Gabinet Psychoterapii Optimum Jarosław Wesołowski

03/12/2025

💕

Twórca filmu Yair Quedar z głębokim wyczuciem oddał splot życia Freuda „w cieniu utraconych obiektów” wraz z jego miłością, pasją i ambicją. Obraz filmowy przenika oniryczno-fantazyjna tonacja, która nadaje trójwymiarową głębię sylwetce Freuda oraz rozważaniom o jego życiu i twórczości. Postrzeżenie Freuda jako Outsidera jest niezwykle inspirujące.
W mojej krótkiej wypowiedzi chciałbym wskazać na dwie kwestie, które uznaję za wyraz „outsiderskości”. Zanim je rozwinę dodam od razu, że generalnie uważam, że po to, aby psychoanaliza była psychoanalizą musi być outsiderska. Z istoty jest niewygodna, bo zagraża trwaniu w strefie komfortu: pozbawia iluzji racjonalności i panowania nad sobą – uświadamiając, że podlegamy nieświadomym motywom.
[…]
Psychoanalityk bowiem musi dać się zawładnąć psychicznemu funkcjonowaniu pacjenta, następnie przepracować swój stan wewnętrzny i wraz z pacjentem opracować to, co dzieje się między nimi. Innymi słowy, ważne, aby analityk był dostępny przeniesieniowej miłości i nienawiści, lękowi i erotyzacji, zawiści, bezsilności, rozpaczy czy innym stanom psychicznym. Wymaga to odwagi, tolerancji i wytrzymałości, pomieszczania siebie, własnych reakcji na pacjenta i rozumienia.

Maciej Musiał, fragment wypowiedzi po filmie Freud Outsider. Komentarz zostawił wygłoszony po projekcji w Gdańsku 2025
Fot:Kadr z filmu Outsider Freud reż Yair Quedar

03/12/2025

GCPG jest ośrodkiem skupionym na psychoterapii grupowej, oferującym treningi interpersonalne, warsztaty rozwojowe, 8 tyg. treningi mindfulness MBCT® oraz cotygodniowe uważne spotkania.

02/12/2025

Życie każdego z nas jest powieścią.

Czasem wydaje się jasna i uporządkowana, a czasem pełna przerwanych wątków i cichych rozdziałów, które trudno nazwać. Życie każdego z nas jest powieścią-pisaną świadomie i nieświadomie. Kroczymy przez nią jak po niewidzialnej pajęczej sieci: tej, którą zastaliśmy, i tej, którą sami każdego dnia tkamy.
To sieć relacji, doświadczeń, ran i zasobów. Nici mogą krępować....ale mogą też prowadzić do zrozumienia, zmiany i wolności.

Uczymy się patrzeć na tę sieć z uważnością, by móc tkać swoją historię dalej-bardziej świadomie, bardziej w zgodzie ze sobą.

01/12/2025

https://youtube.com/shorts/8cbcLDBrIW0?si=F_HwItQg2xoz_biw

„Mogą stworzyć całą topografię miejsc w pracy, gdzie ludzie umawiają się na seks” – mówi prof. Zbigniew Izdebski w 14. odcinku podcastu „zaTASKowani”. Jak pr...

28/11/2025

Anna Król-Kuczkowska: "Niezwykle ważna w funkcjonowaniu człowieka jest zdolność do przeżywania mniej „dobrostanowej" strony życia - cierpienia, bólu, rozczarowania. Tymczasem wellness obiecuje, że kiedy do jakiegoś punktu dobrniemy, to będziemy szczęśliwi."

Berenika Steinberg: "Wolałabym jednak czuć szczęście niż ból."

Anna Król-Kuczkowska: "Daniel Haybron, amerykański profesor filozofii badający zagadnienie szczęścia i dobrostanu, twierdzi, że my - zwłaszcza w zachodniej kulturze - właściwie nie rozumiemy pojęcia szczęścia. Skłonni jesteśmy myśleć, że to jasno określony stan, który można osiągnąć. Tymczasem osoby, które określiłyby siebie jako generalnie w życiu szczęśliwe, rzadko kiedy odczuwają takie mityczne szczęście. Ich poczucie, że jest okej, polega na czymś zupełnie innym, a mianowicie na doświadczeniu zaangażowania w życie, które to doświadczenie Haybron nazywa vitality. To przekonanie, że nasze życie jest żywe i wartościowe, i my jesteśmy w nim żywi i wartościowi. Właśnie owo poczucie witalności, żywotności i dobrego funkcjonowania w świecie -
zarówno z innymi, jak i w swojej skórze - jest tym, co można nazwać szczęściem. Tylko że to inne szczęście niż takie, o którym mówi tzw. pop-psychologiczny wellness.

Anna Król-Kuczkowska w rozmowie z Bereniką Steinberg, Tygodnik Powszechny 2025 nr 42, "Swoja wersja siebie"
fot Christina Ambalavanar

26/11/2025

(...)
"...Do pewnego stopnia dotyczy to każdego z nas, ale wielu pacjentów, ze względu na swą skrajną izolację społeczną, ma podwyższone poczucie wyjątkowości. Ich trudności interpersonalne uniemożliwiają im osiągnięcie głębokiej bliskości z innymi. W życiu codziennym ani nie dowiadują się o podobnych uczuciach od innych ludzi, ani nie wykorzystują okazji do zwierzenia się im, a w konsekwencji do zdobycia uznania i akceptacji w ich oczach.
W grupie terapeutycznej, zwłaszcza we wczesnych stadiach, podważenie poczucia wyjątkowości u pacjenta przynosi mu znaczną ulgę. Po usłyszeniu, jak inni członkowie ujawniają obawy podobne do ich własnych, pacjenci opowiadają o uczuciu bliższego kontaktu ze światem i opisują ten proces jako doświadczenie „witamy wśród ludzi..."".

Irvin Yalom, Molyn Leszcz, „Psychoterapia grupowa, Teoria i praktyka". Tłumaczenie Robert Andruszko, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
fot Adam Hornyak

„Wiele osób przystępuje do terapii z niepokojącą myślą, że są wyjątkowi w swym poczuciu nieszczęścia, że jedynie oni mają pewne przerażające lub niemożliwe do zaakceptowania problemy, myśli, impulsy lub fantazje. Oczywiście tkwi w tym ziarno prawdy, ponieważ u większości pacjentów występuje specyficzna konstelacja silnie stresujących sytuacji życiowych i co jakiś czas napastują ich straszne myśli lub wyobrażenia, które wydostały się z ich nieświadomości.
Do pewnego stopnia dotyczy to każdego z nas, ale wielu pacjentów, ze względu na swą skrajną izolację społeczną, ma podwyższone poczucie wyjątkowości. Ich trudności interpersonalne uniemożliwiają im osiągnięcie głębokiej bliskości z innymi. W życiu codziennym ani nie dowiadują się o podobnych uczuciach od innych ludzi, ani nie wykorzystują okazji do zwierzenia się im, a w konsekwencji do zdobycia uznania i akceptacji w ich oczach.
W grupie terapeutycznej, zwłaszcza we wczesnych stadiach, podważenie poczucia wyjątkowości u pacjenta przynosi mu znaczną ulgę. Po usłyszeniu, jak inni członkowie ujawniają obawy podobne do ich własnych, pacjenci opowiadają o uczuciu bliższego kontaktu ze światem i opisują ten proces jako doświadczenie „witamy wśród ludzi"".

Irvin Yalom, Molyn Leszcz, „Psychoterapia grupowa, Teoria i praktyka". Tłumaczenie Robert Andruszko, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
fot Adam Hornyak

24/11/2025

(...)
"...Prawdę mówiąc, dobre relacje odgrywają na tyle ważną rolę, że gdybyśmy mieli sprowadzić 84 lata harwardzkiego Badania do jednej zasady życiowej, do jednej porady, którą potwierdzałyby podobne wnioski płynące z rozmaitych innych badań, to brzmiałaby ona następująco:
Dobre relacje czynią nas zdrowszymi i szczęśliwszymi. Kropka...".

Robert Waldinger, Marc Schulz, „Dobre życie, Lekcje z najdłuższego na świecie badania nad szczęściem". Tłumaczenie Mariusz Gądek, Wyd. Znak

fot. Atul Vinayak

„Nieprzerwanie od 84 lat w ramach harwardzkiego Badania śledzimy losy tych samych osób. Zadajemy im tysiące pytań i dokonujemy setek pomiarów, aby dowiedzieć się, co tak naprawdę sprawia, że ludzie czują się zdrowi i szczęśliwi. Przez wszystkie lata studiowania życia uczestników projektu stale i konsekwentnie wyróżniał się jeden kluczowy czynnik, wpływający zarówno na zdrowie psychiczne i fizyczne, jak i na długowieczność. Wbrew temu, co wiele osób może pomyśleć, nie chodzi tu o sukcesy zawodowe, ruch fizyczny ani zdrowe odżywianie. Nie zrozumcie nas źle: te kwestie też mają duże znaczenie. Jednak czynnik, który nieustannie potwierdza swój silny i trwały wpływ na nasze życie, jest jeden.
Prawdę mówiąc, dobre relacje odgrywają na tyle ważną rolę, że gdybyśmy mieli sprowadzić 84 lata harwardzkiego Badania do jednej zasady życiowej, do jednej porady, którą potwierdzałyby podobne wnioski płynące z rozmaitych innych badań, to brzmiałaby ona następująco:
Dobre relacje czynią nas zdrowszymi i szczęśliwszymi. Kropka".

Robert Waldinger, Marc Schulz, „Dobre życie, Lekcje z najdłuższego na świecie badania nad szczęściem". Tłumaczenie Mariusz Gądek, Wyd. Znak

fot. Atul Vinayak

20/11/2025

(...)
"...Na przykład pewien mężczyzna, który przez całe lata zdawał sobie sprawę, że inni unikają z nim kontaktu, dowiedział się w grupie terapeutycznej, że jego obsesyjne wtrącanie drobnych, nieistotnych szczegółów w trakcie rozmowy jest niezmiernie odpychające. Po latach powiedział mi, że jednym z najważniejszych wydarzeń w jego życiu było usłyszenie następujących słów od członka grupy (którego imię dawno temu zapomniał): ,,Kiedy mówisz o swoich uczuciach, lubię cię i chcę cię bliżej poznać; ale kiedy zaczynasz mówić o faktach i szczegółach, mam ochotę natychmiast
wybiec z pokoju!""...".

Irvin Yalom, Molyn Leszcz, „Psychoterapia grupowa, Teoria i praktyka". Tłumaczenie Robert Andruszko, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

fot Komal

„Uczestnicy grupowej terapii dynamicznej, w której obowiązują normy zachęcające do otwartego udzielania informacji zwrotnych, mogą uzyskać dużo danych na temat nieadaptacyjnego zachowania społecznego. Uczestnik może się np. dowiedzieć o niepokojącej skłonności do unikania patrzenia na osobę, z którą aktualnie rozmawia; o wrażeniu, jakie na innych wywiera jego wyniosła, królewska postawa, lub o innych rozmaitych nawykach społecznych, które bez jego wiedzy podkopują relacje społeczne. Jednostkom nieutrzymującym bliskich relacji grupa często daje pierwszą sposobność adekwatnego interpersonalnego sprzężenia zwrotnego. Wielu utyskuje na swą niezrozumiałą samotność: terapia grupowa zapewnia im liczne okazje dowiedzenia się, w jaki sposób przyczyniają się do swej izolacji i osamotnienia.
Na przykład pewien mężczyzna, który przez całe lata zdawał sobie sprawę, że inni unikają z nim kontaktu, dowiedział się w grupie terapeutycznej, że jego obsesyjne wtrącanie drobnych, nieistotnych szczegółów w trakcie rozmowy jest niezmiernie odpychające. Po latach powiedział mi, że jednym z najważniejszych wydarzeń w jego życiu było usłyszenie następujących słów od członka grupy (którego imię dawno temu zapomniał): ,,Kiedy mówisz o swoich uczuciach, lubię cię i chcę cię bliżej poznać; ale kiedy zaczynasz mówić o faktach i szczegółach, mam ochotę natychmiast
wybiec z pokoju!"".

Irvin Yalom, Molyn Leszcz, „Psychoterapia grupowa, Teoria i praktyka". Tłumaczenie Robert Andruszko, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

fot Komal

19/11/2025

(...)
"...C.Ż.: Zajmowała się tym Mary Main, amerykańska badaczka przywiązania. Stwierdziła, że możemy badać właśnie za pomocą narracji. Jeżeli w narracjach dotyczących naszego życia, historii, relacji z ważnymi osobami - figurami przywiązania - widzimy związki pomiędzy doświadczeniami emocjonalnymi z dzieciństwa a dzisiejszym funkcjonowaniem, to wtedy najczęściej mamy do czynienia z przywiązaniem ufnym. To ciekawe, że ufność polega również na zdolności do opowiedzenia swojej historii. Natomiast kiedy najczęściej nie pamiętamy, nie umiemy połączyć faktów i wydarzeń, a życie w naszej narracji zaczyna się na przykład od ósmego, dziewiątego czy dziesiątego roku życia, to zazwyczaj mamy pozabezpieczny, lękowy charakter przywiązania. Albo kiedy nasza narracja jest potokiem pretensji, smutku, żalu, złości, wściekłości, które nie objaśniają naszej aktualnej sytuacji. Paradoksalnie ktoś, kto przeżył trudne doświadczenia, traumy i umie je powiązać z aktualnym życiem, odnaleźć pozytywne elementy i zobaczyć ich związek z aktualnością, ma najprawdopodobniej przywiązanie ufne...".

Rozmowy o miłości, współczuciu i gniewie. Kiedy psychoanaliza spotyka neuronaukę.

Cezary Żechowski, wyd Fundament
fot Taylor Smith

- Przywiązanie do kogoś jest fundamentem poznania, zdobywania wiedzy? Dzięki przywiązaniu możemy poszerzać wiedzę o świecie?

C.Ż.: To ciekawy kierunek, w tej chwili intensywnie badany. Jest taki wybitny psychoanalityk brytyjski, Peter Fonagy, który stworzył teorię mentalizacji (Allen, Fonagy, Bateman, 2014). W tej chwili rozwija koncepcję,, którą moglibyśmy nazwać zaufaniem do poznania. Otóż to zaufanie do poznania (epistemic trust) jest podstawą przekazywania wiedzy. Jeżeli mamy dyspozycje umysłu oparte na bezpiecznej więzi z uwewnętrznioną figurą przywiązania - dobrym, bezpiecznym rodzicem,od którego dostaliśmy opiekę - to możemy otwierać się na innych ludzi: ich myśli, dokonania, osiągnięcia w sensie dyspozycji poznawczych. Nie musimy z podejrzliwością sprawdzać każdej informacji, możemy otworzyć się na wiele doświadczeń poznawczych, co jednocześnie wcale nie oznacza, że tracimy krytyczny umysł, a wręcz odwrotnie, bo to krytyczny umysł pozwala badać, weryfikować świat.
Możemy z całym bogactwem wchłaniać rzeczywistość. Wiedzę posiadamy i przyswajamy na poziomie świadomym oraz nieświadomym - tu wzorce przywiązania mogą nam pomóc.

- W ostatnich latach przeprowadzane są również badania modeli przywiązania u osób dorosłych na podstawie narracji - tego, co ktoś opowiada, chociażby o swoim dzieciństwie. Na czym to dokładnie polega?

C.Ż.: Zajmowała się tym Mary Main, amerykańska badaczka przywiązania. Stwierdziła, że możemy badać właśnie za pomocą narracji. Jeżeli w narracjach dotyczących naszego życia, historii, relacji z ważnymi osobami - figurami przywiązania - widzimy związki pomiędzy doświadczeniami emocjonalnymi z dzieciństwa a dzisiejszym funkcjonowaniem, to wtedy najczęściej mamy do czynienia z przywiązaniem ufnym. To ciekawe, że ufność polega również na zdolności do opowiedzenia swojej historii. Natomiast kiedy najczęściej nie pamiętamy, nie umiemy połączyć faktów i wydarzeń, a życie w naszej narracji zaczyna się na przykład od ósmego, dziewiątego czy dziesiątego roku życia, to zazwyczaj mamy pozabezpieczny, lękowy charakter przywiązania. Albo kiedy nasza narracja jest potokiem pretensji, smutku, żalu, złości, wściekłości, które nie objaśniają naszej aktualnej sytuacji. Paradoksalnie ktoś, kto przeżył trudne doświadczenia, traumy i umie je powiązać z aktualnym życiem, odnaleźć pozytywne elementy i zobaczyć ich związek z aktualnością, ma najprawdopodobniej przywiązanie ufne.

Rozmowy o miłości, współczuciu i gniewie. Kiedy psychoanaliza spotyka neuronaukę.

Cezary Żechowski, wyd Fundament
fot Taylor Smith

18/11/2025

(...)
"...Zdaniem profesora psychologii i znawcy jej historii Bartłomieja Dobroczyńskiego polska niechęć do psychologii i psychoterapii ma też związek z zaborami, pańszczyzną oraz dziewiętnastowieczną pedagogiką narodową nawołującą do podporządkowania się państwu oraz rodzinie. Brytyjski czy niemiecki romantyzm, podobnie jak amerykański transcendentalizm, stały się fundamentem postaw indywidualistycznych, skoncentrowanych na autoeksploracji, natomiast romantyzm polski apelował o poświęcenie jednostkowych dążeń w imię wyższych wartości, takich jak niepodległość (M. Hawranek, ⁠„Polacy już nie biorą się w garść”, ⁠„Pismo” 2/24)...".

Anna Szapert dla Dwutygodnik. com

fot Bench Accounting

Początki kultury terapeutycznej w zachodniej Europie oraz Stanach Zjednoczonych datuje się na XIX wiek, kojarząc je z powstawaniem metod ducholecznictwa (ang. mind-cure), takich jak mesmeryzm, a także poszukiwaniem nowych form opieki nad obłąkanymi, których rozwijająca się dynamicznie medycyna przejmuje spod dotychczasowej władzy Kościoła. W konsekwencji powstaje nowa specjalizacja medyczna alienistów, czyli protopsychiatrów. W Paryżu Jean-Martin Charcot rozpoczyna badania nad tajemniczą kobiecą dolegliwością określaną histerią, a jego słynne na całą Europę wykłady przyciągają do stolicy Francji ambitnego wiedeńskiego neurologa Zygmunta Freuda. Błyskotliwa teoria psychoanalityczna, którą później stworzy, zyska umiarkowane uznanie w Europie, natomiast w powojennych Stanach Zjednoczonych urośnie do rangi kluczowej narracji popkulturowej, reklamowej i psychologicznej. Tymczasem w Polsce zainteresowanie zarówno psychoanalizą, jak i szerzej rozumianym zdrowiem psychicznym stanowi zjawisko marginalne. Uwaga mieszkańców skupiona jest przede wszystkim na przetrwaniu potężnych kryzysów. Nieliczni psychiatrzy i psychoanalitycy „ginęli nie tylko na froncie, w powstaniach czy w planowej eksterminacji Żydów (…) (lecz) także w planowej likwidacji intelektualnej elity polskiego społeczeństwa” (J. Bomba, K. Bierzyński, „«Psychoterapia» a rozwój psychoterapii w Polsce po II wojnie światowej”, ⁠„Psychoterapia”, numer jubileuszowy, 2022).

Zdaniem profesora psychologii i znawcy jej historii Bartłomieja Dobroczyńskiego polska niechęć do psychologii i psychoterapii ma też związek z zaborami, pańszczyzną oraz dziewiętnastowieczną pedagogiką narodową nawołującą do podporządkowania się państwu oraz rodzinie. Brytyjski czy niemiecki romantyzm, podobnie jak amerykański transcendentalizm, stały się fundamentem postaw indywidualistycznych, skoncentrowanych na autoeksploracji, natomiast romantyzm polski apelował o poświęcenie jednostkowych dążeń w imię wyższych wartości, takich jak niepodległość (M. Hawranek, ⁠„Polacy już nie biorą się w garść”, ⁠„Pismo” 2/24).

Anna Szapert dla Dwutygodnik. com

fot Bench Accounting