Gabinet psychologiczny Sylwia Królewicz

18/11/2025

Szanowni Państwo

Od dziś przez stronę Twójpsycholog.pl, bedzię można rezerwować terminy wizyt, które pozostały dostępne w danym tygodniu lub nagle się zwolniły.

W celu umówienia wizyty w innych terminach proszę (jak do tej pory) o kontakt telefoniczny/mailowy lub sms.

Jeśli rezerwacja wizyt przez kalendarz przypadnie Państwu do gustu, możliwe, że zostanie na stałe.

LINK do mojego profilu: https://twojpsycholog.pl/profil-psychologa/sylwia-krolewicz-511/direct

Umów wizytę u mgr Sylwia Królewicz. Sprawdź opinie pacjentów i dostępne terminy wizyty. Zarezerwuj termin już dzisiaj!

13/11/2025

Bardzo polecam tekst S. Sadeckiej o zazdroszczeniu innym ludziom

***O CHRONICZNYM ZAZDROSZCZENIU INNYM LUDZIOM***

Epizodyczna zazdrość o to, że ktoś ma coś, czego pragniemy my przydarza się każdemu. Doświadczanie zazdrości jest naturalną reakcją ludzkiego (zresztą nie tylko ludzkiego, ale i szerzej - ssaczego) mózgu. Wyewoluowaliśmy w środowisku ograniczonych zasobów i gdy ktoś obok nas dostawał coś, co było nam potrzebne do przeżycia, reagowaliśmy stresem, pobudzeniem i chęcią natychmiastowego zdobycia tego samego dla siebie samych. Być człowiekiem oznacza czasami czuć zazdrość, po prostu.

Poza zazdrością epizodyczną, istnieje też jednak zazdrość chroniczna, zazdrość, która nas egzystencjalnie spala, zazdrość prowadząca do destrukcji (również auto-destrukcji). Jest ona nie tylko spontaniczną reakcją układu nerwowego na potencjalne niebezpieczeństwo, jest utrwaloną strategią radzenia sobie w sytuacjach trudnych. Uwięzieni w doświadczaniu zazdrości kierujemy swoją energię w stronę przeżywania tego, że czegoś nie mamy (a czasami nawet i niszczenia tego), zamiast w budowanie tego, czego pragniemy. Taka zazdrość odgradza nas od dobrych relacji i blokuje nam potencjał do życia w pełnej jego szerokości.

🦉Jak zatem zbudować inną, lepszą relację z naszą zazdrością?

- 👁 Sprawdź, co najczęściej uruchamia twoją zazdrość (co ją „triggeruje”)? Może są to czyjeś zasoby finansowe, intelektualne, językowe, relacyjne, fizyczne, polityczne? U podłoża doświadczania zazdrości leży zawsze przekonanie, że zasobów nie wystarczy dla wszystkich. Czy to samo przekonanie pojawia się w twoim umyśle, gdy jesteś spokojny/a, wyregulowany/a, gdy czujesz się bezpiecznie?

- 🧠Rozpoznaj, co zazdrość robi twojemu układowi nerwowemu. Czy nadmiernie cię pobudza (dużo mówisz, ciągle sprawdzasz w internecie osoby, którym czegoś zazdrościsz, wykłócasz się z innymi, jesteś w stałym działaniu i zdobywaniu zasobów, by inni nie mieli więcej niż ty)? Czy raczej zazdrość powoduje twoje przytłoczenie i unieruchomienie (przygasasz i nie zabierasz się za nic, co mogłoby poprawić twoją sytuację)? A może zazdrość przychodzi u ciebie wraz z dysocjacją (odpływasz myślami lub snujesz nierealne wizje podboju świata, gdyby tylko coś w twoim życiu potoczyło się inaczej)? Hiperpobudzenie, znieruchomienie, dysocjacja - to różne sposoby reagowania naszego układu nerwowego na zagrożenie. Rozpoznaj, który jest twoim udziałem.

- 🕸Co towarzyszy u ciebie doświadczeniu zazdrości? Zazdrość to nie tylko emocja, to SIEĆ SKOJARZEŃ włączająca reakcje twojego ciała, postawę, twoje zachowania, myśli i przychodzące do ciebie obrazy/wspomnienia (w Somatic Experiencing nazywamy tę sieć skojarzeń SIBAM-em). Jakie myśli pojawiają się, gdy doświadczasz zazdrości? Czego doświadczasz w ciele? Jaką postawę przyjmujesz, jakie ruchy/gesty/jaka mimika twarzy towarzyszy zazdrości? Jakie obrazy i wspomnienia przychodzą do ciebie, gdy pojawia się zazdrość? Czy możesz zareagować inaczej, zaczynając od jednego elementu sieci, np. używając innego gestu lub pozwalając sobie na zupełnie inną, nową myśl?

- 👥Czego nauczyłeś się o relacji z zazdrością w swoim domu/szkole/pracy? Co zazdrość robiła z ciałem i działaniem osób tobie bliskich? Co z tego przyjęłaś/przyjąłeś do twojego życia? Co z tych wyuczonych reakcji chciał(a)byś pożegnać?

- 🐬 Co pozwala twojemu układowi nerwowemu wracać do wyregulowania po rozregulowaniu zazdrością? Jak możesz odzyskać poczucie bezpieczeństwa nawet, gdy ktoś obok ciebie (lub ktoś bardzo daleko, podglądany w internecie) ma coś, czego nie masz ty? Co najbardziej buduje twoje poczucie ugruntowania i spokoju (rozmowa z kimś zaufanym, ruch, dostrzeżenie zasobów, które już posiadasz)?

- 👶Chroniczna zazdrość to także temat więzi. Czy zazdrość, której permanentnie teraz doświadczasz może być odpowiedzią na zranienia (niewystarczalność zasobów), których doświadczyłaś/doświadczyłeś jako małe dziecko? Czy zazdrość może chronić cię przed odczuwaniem czegoś jeszcze trudniejszego (poczuciem bezradności, niepewności, kruchości, zranialności)? Zatrzymaj się następnym razem, gdy zaleje cię fala auto-destrukcyjnej zazdrości i zauważ, jakiej zranionej potrzeby może ona dotyczyć (najlepiej zrobić to w rozmowie z kimś bliskim, o kim wiemy, że nam bardzo dobrze życzy lub terapeutą).

- 💃 Realizację jakiej twojej wartości najbardziej blokuje w tobie zazdrość? Czy możesz działać w kierunku tej wartości pomimo lub w towarzystwie zazdrości? Czy możesz przestać czekać aż zazdrość się wypali i spożytkować jej energię ku czemuś, co jest dla ciebie najistotniejsze na świecie?

***
Mamy - w obliczu zazdrości - o wiele więcej opcji niż nam się wydaje. Możemy doświadczać zazdrości i poczucia bezpieczeństwa równocześnie. Możemy obserwować zazdrość i decydować zrobić z nią coś zupełnie innego niż to, jak nauczyliśmy się na nią reagować lata temu. Zmiana jest zawsze możliwa, nawet teraz - dokładnie w momencie, gdy czytasz te słowa.

Powodzenia!

13/11/2025

Jeszcze w jesiennych nastrojach przypominamy, że nie każda myśl, która pojawia się w głowie, zasługuje na to, by jej wierzyć.

Niechciane myśli mogą wydawać się straszne jak upiór z koszmaru, ale… to tylko myśli - nie fakty. Nie definiują Cię. Nie musisz za nimi podążać.Zatrzymaj się na chwilę, zauważ je, nazwij i z życzliwością skieruj uwagę z powrotem na tu i teraz. Starajmy się patrzeć na myśli z dystansu - jak na chmurki, które przepływają po niebie, albo liście unoszone przez rzekę.

06/11/2025

19/09/2025

19/09/2025

Do opowiedzenia o próbie samobójczej ciężko dobrać słowa. Niewypowiedziany ból w pewnym momencie robi się tak duży, że nie można oddychać. Człowiek ciągnie resztką sił, a otoczenie nie rozumie jego zachowań, nie wie, o co chodzi.

Próby samobójcze często podejmują ludzie, którzy byli silni zbyt długo. Osoba w kryzysie ciągnie za sobą przez życie nie wagonik, a wagon problemów. Bywa, że zupełnie samotnie. Wielokrotnie zdarza się tak, że osoby, które podejmują próby samobójcze, o swoich trudnościach nie mówiły wcześniej otoczeniu albo próbowały, ale to otoczenie - w ich ocenie - nie zareagowało adekwatnie. Są próby samobójcze, które ewidentnie stanowią próbę komunikacji. Osoba odczuwa ogromny ból psychiczny, a nie ma narzędzi do tego, żeby go wyrazić. I podejmuje próbę.

Dziwi mnie, gdy określenie „zwrócić na siebie uwagę", „wołać o pomoc" jest traktowane pobłażliwie, pejoratywnie. Jeśli mam złamaną rękę, nogę lub jestem chora na cukrzycę, mogę o tym mówić, a w zamian dostanę wsparcie, pomoc. Dlaczego ból psychiczny ma być ukrywany? Nie ma nic złego w tym, że ktoś chce zwrócić czyjąś uwagę na swoje cierpienie. Często mam takie trudne rozmowy z nauczycielami po konferencjach czy szkoleniach. Słyszę opowieść o uczennicy lub uczniu i stwierdzenie: „Ona chciała, on chciał tylko zwrócić na siebie uwagę". Zawsze wtedy pytam, co musiało się dziać w życiu tego młodego człowieka, że nie miał innych narzędzi do komunikacji niż próba samobójcza.

Fragment wywiadu z dr Halszką Witkowską na temat najnowszej książki "Przywróceni do życia. Pokonać samobójstwo": https://www.empik.com/przywroceni-do-zycia-pokonac-samobojstwo-witkowska-halszka-monika-tadra,p1638027241,ksiazka-p

Całość rozmowy dostępna tutaj: https://www.wysokieobcasy.pl/zyclepiej/7,181617,32236200,przywroceni-do-zycia-proby-samobojcze-czesto-podejmuja.html

06/06/2025

Wyobrażasz sobie siebie jako wcielenie zen 🧘‍♀️ — spokój, flow, życie na wyższym poziomie. A potem rzeczywistość uderza:
😅 o 3:00 wciąż scrollujesz TikTok, szukając skarpetek do pary i filozoficznych odpowiedzi w memach.

Czy to ja? Czy to ty? Czy to po prostu ludzki mózg, który ewoluował, by szukać zagrożeń… a teraz znajduje je w skarpetkach nie do pary? 🤷‍♂️

12/05/2025

1. Jedna wizyta u psychiatry to jedna wizyta u psychiatry.
Nie diagnoza.
Nie leczenie.
Nie „leczyła się psychiatrycznie”.
Po prostu: była.

2. Diagnoza z kategorii F to nie znaczy: niepoczytalny.
Niepoczytalność oceniają biegli. W chwili czynu.
Większość osób z F-ką wie, co robi.

3. Psychoza to nie „dziwne zachowanie”.
To zmiana postrzegania rzeczywistości. Omamy, urojenia.
I wtedy – często, ale nie zawsze – niepoczytalność.
Ale to nadal oceniają specjaliści, nie internet.

4. Nawet osoba ze schizofrenią może być w pełni poczytalna.
Bo liczy się jeden moment. Nie etykieta.

5. Schizofrenia to ok. 1% populacji.
Bardzo rzadko.
Jeśli wydaje ci się, że "wszyscy teraz mają psychozy" –
to znaczy, że media w kółko wałkują jedną historię.

6. Nie ma fali psychoz. Nie ma epidemii psychoz.
Liczba psychoz się nie zmienia.
Tak było. Tak jest.

7. W 2009 roku w Polsce: 763 zabójstwa.
55 sprawców uznanych za niepoczytalnych.
To nie jest większość. To 7%.

8. Ludzie z chorobami psychicznymi są częściej ofiarami przemocy niż sprawcami.
Fakty, nie lęki.

9. Ryzyko przemocy ze strony osób z zaburzeniem psychicznym?
Nie więcej niż 10%.
Czyli: 90% przemocy to nie osoby niepoczytalne.

10. Psychoza dla osoby spoza psychiatrii to coś trudnego do zrozumienia.
Ale uwierz: człowiek w psychozie nie ma władzy nad tym, co myśli i czuje.
U niego wszystko jest inne. Cała percepcja. Całe JA.
I często – na początku – to jest „ciche”.
Nie do zauważenia. Nawet przez specjalistki.
A co dopiero przez sąsiada z balkonu.

11. Nie obwiniaj człowieka za to, że ma chorobę, która zmienia go całego.
To się da leczyć. Skutecznie.

12. Jeśli ktoś był niepoczytalny w chwili czynu – nie podlega karze.
Bo nie można być winnym, jeśli nie wiedziało się, co się robi.

13. Ale to nie znaczy, że taka osoba wraca do domu.
Sąd nie orzeka o winie, tylko o przymusowej izolacji.
Szpital psychiatryczny o zaostrzonym rygorze.
Wygląda podobnie jak więzienie.
Tyle że z leczeniem.
I na lata.

14. A potem… jeśli wraca do siebie – to wraca też pamięć.
Wraca też zrozumienie czynu.
I przychodzi ból.
Bo widzi, co zrobił.
I czesto sam nie może sobie wybaczyć.

15. Niepoczytalność może dotyczyć nie tylko psychozy.
Może być skutkiem głębokiej niepełnosprawności intelektualnej, uszkodzeń organicznych mózgu, otępienia, padaczki, urazów.
I znów – nie rozpoznaje tego Instagram, Fb, czy X Rozpoznają to biegli.

Jeśli jesteś w kryzysie psychicznym – zadzwoń: 116 123 (bezpłatna linia wsparcia), 116 111 (dla dzieci i młodzieży), albo 112, jeśli zagrożone jest życie.
Nie jesteś sam. Serio.

30/04/2025

25/04/2025

Najprostsza odpowiedź na to pytanie, którą usłyszałam kiedyś na warsztatach towarzyszenia w umieraniu, brzmi: nic. Tuż po śmierci bliskiej nam osoby nie musimy robić nic. Do 12 godzin po śmierci lekarz musi stwierdzić zgon, ale zmarły może pozostać w domu aż do 72h po śmierci. Nie musisz się śpieszyć. Spróbuj odłożyć w czasie zajmowanie się formalnościami, spróbuj po prostu być. Jednak ważne - nie w pojedynkę, ponieważ tak ważne jest, obecność (nawet w ciszy) z kimś bliskim.

Moment tuż po śmierci to czas szczególny, czas przejścia, o którym antropologia mówi “czas liminalny”. Victor Turner, badacz zajmujący się rytuałami, pisał, że podczas tego szczególnego momentu zawieszenia powstaje communitas, spontaniczne poczucie przynależności do szerszej wspólnoty. Wiele osób intuicyjnie odczuwa potrzebę uczczenia tej chwili. Wiele rzeczy wtedy “można”, nic wtedy się nie “powinno”. Można się modlić, samemu lub wspólnie z domownikami czy personelem. Można zapalić świeczkę. Można milczeć. Niektórzy śpiewają. Tradycja śpiewu żałobnego nad zmarłym była w Polsce bardzo silna, zdarza się, że nadal jest praktykowana, a nasze rodzime pieśni żałobne niosą ze sobą szczególny rodzaj pocieszenia. Inni czują potrzebę pożegnania się z ciałem, przebierają bliskiego zmarłego w odświętne ubrania, dekorują kwiatami. Można również przeżywać szok, czuć ogromną niezgodę, wyrażać swój protest. Można przytulać, rozpaczać. Można nie chcieć zajmować się ciałem, można od razu zadzwonić do zakładu pogrzebowego. Można płakać ze smutku, można też wzruszyć się pięknym życiem i piękną śmiercią. Można czuć ulgę, że już nie cierpi, że to koniec uciążliwej opieki.

Moment tuż po śmierci bliskiej nam osoby to początek długiej drogi żałoby. Długi proces nauki nie o tym, jak zapomnieć, ale o tym, jak nauczyć się żyć ze stratą, jak stworzyć nową więź
ze zmarłym. Uczczenie tej chwili domowym rytuałem może pomóc w rozpoczęciu tej podróży. Jak pisał Irvin Yalom, psychiatra, całe życie zajmujący się śmiercią i umieraniem, “jestem przekonany (...), że konfrontacja ze śmiercią prowadzi nas nie do otwarcia jakiejś ohydnej puszki Pandory, lecz do ponownego wejścia w życie, żeby przeżywać je w sposób bogatszy i bardziej współczujący”.

Autorka: Zuzanna Kierwiak-Włodarczyk
Konsultantka telefonu wsparcia dla osób po stracie i w żałobie 800 108 108 (bezpłatny, anonimowy, czynny od poniedziałku do piątku w godzinach 14:00-20:00)

23/04/2025

🌻W życiu rzadko kiedy coś jest czarno-białe. Możemy czuć dwie pozornie sprzeczne emocje naraz – jak smutek i nadzieję, złość i troskę, lęk i ciekawość.
🌻DBT uczy nas, że te emocje mogą współistnieć. Nie musimy wybierać jednej „właściwej”. Kluczowe znaczenie w DBT ma dialektyczne uznanie, że:
• dwie pozornie przeciwstawne rzeczy mogą być jednocześnie prawdziwe,
• w procesie zmiany, potrzebna jest akceptacja
• nasza rzeczywistość jest złożona i dynamiczna.

Takie podejście umożliwia tworzenie mostów tam, gdzie wcześniej były tylko skrajności i obieranie bardziej wyrozumiałego spojrzenia na siebie i innych🫶🏻

Zatrzymaj się dziś na chwilę i zastanów – jakie dwie emocje współistnieją w Tobie teraz?

18/02/2025

Serdecznie polecam :)

Sam ma ADHD👉Stworzył zalecenia dla rodziców i nauczycieli. 👉Codziennie, jako PsychiatraPlus w zakresie zdrowia psychicznego edukuje setki tysięcy Polaków. 👉Współautor książki "Z tego się nie wyrasta. Kompendium ADHD" - JAROSŁAW JÓŹWIAK przyjedzie do Żagania 8 marca, w sobotę. 🔥
👉Spotkanie autorskie "Z tego się nie wyrasta" odbędzie się w Klubie Garnizonowym 11. Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej w Żaganiu, podczas Festiwal Neuroróżnorodności(6-9 marca), który organizuje Fundacja Piętro Wyżej. 🔥
👉Na miejscu dr Jóźwiak będzie podpisywał książki (możliwość zakupu podczas Festiwalu).

✅O dr hab. n.med. Jarosławie Jóźwiaku:

👉W mojej praktyce lekarskiej zajmuję się przede wszystkim zaburzeniami lękowymi, depresyjnymi i osobowości, a także psychiatrią perinatalną. Diagnozuję i prowadzę pacjentów z ADHD, przyjmuję pacjentki z depresją ciężarnych, oraz innymi zaburzeniami psychicznymi występującymi w czasie ciąży i połogu.

👉Praktykuję podejście humanistyczne do leczenia, stanowiące tzw. trzecią siłę psychologii, po psychoanalizie i psychologii behawioralnej. Zgodnie z jej zasadami, uznaję, że w każdym człowieku jest ogromna siła, która pozwala mu, jeśli tylko jest on odpowiednio poinformowany, przejąć odpowiedzialność za swoje zdrowie psychiczne. Lekarz, zgodnie z nurtem psychiatrii humanistycznej, powinien wyjaśniać pacjentowi aktualny stan wiedzy na temat jego dolegliwości i pomagać w wyborze najlepszej terapii, a nie narzucać mu swoją wolę z pozycji eksperta.

👉Za pracę naukową nad neurobiologią mózgu uzyskałem wiele nagród (m.in. Polskiej Akademii Nauk, Premiera RP i Ministra Zdrowia). Jestem współautorem kilkudziesięciu prac naukowych, opublikowanych m.in. w piśmie Lancet. Jestem przedstawicielem Międzynarodowego Towarzystwa Psychiatrii Okołoporodowej Marce oraz Europejskiej Akademii Neuropsychiatrii.

Program i rejestracja: Festiwal Neuroróżnorodności - ruszyły zapisy

👉Wstęp jest bezpłatny, obowiązuje kolejność zgłoszeń.

✅Książka "Z tego się nie wyrasta. Kompendium ADHD"

👉ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej, to najczęściej występujące zaburzenie rozwojowe. Przez lata błędnie uważano, że dotyczy wyłącznie dzieci, głównie stereotypowych rozbieganych i niegrzecznych chłopców, a z czasem po prostu przechodzi. Dziś lekarze wiedzą, że ADHD w równym stopniu dotyczy obu płci, a co więcej – zostaje z nami na całe życie.

👉Według najnowszych badań ADHD dotyczy od 5 do 10 procent całej populacji, w USA jest już najczęściej diagnozowanym zaburzeniem u dzieci. Również w Polsce, po latach stagnacji, w ostatnim czasie wreszcie coś drgnęło i poziom wiedzy na ten temat szybko zaczyna rosnąć. Nie do przecenienia jest tutaj fakt, że wiele znanych i popularnych osób, w tym pisarzy, muzyków i sportowców, coraz częściej publicznie mówi o swoim ADHD, dzięki czemu przestaje być ono tematem tabu.

👉Ogromną pracę w popularyzowaniu tematu ADHD w Polsce wykonał doktor Jarosław Jóźwiak, psychiatra, założyciel Stowarzyszenia Bliżej ADHD i niekwestionowany autorytet w tej dziedzinie. Od lat prowadzi najróżniejsze działania, zwiększające wiedzę na temat ADHD zarówno wśród zwykłych ludzi, jak i kolegów po fachu. Jest dyrektorem medycznym Centrum Terapii Alma oraz twórcą kanałów społecznościowych Psychiatra Plus. Za swoją pracę otrzymał mnóstwo nagród i wyróżnień, między innymi od Premiera RP, Ministra Zdrowia i Polskiej Akademii Nauk.

👉Teraz doktor Jóźwiak debiutuje jako współautor książki popularnonaukowej. W „Z tego się nie wyrasta. Kompendium ADHD” rozmawia z dziennikarką Iwoną Tarnowską-Ciosek o tym, czym jest ADHD, a czym na pewno nie jest, o metodach leczenia i radzenia sobie z tym zaburzeniem oraz ogólnie mówiąc o życiu z ADHD. Oboje z własnego doświadczenia doskonale wiedzą, o czym mówią, dzięki czemu książka nie jest długim i nudnym wykładem, ale zapisem fascynującej, wartkiej i dowcipnej rozmowy.

👉ADHD to jeden z najpopularniejszych, najbardziej nośnych i najczęściej wyszukiwanych tematów w polskim internecie. „Z tego się nie wyrasta. Kompendium ADHD” to pierwsza książka tego typu w Polsce, łącząca najnowszą światową wiedzę z doświadczeniami polskiego eksperta i stanowiąca odpowiedź na ogromne zapotrzebowanie czytelników.

🔥Zapraszamy na Festiwal i spotkanie z PsychiatraPlus🔥

Fundacja Piętro Wyżej