Psychoterapia Inna Droga Wrocław

06/11/2025

Osoba, która doświadczyła odrzucenia z powodu wyglądu, często rozwija specyficzne cechy, które po uświadomieniu stają się źródłem przewagi i siły życiowej (tzw. wzrost posttraumatyczny). Zyskiem jest głęboka empatia i wrażliwość, dzięki czemu osoba z takim doświadczeniem może z powodzeniem rozwijać umiejętności liderskie i pomocowe, skupiając wokół siebie osoby o podobnych problemach z akceptacją społeczną. Odporność psychiczna i upór w dążeniu do celu to kolejny zysk. Umiejętność selekcji relacji i skupienie na wartościach to kolejny zysk. Znasz inne osoby, które swoją słabość przekuły w wartość?

Przez chorobę była wyśmiewana i usłyszała, że nie powinna pokazywać swojej twarzy… więc odpowiedziała w sposób, który najbardziej poruszył ludzi.

Melissa Blake, amerykańska pisarka i działaczka na rzecz osób z niepełnosprawnościami, urodziła się z zespołem Freemana-Sheldona, rzadką chorobą genetyczną wpływającą na mięśnie twarzy i kończyny.

W 2019 roku padła ofiarą okrutnych drwin w mediach społecznościowych. Tysiące internautów pisało, że nie jest „wystarczająco ładna”, by publikować swoje zdjęcia.

Ale Melissa nie pozostała obojętna. W odpowiedzi rozpoczęła odważne, osobiste wyzwanie – przez 365 dni codziennie publikowała jedno selfie, do którego dołączała szczere przemyślenia na temat swojego życia, tożsamości i poczucia własnej wartości.

To, co zaczęło się jako samotny akt sprzeciwu, przerodziło się w ruch, który zainspirował tysiące ludzi na całym świecie. Jej kampania pod hasłem MyBestSelfie podkreślała prawo do obecności w przestrzeni cyfrowej bez lęku i wstydu.

Dzięki temu przesłaniu Melissa zyskała rozgłos w międzynarodowych mediach, umocniła swoją karierę jako felietonistka i stała się ważnym głosem w walce z dyskryminacją ze względu na choroby i niepełnosprawność.

05/11/2025

https://www.znanylekarz.pl/barbara-kielbus/psychoterapeuta/wroclaw
Zapraszam na sesje terapeutyczne do gabinetu we Wrocławiu przy ul. Wiwulskiego 21/4. Możliwe również sesje online. Rejestracja za pośrednictwem portalu Znany Lekarz lub telefonicznie.

https://www.znanylekarz.pl/barbara-kielbus/psychoterapeuta/wroclaw

01/11/2025

Sztuka przemijania... chyba najtrudniejsza ze wszystkich sztuk... ale Profesor de Barbaro, ikona psychoterapii, pięknie podsumowuje swoje przemijanie...

profesor Bogdan de Barbaro: Zobacz, tu mam zegarek, dostałem od swych bliskich. Ten zegarek pokazuje tętno, liczbę kroków i takie tam, ale nie ma czujnika, który by wskazywał, kiedy trzeba zejść. Nie w klepsydrowym tego słowa rozumieniu, tylko ze sceny zawodowej. Zwolniłem trochę, staram się ograniczać – już nie pracuję w klinice, jeden kurs w szkole psychoterapii przekazałem koledze. Ale to jest trochę takie pytanie piłkarza, czy gdy już nie może grać w pierwszej lidze, to czy może grać w drugiej, czy nawet w okręgowej? A może powinien zejść z boiska, zostać trenerem, a może tylko być kibicem?
Nie mam tego rozstrzygniętego, ale bardzo bym chciał uniknąć śmieszności.

Justyna Dąbrowska: A jak się doświadcza odkrycia, że „ma się już z górki”?
BdB: To chyba efekt pracy nad zgodą na przemijanie i świadomość tego przemijania. Niedawno Mitka mnie spytała o to samo i myślę, że tak, że jest we mnie teraz pełna zgoda na śmierć w każdej chwili. Natomiast strasznie się boję takiej stopniowej, biologiczno-mentalnej degradacji. Gdy patrzę na umieranie kogoś bliskiego, na to, jak to wygląda w szczegółach, to myślę, że to jest ten najtrudniejszy egzamin. Ten Ktoś, przez duże K, kto to wymyślił, to wiedział, co wymyślał. Egzamin z „wygasania” jest, jak mi się wydaje, tym najtrudniejszym.

JD: Bo jest samym cierpieniem?
Bdb: Bo to jest takie wielowymiarowe cierpienie. Jeszcze go na dobrą sprawę nie doświadczyłem, ale to nadchodzi. Czasem mówię do Mitki, że najbardziej bym chciał, żebyśmy zginęli razem w katastrofie. Bo gdy sobie wyobrażam, że ja zostaję, a ona umiera, to jest czarna rozpacz, a kiedy byłoby odwrotnie – też czarna rozpacz. Tylko, zdaje się, nie wolno prosić o śmierć nagłą i niespodziewaną. Właściwie nie wiem dlaczego.
Mój wuj, a zarazem ojciec chrzestny, gdy leżał na łożu śmierci, mówił do swojej żony, siostry mojej matki: „Marysiu, pamiętaj, jak będziecie mnie wynosić, to nie tymi drzwiami, bo nie dacie rady na tamtym zakręcie, tamtymi drugimi drzwiami wynoście”. Mnie to zachwyciło. Ta rzeczowość i martwienie się o bliskich.

JD: A ty myślisz o tym, którymi drzwiami byś chciał? O konkretach?
BdB: Oczywiście. (...) Zastanawiałem się, w którym z grobów chciałbym leżeć, choć w zasadzie powinno mi to być obojętne, bo co mnie to obchodzi, skoro mnie już nie będzie... Ale znowu jest ta myśl, żeby nie robić kłopotu tym, co zostają. Choć z drugiej strony zastanawia mnie ta zapobiegliwość nagrobkowa, którą czasem widzę na cmentarzu. Jest imię, jest nazwisko, ale daty jeszcze nie ma. Takiej potrzeby nie mam, choć się zastanawiałem, czy leżeć w grobie z rodzicami, czy z rodzeństwem. Gdy byłem dzieckiem, zmarła moja siostra, a potem mój brat. Pomyślałem, że eleganciej będzie leżeć z rodzeństwem, z którym się nie widziałem od sześćdziesięciu siedmiu lat.

fragment książki "Zawsze jest ciąg dalszy", wyd Agora
fot Mateusz Skwarczek

21/10/2025

Mechanizmy obronne.
To przeróżne sposoby, które mają uwalniać od cierpienia wywoływanego silnymi emocjami.
Przybierają one zdrową lub destrukcyjną formę. Niektóre są użyteczne, na przykład oglądanie komedii, aktywnosc fizyczna czy pozyteczne hobby. Mimo tego stosowanie mechanizmów obronnych szkodzi, jeśli zupełnie tracimy kontakt z uczuciami negatywnie wpływającymi na nasze ciało i mózg.
Powszechnie spotykane mechanizmy obronne to między innymi:
Idealizowanie i dewaluacja
Przekleństwa
Dowcipkowanie
Sarkazm
Śmianie się
Martwienie się
Rozpamiętywanie
Niejednoznaczność
Zmiana tematu
Unikanie kontaktu wzrokowego
Wywracanie oczami
Mamrotanie
Nierozmawianie
Nadmierna gadatliwość
Niesłuchanie
Zamyślenie
Zmęczenie
Krytykowanie
Perfekcjonizm
Zwlekanie
Nadmierne zaabsorbowanie
Poirytowanie
Negatywne myślenie
Osądzanie innych
Osądzanie siebie
Uprzedzenia
Rasizm
Arogancja
Mizoginia
Przeniesiona agresja
Pracoholizm
Odrętwienie
Bezradność
Nadmierne ćwiczenia fizyczne
Objadanie się
Niedojadanie
Bycie tajemniczym
Samookaleczanie
Popadanie w obsesje
Uzależnienia
Myśli rezygnacyjne.

Hilary Jacobs Hendel, „Niekoniecznie depresja”, tłum. Katarzyna Okoń, wyd. WUJ
fot. Align Towards Spine

21/09/2025

"Śmierć nie puka do drzwi. Wchodzi bez pytania i bezczelnie zabiera tych, których kochamy, pozostawiając nas w absolutnej ciszy."

Nie można przygotować się na coś, co przychodzi nagle... Tragicznie zginął człowiek, mąż i ojciec dziewczynek w wieku przedszkolnym.

O pomoc do mnie zwróciła się babcia dzieci, mama owdowiałej córki. Chciała wiedzieć, jak ma się zachować, gdy jej córka przywiezie dzieci do niej. Czy może powiedzieć dzieciom, co się stało? W jaki sposób? Co powiedzieć córce, żeby nie przysparzać jej bólu ...

Towarzyszenie i wspieranie, gdy samemu jest się rozdartym, jest niewyobrażalnie trudne...

Zwykle najłatwiej adaptują się dzieci. One mają największe możliwości przystosowawcze. Nie mówimy im więcej, niż to konieczne. Ustalamy z pozostałymi członkami rodziny odpowiedni moment. Jeżeli to możliwe, powinna zrobić to mama w obecności i przy wsparciu bliskich. Nie musimy niczego przyspieszać. Dzieci zwykle same pytają, gdzie tata. Odpowiadamy tylko krótko na pytania dzieci. Opieramy się na faktach: tata umarł. Nie przyjdzie do domu.
Nie mówimy, że tata zasnął. To może spowodować lęk u dziecka przed pójściem spać. Nie trzeba bać się sie łez i smutku. To prawdziwe uczucia, do których i dorośli i dzieci mają prawo.

Pomocne są książeczki o umieraniu. Np. "Nawet myszy idą do nieba". Dzieci łatwiej zrozumieją, czym jest śmierć, na zastępczym, neutralnym przykładzie.

Myślę też o wysiłku bliskich dla wsparcia wdowy, która straciła męża. Osoby wspierające podejmują ogromny wysiłek... Muszą wytrzymać silne emocje. Złość. Często frustracja jest wyładowywana na najbliższej, bezpiecznej osobie. Trudno to wytrzymać. Ale warto próbować być takim buforem, o ile to możliwe. Ta Złość musi znaleźć ujścia. Tak samo rozpacz, smutek, poczucie winy. I nagła, dojmujaca SAMOTNOŚĆ. Znajomi usuwają sie, bo nie potrafią byc wsparciem w takim momencie.

Wsparcie psychologa lub psychoterapeuty nie zawsze jest możliwa w pierwszym okresie żałoby, gdy dominują szok i niedowierzanie, wszystkie czynności związane z pogrzebem, odnalezieniem się w nowej sytuacji.

Bo to nie jest żałoba jak każda inna.
To osobista żałoba.

24/05/2025

O dogoterapii z punktu widzenia psychoterapeuty... studenci pedagogiki dowiedzieli się, że pies może pomóc zadbać o własne granice, przyjrzeć się własnym emocjom, uczy komunikacji niewerbalnej i tym samym świadomości mowy ciała ...

02/04/2025

To satysfakcjonujące usłyszeć od ucznia, że dogoterapia pomaga rozumieć, jak komunikować się z psem. Podczas filmowanych przez tvp zajęć uczniowie mieli okazję osobiście przekonać się, że właściwie używana smycz może być narzędziem komunikacji z psem. Nasza najbardziej doświadczona suczka Yukki świetnie się spisała przed kamerami :)

02/04/2025

Oczami autysty...

15/03/2025

Nowa strona, jeszcze w trakcie testowania. Proszę o uwagi, na pewno trzeba to i owo poprawić :)

Psychoterapia Indywidualna, poradnictwo rodzinne, dogoterapia, psychoterapia grupowa, warsztaty i szkolenia we Wroclawiu

12/03/2025

"Wychowujemy słabe psychicznie dzieci, bo (...)":

06/03/2025

Lubię oglądać krajobrazy. Niektóre szczególnie chwytają za serce, nie wiadomo, dlaczego. Ta fotografia zatrzymała mnie na dłużej. Dlaczego? Jakie emocje wyzwala? Jakie wspomnienia budzi? Jakie nadzieje?
Fot. Dariusz Kostecki.
P.S. Od dłuższego czasu podziwiam fotografie Pana Dariusza. Artysta potrafi uchwycić niezwykłe miejsca, niedostrzegalne dla innych. Jego sztuka budzi emocje :)