01/12/2021
𝐂𝐳𝐲 𝐳𝐚𝐬𝐭𝐚𝐧𝐚𝐰𝐢𝐚ł𝐞ś 𝐬𝐢ę 𝐤𝐢𝐞𝐝𝐲ś 𝐣𝐚𝐤ą 𝐩𝐨𝐬𝐭𝐚𝐰ę 𝐫𝐨𝐝𝐳𝐢𝐜𝐢𝐞𝐥𝐬𝐤ą 𝐩𝐫𝐞𝐳𝐞𝐧𝐭𝐮𝐣𝐞𝐬𝐳? 🧐
Wyróżniamy postawę akceptacji/odrzucenia, wymagania, autonomii, niekonsekwencji i ochraniania. M. Ziemska założyła istnienie trzech składników postawy rodzicielskiej. Opisuje je jako nabyta struktura poznawczo-uczuciowo-wolicjonalna, która ukierunkowuje zachowanie się rodziców wobec dziecka(Ziemska, 1980). Wyróżniła ona korzystne oraz negatywne postawy rodzicielskie względem dziecka. Do tych prawidłowych zaliczyła: akceptację, współdziałanie, uznanie praw dziecka oraz rozumną swobodę. Do postaw, działających na niekorzystny rozwój dziecka zaliczyła: nadmierne chronienie oraz wymaganie od dziecka, unikanie kontaktu z nim oraz odrzucenie (Jankowska, M. (2013)).
⭐️Rodzice akceptujący są postrzegani jako rodzice bezpieczni, którzy dają swobodę do wyrażania własnych uczuć i emocji, okazują swoje emocje poświęcając dziecku czas i zwracając uwagę na jego aktualne potrzeby. Dziecko otrzymuje wsparcie oraz
bezwarunkową pomoc w każdej sytuacji. Nawet jeżeli zachowuje się w sposób niepożądany przez rodziców, to nie oznacza to, że rodzice przestaną je akceptować.
⭐️Rodzice odrzucający są chłodni oraz trzymają dziecko na duży dystans. Relacja często jest instrumentalna oraz nie opierająca się na zainteresowaniu problemami dziecka, a raczej na ignorowaniu wszelakich potrzeb. Brak jest więzi, emocjonalnego kontaktu czy okazywania wsparcia. Dziecko odnosi wrażenie, że rodzice zaspokajają jedynie jego
potrzeby materialne, nie zwracając uwagi na te emocjonalne.
⭐️Wymagania w stosunku do dziecka powinny wzrastać adekwatnie do wieku i poziomu rozwojowego i intelektualnego (Trusewicz-Pasikowska, 2013). Rodzice, którzy reprezentują
postawę nadmiernie wymagającą charakteryzują się tym, że nie uwzględniają w swoich oczekiwaniach możliwości swojego dziecka. Są bezwzględni oraz nie akceptują żadnego sprzeciwu. Skutkiem takiego zachowania jest narastająca presja wobec dziecka, oraz jego lęk przed naganą. Rzutuje to na osiągnięcia dziecka w szkole, które mogą się pogarszać ,a dziecko coraz bardziej zamykać w sobie oraz wycofywać z relacji społecznych (Błasiak, 2012). Dziecko czuje, że jest akceptowane tylko wtedy kiedy spełnia oczekiwania rodzica, w innym wypadku spotyka się z krytyką oraz naganą.
⭐️Postawa autonomiczna jest postawą, w której rodzic szanuje granice dziecka, jego prawo do prywatności oraz posiadania własnych tajemnic. Jest dla niego zawsze dostępny i zawsze jest gotowy mu pomóc, ale pozwala również dziecku na samodzielne rozwiązywanie problemów i decydowanie o sobie, oczywiście adekwatnie do jego wieku. Dziecko dostaje swobodę, ale tym samym zostają mu wyznaczone jasne i zrozumiałe dla niego granice. Dzięki temu, dziecko uczy się odpowiedzialności za własne zachowanie (Seul, 1995). Używa się również określenia ,,rozumnej swobody” opierającej się na relacji partnerskiej między dzieckiem a rodzicami, która objawia się poszanowaniem dla poglądów oraz decyzji młodej osoby, jednakże z zachowaniem rodzicielskiego autorytetu.
⭐️Rodzice nie konsekwentni, to rodzice po których dziecko nie wie czego może się spodziewać. Raz okazują akceptację a za chwilę nadmierną kontrolę, co wprowadza dziecko
w stan strachu i niepewności odnośnie reakcji rodzica (Polpa, 2012). Jedno zachowanie dziecka, w zależności od sytuacji może być albo pochwalone albo zanegowane w zależności od samopoczucia rodzica. U takich dzieci z łatwością mogą rozwijać się stany lękowe i
zachowania agresywne (Błasiak, 2012). Dodatkowo rodzice tacy dbają głównie o zaspokojenie własnych potrzeb, dlatego ich stosunek wobec dziecka jest uwarunkowany stanem jaki obecnie przeżywają (Kaleta, 2011). Rodzic taki jest niestabilny, zmienny
nastrojowo i nie stanowi bezpiecznego odniesienia dla własnego dziecka, nie zapewniając mu pewności, że zawsze może na niego liczyć.
⭐️Postawa rodzicielska nadmiernie ochraniająca, ogranicza samodzielność dziecka, przez co nie rozwiązuje ono samodzielnie swoich problemów. Rodzic ingeruje we wszystkie sprawy
dotyczące dziecka, chcąc znać każdy szczegół i wyrażać opinię na każdy temat dotyczący dziecka, jest przekonany że nie poradzi sobie ono bez jego pomocy. Dziecko staje się wtedy niepewne swoich działań oraz decyzji i wycofuję się z podejmowania samodzielnych zadań, mocno koncentrując się na rodzicu. Rodzice, wszelkie próby usamodzielnienia się dziecka, będą odbierali nie jako naturalny proces rozwojowy, a jako zagrożenie dla tożsamości i homeostazy systemu (Kaleta, 2011).
Jak możemy zauważyć, każda z tych postaw w konkretny sposób wpływa na rozwój dziecka. Praca nad własną osobą, wpływa nie tylko na własne postrzeganie świata ale i również na relację z innymi, w tym z najbliższymi osobami w naszym życiu. Wypracowanie nowych zachowań , jest procesem wymagającym pracy i czasami ingerencji psychologa, który pomoże w obraniu prawidłowej ścieżki.
⭐Zapraszamy do umówienia wizyty!
👧 Konsultację dla dzieci-Marta Kucharczyk https://egoprogres.com/pl/marta-kucharczyk
👨👦 Konsultację dla rodziców-Ewa Cichowska-Mielczarek
https://egoprogres.com/pl/ewa-mielczarek
📞Rejestracja - +48 728 173 546
💻 www.egoprogres.com