23/09/2025
Z cyklu CZYTAMY 📚:
Christopher Bollas „Podstawowa samotność. Wykłady rzymskie na temat teorii D.W. Winnicotta”, Wydawnictwo Oficyna Ingenium
"(...) rozumienie przez analityka symbolicznych reprezentacji dziecka ukazuje mu użyteczność umysłu. Być może dziecko nie wykorzystuje interpretacji symbolicznych reprezentacji w sposób oczywisty w warstwie słów, ale myśli i odczucia analityka mogą pomóc dziecku rozwijać reprezentacje wewnętrzne i przechować potencjał prawdziwego self.
W relacji psychoanalitycznej pacjent może stosować identyfikację projekcyjną w odniesieniu do prawdziwego self tak długo, dopóki nie doświadczy umysłu analityka jako wystarczająco bezpiecznego albo wystarczająco dobrego do trzymania self i metabolizowania go. Innymi słowy, jeżeli prawdziwe self ma odpowiednie doświadczenia w wymiarze relacji z obiektem, sprzyja to temu, co Winnicott nazywa personalizacją. Personalizacja to taka ewolucja prawdziwego self, która prowadzi do twórczego życia. Nie mówimy o jakościowym czynniku życia jednostki ani świata wewnętrznego per se, ale o takim doświadczaniu przez self obiektu, które prowadzi do przekonania, iż relacje mogą być rozwojowe. Osobą stajemy się poprzez relacje. To jest kluczowa teza Winnicotta.
Alternatywą jest rozwiązanie schizoidalne, gdy bogactwo istnienia dziecko nie rozwija możliwości korzystania z żywego świata, ale tylko w świecie wewnętrznym. To jest sytuacja, w której dziecko nie rozwija możliwości korzystania z żywego świata w sposób odczuwany jako twórczy. Osoba schizoidalna może napisać wspaniałą powieść albo symfonię i będzie to alternatywa dla kreatywności w życiu. Bardzo utalentowane dzieci zwracają się czasami wyłącznie do świata wewnętrznego, aby w ten sposób urzeczywistnić elementy prawdziwego self. Winnicott pisze, że osoba schizoidalna wybiera umysł, a nie drugą osobę.
W sytuacji klinicznej, zwłaszcza gdy pracujemy z dziećmi, warto zastanowić się nad tym, jak analizujemy prawdziwe self."
