Centrum Terapii Logospec - Logopeda, Integracja Sensoryczna Warszawa

30/11/2025

25/11/2025

20/11/2025

Twoje dziecko się buntuje?

Wielu rodziców myśli, że to od razu znak złego wychowania.

Że coś robią nie tak: za mało dyscypliny, za dużo pobłażania albo że dziecko jest po prostu „nieposłuszne”.

No i tu jest problem, bo bunt to nie buntownik i nie problem, tylko taki naturalny etap rozwojowy.

Dzieci zaczynają w ten sposób sprawdzać granice, szukają swojej niezależności, uczą się mówić „nie” i wyrażać emocje, których jeszcze nie potrafią nazwać.

To ich sposób na stawanie się sobą, choć często dla rodziców bywa to jak jazda bez trzymanki.

Co jest więc źle rozumiane?

To, że bunt to nie zło, nie chęć robienia na złość ani nie efekty złego wychowania.

Problem pojawia się wtedy, gdy dorośli nie potrafią tego zrozumieć i reagują krzykiem, karami lub ignorowaniem emocji dziecka. Wtedy bunt rośnie, a kontakt z dzieckiem się psuje.

Lepiej zatrzymać się i zrozumieć, że bunt to sygnał, że dziecko potrzebuje bezpieczeństwa, jasnych zasad, ale też przestrzeni do wyrażania siebie. Trzeba dać mu rękę, być cierpliwym i szukać kompromisów, a nie walczyć o każde „nie”.

Bunt jest częścią rozwoju, a nie waszą porażką jako rodziców. To etap, przez który przechodzi każde dziecko i ważne, jak go przejdziemy i czy zostaniemy z nim blisko.

Stowarzyszenie Terapeutów
+48 501 001 026
terapeuci@terapeuci.org.pl

02/11/2025

Kara nie uczy. Kara rani.

Dziecko po karze nie staje się lepsze. Po prostu zaczyna się bać, chować swoje emocje, udawać, żeby uniknąć przykrych konsekwencji.
Kara zamyka przestrzeń na rozmowę i buduje mur, na którym rozbija się zaufanie.​

Co zamiast kar? Konkretnie i bez owijania w bawełnę:

- Rozmawiaj. Zamiast „nie wolno”, powiedz „nie wolno, bo…”. Wytłumacz swoje granice, a nie tylko narzuć zakaz.​

- Zauważ emocje, nie tylko zachowanie. Często „złe zachowanie” to desperacki sygnał dziecka: „Potrzebuję pomocy!”

- Stawiaj granice spokojnie, bez groźby. Jasna reguła jest przewidywalna – daje poczucie bezpieczeństwa.​

- Dopasuj otoczenie. Usuń pokusy, które prowadzą do konfliktu – nie zostawiaj w zasięgu rzeczy, które wywołają chaos.​

- Pokaż konsekwencje, zamiast karać. „Nie posprzątałeś zabawki, więc nie ma na nie miejsca – schowamy je na chwilę.”

- Empatia zamiast oceny. Najpierw zapytaj: „Dlaczego tak się stało?”, zamiast reagować automatycznie złością.​

- Modeluj zachowanie. Bądź wzorem, zamiast wyrocznią. Dziecko uczy się przez obserwację.​

- Zachęcaj do współpracy i negocjacji. Pozwól dziecku szukać rozwiązań, nawet jeśli są inne niż Twoje.

- Chwal starania, nie tylko sukces. Daj dziecku poczuć, że jest wartościowe za próbę, nie tylko za efekt.

- Dawaj wybór (tam, gdzie możesz). Dzieci uczą się odpowiedzialności, kiedy mają wpływ na swoje decyzje.

Pamiętaj:
Kara to strach, granica to bezpieczeństwo.
Kiedy budujesz relację na szacunku, nie ma miejsca na upokorzenie.
Nie chodzi o to, żeby kontrolować, chodzi o to, żeby uczyć wartości i odpowiedzialności.

Jeśli tracisz cierpliwość, szukaj wsparcia. Psycholog lub pedagog to Twój sprzymierzeniec i nie oznacza słabości, tylko siłę, by kochać mądrze

22/10/2025

źródło: logopedycznepl.blog.pl