Pracownia Psychoterapii Dominika Gilewicz

12/11/2025

Ważne i poruszające słowa

Trzymaj matkę, nie dziecko!
Ponieważ dziecko jest pod opieką...
Dziecko jest nakarmione, wyprzytulane i obdarzone całą miłością świata nie tylko przez matkę ale i przez tatę, dziadków, rodzeństwo, kuzynów i przyjaciół.
Ale to matka cierpi na braku snu…
Ale to matce goją się rany po porodzie…
Ale to matka czasami siedzi w łóżku i płacze, czując się przytłoczona tym co dzieje się z jej ciałem i życiem…
Ale to matka musi poradzić sobie z nadmiarem lub brakiem pokarmu…
Ale to matka musi poradzić sobie ze strachem o dziecko…
Ale to matka zostanie z tym dzieckiem, kiedy już minie pierwsza euforia i zachwyt rodziny noworodkiem…
Ale to matka musi zmierzyć się z własnym wyobrażeniem o tym jaką jest matką, ponieważ w jej umyśle „ona nigdy nie jest i nie będzie wystarczająco dobra”…
Pamiętaj, że to matka jest całym światem tego dziecka i musi być wspierana, otoczona pomocą i opieka żeby nie zniknęła w tej poporodowej mgle…
Więc trzymaj matkę, nie dziecko.
Matka wie, że jej dziecko jest ważniejsze.
Dlatego karmi je o każdej porze, przytula, pociesza i tuli gdy ono płacze i jest zawsze w gotowości aby jej dziecko czuło się zawsze kochane i bezpieczne.
Matka jest dla dziecka wszystkim.
Więc to matka potrzebuje bardziej twojej miłości, opieki i wsparcia.
Nie traktuj matki jak by była tylko tłem dla dziecka.
Wierz mi - matka zapamięta na zawsze, kto ją trzymał kiedy była najsłabsza.
Więc zamiast „wpadnę zobaczyć dziecko”, spróbuj powiedzieć: „Przyjdę do Ciebie i wtedy poznam twoje dziecko".
Bo matkę trzeba trzymać mocniej.

🌿 🌿 🌿 🌿
A my wspieramy młodych rodziców tymi książkami:
https://bit.ly/Seria_Rodzicielska_N
🌿 🌿 🌿 🌿

tekst: Living FULL
grafika: This Mama Doodles

01/11/2025

Bardzo ważny tekst.

Psychoterapia jako proces żałoby

Pacjenci przychodzą na psychoterapię z nadzieją na ulgę, z pragnieniem naprawienia siebie lub życia, które wydaje się nieudane. Dopiero w toku pracy okazuje się, że nie chodzi o „naprawienie” czegokolwiek, ale o uznanie tego, co zostało utracone, niedane, zniszczone. Jak zauważa Martha Stark, terapeuta towarzyszy pacjentowi w stawaniu twarzą w twarz z realnością, która wcześniej była zbyt bolesna, by ją przyjąć. To właśnie w tej konfrontacji zaczyna się żałoba: nie tylko po osobach czy wydarzeniach, lecz po wyobrażeniach o sobie, o świecie i o innych, które już nie mogą się utrzymać.

Nancy McWilliams mówi z kolei, że w psychoterapii pacjent stopniowo godzi się z faktem, iż jego cierpienie nie jest jego winą, a zarazem nikt inny nie może go z niego „uratować”. Utrata tej iluzji wszechmocnego obiektu – rodzica, partnera, terapeuty – bywa jednym z najbardziej bolesnych etapów terapii. To moment, w którym pacjent przestaje szukać wybawienia i zaczyna podejmować odpowiedzialność za swoje życie. Ta przemiana nie jest aktem jednorazowym, lecz procesem, który - jak każda żałoba – wymaga czasu, bólu i cierpliwości wobec własnych granic.

Żałoba w terapii nie jest więc końcem nadziei, lecz jej przekształceniem. Uczy, że można żyć w świecie nieidealnym, bez konieczności idealizowania innych i bez ciągłego karania siebie. Z tej akceptacji rodzi się coś nowego: nie tyle szczęście rozumiane jako brak bólu, ile dojrzałość i zdolność do jego pomieszczenia. Terapeutyczna żałoba jest więc paradoksalnie początkiem życia bardziej realnego, opartego nie na fantazji naprawy, lecz na gotowości, by być w prawdzie o sobie.

Fot. Sabine van Erp / Pixabay

19/10/2025

Kraków, moja Alma Mater.

Szkoła Superwizorów- kolejny etap psychoterapeutycznej drogi.
Drogi w towarzystwie i drogi w samotności.
Z poczuciem wewnętrznego spokoju i trudnych emocji.
Z mobilizacją i z rezygnacją.
Z pewnością i ze zwątpieniem.

Z troską, by było po ludzku, z przestrzenią na oddech, pokorę.
Z wdzięcznością za drogę która trwa, bo ona jest celem sama w sobie 🩷

08/08/2025

Góroterapia.
Krótkoterminowa, intensywna.
Z refleksją nad celem.
Wyjście ze strefy komfortu.
Rozwój, wdzięczność.

31/07/2025

Zakończenie terapii jest procesem, któremu zawsze towarzyszą emocje- po stronie Klienta i terapeuty.
Zaczynając od momentu podjęcia świadomej decyzji o żegnaniu, przechodzimy przez radość, smutek, strach, wdzięczność, wzruszenie…
Dla mnie jest to moment, kiedy z ogromną wiarą- otwieramy drzwi do czegoś nowego.
Jak dziecko, które macha mamie w obliczu pierwszego samodzielnego wyzwania- ze strachem i podekscytowaniem.
Jak mama, z poczuciem, że to dziecko da radę, potrafi, może. Że to właściwy czas.
Serce wypełnia trochę żalu, smutku że coś się kończy, ale i wzruszenie, ogrom wdzięczności za wspólną pracę i doświadczenie.