozwija się w spektrum autyzmu, jest w normie intelektualnej i uczęszcza do szkoły ogólnodostępnej.

Największym aktualnie problemem związanym z "niewiedzeniem" jest żywienie. Na każde pytanie: "Na co masz ochotę?", "Co zjesz?", "Czy coś Ci kupić lub przyrządzić?" – odpowiada uparcie "nie wiem". W pierwszym okresie zamieniłyśmy więc z mamą sposób komunikacji. Zamiast zasypywać nastolatkę pytaniami, mama bardzo spokojnie (spokój przyszedł z czasem i z treningiem) zaczęła ją informować: "Będę robiła zakupy. Żeby w lodówce było coś, co chcesz zjeść, możesz wpisać różne rzeczy na listę. Zajrzyj proszę do lodówki i zobacz, czy mogę dokupić coś do Twoich produktów. O 12 zabieram się za obiad, chciałabym, żebyś do tego czasu dała mi znać, co zjesz. Dziś na kolację ja jem kanapki, tato jajecznicę, a młoda płatki z mlekiem. Daj znać, co Ty będziesz jadła." Kiedy dziewczyna odpowiadała "nie wiem", mama przyjmowała to ze spokojem: "Ok, jeszcze nie wiesz."

Czas mijał. Mama (do granic swojej wytrzymałości i z wielkim trudem) za każdym razem mówiła: "Ok, nie wiesz. Ok, jeszcze nie wiesz. Rozumiem, jeszcze nie wiesz."

Proces zdejmowania presji trwał kilka tygodni. Dodatkowo do tego dołączyłyśmy mapę rozwiązań. Na lodówce pojawił się tygodniowy grafik podzielony na dni tygodnia i godziny od śniadania do ostatniego posiłku. Za każdym razem, kiedy dziewczyna coś jadła, mama robiła zdjęcie tej potrawy/przekąski polaroidem i przyklejała w danym dniu o danej godzinie – bez komentarza, bez złośliwości, bez tajemnic i bez przymusu.

W ten sposób zobrazowała córce, co ta lubi jeść i co jadła o danej porze dnia.

Ten "kalendarz" powtórzył się pięć razy do momentu, gdy "nie wiem" zamieniło się w "wezmę sobie coś z listy". Kluczem była wizualizacja gotowego produktu o danej porze oraz zniesienie presji (wybór pomiędzy "musisz coś zjeść - chcesz parówkę czy jogurt?" nie jest prawdziwym wyborem). Jej "nie wiem" było natomiast prawdą o tym, że jej mózg nie potrafił wskazać (a nie wybrać) tego, czego organizm potrzebuje. Bez presji, a z podpowiedzią, mechanizm ruszył.

Warto podkreślić, że wymagało to od mamy ogromnych kompetencji, spokoju, cierpliwości, wzięcia procesu na siebie i niepozwolenia na strofowanie przez innych członków rodziny. Ogromną robotę wykonały obydwie. Może cos z tej historii będzie przydatne jako wskazówka.

Asia Klaga z Fundacja Autika
Mama Stashka z PodzielsiezeStashkiem

11/02/2025

Warto rozmawiać z dziećmi o emocjach 💚

💡 Dzięki temu, że o nich mówisz, łatwiej Ci jest je określić i nazwać.
💡 Dzielenie się uczuciami pomaga znaleźć rozwiązanie problemu.
💡 Poprzez rozmawianie o emocjach przyjaciele lepiej się rozumieją.

📚 Grafika pochodzi z książki "Wszystko o emocjach" F. Brooks, F. Allen.

21/01/2025

O relacji 💚

15/01/2025

Chcecie coś dodać? ;)

Kijem i marchewką.
Dlaczego kary i nagrody nie działają?

❌️Kary i nagrody dają krótkoterminową zmianę, a długoterminowo demotywują.
❌️Kiedy znika nagroda, znika nagradzane zachowanie.
❌️Kary i nagrody niszczą relacje pomiędzy ludźmi.
❌️Pozbawiają wsparcia.
❌️Rujnują poczucie własnej wartości.
❌️Osłabiają zdrowie psychiczne.
❌️Tworzą relacje poddany – pan.
❌️Są formą wymuszania stosowaną przez silniejszego wobec słabszego.
❌️Kary i nagrody uczą unikania kar i zdobywania nagród.
❌️Uczą dominowania innych.
❌️Odciągają od faktycznego przedmiotu nauki.
❌️Samo prawidłowe zachowanie lub wykonywana czynność stają się mało atrakcyjne w zestawieniu z nagrodą.
❌️Uczą, że coś za coś.
❌️Oduczają proszenia o pomoc, kiedy się czegoś nie umie lub nie potrafi.
❌️Ograniczają kreatywność, wewnątrzsterowność, ciekawość świata, gotowość podejmowania ryzyka.
❌️Uczą lizusostwa, przebiegłości i kłamstwa.
❌️Zastępują samodzielność posłuszeństwem.
❌️Kary budzą chęć odwetu.
❌️Uczą unikania kar.
❌️Wywołują lęk.
❌️Zabijają motywację do pozytywnego zachowania.
❌️Za ich pomocą nie można nikogo nauczyć, żeby polubił, to co robi.
❌️Nagrody wzmacniają narcyzm, a nie poczucie własnej wartości.

Chcecie coś dodać do mojej listy argumentów?

Jacek Kielin

13/01/2025

Wrzucam propozycję książki, która może wzbudzać mieszane uczucia... Jeśli macie ochotę, sprawdźcie sami, jak działa na Was :)

"Książka o dobrej agresji", Anna Kario-Skoczylas.

" Skąd w dzieciach tyle agresji? Czyja to wina? Dzieci, rodziców, a może gier i bajek? Jak dorośli mogą sobie z tym radzić? I czy agresja może być dobra?

Oto książka, która pomoże ci zrozumieć genezę najtrudniejszych dziecięcych zachowań.

Agresja to nie to samo co przemoc. To naturalna i bardzo potrzebna do życia siła. Pomaga być asertywnym i niezależnym. Jest w każdym z nas i nie da się jej usunąć , chociaż wielu pewnie by chciało. Jednak jeśli jej nie zrozumiemy, nie odczytamy jej prawdziwego przekazu. A tłumiąc i wypierając ją z naszego życia, zrobimy sobie krzywdę."

23/12/2024

Życzę Wam Dobrych Świąt!💚 Takich, jakie potrzebujecie, ładujcie bateryjki w zgodzie ze sobą i do zobaczenia w Nowym Roku! 😀

22/12/2024

Jedna z moich ulubionych gier kooperacyjnych, jedna też z najczęściej wybieranych w gabinecie, przez same dzieci. Jeśli ktoś się zastanawia, w co się bawić lub grać w najbliższym czasie, to gorąco polecam "Przy-Gotuj się!" 😉

Gra kooperacyjna to gra, w której dzieci:
❄️ pracują razem, dążąc do wspólnego celu, wspierają się i słuchają;
❄️ uczą się nowych umiejętności i współdziałania;
❄️ nie ma pojedynczych przegranych, co sprzyja integrowaniu się, budowaniu poczucia własnej wartości i kształtowaniu rozwoju emocjonalnego.

Wiek od 5 lat.

Dobrej zabawy ! 😀💚

14/11/2024

W listopadowy poranek 🍁

05/11/2024

W nawiązaniu do poprzedniego posta, o niewerbalnych inicjatywach komunikacyjnych 💚

Niewerbalne inicjatywy komunikacyjne.

Dziecko zanim zacznie mówić lub używać jakiegoś systemu komunikacji alternatywnej (AAC) bezwzględnie powinno w jak najlepszym stopniu opanować zasady „mowy ciała” czyli dość złożonego sposobu komunikacji przedwerbalnej. W jakimś sensie jest to umiejętność czytania w myślach drugiej osoby. Ta umiejętność stanowi szczególne wyzwanie dla dzieci w spektrum autyzmu i dlatego tym bardziej powinna być ćwiczona i doskonalona, gdyż tylko w ten sposób można będzie nabudować na nią umiejętność posługiwania się mową (lub jakimś innym systemem kodu komunikacyjnego). Komunikacja niewerbalna nie tylko pozwala wyrażać dziecku swoje potrzeby zanim zacznie mówić ale też buduje podstawy do rozwoju mowy. Komunikacja niewerbalna pozwala dzieciom dostrzec życie wewnętrzne i stany umysłowe innych ludzi, które można zrozumieć. Dzięki komunikacji niewerbalnej możesz zrozumieć potrzeby, myśli, uczucia, zainteresowania dziecka, które wspierasz, a ono może poznać Twoje. Dzieci uczą się w ten sposób, że jeden człowiek może przekazać drugiemu informacje, które mają ogromne znaczenie dla funkcjonowania w świecie.
Wiele dzieci z autyzmem sprawia wrażenie nieświadomych procesu komunikacji zachodzącego między dwoma osobami i nie wysyłają żadnych sygnałów w kierunku swoich opiekunów.
Pierwszym krokiem, który warto uczynić, jest traktowanie komunikatów nieintencjonalnych dzieci, tak jakby miały one charakter intencjonalny. Jeśli dziecko chce usiąść, traktujemy to jakby chciało nam o tym powiedzieć i możemy zareagować słowami „Chcesz usiąść”. Jeśli patrzy w okno mówimy „Patrzysz w okno”, jeśli sięga po zabawkę lub jedzenie powiemy „Chcesz zabawkę” i „Chcesz jeść”.
Dzieci zawsze mają jakieś inicjatywy, które możemy traktować jak komunikaty. Głośne nazywanie uzmysławia dziecku, że jest zauważane, że jest „słuchane”, że jego zachowanie wywołuje reakcję drugiej osoby. Dziecko uczy się, że inni je widzą i na nie reagują. Dla wzmocnienie efektu możemy usiąść razem z dzieckiem, podejść z nim razem do okna, podać mu zabawkę lub jedzenie. Bardzo ważne jest wyczuwanie czy dziecko czegoś chce (rozluźnia się, cieszy), czy nie chce (odpycha nas, płacze). Nasze reakcje na to: „Widzę, że chcesz jeszcze” i „Nie chcesz!, Mówisz mi, że nie chcesz!”.
Systematyczne reagowanie na inicjatywy komunikacyjne dzieci, uczy je zauważania nas i reagowania na nasze komunikaty wysyłane do dziecka.

Jacek Kielin

04/11/2024

Taki pomysł 💚 Posyłam dalej, może się komuś przyda...

Jedną z metod ćwiczenia z dziećmi komunikacji jest stwarzanie okazji, żeby dzieci potrzebowały pomocy od dorosłego.

Klasyczne już metody, polegają na przykład na tym, żeby w pokoju dziecka umieszczać zabawki, które lubi, na półkach na takiej wysokości, żeby samodzielnie nie mogło po nie sięgnąć. Trzymać w przeźroczystych, zamykanych pojemnikach przekąski i słodycze lub interesujące przedmioty. Wykorzystywać zabawki, które dorosły musi włączyć, nakręcić lub nadmuchać, żeby działały. Te wszystkie sytuacje wymagają od dziecka uzyskania jakiejś formy pomocy ze strony dorosłego – podania, odkręcenia pojemnika, nakręcenia zabawki. Początkowo tę pomoc dziecko może uzyskać wyłącznie poprzez zwrócenie się w kierunku interesującego je obiektu. Później oczekiwalibyśmy także jakiejś formy zwrócenia się w kierunku osoby dorosłej, która takiej pomocy ma udzielić.
Bardzo ułatwia tego typu konwersację ćwiczenie tzw. „trójkąta komunikacyjnego”, czyli przerzucania uwagi podczas zabawy z zabawki na partnera zabawy. Najpierw robi to dorosły, a później zachęca do tego dziecko wzmacniając radosnym przyjęciem każdą sytuację w której dziecko przerzuci wzrok z zabawki na niego.

Jacek Kielin