Lepiej.psycholog

17/12/2025

Jeśli żyjesz pomiędzy krajami i czujesz, że musisz wybierać -
zatrzymaj się na chwilę.

Być może ten wybór istnieje głównie w twoim umyśle.
A przymus wyboru i towarzyszący mu dyskomfort to chwilowy stan przymusu kategoryzacji i dookreślenia, które ma znieść napięcie, pozornie nie do objęcia.

Choć twoja wędrówka jest świadoma, bardzo wiele rozgrywa się na poziomie symbolicznym, podświadomym.

Sprawdź.
Wyobraź sobie, kogo spotkasz za pięć lat.

Jakie części mieszkają w tych krajach? Ile mają lat?
Co mówią? Czego pragną? Czego się obawiają.

Czy mogą się spotkać?

Sprawdź również, czy cieniem twojej odwagi nie jest eskapizm. Jesli tak, od czego uciekasz?

Być może twoim miejscem nie jest żaden kraj, lecz jakaś przestrzeń, puste miejsce, które nagle się zapełnia w momencie integracji wypartego.

Jeśli szukasz pomocy psychologicznej albo terapeutycznej, to dobrze trafiłaś. Napisz na kontakt@ewelinazywicka.com 🍀

11/12/2025

10/12/2025

„Już nie mogę tak”
a jednocześnie
„jeszcze nie wiem, jak mogę inaczej”.

To zdanie często pojawia się przy wypaleniu i głębokim zmęczeniu egzystencjalnym. W momencie, gdy stare role, dawne strategie radzenia sobie i dotychczasowy sposób bycia przestają działać, pojawia się poczucie, że coś w Tobie dobiegło końca. Że pewna wersja Ciebie się wyczerpała. Że to, co wcześniej „dawało radę”, dziś już nie wystarcza.

Być może przez długi czas brałaś na siebie zbyt wiele, dźwigałaś nadmierną odpowiedzialność, dostosowywałaś się kosztem siebie. Byłaś „silna” wtedy, gdy najbardziej potrzebowałaś wsparcia. I teraz czujesz, że dalej w ten sposób po prostu się nie da.

To nie jest porażka. To moment graniczny. Punkt przejścia. Miejsce, w którym zaczyna się uczciwa rozmowa z sobą, o granicach, zmęczeniu,utknięciach, tęsknocie za innym życiem i o potrzebie zmiany, która jeszcze nie ma formy, ale już domaga się uwagi.

Jeśli czujesz, że to jest właśnie ten moment - napisz do mnie. Porozmawiajmy. Pierwsza rozmowa (30 minut) jest bezpłatna i niezobowiązująca. kontakt@ewelinazywicka.com

10/12/2025

Wiele osób z wypaleniem to afektywni empaci. Automatyczne ”zarazanie się” stanem emocjonalnym jest innych osób bez mentalizacyjnego filtra może prowadzić do wyczerpania. Im większa empatia, tym większe ryzyko zaniechania działań, a zatem swego rodzaju unikania przez co nie nabywamy nowych doświadczeń. Jednym z kluczowych czynników, jeśli chodzi o powrót do pracy po wypaleniu, jest wiara w szansę swojego powodzenia, zatem w którymś momencie warto popracować na swoim ”autopilotem”. Jesteś zainteresowana konsultacją? Napisz na 🪬 kontakt@ewelinazywicka.com

06/12/2025

W dzisiejszym świecie stres nie ma końca, zawsze jest coś do zrobienia, coś czeka, coś nie daje spokoju. I wtedy słyszysz, zrób sobie przerwę, odpocznij. Problem w tym, że wymuszony odpoczynek to nie odpoczynek, odpoczywasz w napięciu. Spacer, krótkie ćwiczenia, przerwa. Jeśli ciało odbiera odpoczynek jako zagrożenie, to polowanie na wyregulowanie układu nerwowego jest przeciwskuteczne. Twój mózg musi wiedzieć jedno, że wola odpoczynku jest twoją bezpieczną, wyregulowującą przystanią. Twój mózg musi być przekonany, że twoja pauza to twoje poczucie bezpieczeństwa, nie coś wymuszonego, co wzmacnia czujność umysłu i wolę ucieczki, walki lub zamrożenia.

04/12/2025

W nurcie współczucia system bezpieczeństwa i afiliacji często przedstawiamy jako zielone koło, to symbol spokoju, regulacji i połączenia.

Poczucie bezpieczeństwa pozwala nam się uczyć.
Poczucie bezpieczeństwa pozwala nam mentalizować.

Kiedy czujemy się bezpiecznie, mózg przełącza się z trybu przetrwania na tryb rozwoju. Myślenie się rozszerza, inaczej pracuje uwaga, pojawia się ciekawość, zdolność rozumienia siebie i innych. Relacje stają się przestrzenią wzrostu, a nie obrony.

Brak systemu bezpieczeństwa i afiliacji to nie tylko samotność. To życie w napięciu, utrata gruntu pod stopami, sztywność albo bezradność zamiast sprawczości i elastycznej kontroli.

04/12/2025

O co zapytasz siebie w grudniu? 💫❄️

03/12/2025

W świecie, w którym pytamy sztuczną inteligencję, jak żyć, a gdy to nie wystarcza, kontaktujemy się z terapeutą, odpowiedź często wraca do tego samego miejsca: do relacji z samym sobą i z innymi. Do uczenia się bycia ze sobą w tym, co jest. Do stawania wobec świata z większą uważnością i łagodnością.

Nie roszczę sobie prawa do jakiejś odkrywczości prawdy, używając tej zbitki słów (samo)współczująca rezyliencja. Traktuję ją raczej jak zaproszenie. Bo czuję, że kryje się w niej realna, transformująca energia - taka, którą warto eksplorować powoli, z ciekawością, i z której można budować codzienne nawyki regulujące układ nerwowy oraz poczucie wewnętrznego oparcia.

W świecie nieustannych zmian, relacji i przeciążeń, gdzie kryzysy częściej są normą niż wyjątkiem, „(samo)współczująca rezyliencja” nie jest celem do osiągnięcia, lecz procesem powrotu do siebie: z ugruntowaniem, z życzliwością, bez przymusu bycia silnym. A czasem także z przyzwoleniem na chwilową ucieczkę, jeśli akurat tego potrzebujemy, by móc wrócić.

02/12/2025

W terapii często spotykamy się z ambiwalencją.
Z jednej strony nie akceptujemy pewnych części siebie, na przykład tej, która chce wszystko kontrolować.
Z drugiej strony… uczymy się ją rozumieć. I widzieć, że jest nam potrzebna. Uczymy się, kiedy warto ją uruchomić oraz:

czerpać z niej siłę
mądrość
zaangażowanie
dopisz swoje:
___________ Czasem pojawia się też lęk, że „jakaś część mnie zniknie”.
Ona nie znika.
Po prostu zaczyna działać łagodniej. Bardziej elastycznie. Mniej raniąco. Jest mniej afektywnie naładowana.

Terapia nie odbiera nam części siebie.
Terapia uczy, jak z nimi być.

30/11/2025

Wybacz sobie, że nie umiesz jeszcze puścić tej myśli.
Wybacz sobie, że pod wpływem stresu nie zareagowałaś tak, jak dziś byś chciała, wiele leży w naszej neurobiologii.

Wybacz sobie, że nie wiesz jeszcze, komu i czy w ogóle chcesz wybaczyć.
Wybacz sobie, że nie jesteś gotowa wybaczyć szybciej
i że nie wiesz, czy w ogóle tego chcesz.

Wybacz sobie, że jeszcze nie wiesz, czym jest wybaczanie albo czy to już wybaczanie.

09/11/2025

Jestem psychologiem, który ma dla Ciebie czas. W pracy najważniejszy jest dla mnie proces – to, co wydarza w Tobie i w relacji terapeutycznej, w aliansie. Nie będę zasypywać Cię listami zadań czy tabelkami do wypełnienia. Czasem skorzystamy z narzędzi lub mapowania, ale zawsze w sposób, który pozostaje osadzony w relacji – w dialogu, we wspólnym rozumieniu tego, co dla Ciebie ważne.